P.L.e.E.
om onversaagd te gaan waar niemand eerder kwam,
vergooit de zwaardman al zijn have en zijn goed.
zijn razen brandt een spoor met stralen en met bloed,
hij legt het echte bloot en doet dat veel te goed.
gevangen vis in bloem ligt sissend in de pan
zwiepslag in het water, kronkelende moed.
niemand kent zijn naam, de kok weet nergens van:
een smakelijke grap, die onversaagd van nergens kwam.
Koop een RADIO KLEBNIKOV CD!
ontdek alle RKCD’s op
https://radioklebnikov.bandcamp.com/
water water woelig water dat in water neerwaarts vloeit
helder van de witte toppen waar de condor met de goden stoeit
donker van de grote meren waar de maan haar wangen koelt
brandend van ‘t krioelen in moerassen waar de slangen gapen
ranzig van de steden waar de bleke mensen tijd verslapen
hitsig van de beken waar de maagd zich ‘t zaad van ‘t lijfje spoelt
water water woelig water dat in water met het water speelt
de kom is vol, de beker klaar, voor spijt is het te laat
zij kijkt ernaar, ik denk dat zij nu straks wel drinken gaat
Koop een RADIO KLEBNIKOV CD!
ontdek alle RKCD’s op
https://radioklebnikov.bandcamp.com/
dartel als een spartelvis, frivool
in zilverschittering met in het aureool
het koude dreigen van de onheilsstorm
die’t witste licht gaat vreten als een worm
jeugdig vuur in ‘t gedroomde waterdiep
olijk man of vrolijk vrouw dat is ‘t nog niet
het nieuws is ‘t zingen van Haar oudste lied
Koop een RADIO KLEBNIKOV CD!
ontdek alle RKCD’s op
https://radioklebnikov.bandcamp.com/
geen vuur wordt door een macht bedwongen ooit
geen macht beklemt een razen dat zichzelf verteert
honger het uit en de honger zal branden
verban het naar nergens en de tijd zal ontvlammen
bedek het met aarde en het wordt glazen oog
poort voor de zon die met branden vermoordt
doof het met water en ‘t geniet van zijn dood
Koop een RADIO KLEBNIKOV CD!
ontdek alle RKCD’s op
https://radioklebnikov.bandcamp.com/
in vrede strelen veren van de zwarte valk
het zwoele zuchten van vereende harten
en uit de diepte hoog in hevige verstrengeling
rijst van vuur en water afstoot en verlangen.
het koele meer van ‘t lijden en de smarten
briest en golft en stormt bij ‘t schalmen van de hoorn
en in gesloten ogen fonk’len duizend zwarte sterren
en monden sluiten monden met genade en Haar toorn.
Stuur uw bijdragen aan het Platform voor Literatuur en ergere Ellende naar
bijdragen@platformplee.nl
Koop een RADIO KLEBNIKOV CD!
ontdek alle RKCD’s op
https://radioklebnikov.bandcamp.com/
de listen en de leugens van de scherp geslepen pijn
vergaren grote weelde en zorgen voor festijn.
mensen worden vakjes die alfabetisch op hun nut
in nette rijen bruikbaarheid klaar gerangschikt zijn.
maar doe geen misstap en vergeet je middagdut
want elke orde schuift van middel naar venijn
en waar je eerst naar heling en de wellust greep
staat even later weer dezelfde oude, stompe pijn.
Koop een RADIO KLEBNIKOV CD!
ontdek alle RKCD’s op
https://radioklebnikov.bandcamp.com/
een walmenzee vol bloed en tranen
een kruimeldis op ‘t feest van angst en pijn
muziek die van zichzelf geen noot gelooft
een zijn dat letterlijk zijn eigen einde is
mensen die in elkaar zichzelve haten
maar jij vandaag wordt met laurier gekroond
en al je huizen worden lijfelijk bewoond
Koop een RADIO KLEBNIKOV CD!
ontdek alle RKCD’s op
https://radioklebnikov.bandcamp.com/
argeloze, hitsig koudvuur in de aarden mond
eenvouds zwarte water waar ik in verdronk
elfje met de lach die elke zekerheid verslond
lijdensweg die al ‘t genot aan dood verbond
duisternis die glimmend zacht de tekens zond
elysium, vergetelheid die het geheugen openbaarde
uitzinnig naakte lijf, contouren van ‘t geheim
xantippe die ik beminnen zal tot ik verdwijn
betoverende feeks die mij geen waarheid schonk
schaaldier dat de leugens van mijn zwakte openbrak
ravissant mirakel dat mijn blinde staren niet verstond
bedeesde pracht op wie ik elke nacht gelaten wacht
ik bid om mijn vernietiging, gruwelijk gracieus vannacht
Koop een RADIO KLEBNIKOV CD!
ontdek alle RKCD’s op
https://radioklebnikov.bandcamp.com/
doek dat valt en valt en valt en jij valt mee
het droeve duister in waar de gelaten huizen:
lachjes, bekken, gieren, smoelen, mensenzee.
angsten en de lusten kruipen er als luizen
en elkanders oren van hun schreeuwen suizen,
want de namen en de handen spelen niet meer mee.
zonder keuze valt jouw vallen met het vallen mee.
Koop een RADIO KLEBNIKOV CD!
ontdek alle RKCD’s op
https://radioklebnikov.bandcamp.com/
in kringen die elkaar verslinden willen,
in looppas die bevrijd de pas doet trillen,
in vreugde die de blijdschap wil verstillen,
van oog tot oog straalt vredig het moment:
van wieg tot graf werpen wij de angsten af
wanneer het ogenblik weer daar is dat niet went,
wanneer wij alles geven en niets krijgen willen.
Koop een RADIO KLEBNIKOV CD!
ontdek alle RKCD’s op
https://radioklebnikov.bandcamp.com/
de warmte die je voelt is altijd weer van jou
en koude is altijd de koude die geen koude wou.
je vraagt je af waarom je warmte voelen zou?
jij was een lucifer gevangen in een doos
van stro, die zelf zo fel ontbranden wou
dat nu hij aangestoken is en vlammend boos
het enge doosje mist dat je verbranden wou.
Koop een RADIO KLEBNIKOV CD!
ontdek alle RKCD’s op
https://radioklebnikov.bandcamp.com/
van wat er kon rest nog het lege
en al wat kan is vol daarvan
een spoor van wat er bleef verzwegen
heeft reeds de droom met daad bemand.
maar al het vaste is zo los als zand
en het leed heeft elke hand verlamd.
tranen zijn de glazen voor de grote brand.
Koop een RADIO KLEBNIKOV CD!
ontdek alle RKCD’s op
https://radioklebnikov.bandcamp.com/
XIX – de zon
wees maar vrolijk mensenkind
nu hier weerom ‘t onmenselijk verhaal
van licht en duisternis begint.
‘t geluk is al het jonge goed gezind
en ‘t oude is voor vreugde node blind.
schuld en nijd zijn loos kabaal
want tijd is weg als jij het eind bemint.
Koop een RADIO KLEBNIKOV CD!
ontdek alle RKCD’s op
https://radioklebnikov.bandcamp.com/
Hoe moeilijk kan het wezen
en/of
zijn,
hoe moeilijk is het
nu
helemaal
deze gapende
holte,
dit gat,
deze grot,
deze galmende leegte die
Zichzelf
heet,
en
Zichzelf
noemt en
Weerklank doet, een
Echo van het
Zelf
dat Mij heet
te vervullen met
met
Inhoud? (willekeurig wat)
Dit gat te verdichten
ter versimpeling van het algehele
klankbeeld?
Waarom niet
te verdichten
die loze ruimte?
Waarom toch altijd en eeuwig de
Mij of Ik of het
Ego
zonder begin?
Echo van een Ego
zonder Ik
Mij zonder Ik!
Een pareltjesgrijs licht gloort
aan de einder,
contourbepaling op een frisse
winterdag,
a Silver Lining!
Het blijft koud.
in den vreemde is wat het herhaalt
moet het vinden wat de ziel vertaalt
dieper dalen dan het water stijgt
hoger klimmen dan de hemel daalt
uit het wit het zwart bevrijden
en het blauw met rood bereiden
wijl de klus het met plezier bedreigt.
Koop een RADIO KLEBNIKOV CD!
ontdek alle RKCD’s op
https://radioklebnikov.bandcamp.com/
Dit licht dat is, dat nergens nog gebeurt
dat hier tot niets maakt, alles er voorbij,
verzegelt hen met zwijgen om de beurt:
twee herten in elkander, niet onvrij
hoe zij zich raken, niet, met hun gewei.
Zo fel wordt nog het licht, dat het dag wordt,
en zo daar liggen zij met lust omgord,
dat lijven in elkaar verlopen traag
dat niets zichzelf er vindt en alles stort
vanzelf tot rot en slijm ineen gestaag.
In de mist, ’t kleffe niets waarin het staat,
ontwervelt het de rug der gedachten –
zijn het fileert zichzelf van eigen graat –
en de zon brandt door tot hoe zij lachten:
bot is alles wat het kon verwachten.
Zijn land is in een waan ontstaan, vergaan,
het hecht niet meer zo fel aan dit bestaan.
Het had haar vast in ’t licht van ’t moment,
het laat haar straks in haar, in jou ontstaan:
’t beleefde schone is altijd present.
Het wou dat het in haar verdwijnen kon,
in de gedachte dat zij weg was, is
en dat er iets speciaal voor hen begon,
de toekomst weg zou wezen van LAIS,
dat al het zingen hen betrof, maar ’t is
nu zelf het lied van die gedachte, stil,
rottend in de brij van vergane wil.
Het wou dat het in haar verdwenen was.
Het was er haast, en dan die nare gil.
Er is herinnering, die geeft geen pas.
De liefde is een rare lamp waar al ‘t
donker zijnde gans glimt en glooit rondom:
sensuele schaduw in het klare valt
van waar de liefde liefde plooit rondom
en argwaan als gelogen wijkt alom.
Wanneer zij zelfs maar even heeft gebrand
brengt zij een eeuwigheid in ons tot stand
waarin beweging wordt tot werveling,
waarin de hand in hand na hand belandt
en steeds de hand is van jouw lieveling.
Traag is wederom de dag begonnen,
een tasten naar waar er geen lijven zijn
nu het in haar, zij in het begon en
het zweeft in de leegte van afwezig zijn.
Nog loom de spieren zijn verkrampt in pijn
omdat het nog aan strelen is gehecht.
De warmte van het laken is onecht:
’t heeft te veel zijn naam op haar gelegd.
Een lus rond het niets is zijn mond, niets zegt
het hier, alles komt vanzelf bij haar terecht.
Vormen worden vormen in de vormen
die elkaar betasten en omarmen
tot zij wormen worden voor de normen
waarmee het schrijven vormen verarmen
tot een lichaam zonder hart of darmen.
In dromen strekt het zich uit in heur haar
en strijkt het zingen aan van haar gebaar.
Het voelt haar zuiver schrijven in zijn handen
zijn lijf wordt oog, het leest haar bij elkaar.
’t Schrijft haar uit in lege woordverbanden.
Hoe ellendig niet is zijn mirakel?
Welke slaapdoos prikt zich aan een dode roos?
Woord na woord is lang nog geen parabel.
De duivel opende Pandora’s doos
en zocht de laagste troefkaart die hij koos:
gebroken minnaar, niets in zijn handen.
O wonder der stemloze verbanden
gij praatvaar en paljas in d’ aardse hel,
wie wil er zo in het vuur nog branden:
genot beknot tot miserabel spel?
Is niet de ellende wonderbaarlijk?
Erotiek behaagt ons met haar raadsel
en ‘t mysterie maakt ons onbedaarlijk.
Waarheid is een veelvoud, elke zaadcel
is van leugens het vernieuwde maaksel.
Maar d’ engel die ter aard gevallen is,
de duivel naait wat er gebroken is.
Rotte steden met hun brede lanen
en leven waaruit lust verbannen is:
maak plaats voor ‘t kolkend vuur der tranen.
Zij raakte het aan daar waar het niet is,
zij maakt het echte er in klaar en waar.
Haar wereld wemelt daar waar niets nog is,
en ’t is verloren met of zonder haar:
haar gebeuren is een schitterend gevaar.
Het was het duister zo intens gewend,
het kon er preken als verlichte vent,
in vuur en vlam voor liefde die nooit kwam.
Nu geeft zij het de leegte als present:
het staat perplex, zij straalt, het is haar lam.
LAIS is de geschiedenis van een verwording. het ‘ik’ van de dichter sterft af en is een ‘het’ geworden. het ego sterft als god in ‘t diepst van zijn gedachten maar ergens halverwege niest het van ontzetting in de verzamelde geschriften: het kan niet zonder haar.
LAIS zal uit 449 dizaines bestaan en is een update van de DELIE van Maurice Scève van 1544. een dizain is een oude Franse dichtvorm: 10 regels van elk 10 lettergrepen in een vast rijmschema ababbccdcd.
het werk wordt sinds 2010 rechtstreeks online geschreven op deze website
.- over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx
Ik woon in de wolken.
Ik ben officieel gedomicilieerd
op Wolk Nummer Negen.
Alles is hier gratis.
‘t Maakt niet uit
of je oog loddert,
bijziend is of scheel.
Ik ben nergens te vinden,
zelfs niet voor mezelf. Jeminee!
Op dagen dat je echt kijkt,
dan zie je het goddelijke overal.
Alles loopt dan door elkaar,
verspringt, vervloeit,
spat uit elkaar,
is voor eeuwig Een.
Iedereen bouwt aan een soort troon.
‘t Mijne is een huis zonder stenen,
een verhaal zonder woorden,
— enkel wolken
die vrij en onafhankelijk
in de lucht drijven.
Van lage en hoge druk
hebben de wolken nog nooit gehoord.
Alles gebeurt hier gewoon vanzelf.
Het wolkendek is een perfecte stek.
Ze zijn niemands meester, niemands knecht.
Ja, voor de meesten klinkt dit vreemd,
maar ik woon te midden het gedonder
en de oorsprong van de regen,
die heel genereus al ‘t leven geeft.
Op Wolk Nummer Negen
tuur ik vaak rond
naar zon, maan en de mensen op aard’.
Maar op heel wat dagen
hou ik mijn ogen gesloten.
Zo reis ik inwaarts
naar goddelijke regionen.
Schijnbaar ver en alleen,
maar de plaats van aankomst
is steeds het hier en nu,
in goed gezelschap, samen met u.
157) 6 april 1956
De dag begint in de ochtend. Je trekt je broek en overhemd
aan, doet de deur open, een man zegt: “Oké, betaal me nu
alvast de helft, je krijgt de rest van je paard later wel – hier
is het hoofdstel en bit.”
Mijn onschadelijke metgezellen (28
Zelden waargenomen op drassig terrein, dragen ze gewoonte-
getrouw enorme verlengde schoenen waarmee ze zich
onderscheiden binnen welk gezelschap dan ook. Als om deze
buitenissige kledij te compenseren, dragen ze verder niets.
Grootse glijders, leder-connaiseurs.
17) Meer fantastische dieren
Ze nestelen gedrieën en kwispelen met hun lange, sliertige
gele poten als waanzinnig in ’t rond. De vrouwtjes zijn
gewoonlijk uitgesproken lui, dus er zit niets anders op dan
dat iemand anders hun eieren legt. Maar in het nest, god
wat een verrukkelijke pret!
De koe van de polemist (132
Avec bent klaver & boterbloed deez andere, een hond
die als je ’t mij vraagt ondubbelzinnig gehaast binnenrent.
Wie ben ik? een of andere privésnater van een Perikles
die zijn spreekgestoelte opwarmt met gevatte ofschoon
kleinsteedse smeekbeden? – Broeder Hossendaal,
kom op met dat bier!
55) Wat de lotsbestemming verlangt
Lotsbestemming is de partituur van het onwaarschijnlijke.
Ware het anderszins, dan zou bijna iedereen kunnen bestaan.
Waar is iedereen? (124
Als je zegt vergeetmaar zal ’t niet onvervalsen. Als je zegt
maakdajjewegkomtjoh zal ’t ze geen droef doen. Als je
zegt ik pas mezelf niet meer zorgt het voor weinig ophef.
Maar als je zegt hoerahoeraiedereen kijk dan maar uit!
117) Gouden pruimenknoppen
We hebben zo’n slechte voorstelling van elkaar. We
verwarren elkaar met verschijningen die optreden in
stoelen en oceaanstomers en met iets als een of andere
langeleden-Griek of “jong meisje loopt over veld 19u3apr”
of het is “mijnhoedersbroeder”.
Vliegen hebben vingers (152
en de voeten van de lucht tenen – maar wat spookt marianne
harder daar uit in ginds honkbalstadion met jaaps handig,
de vettige monteur? – En van al die eh… apen & veldleeuweriken,
vlees, brood, cornedbloem & gladdejool!
33) Zwemmende jonge meisjes
Lijven als weifelende, half-oplossende bloemen, jonge
meisjes zwemmen in de rivier. Zie! het roze, zijden
bloemblad van een dij! de bijeengehouden lieflijkheid
van een pasgeboren borst! Hoe ongelooflijk blauw en
zuiver de hemel boven hen.
Gouden pruimenknoppen (118
Wat we ons ook voorstellen van de ander is fout in die mate
dat we een staat van zijn loskoppelen van z’n doetheid. Omdat
alle verschijningen een gemeenschappelijke oorsprong hebben
in de onzienbare vloeibaarheid die voortkomt uit de werking
van haar eigen vloeien. Bestaan is werkwoord. (Geen “objecten”,
geen “dingen-die-worden-benoemd” – doen zelf doet zichzelf doen.)
109) Ik ben de
Vreugd van het Verlangend Vlees. De dagen van mijn
leven zijn zomerdagen; de nachten van mijn luister
overtreffen de schitterende golftoppen van de hemelen
tijdens hun hoogtij! Mijner is de vrijmoedige hand die
deze wereld vormgeeft.
Vliegen hebben vingers (150
“Ah, lieve marianne harder, alleskits, alleskits, maske,
mijn hart het is napoleonvormig – en zég! ook mijn oren
en tanden die zijn precies van zukke verdomde elfjes!”
Maar het is de monteur maar, teruggekomen om de
versnellingsbak na te lopen waar een paar kleine jongens
gisteren een geweerkolf hebben ingeramd. “Alleskits,
en met joe? unstopnah met knabbele an dah kloowtewiel!”
35) In zo’n wapenrusting
Uit de rivier komt een naakt meisje gereden, schoft van
haar paard ster-beschuimd…
Wat een fabuleuze schepsels! (162
Ik kijk uit het raam – dat is hoe het hier werkt, want iedereen
die uit het raam kijkt, van appartementen, van boerderijen,
van kerken, gevangenissen, schoollokalen, gemeentehuizen:
de lucht en een straat, velden, bruggen, watervallen… mijn
god! het zijn allemaal zulke vreemde dingen! en die “mensen”
die daar lopen, wat een buitengewoon fabuleuze schepsels!
105) Scènes uit de kindertijd
Ze gaven ons heel veel kleine prinsesjes om mee te spelen.
Soms wel drie of vier per dag. En allemaal betoverd. We
deden allerlei dwaasdansdinges om ze wakker te krijgen.
Maar dan verdwenen ze. Klote.
De mini-essays (82
Is Morgen Hier? Natuurlijk. Morgen was een gebraden gans
vanaf het moment dat ze enkele van haar minst smakelijke
vaardigheden begon te herbeleven. Iedereen zag ze als
“Voortzetting” – Zeker, de plunjezak van morgen in de soep
smijten voordat iemand de tijd vindt om zich zorgen te maken
over wat voor soort soep een verstandige soep zou zijn om
op te dienen.
151) Vliegen hebben vingers
waarmee ze geen verdragen tekenen. Of speeches schrijven.
Of voor odysseusplastpakken klappen.
81) Meer fantastische dieren
Deze kan het best omschreven worden als een “vertaling” – zo’n beetje
“overgekomen”. Denk aan een portaal gemaakt van wenssponzen,
aan een naar straatkreten smakende vrucht, meng ze dooreen,
behoedzaam, teder – “een snufje” herinneringen…
Het bossenmeisje (30
Op een vroege avond zag ik het meisje van het bos. Bladeren
en sterren als koude bladeren waren gevlochten door heur haar.
Droefheid stond op haar gezicht als een partituur, en door haar
voetstap klonk het geschrei van vogels. Achter haar aan, zijn
gewei harkte de hemel, schreed een grote zwarte hertenbok.
Zwijgend gingen ze voorbij.
Zondag 8 april (168
Met deze roos ik u wereld. Gemodelleerd in Liefde, haar kleur
de kleur van hartenbloed! Kijk, ofschoon haar bladeren verwelken
en vallen, toch is het roos – een nimmer slechtgehumeurd of
bezoedeld wezen. Verwonder haar!
~
Ah mijn liefste bestookt de hemel
met haar schoonheid
ze is gevormd van zulke stof
dat de engelen wenen bij haar aanblik
kleine goden wonen waar zij gaat
en hun handen openen gouden dozen
waarin ik me neervlij
ze is samengesteld uit leliën en suikerduiven
en de jongste ster ontwaakt in haar haar
ze roept me met de klank van zilveren klokken
en ’s nachts stappen we andere werelden binnen
als vogels vliegen door de rode en gele lucht
van de kindertijd
Ah ze beroert me met de toppen van verwondering
en de engelen schurken als slaperige katjes
tegen ons aan
~
uit: Kenneth Patchen, Poemscapes, 1958 & Cloth of the Tempest, 1943
ill. Kenneth Patchen
door Nicholas Roerich (1874-1947)
Ik voelde zoveel dat bruikbaar was
En nu ben ik het allemaal kwijt.
Als een beroofde reiziger.
Als een bedelaar die zijn bezittingen verloor.
Vergeefs herinner ik mij de weelde
Waarin ik ooit verbleef.
Het overvalt me, gedachteloos,
Onwetend wanneer de verloren kennis
Zal oplichten.
Gisteren nog wist ik zoveel,
Maar tijdens de nacht deemsterde alles weg.
Het is waar, de dag was groots.
De nacht was lang en donker.
De geurige ochtend kwam
Vers en wonderlijk
En verlicht door de nieuwe zon.
Ik vergat en mij werd ontnomen
Dat wat ik verzameld had.
Onder de stralen van de nieuwe zon
Smolt alle kennis weg.
Ik zie het onderscheid niet meer
Tussen een vijand en de vrienden.
Ik weet niet wanneer het gevaar
Dreigt. Ik weet niet meer wanneer
De nacht zal komen. En de nieuwe zon
Zal ik niet kunnen trotseren.
Alles wat ik ooit bezat,
Maar nu ben ik verweesd.
Spijtig dat ik niet vóór morgen
Het nodige herwinnen zal.
Maar deze dag is nog lang.
Wanneer zal het komen –
Die morgen?
(vertaald uit het Engels door dv – 12/02/2021)
I knew so many useful things
And now I have forgotten them all.
Like a robbed traveler.
Like a beggar who has lost his possessions.
In vain I remember the riches
That long since were mine;
I remember unexpectedly, not thinking,
Not knowing when the perished knowledge
Will flash.
Only yesterday I knew much
But during the night everything dimmed.
It is true the day was great.
The night was long and dark.
Came the fragrant morning.
It was fresh and wondrous
And illumined by the new sun.
I forgot and was deprived of that
Which I had gathered.
Under the rays of the new sun
All the knowledge melted.
No longer can I distinguish
An enemy from friends.
I do not know when danger
Threatens. I do not know when
Night will come. And the new sun
I shall not be able to face.
All that I once possessed,
But now I am orphaned.
Pity it is that I shall again regain
The needed not earlier than tomorrow.
But today’s day is still long.
When will it come—
The tomorrow?
uit Nicholas Roerich, Flame in Chalice, vertaald door Mary Siegrist (NY 1929), New York: Nicholas Roerich Museum, 2017.
Koop een RADIO KLEBNIKOV CD!
ontdek alle RKCD’s op
https://radioklebnikov.bandcamp.com/
Voor een gestorven dichter
Er moet nog een gedicht komen over ejaculatie en calculatie,
een leven vol hartvet, de optelsom van 52 jaar oorpijn,
levenslang dichten op de trampoline van de dood.
Etiquette, etiketten, je weet, de droefenis van copyrettes.
We doen postume een Knausgard of Murakami samen:
Hi-ha-hi-ha-ho, doe de Nobel of doe de noblesse!
Je ne t’oublie pas mon frère. Niemand is een eiland.
Wist je dat Uruguay het Zwitserland
van Latijns-Amerika genoemd wordt?
Ik wil in Montevideo zijn, jij Cavani, ik Suárez
We horen luid koren zingen, for whom the bell tolls.
It tolls for thee, mijn dode vriend.
Hogerop
ze deed de liftdeur open
op een regendag
zat op haar kruk te staren
naar wat nergens lag
ik vroeg of ze
me mee wou nemen
ergens hogerop
lachend zei ze
dat ze niets liever deed
en drukte op de knop
*
Het gaat voorbij
gistermiddag viel mijn tweede vrouw in zwijm
verloor zomaar haar verstand, brabbelde dwaas op rijm
komt wel vaker voor zei de arts, gaat zo voorbij
dus keek ik maar naar voetbal, zij ging slapen zonder mij
*
Karel de kletskabouter
tien jaar oud met hamertenen
Karel de kletskabouter
was opeens verdwenen
Karel de kletskabouter
zat niet in z’n kooi
Karel de kletskabouter
en z’n haar zat niet zo mooi
Famke zag iets vormloos
liggen in de sneeuw
het krabde aan z’n schurftig hoofd
met een langgerekte geeuw
het leek wat ongemakkelijk
en loenste achterdochtig naar de maan
ze voelde al de spanning die er hing
en rook een honingzoete baviaan
het straf aroma wond haar op
en ze werd zichzelf gewaar
ze hoopte maar dat hij haar geil
zou ruiken en zuigen aan heur haar
*
De gouden geitenbok
ik heb de gouden bok ontmoet
hij doet zich aan mijn strot tegoed
en ja hij toont kracht
en ja hij heeft krop
en ja hij wacht
me buiten op
de bok is zwak hij kan geen kwaad
maar heeft zijn lange arm paraat
het kleurt mijn slaap
zit in m’n kop
en maakt me bang
ik houd mijn plas niet op
*
Simpel lied
ik ben simpel
jij bent simpel
als het leven zelf
*
Eenzaamheid
ik vond het ’s nachts zomaar op straat
ik liet het achter in de regen
en van dat moment tot op vandaag
ben ik nooit meer dezelfde geweest
ik wist niet wat de bui betekende
toen hij afscheid nam
ik weet alleen dat deze eenzaamheid
nooit zorgt dat ik huilen moet
huilen moet
*
Geprevel en gezang
het geprevel drukt zwaar op mijn brein
wezens in mijn bloed die aan het spelen zijn
twee zielen doen een raadselspel
ken jij mijn gedachten wel?
ze blijven strijden, ik vind zo slaap noch rust
fout is fout, goed geraden wordt met vuur geblust
op uitheemse tonen zingen zij een blij duet
en slaan de maat con brio op mijn arm skelet
*
Jarige job
puilende ogen overal rondom
de jarige job vandaag
hij brulde: baard-bij-meisjes!
brulde hij
moeder wendde zich af
baard-bij-meisjes spatten op
je dat met dip en waggelroes
en als een pan een koek in shock cola op pad
lachte ik mijn snotlap rood met hazen slag!
huivering zelve schoof
de gasten naar de deur:
sorry, schat, maarreh, des bevers’ wijn
wacht wel tot nieuw festijn
dag, zei de verstoorde jarige job
dag, zei de bedroefde jarige job
dag of nacht of vlag
dag veracht de lach
ik leve hoog, ik leve hoog
ik leve hoog, ja hoog
ja hoog, ja hóóóóóóóg
ik leve hoog…
*
Lied om te lachen
een olie oleïne ei met een rood poot lood
meende dat het stekelzwijn zijn dochter was
maar begreep al snel
dat ze leed aan jicht
en onder water steeds een knipoog gaf
ha ha ha ha ha ha ha
ho ho ho ho ho ho ho
hi hi hi hi hi hi hi hi
ha ha ha ha ha ha ha
een rode rode roos zag een wakker varken voos
op de rand van een zilveren joet
het puntje van zijn staart
was een langlaufzwaard
en in plaats van een smoel zat er een drogist
*
Typisch voor hen
goed er was iets aparts aan hen
dat me aan hen deed twijfelen
of zorgde voor verwarring in m’n kop
doorgaans was er een zeker hij
maar ongetwijfeld ook een zij
hoe dan ook een onderscheid
en een van hen, wanneer zij was zij
glimlachte en brandde een gat in mij
het gat was daar onmiskenbaar zonneklaar
ik droomde ooit van haar,
in d’r eentje op het erf
bij een heel klein huisje
van lucifers gebouwd
het was veel te klein
je kon er nooit in wonen
dus stootte ze haar hoofd
tot bloedens toe
toen ze zich naar
binnen wilde wurmen
ik zocht haar op om haar dat te vertellen
maar ik merkte dat hij onverschillig
knikte bij mijn verhaal
en natuurlijk als zoiets voorviel
was er altijd nog een zij
die me op m’n schouder tikte onverhoeds
maar het was niet zij die van nabij
naar me keek, eerder een soort boekensteun
als een mismaakte versie van z’n wederhelft
dus ik bedacht dat er een manier moest zijn
waarop ik ze naar believen kon vormen tot degeen
bij wie ik wil zijn, want zo hield het me op afstand
terwijl mijn gevoel erop bleef hameren
dat het vele malen interessanter was
binnenin
*
Simpel lied
ik een eitje
jij een eitje
leven een groot ei
*
Broederschap
ik ben de man
in de zwarte sedan
en ik kom eraan
om met je mee te gaan
ik werd op pad gestuurd
om oprecht
getrouw en standvastig
te zijn & ik kom melden
dat de oordeelsdag
reeds is geschied
volg mij ik ben volleerd
gegarandeerd
ik breng je ver van hier
we vertrekken volgens eis
aan de vooravond
van het eeuwigdurend grijs
ik zeg verlaat dit oord
en vervang elk woord
elke naam van jouw soort
in een broederschap
die heel knap weerstand biedt
aan de aasgier en de sneeuw
*
Niemand lacht
iedereen gaat naar de freakshow
om te lachen met de freaks en d’arme gek
iedereen gaat naar de freakshow
maar niemand lacht bij zijn vertrek
we zijn allemaal gelijk in het graf is het saai
zei een man wiens hoofd half opgegeten was door een haai
en als je me vraagt waarom
ik zo nog verder leven wil
ik weet niet of ik dat weet
een halve mond mag dan niet veel zijn
het is altijd nog een halve kus
iedereen gaat naar de freakshow
om te lachen met de freaks en d’arme gek
’t leven lijkt best veel op de freakshow
niemand lacht bij zijn vertrek
*
Schimmen zonder naam
Ze was onbekommerd
Ze was gewoon ontrouw
Ze was eenvoudig onverschillig
Wat moest ze dan?
Ik was een vreemde hier
Ik was gewoon te zwak
Ik was eenvoudig ongerust
Wat moest ik dan?
Wij zijn de schimmen zonder
naam binnen voor het raam
die wensen dat we iemand
waren buiten voor het raam
die wilden dat we net zo
stonden buiten bij het raam
we willen niet gevangen
zitten binnen voor het raam
*
Simpel lied
ik ben niksig
jij bent niksig
’t leven ook al niks
*
Picknick in de jungle
het was als in een oude droom
je geheugen werkt nog sloom
maar ’t blijft spoken door je hoofd
vooral in ’t weekend als beloofd
je bent op een open plek in ’t bos
’t is drukkend warm, de haren los
we moeten naakt en dat is raar
ze leggen ons in rijen klaar
er drijft een vreemde bolle wolk voorbij
die kookt ons vlees maar niet van mij
kleine pestmachines knagen aan de botten
die houden alles bij, ze tellen ons, de zotten
niemand zou ons vinden hier in deze hel
we zijn gevangen in de grote hoge cel
je ziet of hoort ze niet, voelt ze nog ’t meest
ze draaien aan ’t spit dat ieder haat en vreest
van dag tot dag brengt iemand een plateau
en neemt de lege mee naar het bureau
daarop ligt dan een kippenpoot en nog wat prei
aardappelsalade en een kwartelei erbij
*
Slaapkop
ze zei dat ze
een vriend had
die altijd sliep
waarom zei ik, waarom
slaapt hij zo veel
is het een ziekte, of gewoon verveling?
hij slaapt
waarom zei ik, waarom?
hij slaapt
waarom zei ik, waarom?
miauw
zei ze
miauw
zei ze
miauw
zei ze
miauw
zei ze
miauw, miauw, miauw, miauw, miauw, miauw, miauw
miauw, miauw, miauw, miauw, miauw, miauw, miauw
miauw, miauw, miauw, miauw, miauw, miauw, miauw
o zei ik, o
o zei ik, o
o zei ik, o
ik zei o
ik zei o
ik zei o
o
*
The Residents, Commerical Album & andere
ill. Roland Topor
In het domein van verlies is de reiziger op zoek naar verloren bagage. Hij gaat over paden en volgt sporen met een koffer in de hand. De koffer die hij heeft overgenomen is door allerlei verwarring leeg geraakt, de inhoud ligt her en der verspreid. De reiziger houdt van zijn koffer en is op zoek naar het verloren goed. Hij wil de koffer vullen met al wat nodig is om voort te gaan, want het niets dat hij hoort rammelen is ondragelijk en zorgt voor oponthoud: deze verlichte koffer bezwaart hem; toch zal hij zich verbijten en de last zoeken die hem bevalt en toekomt.
Het is niet eenvoudig om verloren bagage te vinden in het domein van verlies. Hier immers is alles verloren en ook de reiziger moet zich hier verliezen.
Hij zal ontsporen, van het pad afwijken en de weg kwijt raken; alleen het verlies kan hem sturen en zo zal hij vinden wat hij zoekt. In het domein van verlies is alles ontregeld: hier verlicht het zware, en het lichte dat zo aanlokkelijk leek, bezwaart.
Soms komt hij alwetende medereizigers tegen die de paden zeggen te kennen, overal geweest zijn en alle antwoorden op alle vragen weten. Het zijn padvinders zonder aanleg voor verdwalen; ze lopen met rare ideeën te heulen over het ontginnen en in kaart brengen van het domein van verlies.
Alles is hier verloren en ontregeld, de wegbewijzering door padvinders aangebracht leidt nergens toe en naar nergens is de reiziger niet op weg.
Soms komt hij vriendelijke medereizigers tegen, ze wisselen enkele woorden, bewonderen elkaars koffers en prijzen elkaars pad. Ze lopen een eindje met elkaar op en gaan elk hun weegs.
Beste meneer Nuon
Vandaag werd hier voor het eerst uw prik thuis bezorgd.
Het sputtert en komt er met horten en stoten uit.
En nu slaan plotsklaps ook nog alle stoppen door!
Uw prik is zogezegd regelrechte kloteprik!
Is die nieuwe prik van u wel helemaal oké?
Heeft u uw prik niet stiekem versneden?
Met nepprik bijvoorbeeld of van die goedkope vuile?
Zitten er geen klontjes in of luchtbellen, van die natte?
Ja, je weet het tegenwoordig niet, hè.
Rare dingen doen zich wel vaker voor de laatste tijd.
Maar als het weer gebeurt stuur ik alles linea recta terug hoor!
Druk ik uw prik net zo makkelijk terug door die twee gaatjes.
Dan moet u er zelf nog maar eens goed naar kijken.
Of het allemaal wel zuivere prik is en helemaal 100%.
Residents:
Stadse baders
Stadse baders veroveren de zee
maar onder ons gezegd
de zon is nooit helemaal gezakt
voor ze echt doorweekt zijn
Ik zie de zee,
de zee ziet mij
Ze snellen schijnbaar naar het ochtendlicht
en ploffen zomaar op het nachttoneel
als ze konden houden van zichzelf
overleefden ze de duistere diepte wel
Ik zie de zee,
de zee ziet mij
Als ik had geleerd te houden van mezelf
overleefde ik de duistere diepte wel
*
Verlies van onschuld
Pretparken koeken samen van lawaai
een massieve homp van vlees
Het zweet van de stoepier spat van zijn tong
zijn tattoo blinkt van de hitte
Behoedzaam staat de ander toe te kijken
onder de indruk van zijn pose
Tweekoppige geiten stuntelen voorbij
met een lodderige blik
De ander zoekt om zich heen
maar de stoepier kijkt hem recht aan
Hij belooft de grootste wonderen
voor wie naar binnen durft
De ander schuift het tentdoek vaneen
en ruikt het verse hooi
Een Siamese tweeling wacht hem op
de ander kijkt maar weg
De vrouwen met het paardenhoofd
ogen na wie naar binnen glipt
Ze snuiven de spanning in de tent
en de geur van ’t zoet taboe
Het hart bonst hevig in zijn keel
de ander schuifelt uit de tent
Het deinen van de massa smoort de klank
van verlies van onschuld
*
Langlijs
Langlijs werd geboren in een badkuip
en hij rekte zo ongelooflijk uit
Zelfs het mondje van een oogpipet
zoog hem in
Langlijs kende geen enkel verzoek
Langlijs keek nimmer naar het licht
maar Langlijs verkocht iets
elke nacht
Langlijs verkocht me een soldaat
Langlijs verkocht een minnares
Langlijs verkocht een zuignap
en een mes
Langlijs vond een plaat
van Hello Dolly in de gang
Hij verkocht die aan een trucker
om de zang
*
Rauw1
Angela Burger had een lichaam
zoiets had ik nooit gezien
het leek te druipen van zwakzinnigheid
als veel te warm geworden ijs
Toen ze op een dag de afwas deed
met niets aan zag ik
hoe haar moeder met haar dronken kop
haar ribbenkast had rauw geschrobd
*
Smurrie
Er zat een rare kliederboel
aan haar lippen, rond haar mond
en je zag het kleven aan
haar armen en haar heup
Niemand weet echt zeker
wie ze was of hoe ze stierf
ze openden haar damestas
en daarin lag een slang
*
Ik ben zo achter met mijn werk
Rook bevingerde het huis
een brandende smachtende drift
De katten keken toe door de damp
en likten onderwijl hun poten
ze likten hun poten
Er was bezoek, hij keek me aan
en vroeg of het me speet
Normaal gesproken, niet nee
maar mijn werk is nog niet af
ik ben nog lang niet klaar
Het vuur dat sprankelde in zijn lach
en daarna onder zijn huid
En dus sprong hij er zomaar in zomaar in
hij sprong er zomaar in
*
Eén ding
De leuning van de brug
trilde van de bel
De gelegenheid tot vertrek
verscheen al snel
De mogelijkheid bevloog mijn brein nu
eens te meer
Ik wilde echt maar één ding
minder niet meer
minder niet meer
minder niet meer
*
1 Aanvankelijk dacht ik dat ‘Rauw’ en ‘Smurrie’ één liedtekst vormden,
en eigenlijk kan dat heel goed. AK
The Residents, Commerical Album, 1980
ill. Roland Topor
The Residents:
Ik moet je iets vertellen
ik moet je echt iets zeggen
de enige volmaakte liefde
is die die je verlaat
*
Het leven is een toestand
het leven is een spel
Het leven is een draaikolk
mijn naam galmt als een bel
Amber waren de najaarsbladeren
en amber was haar huid
Amber was de avond
toen de kolk haar nam als bruid
O echt onweerstaanbaar
zei ze vaak genoeg
Net het geluid van rennende paarden
’s ochtends vroeg
*
Paasvrouw verscheen vandaag
en voerde mee mijn vrouw
naar de open toegangspoort
van het hiernamaals
*
De een heeft iets met zilver
de ander iets met goud
Weer anderen willen iets
dat goed voelt in je hand
*
Pezen knapten in de drift
van het extatisch affect bij noen
Een vochtbeladen gesyncopeerd
volautomatisch gymnastisch doen
Een handvol behoeftige lusten
die veel te vlug is leeggeschud
*
Iets zwoel en vluchtigs
parfum en bederf
fluisterde luchtig in de bries
ze was er echt ervandoor
Ik verlangde naar het gevoel van iets
zachts op m’n gezicht
en dacht aan haar vingertoppen
niet haar gebrek aan zwier
*
Ze zei te willen sterven in paniek
het uitschreeuwen in de nacht
om het wegduikend lijf te voelen
en haar haar in één klap grijs
Ze droeg bovendien een mooi krap
doorschijnend negligé
Ik vraag me telkens af hoe het met haar is
en of ze kreeg wat ze wou
*
Ik wilde het bezorgen bij iemand anders
zien hoe die dan reageert
Ik wilde het geven aan iemand anders
en kijken naar hun spel
Ik liet het hulpeloos helemaal alleen
liggen op de vloer
Het wriemelde nog een beetje
en keek almaar naar de deur
Hij kon het meenemen als beloofd
en ik zou spioneren op geluid
Verslag doen volgens plan
van het kletsen op de huid
*
Ik trof haar ’s ochtends huilend aan
zittend in een stoel
Ze zat iets in te pakken
wat ze deed met zorg
Ik wilde haar geen pijn doen
toen ik vannacht in slaap viel
Ik was alleen maar uitgeput
van mijn attent gedrag
Ja, ik was alleen maar uitgeput
van mijn attent gedrag
*
Ze is ongelukkig en nukt
ze wilde niet luisteren maar ik blijf degeen
die haar kuiltjes kust en aan haar tenen zit
Ze is aantrekkelijk maar heel gereserveerd
deels door de zorgen en de stress
Ik was haar vader van lang geleden
die haar kuiltjes kust en aan haar tenen zit
*
Duister daalde over de tuin
terwijl ik in m’n eentje zat te simmen
dromend van de zomer en het eind
het was het eind van thuis
Onze liefde was een stromende rivier
veel dieper dan ze leek
slokte mijn wakende uren op
sloop diep mijn dromen in
*
Kelderdeuren stonden open
de stormen hielden huis die nacht
De nacht weerscheen van bladeren
te helder bleef de lucht
Toen kwam ze voorbij terwijl de wind
opstak met groot misbaar
Ze reed een rode damesfiets
en ze had rood haar
*
Iets dat lief lacht
iets langs en dun
iets diep in mijn hart
herinnert me aan hem
Hij was niet mijn minnaar
hij was niet mijn vriend
hij was zo’n aardige oude man
en hij speelde de viool
*
Er is iets gaande tussen hen
dat is wat ik zie
Niemand schenkt er aandacht aan
dus het is aan mij
Ze zitten almaar aan elkaar
almaar tersluiks
de ander begluren
Ik denk dat ik ze hard kan treffen
*
Ze noemde mijn vriend te makkelijk
dat is het laatste wat ik pik
Ja, ze noemde mijn vriend te makkelijk
en zei hij is te dik
Ik liet haar achter ’s morgens vroeg
en de regen was best fijn
Ik merkte dat ik gek van haar werd
en nam de eerste trein
*
Vogels in de bomen
schudden stof van hun vleugels
Ik dacht aan al het hartzeer
dat onze liefde brak niet lang geleê
Vogels in de bomen
slapen nu
*
The Residents, Commercial Album 1980
ill. Roland Topor
Labbekakkerige kak
Alle tijd dat u kakt is verloren tijd
Pleegenoten van de wereld, gedenk uw kak!
Hé kak, kijk, kak hé!
Ja kak, kak ja. Ja wat jakkes? Kak!
U bent zelf jakkes! Eigen kak eerst!
Draait u dan nooit eens mooie kak?
Ja kakt dan als u durft! Draaikont!
KAKT U VELIMIR DUN OF KAKT U VELIMIR DIK?
Het gaat hier om het goede kakken hè.
Want wie goed kakt kakt voor twee.
Bah bah, vieze bah, bah vieze bah, KAK!
Hé u daar, pleegenoot!
U ultradenker van ingewikkelde vraagstukken,
wat vindt u eigenlijk van uw eigen kak?
Hé Pleemate-je van me!
Wij willen hem niet daar maar hier hè!
Begrijpt u nu, niet in de zoo maar zo in de wildernis,
op het drijfzand van de tijd; immers kak blijf kak
en blijft wis en waarachtig drijven hoor.
Ziet u uw kak al voor u? Dobbert die nu of dobbert die niet?
Wanneer u uw kak indachtig de kunsten goed beschouwt,
ziet u dan de plakranden van de kak-pis-en kalkresten,
daar waar het discours nog net riekt en spoeling niet reikt?
Alle kak spoelt mettertijd flux weg in onder- en bovenstroom,
Behalve de kak die uw eigenste kakmond schuurt!
Uw kakmond insmeren met zinkzalf gaat u geen kak helpen.
Kak begint immers wanneer u niet alles precies terugkakt!
Kak buiten het kakkerige plakgebied.
Kak tot aan de randen van de labbekak!
vertaling van ‘WARM REGARDS
Poems written in December 2020′
door Jim Leftwich
meer wegen van Noord-
Californië naar West-
Europa in de wetenschap
dat ons maieutisch credo
anders meeneuriet met een deel
van de dagelijkse discriminaties
more ways from Northern
California to Western
Europe in the knowledge
that our maieutic credo
otherwise hums to some
of the daily discriminations
het gezicht gerimpeld en beproefd
door de onvoldoende
gezonde systemen, het
huis van drie dozijn
jaren, paarlemoer smelten
als maïs, behangsellijm
bestuurlijk post-
kantoor, het vleesschrift
9 graden van de diameter
face crinkled and tried
to the insufficiently
healthy systems, the
house of three dozen
years, nacre melting
like corn, wheatpaste
managerial post
office, meat scripture
9 degrees off diameter
dingen zijn voorbeelden van
de eerste werelden van
uw staatsgreep. bij de door
lampschaduw aangepaste bodem
van de soepkom zoekt de
mythische Rooie Fred een paar
mensen uit in onze week,
elk jaar is duizend
jaar verwijderd van het middelpunt
van onze verontruste school.
things are examples of
the first worlds from
your coup. about the
lampshade adapted
armchair bottom of the
soup bowl, mythical
Red Fred seeks a few
people in our week,
each year is a thousand
years from the center
of our troubled highschool.
Thomas van Aquino’s toeval en confirmation bias lopen nooit in de pas
Het verschil tussen waan en manie is ieniemienie, mensen.
Pas dus maar op voor confirmation bias,
want zij viert hoogtij vandaag de dag,
grijpt je zo bij de kladden als jullie niet uitkijken.
Wanneer iedereen daarin meegaat zijn de rapen goed gaar!
Vandaag deed ik eindelijk wat Ellsworth Kelly me influisterde.
Hij vroeg mij in een droom de dag dat hij stierf:
“Hoe is afraid of red, yellow and blue, Harmen?”
Ik moest ook wat tubes zwart leegknijpen,
op een ander werk, dat ik later zal n u a n c e r e n.
Nu denk ik dat het goed is, dat zwart,
het werk is bijna stil, zo donker…
Geen trompetten of dolfijnen, geen mensentaal,
geen contingentie, enkel fijngemalen elvenbot.
Thomas van Aquino’s toeval en confirmation bias lopen nooit in de pas,
pas wanneer een werk ontploft en tegelijk stilstaat, is het af.
vertaling van ‘WARM REGARDS
Poems written in December 2020′
door Jim Leftwich
gebonden staan de verre bomen.
de lijst loopt door en door en
door, door en door. deze ochtend
dank ik iedereen voor
gisterenavond. de trefboek-
totem opent ruimtes die bruisen
tot op het eind. dit is onze nieuwe
kans. we zijn geschikt om gelezen
te worden, maar daarna nooit meer.
serried are the distant trees.
the list goes on and on and
on, on and on. this morning
i am thanking everyone for
last night. the matchbook
totem opens spaces sparkling
to the end. this is our next
chance. we are eligible to
be legible, but never again.
nooit mijn ding geweest, jamais.
tijdens wie minus thuis
waar de blaam van de hubris
gestrooid lag als een baken
op de gazons van de soep
van dat stadje / moet ingang
worden tot onze eigen set
van ongeschreven omstandigheden.
never a hat at that, not ever.
during who minus back home
in which the blemish of hubris
was strewn like a beacon
across the lawns of a small
town soup / have to become
an entrance into our own set
of unauthored circumstances.
op dit moment een poort op de
zee nergens anders nog toekomst
waarmee je wat kan.
right now a portal into the
sea elsewhere no future
that anyone can work with.
hoezeer de voedselbesparingencrisis
ook huilt, we zullen de bomen voor
het bos gezien hebben en
het dan van subjectiviteit
ontdane vee stemvorkt een vroege
wijngaard, de kale hoofden
van monniken een bijgedachte.
as much as food cuts crisis
howl we will have seen the
trees before the forest, and
our cattle since disposed of
subjectivity, diapason early
vineyard, the shaved heads
of the monks an afterthought.
Boven de Maas op de noordkop van de Maastunnel
De hardheid van het stuitende zonlicht kaatst op het water.
Het voortjakkerende winterblauw doet me tranen,
terwijl ik de twee meeuwen probeer te volgen.
Ademloos kijk ik naar hun spectaculair luchtballet.
Zie hun hoge vliegkunst in de almaar aanwakkerende storm.
Zij spelen een spel met de wind mijn kind.
Geheel synchroon, heen en weer sjezen ze.
Heen, alsmaar versnellend in de maalstroom
van de oostenwind door steedse hoogbouw opgestuwd.
In volle vaart tot waar het water verbreedt,
waar turbulentie optreedt, om daar te keren
en traag tegen de wind weer op te gaan.
Hoor ze krijsen blij als kinderen die van glijbanen roetsjen.
Het zijn broers denk ik, of zus en broer misschien.
Zijn er slecht vliegende meeuwen, vraag ik mijn vrouw?
De één vliegt beter dan de ander zegt ze,
maar ze vliegen allemaal heel goed.
Nabij speur ik naar je bogenrond doorheen
de aanbidwaardige gemalen van je bekken
stroomopwaarts langs ferme zomen
ingesponnen in jouw hoogliedsgevrij
Luur me aan de altaren van je dijen
Sleur me voorbij mijn hoogmoed, jij
vertover met je fijne rag de morgendauw
om ons nu en vaar me tot het einde van mijn einde
raag staalblauw in de weerwind van mijn wil
drom met me in de slaapdronken luwte, tintel
door mijn markante registers, rijs met de vonken
ontstijg ons sintelend bestaan, huil in de bolling
van de hemelen, ontsla jeremia die in mijn ontij trolt
wiek ons over de stilste distelvelden als eeuwige
gameten, brand onze gezichten in het veen
Lied van de vijgenboom
ik ben de weefster de grootste
die zich verheft boven de horizon
ik ben hier bij je ik bescherm je jij bent bij mij
ik verkwik je onder mijn takken
je doet je tegoed aan mijn gaven
je leeft van mijn brood je drinkt van mijn bier
in je mond giet ik mijn melk
mijn borsten bieden je kracht & leefgoed
ze zijn zwaar van geluk & gezondheid
ze drenken je met levenskracht & gezag
zoals ik die voortbracht voor mijn oudste zoon
ik reinig je gezicht bij dageraad met tederheid en schoonheid
de heer der rivieren, planten en dieren komt je geschenken brengen
bestemd voor het domein van de moedelozen en troostelozen
duizenden schatten werden je geschonken in je eeuwige woonst
je moeder heeft je voorzien van leven
een geschenk van haar baarmoeder
daar in haar kraamkamer ontving je onderricht uit haar mond en beide armen
de sterren die nimmer ondergaan staan je toe noordwaarts te trekken
de onvergankelijke sterrenbeelden heten je vriendelijk welkom
ze noemen je uitmuntend en prijzenswaardig
je komst in goede conditie werd bevolen door de verborgen schepper,
mijn welbespraakte herder
neem mijn brood neem mijn bier
neem mijn melk neem mijn rijpe vijgen
neem mijn hele wezen
neem de geschenken neem het voedsel
neem de verse vruchten al wat goed is en onbedorven
doe je er ruimschoots aan tegoed en verlustig je erin
ontvang de verfrissende weelde van je hart –
voor immer bij haar
~
(naar een inscriptie in de graftombe van Qen-Amoen)
als het afgrijselijke getemperd wordt
door de kastijding van de rede,
als het afschuwelijke gematigd wordt
door het zompe watten van de taal,
als de onuitsprekelijke horror van het echte
doorheen het lijden der tienduizenden
uiteindelijk tot kille bries verzwakt
de gelige flarden van het frêle denken
bereikt en plaatsneemt in de fel verziekte
kwabben van het consumentenlijf,
dan raast het niet of blaast het niet
dan zegt het pluf en plof en wat een bof.
maar hoed u om ’t genot nog god te noemen
en blijf toch beven bij het zwelgen van uw ik,
want daar komt reeds het beest van Troje aan
om uw sap te likken terwijl u stikt in uw gesnik.
Lode Kok (Anke Veld), ‘KOLK’, 2022
“de mens ziet het licht en in het licht ziet hij niets
uit ‘Hoe het nu er kwam’ door de Gravin van Drogheda
de mens keert het licht de rug toe
en in zijn schaduw ziet hij schaduw en licht
en zo ontstaat de wereld van de mens.”
Oud gedicht over schilderen
Ben ik me toch aan het schilderen zeg!
Komt die Joker, die Heath Ledger opeens langs!
En dé Da Vinci met z’n ja duh Mona Lisa!
Harmen zit op een goed spoor!
Grimlachen in weidse verten met dik geklodderde horizonten.
In alle kleuren van de regenboog en meer, en MEER!
Historisch heel verantwoord allemaal hoor
Rembrandt kwam naast me staan en zei:
Rustig Harmen, we doen er wat nonkleuren bij.
En hij had gelijk! Die oude sul kan me nog wat leren met z’n foefjes!
Maar ik wil helemaal geen clair obscur à la jou, Rembrandt.
Ik wil stilstand in genadeloos licht, opaatje van me!
Van Gogh kwam er ook bij staan en begon me vreselijk uit te schelden:
Je moet niet naar die oude idioot luisteren, Harmen Jacob!
Jij bent mijn zoon. Jij hebt mijn stoel geschilderd.
Jij kent mij als geen ander: alle kwaststreken moeten betekenen!
Zo heb ik je dat toch geleerd?
Guston kwam ook nog even langs.
Maar toen was ik al heel moe.
Lucian Freud zat alsmaar te giechelen:
Al die Hollandse schilderstennis ook!
Jou krijg ik nog wel mannetje!
Dan ruk ik je nog uit je Engelse lurven!
I
de aarde hangt de moedernon weer uit
alsof haar aarde geen mest is
maar habijt. ik woel
en zoek het bloed.
als ik glas ontmoet
en het is scherp genoeg
dan splits ik mij
want ook de aarde
dorst naar bloed.
II
het is lekker slapen
en het eten is goed
hier onder de grond
ik wriemel mij knus
in de doodse stilte
van een begraven hond.
III
soms is het eenzaam
onder de grond
dan graaf ik in’t rond
en steek ik mijn kont
een uur in mijn mond.
invoer: 26/12/2017
gebruiker: Lammert Voos
O hugue eavy schwere konijnen
Sisifou sous ses badges de courage
Sa plume base is greater than ‘t mijne
Aarslongen lokken, kortingen hagen
Fernzien verblindt de gaten sepulchra
Vers braaksel siert de jardin de l’ église
My heart bums bam bij ‘t kleurenwiezen
Bimbums sa dode kat o’ phonia
Menig sleep weet jewel nie être
Under ‘t opschot is’t lawijt aan’t naître
Want de kinders zullen altijd blijven blijten
En madame heeft liever natte geiten
En de genten willen schatten openrijten
En de wormen zullen duizend dichters sch-
morales:
never (sw)allow le worm
de maldoror in/uit uw fles
invoer: 26/12/2017
gebruiker: Adriaan Krabbendam
