Zo’n titel die Hannah Duchamp altijd paraat heeft
Loopt u wel eens in de lente door het bos?
Ruikt u de wilde jasmijn wel?
Ziet u de volle knoppen van de kamperfoelie?
Struikelt u over oppoppende krultangen van jonge varens?
Uw scribent spreekt u hierover aan vandaag.
Hij is niet helemaal eerlijk geweest.
Harmen was namelijk jarig gister en
heeft u daar niets over verteld.
Al 52 jaar brak hij d.d. 28 april
de winter en zomer in twee.
Het was een koud dag,
maar in de zon al zomers warm.
Jaargang 53 is aanstaande vandaag:
het is 29 april in het jaar tweeduizendzeventien,
een zaterdag
Lente en herfst vindt Harmen stom want
de overgangen tussen zomer en winter
ZIJN KWETSEND
Voor lente en herfst hebben de mensen een zwak.
Dat ligt aan de lente en de herfst, niet aan de mensen:
lente en herfst moeten gewoon hun ware aard tonen!
Want wat wil je nu, tante Lente? Wat wil je, oompje herfst?
Jullie willen toch beiden
gewoon zomer of winter zijn?
Hèhè lente, met je bloesems en zo,
tut tut herfst, met je bruine bladeren en zo
Maar waar Harmen ook liep,
het rook er naar wilde Jasmijn en
omdat die geur zo heerlijk was,
plukte hij 15 bloemtoppen.
Eerst dacht hij aan thee
maar nee, dan liever griesmeelpudding
met hazelnoot, citroen, vanille,
cranberries en rozijnen.
Harmen kookte de bloesem in melk
met citroenschil en vanille,
zeefde de melk en maakte de pudding.
The proof is in the pudding.
Waren die wimpers en wenkbrauwen
van het meisje met de parel nu voor,
tijdens of na het debat over cultuur
gisteren nieuws?
Loopt u wel eens door het bos?
Ruikt u de wilde jasmijn wel?
Ziet u de volle knoppen van de kamperfoelie?
En struikelt u over de oppoppende krultangen van jonge varens?
Schilderde vandaag als een bukraket
Als schilder dien je immers alle woorden opnieuw uit te vinden
Anders regent het niet in Napels
Afspraken werden niet nagekomen
2 uur: Pipo kwam niet opdagen
3 uur: belde ik hem op
helemaal vergeten zeid-tie
Gister maakte we die afspraak, liefje
Gister bakte ik een cake voor jou
en ruimde vanmorgen m’n huis op
dat was vandaag, dat je wacht en wacht
en je verheugt en verheugt
Ik probeerde daarna alle schilderijen van Stan de Sitter
alias Landschip, in één schilderij samen te vatten:
Eerste werktitel was ‘Het regent in Napels’
naar een gedicht dat ik ooit schreef
over dieren en jongens op brommers,
Europa en vrouwen met dikke billen
uitmondend in de Dikke Derrière van Dikke Duitse Kunsttantes
Daar ging dat schitterend gedicht over namelijk
En Panamese bankiers natuurlijk ook,
die elkaar met gouddraad dichtnaaien
in hightech loodsen op de tweede Maasvlakte
Vraag me niet waarom
zo denk ik gewoon
Het waait wiei waai woei weg in Vlaardingen had ook gekund,
of Elvis de Pelvis in z’n jonge jaren, zoals opa Poppel zei
Doe mij maar het hier en nu, niet dat saaie daar en toen
onzinnige herhaaldrift van kunstenaars obligaat en obsoleet
en niet abject en infaam zoals Bram Moskowicz uit den treure
keer op keer zo fijnzinnig bleef herhalen
Vandaar mijn groots werk beste mensen
waaraan ik nog wat zit te ruften,
omdat ik het nog niet goed vind
om ten-TOON-te-stellen
MAAR, daar gaat het hier ook helemaal niet om:
met dit gedicht zal ik nooit Slavier halen
want daarvoor moet je in Utrecht wonen zei meneer Nauta
want fatsoen moet je doen! Vind u niet meneer Derks?
Ik hoop hiermee alle dichtwetten te hebben overtreden
Mannie, Nanne en Willem krijgen geen appelcake meer
enkel nog billenkoek hier ter huize
PS: ik maak hier volgend jaar wel een gedicht van.
Eitje
Groeten uit regenachtig Schildersland!
Hoogstwaarschijnlijk is het nieuwe absoluut, denkt u niet?
Eerst stijgt de rook nog recht of bijna recht omhoog.
De windrichting valt goed af te leiden uit rookpluimen.
Wind waait merkbaar – voelbaar – in het gezicht.
Stof waait op, haar raakt in de war.
Kleding flappert, opwaaiend stof hindert de ogen.
Wind kuift golven op meren en kanalen.
En dan waaien plotseling vuilcontainers om in straten.
De mensen houden hun paraplu’s nog maar met moeite vast.
Het is lastig tegen de wind in te lopen of te fietsen.
Ieder voortbewegen is zeer lastig.
Schoorsteenkappen en dakpannen waaien gewoon weg.
Dan waaien kinderen om.
Mijn moeder bijvoorbeeld vliegt in 1932 over de voiture.
Er is grote schade aan gebouwen.
Tenslotte waaien volwassenen om.
Er is sprake van enorme schade aan bossen.
Vreselijke verwoestingen alom.
Vannacht stelde hij zich daarom voor
een stuk grond in Minnesota te zijn,
alwaar het pijpenstelen regende en hij
in één grote hand tot klei werd geknepen.
Er zijn amateuristische foto’s genomen.
Maar op de schaal van modaliteit
scoren die buitengewoon laag.
Want omdat Nietzsche god dood verklaarde,
is iedere pennenstreek die we zetten slechts ‘idee’.
Omdát Nietzsche god dood verklaarde
en iedere pennenstreek die we zetten daarom slechts ‘idee’ is,
zou ik desalniettemin hoe dan ook
je wellicht misschien toch maar eens,
wanneer ik zomaar zo plotseling de gedachte heb opgevat
– zeg maar de moeite neem je enigszins,
mogelijkerwijs dus, op gene en/of op enkele wijze –
wegwijs proberen willen maken in de wirwar
van o zo kleine smeeroliewoordjes, en voorstellen
hoe hij vannacht droomde
dat hij een stuk grond was in Minnesota
waar het pijpenstelen regende en hij
in één grote hand tot klei werd geknepen.
Er zijn amateuristische foto’s genomen.
Maar op de schaal van modaliteit
scoren die buitengewoon laag.
Hoogstwaarschijnlijk is immers het nieuwe absoluut, denkt u niet?
Categorieën
Grâce Genade
| Genade We komen aan in Koudfontein, gevankelijk, en vrezen niet te sterven: zal de dood langzaam komen, doorheen onze marteling, of plots, een houw? Groen met goud afgeboord, een tapijt om een hoofd op te vangen. Onze voeten zwellen, onze schouders buigen. | Grâce Nous arrivons à Froidefontaine, captifs, sans craindre notre mort: viendra-t-elle lentement, par torture, ou subitement, d’un seul coup ? Vert aux bords jaunes dorés, le tapis se prête à recevoir une tête coupée. Nos pieds se gonflent, nos épaules se cambrent. |
de avond valt en zie mij fier te paard alhier
ik reik de beker in het harnas van uw blik
uw paard speelt mee en loopt op wolken.
jouw rare helm heeft plastic vleugels van plezier,
mijn harde pik brandt rood van het verlangen
en myriam1 vraagt heel boos wat doe jij hier?
ik lach en zeg vergeef mij loeder, jij goddelijke hoer,
ik wou nog spelen met de pijn van duizend dolken
in de volle leegte van mijn kinderlijkenhart
ik kom meteen wel, al het speeltuig opgehangen,
braafjes slapen in het git van bodemloze smart.
Koop een RADIO KLEBNIKOV CD!
ontdek alle RKCD’s op
https://radioklebnikov.bandcamp.com/
Categorieën
drd -art / temperance
een driehoek hoekt het kleden af
de zon zakt rood en oogt naar af
het dalen steekt de vleugels op
het stijgen trekt het dalen mee
het ene maakt van drie een twee
genot is lijden aan de heerlijkheid
heerlijk is het huis waar niemand leidt
de bergen eroderen vredig naar de zee
de doden leven niet, sterven doet het leven niet
de taal begrijpt haar spreken niet
dood moet elke koning die haar ziet
het zaad bereikt haar oorsprong niet
de bloem gaat bloeden van haar lied
het licht is git dat al het blauw verhit
Koop een RADIO KLEBNIKOV CD!
ontdek alle RKCD’s op
https://radioklebnikov.bandcamp.com/
opnieuw verhief zich het lichaam en sprak
ik ben uw engel
uw meest intieme woonplaats
daar waar ik samenval met uw ziel
zullen vleugels groeien
aangrijpend en majestueus
poorten zullen zich openen
waardoor ik mij met u zal uitstrekken
om te verkondigen
wat u beweegt
laat het vrede zijn.
~marije hendrikx
Stuur uw bijdragen aan het Platform voor Literatuur en ergere Ellende naar
bijdragen@platformplee.nl
Koop een RADIO KLEBNIKOV CD!
ontdek alle RKCD’s op
https://radioklebnikov.bandcamp.com/
wie niet gebruikt wat door het werk verworven is,
staat op een wolk te zwaaien met verworvenheid.
de tak verstokt, de hand omklemt van lust begrafenis,
de wolk is weg, de weg is regen en vergetelheid.
geen treurnis trekt de oude boom des winters bloot
hij voelt al teer de nieuwe botten in de moederschoot.
grote dichters deden in de lommer hun gevoeg,
de boer vermaalt de smurrie wel met os en ploeg.
Stuur uw bijdragen aan het Platform voor Literatuur en ergere Ellende naar
bijdragen@platformplee.nl
Koop een RADIO KLEBNIKOV CD!
ontdek alle RKCD’s op
https://radioklebnikov.bandcamp.com/
Verlicht door ’t niets dat alles is en uit de chaos zelf geboren,
is het geen man of vrouw en niets daar tussenin:
de gek heeft aan uw hoge woorden niets verloren
en fluit zichzelf de wereld uit en dan er midden in.
Geen angst of hoop bepaalt het dansen dat je ziet
en elke dag vernietigt moeiteloos humane wanen
ondraaglijk mooi het zingen van het dwazenlied.
Koop een RADIO KLEBNIKOV CD!
ontdek alle RKCD’s op
https://radioklebnikov.bandcamp.com/
wanneer betekenis alleen de hand bestierd
missen alle vingers koot en minstens één getal
van een tot tien. geen elf of prins, niet een gelaat
zal je dan zien. je telde, telt de tijd te driest
of veel te triest terwijl Neptunus vrolijk
in je billen prikt en boort en spiest.
uit je anus schieten bliksems van Uranus.
je voelt jezelf perfect verschrikkelijk en
ook al duurt het nog een eeuw vannacht,
niemand sterft ooit trager dan degeen’ die wacht,
en zeker was alvast dat jij ook nu nog hangen zal.
Koop een RADIO KLEBNIKOV CD!
ontdek alle RKCD’s op
https://radioklebnikov.bandcamp.com/
om onversaagd te gaan waar niemand eerder kwam,
vergooit de zwaardman al zijn have en zijn goed.
zijn razen brandt een spoor met stralen en met bloed,
hij legt het echte bloot en doet dat veel te goed.
gevangen vis in bloem ligt sissend in de pan
zwiepslag in het water, kronkelende moed.
niemand kent zijn naam, de kok weet nergens van:
een smakelijke grap, die onversaagd van nergens kwam.
Koop een RADIO KLEBNIKOV CD!
ontdek alle RKCD’s op
https://radioklebnikov.bandcamp.com/
water water woelig water dat in water neerwaarts vloeit
helder van de witte toppen waar de condor met de goden stoeit
donker van de grote meren waar de maan haar wangen koelt
brandend van ’t krioelen in moerassen waar de slangen gapen
ranzig van de steden waar de bleke mensen tijd verslapen
hitsig van de beken waar de maagd zich ’t zaad van ’t lijfje spoelt
water water woelig water dat in water met het water speelt
de kom is vol, de beker klaar, voor spijt is het te laat
zij kijkt ernaar, ik denk dat zij nu straks wel drinken gaat
Koop een RADIO KLEBNIKOV CD!
ontdek alle RKCD’s op
https://radioklebnikov.bandcamp.com/
dartel als een spartelvis, frivool
in zilverschittering met in het aureool
het koude dreigen van de onheilsstorm
die’t witste licht gaat vreten als een worm
jeugdig vuur in ’t gedroomde waterdiep
olijk man of vrolijk vrouw dat is ’t nog niet
het nieuws is ’t zingen van Haar oudste lied
Koop een RADIO KLEBNIKOV CD!
ontdek alle RKCD’s op
https://radioklebnikov.bandcamp.com/
geen vuur wordt door een macht bedwongen ooit
geen macht beklemt een razen dat zichzelf verteert
honger het uit en de honger zal branden
verban het naar nergens en de tijd zal ontvlammen
bedek het met aarde en het wordt glazen oog
poort voor de zon die met branden vermoordt
doof het met water en ’t geniet van zijn dood
Koop een RADIO KLEBNIKOV CD!
ontdek alle RKCD’s op
https://radioklebnikov.bandcamp.com/
in vrede strelen veren van de zwarte valk
het zwoele zuchten van vereende harten
en uit de diepte hoog in hevige verstrengeling
rijst van vuur en water afstoot en verlangen.
het koele meer van ’t lijden en de smarten
briest en golft en stormt bij ’t schalmen van de hoorn
en in gesloten ogen fonk’len duizend zwarte sterren
en monden sluiten monden met genade en Haar toorn.
Stuur uw bijdragen aan het Platform voor Literatuur en ergere Ellende naar
bijdragen@platformplee.nl
Koop een RADIO KLEBNIKOV CD!
ontdek alle RKCD’s op
https://radioklebnikov.bandcamp.com/
de listen en de leugens van de scherp geslepen pijn
vergaren grote weelde en zorgen voor festijn.
mensen worden vakjes die alfabetisch op hun nut
in nette rijen bruikbaarheid klaar gerangschikt zijn.
maar doe geen misstap en vergeet je middagdut
want elke orde schuift van middel naar venijn
en waar je eerst naar heling en de wellust greep
staat even later weer dezelfde oude, stompe pijn.
Koop een RADIO KLEBNIKOV CD!
ontdek alle RKCD’s op
https://radioklebnikov.bandcamp.com/
een walmenzee vol bloed en tranen
een kruimeldis op ’t feest van angst en pijn
muziek die van zichzelf geen noot gelooft
een zijn dat letterlijk zijn eigen einde is
mensen die in elkaar zichzelve haten
maar jij vandaag wordt met laurier gekroond
en al je huizen worden lijfelijk bewoond
Koop een RADIO KLEBNIKOV CD!
ontdek alle RKCD’s op
https://radioklebnikov.bandcamp.com/
argeloze, hitsig koudvuur in de aarden mond
eenvouds zwarte water waar ik in verdronk
elfje met de lach die elke zekerheid verslond
lijdensweg die al ’t genot aan dood verbond
duisternis die glimmend zacht de tekens zond
elysium, vergetelheid die het geheugen openbaarde
uitzinnig naakte lijf, contouren van ’t geheim
xantippe die ik beminnen zal tot ik verdwijn
betoverende feeks die mij geen waarheid schonk
schaaldier dat de leugens van mijn zwakte openbrak
ravissant mirakel dat mijn blinde staren niet verstond
bedeesde pracht op wie ik elke nacht gelaten wacht
ik bid om mijn vernietiging, gruwelijk gracieus vannacht
Koop een RADIO KLEBNIKOV CD!
ontdek alle RKCD’s op
https://radioklebnikov.bandcamp.com/
doek dat valt en valt en valt en jij valt mee
het droeve duister in waar de gelaten huizen:
lachjes, bekken, gieren, smoelen, mensenzee.
angsten en de lusten kruipen er als luizen
en elkanders oren van hun schreeuwen suizen,
want de namen en de handen spelen niet meer mee.
zonder keuze valt jouw vallen met het vallen mee.
Koop een RADIO KLEBNIKOV CD!
ontdek alle RKCD’s op
https://radioklebnikov.bandcamp.com/
in kringen die elkaar verslinden willen,
in looppas die bevrijd de pas doet trillen,
in vreugde die de blijdschap wil verstillen,
van oog tot oog straalt vredig het moment:
van wieg tot graf werpen wij de angsten af
wanneer het ogenblik weer daar is dat niet went,
wanneer wij alles geven en niets krijgen willen.
Koop een RADIO KLEBNIKOV CD!
ontdek alle RKCD’s op
https://radioklebnikov.bandcamp.com/
de warmte die je voelt is altijd weer van jou
en koude is altijd de koude die geen koude wou.
je vraagt je af waarom je warmte voelen zou?
jij was een lucifer gevangen in een doos
van stro, die zelf zo fel ontbranden wou
dat nu hij aangestoken is en vlammend boos
het enge doosje mist dat je verbranden wou.
Koop een RADIO KLEBNIKOV CD!
ontdek alle RKCD’s op
https://radioklebnikov.bandcamp.com/
van wat er kon rest nog het lege
en al wat kan is vol daarvan
een spoor van wat er bleef verzwegen
heeft reeds de droom met daad bemand.
maar al het vaste is zo los als zand
en het leed heeft elke hand verlamd.
tranen zijn de glazen voor de grote brand.
Koop een RADIO KLEBNIKOV CD!
ontdek alle RKCD’s op
https://radioklebnikov.bandcamp.com/
XIX – de zon
wees maar vrolijk mensenkind
nu hier weerom ’t onmenselijk verhaal
van licht en duisternis begint.
’t geluk is al het jonge goed gezind
en ’t oude is voor vreugde node blind.
schuld en nijd zijn loos kabaal
want tijd is weg als jij het eind bemint.
Koop een RADIO KLEBNIKOV CD!
ontdek alle RKCD’s op
https://radioklebnikov.bandcamp.com/
Hoe moeilijk kan het wezen
en/of
zijn,
hoe moeilijk is het
nu
helemaal
deze gapende
holte,
dit gat,
deze grot,
deze galmende leegte die
Zichzelf
heet,
en
Zichzelf
noemt en
Weerklank doet, een
Echo van het
Zelf
dat Mij heet
te vervullen met
met
Inhoud? (willekeurig wat)
Dit gat te verdichten
ter versimpeling van het algehele
klankbeeld?
Waarom niet
te verdichten
die loze ruimte?
Waarom toch altijd en eeuwig de
Mij of Ik of het
Ego
zonder begin?
Echo van een Ego
zonder Ik
Mij zonder Ik!
Een pareltjesgrijs licht gloort
aan de einder,
contourbepaling op een frisse
winterdag,
a Silver Lining!
Het blijft koud.
in den vreemde is wat het herhaalt
moet het vinden wat de ziel vertaalt
dieper dalen dan het water stijgt
hoger klimmen dan de hemel daalt
uit het wit het zwart bevrijden
en het blauw met rood bereiden
wijl de klus het met plezier bedreigt.
Koop een RADIO KLEBNIKOV CD!
ontdek alle RKCD’s op
https://radioklebnikov.bandcamp.com/
Categorieën
LAIS CCXL – CCXLVIII
CCXL
Dit licht dat is, dat nergens nog gebeurt
dat hier tot niets maakt, alles er voorbij,
verzegelt hen met zwijgen om de beurt:
twee herten in elkander, niet onvrij
hoe zij zich raken, niet, met hun gewei.
Zo fel wordt nog het licht, dat het dag wordt,
en zo daar liggen zij met lust omgord,
dat lijven in elkaar verlopen traag
dat niets zichzelf er vindt en alles stort
vanzelf tot rot en slijm ineen gestaag.
CCXLI
In de mist, ’t kleffe niets waarin het staat,
ontwervelt het de rug der gedachten –
zijn het fileert zichzelf van eigen graat –
en de zon brandt door tot hoe zij lachten:
bot is alles wat het kon verwachten.
Zijn land is in een waan ontstaan, vergaan,
het hecht niet meer zo fel aan dit bestaan.
Het had haar vast in ’t licht van ’t moment,
het laat haar straks in haar, in jou ontstaan:
’t beleefde schone is altijd present.
CCXLII
Het wou dat het in haar verdwijnen kon,
in de gedachte dat zij weg was, is
en dat er iets speciaal voor hen begon,
de toekomst weg zou wezen van LAIS,
dat al het zingen hen betrof, maar ’t is
nu zelf het lied van die gedachte, stil,
rottend in de brij van vergane wil.
Het wou dat het in haar verdwenen was.
Het was er haast, en dan die nare gil.
Er is herinnering, die geeft geen pas.
CCXLIII
De liefde is een rare lamp waar al ‘t
donker zijnde gans glimt en glooit rondom:
sensuele schaduw in het klare valt
van waar de liefde liefde plooit rondom
en argwaan als gelogen wijkt alom.
Wanneer zij zelfs maar even heeft gebrand
brengt zij een eeuwigheid in ons tot stand
waarin beweging wordt tot werveling,
waarin de hand in hand na hand belandt
en steeds de hand is van jouw lieveling.
CCCXLIV
Traag is wederom de dag begonnen,
een tasten naar waar er geen lijven zijn
nu het in haar, zij in het begon en
het zweeft in de leegte van afwezig zijn.
Nog loom de spieren zijn verkrampt in pijn
omdat het nog aan strelen is gehecht.
De warmte van het laken is onecht:
’t heeft te veel zijn naam op haar gelegd.
Een lus rond het niets is zijn mond, niets zegt
het hier, alles komt vanzelf bij haar terecht.
CCXLV
Vormen worden vormen in de vormen
die elkaar betasten en omarmen
tot zij wormen worden voor de normen
waarmee het schrijven vormen verarmen
tot een lichaam zonder hart of darmen.
In dromen strekt het zich uit in heur haar
en strijkt het zingen aan van haar gebaar.
Het voelt haar zuiver schrijven in zijn handen
zijn lijf wordt oog, het leest haar bij elkaar.
’t Schrijft haar uit in lege woordverbanden.
CCXLVI
Hoe ellendig niet is zijn mirakel?
Welke slaapdoos prikt zich aan een dode roos?
Woord na woord is lang nog geen parabel.
De duivel opende Pandora’s doos
en zocht de laagste troefkaart die hij koos:
gebroken minnaar, niets in zijn handen.
O wonder der stemloze verbanden
gij praatvaar en paljas in d’ aardse hel,
wie wil er zo in het vuur nog branden:
genot beknot tot miserabel spel?
CCXLVII
Is niet de ellende wonderbaarlijk?
Erotiek behaagt ons met haar raadsel
en ’t mysterie maakt ons onbedaarlijk.
Waarheid is een veelvoud, elke zaadcel
is van leugens het vernieuwde maaksel.
Maar d’ engel die ter aard gevallen is,
de duivel naait wat er gebroken is.
Rotte steden met hun brede lanen
en leven waaruit lust verbannen is:
maak plaats voor ’t kolkend vuur der tranen.
CCXLVIII
Zij raakte het aan daar waar het niet is,
zij maakt het echte er in klaar en waar.
Haar wereld wemelt daar waar niets nog is,
en ’t is verloren met of zonder haar:
haar gebeuren is een schitterend gevaar.
Het was het duister zo intens gewend,
het kon er preken als verlichte vent,
in vuur en vlam voor liefde die nooit kwam.
Nu geeft zij het de leegte als present:
het staat perplex, zij straalt, het is haar lam.
over LAIS
LAIS is de geschiedenis van een verwording. het ‘ik’ van de dichter sterft af en is een ‘het’ geworden. het ego sterft als god in ’t diepst van zijn gedachten maar ergens halverwege niest het van ontzetting in de verzamelde geschriften: het kan niet zonder haar.
LAIS zal uit 449 dizaines bestaan en is een update van de DELIE van Maurice Scève van 1544. een dizain is een oude Franse dichtvorm: 10 regels van elk 10 lettergrepen in een vast rijmschema ababbccdcd.
het werk wordt sinds 2010 rechtstreeks online geschreven op deze website
.- over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx
Categorieën
In de wolken
Ik woon in de wolken.
Ik ben officieel gedomicilieerd
op Wolk Nummer Negen.
Alles is hier gratis.
’t Maakt niet uit
of je oog loddert,
bijziend is of scheel.
Ik ben nergens te vinden,
zelfs niet voor mezelf. Jeminee!
Op dagen dat je echt kijkt,
dan zie je het goddelijke overal.
Alles loopt dan door elkaar,
verspringt, vervloeit,
spat uit elkaar,
is voor eeuwig Een.
Iedereen bouwt aan een soort troon.
’t Mijne is een huis zonder stenen,
een verhaal zonder woorden,
— enkel wolken
die vrij en onafhankelijk
in de lucht drijven.
Van lage en hoge druk
hebben de wolken nog nooit gehoord.
Alles gebeurt hier gewoon vanzelf.
Het wolkendek is een perfecte stek.
Ze zijn niemands meester, niemands knecht.
Ja, voor de meesten klinkt dit vreemd,
maar ik woon te midden het gedonder
en de oorsprong van de regen,
die heel genereus al ’t leven geeft.
Op Wolk Nummer Negen
tuur ik vaak rond
naar zon, maan en de mensen op aard’.
Maar op heel wat dagen
hou ik mijn ogen gesloten.
Zo reis ik inwaarts
naar goddelijke regionen.
Schijnbaar ver en alleen,
maar de plaats van aankomst
is steeds het hier en nu,
in goed gezelschap, samen met u.
Kenneth Patchen
20 Zichtgedichten
&
een liefdeslied
157) 6 april 1956
De dag begint in de ochtend. Je trekt je broek en overhemd
aan, doet de deur open, een man zegt: “Oké, betaal me nu
alvast de helft, je krijgt de rest van je paard later wel – hier
is het hoofdstel en bit.”
Mijn onschadelijke metgezellen (28
Zelden waargenomen op drassig terrein, dragen ze gewoonte-
getrouw enorme verlengde schoenen waarmee ze zich
onderscheiden binnen welk gezelschap dan ook. Als om deze
buitenissige kledij te compenseren, dragen ze verder niets.
Grootse glijders, leder-connaiseurs.
17) Meer fantastische dieren
Ze nestelen gedrieën en kwispelen met hun lange, sliertige
gele poten als waanzinnig in ’t rond. De vrouwtjes zijn
gewoonlijk uitgesproken lui, dus er zit niets anders op dan
dat iemand anders hun eieren legt. Maar in het nest, god
wat een verrukkelijke pret!
De koe van de polemist (132
Avec bent klaver & boterbloed deez andere, een hond
die als je ’t mij vraagt ondubbelzinnig gehaast binnenrent.
Wie ben ik? een of andere privésnater van een Perikles
die zijn spreekgestoelte opwarmt met gevatte ofschoon
kleinsteedse smeekbeden? – Broeder Hossendaal,
kom op met dat bier!
55) Wat de lotsbestemming verlangt
Lotsbestemming is de partituur van het onwaarschijnlijke.
Ware het anderszins, dan zou bijna iedereen kunnen bestaan.
Waar is iedereen? (124
Als je zegt vergeetmaar zal ’t niet onvervalsen. Als je zegt
maakdajjewegkomtjoh zal ’t ze geen droef doen. Als je
zegt ik pas mezelf niet meer zorgt het voor weinig ophef.
Maar als je zegt hoerahoeraiedereen kijk dan maar uit!
117) Gouden pruimenknoppen
We hebben zo’n slechte voorstelling van elkaar. We
verwarren elkaar met verschijningen die optreden in
stoelen en oceaanstomers en met iets als een of andere
langeleden-Griek of “jong meisje loopt over veld 19u3apr”
of het is “mijnhoedersbroeder”.
Vliegen hebben vingers (152
en de voeten van de lucht tenen – maar wat spookt marianne
harder daar uit in ginds honkbalstadion met jaaps handig,
de vettige monteur? – En van al die eh… apen & veldleeuweriken,
vlees, brood, cornedbloem & gladdejool!
33) Zwemmende jonge meisjes
Lijven als weifelende, half-oplossende bloemen, jonge
meisjes zwemmen in de rivier. Zie! het roze, zijden
bloemblad van een dij! de bijeengehouden lieflijkheid
van een pasgeboren borst! Hoe ongelooflijk blauw en
zuiver de hemel boven hen.
Gouden pruimenknoppen (118
Wat we ons ook voorstellen van de ander is fout in die mate
dat we een staat van zijn loskoppelen van z’n doetheid. Omdat
alle verschijningen een gemeenschappelijke oorsprong hebben
in de onzienbare vloeibaarheid die voortkomt uit de werking
van haar eigen vloeien. Bestaan is werkwoord. (Geen “objecten”,
geen “dingen-die-worden-benoemd” – doen zelf doet zichzelf doen.)
109) Ik ben de
Vreugd van het Verlangend Vlees. De dagen van mijn
leven zijn zomerdagen; de nachten van mijn luister
overtreffen de schitterende golftoppen van de hemelen
tijdens hun hoogtij! Mijner is de vrijmoedige hand die
deze wereld vormgeeft.
Vliegen hebben vingers (150
“Ah, lieve marianne harder, alleskits, alleskits, maske,
mijn hart het is napoleonvormig – en zég! ook mijn oren
en tanden die zijn precies van zukke verdomde elfjes!”
Maar het is de monteur maar, teruggekomen om de
versnellingsbak na te lopen waar een paar kleine jongens
gisteren een geweerkolf hebben ingeramd. “Alleskits,
en met joe? unstopnah met knabbele an dah kloowtewiel!”
35) In zo’n wapenrusting
Uit de rivier komt een naakt meisje gereden, schoft van
haar paard ster-beschuimd…
Wat een fabuleuze schepsels! (162
Ik kijk uit het raam – dat is hoe het hier werkt, want iedereen
die uit het raam kijkt, van appartementen, van boerderijen,
van kerken, gevangenissen, schoollokalen, gemeentehuizen:
de lucht en een straat, velden, bruggen, watervallen… mijn
god! het zijn allemaal zulke vreemde dingen! en die “mensen”
die daar lopen, wat een buitengewoon fabuleuze schepsels!
105) Scènes uit de kindertijd
Ze gaven ons heel veel kleine prinsesjes om mee te spelen.
Soms wel drie of vier per dag. En allemaal betoverd. We
deden allerlei dwaasdansdinges om ze wakker te krijgen.
Maar dan verdwenen ze. Klote.
De mini-essays (82
Is Morgen Hier? Natuurlijk. Morgen was een gebraden gans
vanaf het moment dat ze enkele van haar minst smakelijke
vaardigheden begon te herbeleven. Iedereen zag ze als
“Voortzetting” – Zeker, de plunjezak van morgen in de soep
smijten voordat iemand de tijd vindt om zich zorgen te maken
over wat voor soort soep een verstandige soep zou zijn om
op te dienen.
151) Vliegen hebben vingers
waarmee ze geen verdragen tekenen. Of speeches schrijven.
Of voor odysseusplastpakken klappen.
81) Meer fantastische dieren
Deze kan het best omschreven worden als een “vertaling” – zo’n beetje
“overgekomen”. Denk aan een portaal gemaakt van wenssponzen,
aan een naar straatkreten smakende vrucht, meng ze dooreen,
behoedzaam, teder – “een snufje” herinneringen…
Het bossenmeisje (30
Op een vroege avond zag ik het meisje van het bos. Bladeren
en sterren als koude bladeren waren gevlochten door heur haar.
Droefheid stond op haar gezicht als een partituur, en door haar
voetstap klonk het geschrei van vogels. Achter haar aan, zijn
gewei harkte de hemel, schreed een grote zwarte hertenbok.
Zwijgend gingen ze voorbij.
Zondag 8 april (168
Met deze roos ik u wereld. Gemodelleerd in Liefde, haar kleur
de kleur van hartenbloed! Kijk, ofschoon haar bladeren verwelken
en vallen, toch is het roos – een nimmer slechtgehumeurd of
bezoedeld wezen. Verwonder haar!
~
Ah mijn liefste bestookt de hemel
met haar schoonheid
ze is gevormd van zulke stof
dat de engelen wenen bij haar aanblik
kleine goden wonen waar zij gaat
en hun handen openen gouden dozen
waarin ik me neervlij
ze is samengesteld uit leliën en suikerduiven
en de jongste ster ontwaakt in haar haar
ze roept me met de klank van zilveren klokken
en ’s nachts stappen we andere werelden binnen
als vogels vliegen door de rode en gele lucht
van de kindertijd
Ah ze beroert me met de toppen van verwondering
en de engelen schurken als slaperige katjes
tegen ons aan
~
uit: Kenneth Patchen, Poemscapes, 1958 & Cloth of the Tempest, 1943
ill. Kenneth Patchen
Categorieën
MORGEN
door Nicholas Roerich (1874-1947)
Ik voelde zoveel dat bruikbaar was
En nu ben ik het allemaal kwijt.
Als een beroofde reiziger.
Als een bedelaar die zijn bezittingen verloor.
Vergeefs herinner ik mij de weelde
Waarin ik ooit verbleef.
Het overvalt me, gedachteloos,
Onwetend wanneer de verloren kennis
Zal oplichten.
Gisteren nog wist ik zoveel,
Maar tijdens de nacht deemsterde alles weg.
Het is waar, de dag was groots.
De nacht was lang en donker.
De geurige ochtend kwam
Vers en wonderlijk
En verlicht door de nieuwe zon.
Ik vergat en mij werd ontnomen
Dat wat ik verzameld had.
Onder de stralen van de nieuwe zon
Smolt alle kennis weg.
Ik zie het onderscheid niet meer
Tussen een vijand en de vrienden.
Ik weet niet wanneer het gevaar
Dreigt. Ik weet niet meer wanneer
De nacht zal komen. En de nieuwe zon
Zal ik niet kunnen trotseren.
Alles wat ik ooit bezat,
Maar nu ben ik verweesd.
Spijtig dat ik niet vóór morgen
Het nodige herwinnen zal.
Maar deze dag is nog lang.
Wanneer zal het komen –
Die morgen?
(vertaald uit het Engels door dv – 12/02/2021)
TOMORROW
I knew so many useful things
And now I have forgotten them all.
Like a robbed traveler.
Like a beggar who has lost his possessions.
In vain I remember the riches
That long since were mine;
I remember unexpectedly, not thinking,
Not knowing when the perished knowledge
Will flash.
Only yesterday I knew much
But during the night everything dimmed.
It is true the day was great.
The night was long and dark.
Came the fragrant morning.
It was fresh and wondrous
And illumined by the new sun.
I forgot and was deprived of that
Which I had gathered.
Under the rays of the new sun
All the knowledge melted.
No longer can I distinguish
An enemy from friends.
I do not know when danger
Threatens. I do not know when
Night will come. And the new sun
I shall not be able to face.
All that I once possessed,
But now I am orphaned.
Pity it is that I shall again regain
The needed not earlier than tomorrow.
But today’s day is still long.
When will it come—
The tomorrow?
uit Nicholas Roerich, Flame in Chalice, vertaald door Mary Siegrist (NY 1929), New York: Nicholas Roerich Museum, 2017.
Koop een RADIO KLEBNIKOV CD!
ontdek alle RKCD’s op
https://radioklebnikov.bandcamp.com/
Categorieën
Voor een gestorven dichter
Voor een gestorven dichter
Er moet nog een gedicht komen over ejaculatie en calculatie,
een leven vol hartvet, de optelsom van 52 jaar oorpijn,
levenslang dichten op de trampoline van de dood.
Etiquette, etiketten, je weet, de droefenis van copyrettes.
We doen postume een Knausgard of Murakami samen.
Hi-ha-hi-ha-ho, doe de Nobel of doe de noblesse!
Je ne t’oublie pas mon frère. Niemand is een eiland.
Wist je dat Uruguay het Zwitserland
van Latijns-Amerika genoemd wordt?
Ik wil in Montevideo zijn, jij Cavani, ik Suárez
We horen luid koren zingen, for whom the bell tolls.
It tolls for thee, mijn dode vriend.
Residents:
Commerciële liedjes
&
Andere wonderen
(3)
Hogerop
ze deed de liftdeur open
op een regendag
zat op haar kruk te staren
naar wat nergens lag
ik vroeg of ze
me mee wou nemen
ergens hogerop
lachend zei ze
dat ze niets liever deed
en drukte op de knop
*
Het gaat voorbij
gistermiddag viel mijn tweede vrouw in zwijm
verloor zomaar haar verstand, brabbelde dwaas op rijm
komt wel vaker voor zei de arts, gaat zo voorbij
dus keek ik maar naar voetbal, zij ging slapen zonder mij
*
Karel de kletskabouter
tien jaar oud met hamertenen
Karel de kletskabouter
was opeens verdwenen
Karel de kletskabouter
zat niet in z’n kooi
Karel de kletskabouter
en z’n haar zat niet zo mooi
Famke zag iets vormloos
liggen in de sneeuw
het krabde aan z’n schurftig hoofd
met een langgerekte geeuw
het leek wat ongemakkelijk
en loenste achterdochtig naar de maan
ze voelde al de spanning die er hing
en rook een honingzoete baviaan
het straf aroma wond haar op
en ze werd zichzelf gewaar
ze hoopte maar dat hij haar geil
zou ruiken en zuigen aan heur haar
*
De gouden geitenbok
ik heb de gouden bok ontmoet
hij doet zich aan mijn strot tegoed
en ja hij toont kracht
en ja hij heeft krop
en ja hij wacht
me buiten op
de bok is zwak hij kan geen kwaad
maar heeft zijn lange arm paraat
het kleurt mijn slaap
zit in m’n kop
en maakt me bang
ik houd mijn plas niet op
*
Simpel lied
ik ben simpel
jij bent simpel
als het leven zelf
*
Eenzaamheid
ik vond het ’s nachts zomaar op straat
ik liet het achter in de regen
en van dat moment tot op vandaag
ben ik nooit meer dezelfde geweest
ik wist niet wat de bui betekende
toen hij afscheid nam
ik weet alleen dat deze eenzaamheid
nooit zorgt dat ik huilen moet
huilen moet
*
Geprevel en gezang
het geprevel drukt zwaar op mijn brein
wezens in mijn bloed die aan het spelen zijn
twee zielen doen een raadselspel
ken jij mijn gedachten wel?
ze blijven strijden, ik vind zo slaap noch rust
fout is fout, goed geraden wordt met vuur geblust
op uitheemse tonen zingen zij een blij duet
en slaan de maat con brio op mijn arm skelet
*
Jarige job
puilende ogen overal rondom
de jarige job vandaag
hij brulde: baard-bij-meisjes!
brulde hij
moeder wendde zich af
baard-bij-meisjes spatten op
je dat met dip en waggelroes
en als een pan een koek in shock cola op pad
lachte ik mijn snotlap rood met hazen slag!
huivering zelve schoof
de gasten naar de deur:
sorry, schat, maarreh, des bevers’ wijn
wacht wel tot nieuw festijn
dag, zei de verstoorde jarige job
dag, zei de bedroefde jarige job
dag of nacht of vlag
dag veracht de lach
ik leve hoog, ik leve hoog
ik leve hoog, ja hoog
ja hoog, ja hóóóóóóóg
ik leve hoog…
*
Lied om te lachen
een olie oleïne ei met een rood poot lood
meende dat het stekelzwijn zijn dochter was
maar begreep al snel
dat ze leed aan jicht
en onder water steeds een knipoog gaf
ha ha ha ha ha ha ha
ho ho ho ho ho ho ho
hi hi hi hi hi hi hi hi
ha ha ha ha ha ha ha
een rode rode roos zag een wakker varken voos
op de rand van een zilveren joet
het puntje van zijn staart
was een langlaufzwaard
en in plaats van een smoel zat er een drogist
*
Typisch voor hen
goed er was iets aparts aan hen
dat me aan hen deed twijfelen
of zorgde voor verwarring in m’n kop
doorgaans was er een zeker hij
maar ongetwijfeld ook een zij
hoe dan ook een onderscheid
en een van hen, wanneer zij was zij
glimlachte en brandde een gat in mij
het gat was daar onmiskenbaar zonneklaar
ik droomde ooit van haar,
in d’r eentje op het erf
bij een heel klein huisje
van lucifers gebouwd
het was veel te klein
je kon er nooit in wonen
dus stootte ze haar hoofd
tot bloedens toe
toen ze zich naar
binnen wilde wurmen
ik zocht haar op om haar dat te vertellen
maar ik merkte dat hij onverschillig
knikte bij mijn verhaal
en natuurlijk als zoiets voorviel
was er altijd nog een zij
die me op m’n schouder tikte onverhoeds
maar het was niet zij die van nabij
naar me keek, eerder een soort boekensteun
als een mismaakte versie van z’n wederhelft
dus ik bedacht dat er een manier moest zijn
waarop ik ze naar believen kon vormen tot degeen
bij wie ik wil zijn, want zo hield het me op afstand
terwijl mijn gevoel erop bleef hameren
dat het vele malen interessanter was
binnenin
*
Simpel lied
ik een eitje
jij een eitje
leven een groot ei
*
Broederschap
ik ben de man
in de zwarte sedan
en ik kom eraan
om met je mee te gaan
ik werd op pad gestuurd
om oprecht
getrouw en standvastig
te zijn & ik kom melden
dat de oordeelsdag
reeds is geschied
volg mij ik ben volleerd
gegarandeerd
ik breng je ver van hier
we vertrekken volgens eis
aan de vooravond
van het eeuwigdurend grijs
ik zeg verlaat dit oord
en vervang elk woord
elke naam van jouw soort
in een broederschap
die heel knap weerstand biedt
aan de aasgier en de sneeuw
*
Niemand lacht
iedereen gaat naar de freakshow
om te lachen met de freaks en d’arme gek
iedereen gaat naar de freakshow
maar niemand lacht bij zijn vertrek
we zijn allemaal gelijk in het graf is het saai
zei een man wiens hoofd half opgegeten was door een haai
en als je me vraagt waarom
ik zo nog verder leven wil
ik weet niet of ik dat weet
een halve mond mag dan niet veel zijn
het is altijd nog een halve kus
iedereen gaat naar de freakshow
om te lachen met de freaks en d’arme gek
’t leven lijkt best veel op de freakshow
niemand lacht bij zijn vertrek
*
Schimmen zonder naam
Ze was onbekommerd
Ze was gewoon ontrouw
Ze was eenvoudig onverschillig
Wat moest ze dan?
Ik was een vreemde hier
Ik was gewoon te zwak
Ik was eenvoudig ongerust
Wat moest ik dan?
Wij zijn de schimmen zonder
naam binnen voor het raam
die wensen dat we iemand
waren buiten voor het raam
die wilden dat we net zo
stonden buiten bij het raam
we willen niet gevangen
zitten binnen voor het raam
*
Simpel lied
ik ben niksig
jij bent niksig
’t leven ook al niks
*
Picknick in de jungle
het was als in een oude droom
je geheugen werkt nog sloom
maar ’t blijft spoken door je hoofd
vooral in ’t weekend als beloofd
je bent op een open plek in ’t bos
’t is drukkend warm, de haren los
we moeten naakt en dat is raar
ze leggen ons in rijen klaar
er drijft een vreemde bolle wolk voorbij
die kookt ons vlees maar niet van mij
kleine pestmachines knagen aan de botten
die houden alles bij, ze tellen ons, de zotten
niemand zou ons vinden hier in deze hel
we zijn gevangen in de grote hoge cel
je ziet of hoort ze niet, voelt ze nog ’t meest
ze draaien aan ’t spit dat ieder haat en vreest
van dag tot dag brengt iemand een plateau
en neemt de lege mee naar het bureau
daarop ligt dan een kippenpoot en nog wat prei
aardappelsalade en een kwartelei erbij
*
Slaapkop
ze zei dat ze
een vriend had
die altijd sliep
waarom zei ik, waarom
slaapt hij zo veel
is het een ziekte, of gewoon verveling?
hij slaapt
waarom zei ik, waarom?
hij slaapt
waarom zei ik, waarom?
miauw
zei ze
miauw
zei ze
miauw
zei ze
miauw
zei ze
miauw, miauw, miauw, miauw, miauw, miauw, miauw
miauw, miauw, miauw, miauw, miauw, miauw, miauw
miauw, miauw, miauw, miauw, miauw, miauw, miauw
o zei ik, o
o zei ik, o
o zei ik, o
ik zei o
ik zei o
ik zei o
o
*
The Residents, Commerical Album & andere
ill. Roland Topor
Categorieën
De kunstenaar als reiziger
In het domein van verlies is de reiziger op zoek naar verloren bagage. Hij gaat over paden en volgt sporen met een koffer in de hand. De koffer die hij heeft overgenomen is door allerlei verwarring leeg geraakt, de inhoud ligt her en der verspreid. De reiziger houdt van zijn koffer en is op zoek naar het verloren goed. Hij wil de koffer vullen met al wat nodig is om voort te gaan, want het niets dat hij hoort rammelen is ondragelijk en zorgt voor oponthoud: deze verlichte koffer bezwaart hem; toch zal hij zich verbijten en de last zoeken die hem bevalt en toekomt.
Het is niet eenvoudig om verloren bagage te vinden in het domein van verlies. Hier immers is alles verloren en ook de reiziger moet zich hier verliezen.
Hij zal ontsporen, van het pad afwijken en de weg kwijt raken; alleen het verlies kan hem sturen en zo zal hij vinden wat hij zoekt. In het domein van verlies is alles ontregeld: hier verlicht het zware, en het lichte dat zo aanlokkelijk leek, bezwaart.
Soms komt hij alwetende medereizigers tegen die de paden zeggen te kennen, overal geweest zijn en alle antwoorden op alle vragen weten. Het zijn padvinders zonder aanleg voor verdwalen; ze lopen met rare ideeën te heulen over het ontginnen en in kaart brengen van het domein van verlies.
Alles is hier verloren en ontregeld, de wegbewijzering door padvinders aangebracht leidt nergens toe en naar nergens is de reiziger niet op weg.
Soms komt hij vriendelijke medereizigers tegen, ze wisselen enkele woorden, bewonderen elkaars koffers en prijzen elkaars pad. Ze lopen een eindje met elkaar op en gaan elk hun weegs.
Categorieën
Beste meneer Nuon
Beste meneer Nuon
Vandaag werd hier voor het eerst uw prik thuis bezorgd.
Het sputtert en komt er met horten en stoten uit.
En nu slaan plotsklaps ook nog alle stoppen door!
Uw prik is zogezegd regelrechte kloteprik!
Is die nieuwe prik van u wel helemaal oké?
Heeft u uw prik niet stiekem versneden?
Met nepprik bijvoorbeeld of van die goedkope vuile?
Zitten er geen klontjes in of luchtbellen, van die natte?
Ja, je weet het tegenwoordig niet, hè.
Rare dingen doen zich wel vaker voor de laatste tijd.
Maar als het weer gebeurt stuur ik alles linea recta terug hoor!
Druk ik uw prik net zo makkelijk terug door die twee gaatjes.
Dan moet u er zelf nog maar eens goed naar kijken.
Of het allemaal wel zuivere prik is en helemaal 100%.
Residents:
Commerciële liedjes
&
Andere wonderen
(2)
Stadse baders
Stadse baders veroveren de zee
maar onder ons gezegd
de zon is nooit helemaal gezakt
voor ze echt doorweekt zijn
Ik zie de zee,
de zee ziet mij
Ze snellen schijnbaar naar het ochtendlicht
en ploffen zomaar op het nachttoneel
als ze konden houden van zichzelf
overleefden ze de duistere diepte wel
Ik zie de zee,
de zee ziet mij
Als ik had geleerd te houden van mezelf
overleefde ik de duistere diepte wel
*
Verlies van onschuld
Pretparken koeken samen van lawaai
een massieve homp van vlees
Het zweet van de stoepier spat van zijn tong
zijn tattoo blinkt van de hitte
Behoedzaam staat de ander toe te kijken
onder de indruk van zijn pose
Tweekoppige geiten stuntelen voorbij
met een lodderige blik
De ander zoekt om zich heen
maar de stoepier kijkt hem recht aan
Hij belooft de grootste wonderen
voor wie naar binnen durft
De ander schuift het tentdoek vaneen
en ruikt het verse hooi
Een Siamese tweeling wacht hem op
de ander kijkt maar weg
De vrouwen met het paardenhoofd
ogen na wie naar binnen glipt
Ze snuiven de spanning in de tent
en de geur van ’t zoet taboe
Het hart bonst hevig in zijn keel
de ander schuifelt uit de tent
Het deinen van de massa smoort de klank
van verlies van onschuld
*
Langlijs
Langlijs werd geboren in een badkuip
en hij rekte zo ongelooflijk uit
Zelfs het mondje van een oogpipet
zoog hem in
Langlijs kende geen enkel verzoek
Langlijs keek nimmer naar het licht
maar Langlijs verkocht iets
elke nacht
Langlijs verkocht me een soldaat
Langlijs verkocht een minnares
Langlijs verkocht een zuignap
en een mes
Langlijs vond een plaat
van Hello Dolly in de gang
Hij verkocht die aan een trucker
om de zang
*
Rauw1
Angela Burger had een lichaam
zoiets had ik nooit gezien
het leek te druipen van zwakzinnigheid
als veel te warm geworden ijs
Toen ze op een dag de afwas deed
met niets aan zag ik
hoe haar moeder met haar dronken kop
haar ribbenkast had rauw geschrobd
*
Smurrie
Er zat een rare kliederboel
aan haar lippen, rond haar mond
en je zag het kleven aan
haar armen en haar heup
Niemand weet echt zeker
wie ze was of hoe ze stierf
ze openden haar damestas
en daarin lag een slang
*
Ik ben zo achter met mijn werk
Rook bevingerde het huis
een brandende smachtende drift
De katten keken toe door de damp
en likten onderwijl hun poten
ze likten hun poten
Er was bezoek, hij keek me aan
en vroeg of het me speet
Normaal gesproken, niet nee
maar mijn werk is nog niet af
ik ben nog lang niet klaar
Het vuur dat sprankelde in zijn lach
en daarna onder zijn huid
En dus sprong hij er zomaar in zomaar in
hij sprong er zomaar in
*
Eén ding
De leuning van de brug
trilde van de bel
De gelegenheid tot vertrek
verscheen al snel
De mogelijkheid bevloog mijn brein nu
eens te meer
Ik wilde echt maar één ding
minder niet meer
minder niet meer
minder niet meer
*
1 Aanvankelijk dacht ik dat ‘Rauw’ en ‘Smurrie’ één liedtekst vormden,
en eigenlijk kan dat heel goed. AK
The Residents, Commerical Album, 1980
ill. Roland Topor
