Auteur: Marc Tiefenthal

Pom Wolf op pomgedichten.nl: "als de tief niet aan een wedstrijd meedoet schrijft hij ineens in helder kristal. niet dat we weten waarover hij precies schrijft. maar het zonder betekenis zijn is goed te volgen. tiefenthal is dada".
Marc Tiefenthal is een eigengereide, bijwijlen cryptische en vaak cyclische dichter. Daarnaast vertaalt hij dat het een lieve lust is. Zo vertaalt hij zijn eigen gedichten maar ook die van anderen. En romans

Americana

1.Met het oog op de uitgang, uit,

nemen we plaats zowat

in het midden van de bioscoopzaal.

 

Rechts van ons zit Ludwig Wittgenstein,

naast hem Barosso.

Voor ons een gezin met acht kinderen.

Daar zou jij uit voortkomen.

 

Het Wilde Westen slaat volop toe.

Koewachters hoeden hun vee

van onder hun hoed.

 

 

Ze schieten pas

als de Indianen komen aangerend.

 

Er is al lang geen vee meer om te hoeden,

noch indianen om te verdrijven.

Ze schieten dan maar elkaar neer.

 

 

 

2. Zonder zorg om de uitgang,

onze plaatsen zijn genummerd,

gaan we zitten in het paleis.

 

Rechts van ons zit mijn collega,

verrast, wat verder naast hem

Barosso.

Wittgenstein is er niet meer bij.

 

Een oeroude neger met een band

speelt op zijn saxofoon

ons van onze sokken.

 

 

 

1. En vue de sortir, sortie,

nous prenons place pratiquement

au milieu du cinéma.

 

A notre droite, Ludwig Wittgenstein,

à côté de lui, Barosso.

Devant nous, une famille de huit enfants.

 

C’est de là que tu sortiras.

 

Le Far West sauvage bat son plein.  

Les gardiens des vaches gardent leur troupeau

de sous leur chapeau.

Ils tirent tout juste

quand les Indiens arrivent en courant.

 

Il n’y a plus de troupeaux de bétail

depuis longtemps,

ni d’Indiens à expulser.

Ils se tirent alors dessus.

 

 

2.         Sans se soucier de la sortie,

nos places sont numérotées,

on s’assied dans le palais.

 

À notre droite se trouve mon collègue,

surpris, un peu plus loin à côté de lui

Barosso.

Wittgenstein n’est plus là.

 

Un très vieux nègre avec un groupe

joue du saxophone

à nous faire tomber hors chaussettes.

Boef of dief

Wat kruipt daar door het hoge gras,

wat kruipt daar door het lage gras?

Is het de dood, is het een dief?

Het is dan ook nacht.

    Sluipgraag kruipt hij niet maar tippelt.
    Het moet niet altijd de dood zijn die bij nacht.

    Aan Dirk Vekemans

    Zie toch de veek 

    hangen aan zijn kruis 

    van god en vrouw verlaten. 

    Spot niet met hem, 

    heb geen medelijden. 

    Zie hem daar hangen, 

    haast van pijn verblijd. 

    een uit de hand lopende reggae

    Mijn onbehagen kan ik niet schragen

    in je tepelhof. De weg naar die van Eden

    is afgesneden.

    Het punthoofd dat wij er van krijgen

    put ons uit. We wijzen niet langer,

    wezig als we worden vallen we uiteen.

    Boehoe wat een stemming

    voor elk van ons tot ver na het ontwaken.

    Staande en zittende uitdrukkingen

    Ik ben een groot gebruiker van uitdrukkingen, die ik in stand houd, dan wel in stand opricht. Staande uitdrukkingen, ze staan zo mooi. Er zijn ook zittende uitdrukkingen. Tegen iemand die beter verdwijnt, kan je veel kanten uit: 

    ‘Ga weg.’ ‘Verdwijn’. ‘Wilt u hier even door de grond zakken?’ 

    Bij mij gaat het steevast als volgt: ‘U kunt twee kanten uit: de boom in of de pot op.’ Beide zijn zittende uitdrukkingen. 

    Hallo, zit daar iemand?

    We zaten er heimelijk op te wachten op de plee, op een stuk over de urinoir, al dan niet van Duchamp, de meningen daarover lopen de laatste tijd nogal eens uiteen. Of minstens uit twee. Op de plee zitten we trouwens meestal te wachten. 

    Het moet overigens niet altijd ellende zijn, het kan ook bevrijding worden. Zodat de grijns op ons gezicht ontdooit tot glimlach. 

    Ineens zie ik dat het pleegebeuren hier modulair verwerkt wordt door de pleetechneutologie van wordpress. Het geheel laat zich voortaan schrijven in blokken. 

    Moeten we ons daardoor ongelukkiger voelen dan we ons voordoen? 

    Of juist gelukkiger? De pot op met deze vragen. We mogen verder niet klagen, anders krijgen we een enkele reis naar de klaagmuur, die tot nader order nog steeds in Jeruzalem staat. Trump is van plan hem af te breken en steen voor steen over te brengen naar Tel Aviv. Dat varken uit het witte huis in Washington is de enige die de zaak van de joden met voeten mag treden zonder voor anti-semiet te worden uitgescholden. 

    Okee, genoeg stof voor de plee. 

    Wat een meubilair

    Voor Harmen Verbruggen 

     

    Het smoelenboek lees je niet op een stoel,

    ook niet bij de massage. Noch onder de massage.

    Ik heb het toch eens geprobeerd,

    zo onder de massage.

    Ik kon geen woord uitbrengen.

     

    Het smoelenboek lees je niet op de plee.

    Was het maar een boek.

     

    Een storm vervolmaken

    Buiten bereidt men een storm voor

    en ook binnen is het stil.

    Het apparaat is klaar voor gebruik,

    u kunt de meting starten.

     

    Van de weeromstuit de dichter

    ligt er sprakeloos bij met halfglazen blik.

    De pax poetica heeft hem te pakken.

    Hij mompelt zelfs niet meer.

     

    (Dit gedicht is in Amsterdam afgedaan als mechanisch; terwijl het eigenlijk nogal procesmatig is. Tja, in Amsterdam zijn ze niet altijjd mee met de stroming buitengaats)

    Een greep naar de wolken

    Maak ons geen air wijs

    alsof je de muziek kent

    niet de tekst van het lied.

     

    Laat de daver maar

    de bovenhand halen

    op de trein, de sporen

    laten de rozen geuren,

    de veestapel in kralen

    mag van zich laten horen.

     

    Laat je alvast maar bekoren

    door het galmen van het koren.

    Wie denkt koortsig hooi te stapelen

    mag van een strooien dak tuimelen.

    De vogel hoort thuis in zijn leeuwenschik.

     

    En hoor hoe wijs

    het lied zingt van de aarde.

    Nachtwacht / Veille nocturne

    Het is ons ding niet,

    noch ons kopje thee,

    om koffie te gaan kletsen

    om kliekvorming.

     

    Het onheil laat zich zelden spellen

    zonder fouten. We foeteren

    dan ook behoorlijk.

     

    De rots staat uit volle borst

    in de weg, blazen

    helpt geen moer.

     

    We houden dan ook graag

    deze picknick in het zand.

    Aan zwaar tafelen hebben we het land.

     

    Verscheurend verheft zich

    dra de maan

    waar vogels hun mannetje staan,

    op wacht om te vissen.

    		 Ce n’est pas notre truc

    ni notre tasse de thé

    de calomnier en prenant le café

    et faire une clique.

     

    Il est difficile d’épeler une calamité

    à l’avance sans fautes. C’est pourquoi

    nous rouspétons énormément.

     

    De pleins poumons la tempête

    fait obstacle au port.

    Cela ne sert à rien de souffler.

     

    C’est pourquoi nous aimons

    à manger le déjeuner dans le sable.

    Nous détestons un repas trop lourd.

     

    Il est déchirant de voir la lune

    bientôt se lever,

    là où les oiseaux n’ont pas froid aux

    yeux veillant en attendant le poisson.

    Magistral comme je déploie les moments devant moi:

    aucun geste si ce n’est qu’il est parfaitement saisi dans ce qui a été atteint

    parfaitement déjà comment il aura été et donc ne se permet pas

    de vouloir être un geste.

    en gardant la même distance en posant,

    une division est créée visiblement dans l’indivisible

    telle une paroi cellulaire qui

    dans un écho, du coup, n’est plus une paroi cellulaire mais mouvement

     

    ou encore un nuage qui se déchire dans les nues

    alors qu’il y a peu, c’était un marin ou un lézard.

     

    l’inévitable qui en soi était un rien qui devrait se faire

    que je commence à ouvrir si lentement dans le présent,

    à déplier avec un attendrissement pieux dans la coagulation de mes plis

    jusqu’à ce qu’il s’arrête juste avant que vous ne preniez la parole.

     

    ma main bouge comme sur une mousse noire

    qui a des odeurs profondes de pourri et de luxe.

     

    Je rends visible l’euphrate qui goutte, le sahara qui se fait compter

    je montre le vent de l’ouest qui transforme la mélancolie en vagues

    en hectare après hectare pleines de croissance et d’anémones blanches.

     

    oui, je parle espace car je suis trop réveillé pour le temps.

     

    meesterlijk ik spreid momenten voor mij uit: 
    geen gebaar dat niet volstrekt gevat in wat vooraf
    perfect bereikte al hoe het geweest zal zijn en dus
    zichzelf niet gunt gebaar te willen zijn.

    bij het leggen op gelijke afstand
    ontstaat er merkbaar afscheiding
    in het ondeelbare zoals een celwand
    op een echo plots geen celwand maar
    bewegen is.

    of zoals een wolk in wolken scheurt
    terwijl het net een zeeman was of hagedis.

    het onvermijdelijke dat uit zichzelf een niets was
    dat wel komen moest begin ik extreem langzaam in het nu
    te openen, met devote vertedering open te plooien in het stremmen
    van mijn plooien tot een stilstand net voor u toch spreken gaat.

    mijn hand beweegt als over donker mos
    dat diepe geuren bergt van rot en weelde.

    het druppelen van eufraat laat ik zien, het tellen van sahara.
    ik toon de westenwind die van weemoed golven maakt
    in hectare na hectare vol met bloei van witte anemonen.

    ja, ik spreek in ruimte want ik ben te wakker voor de tijd.

    Mode het is van het huis

    Zelden zag men zoveel genie samen

    als op onze werkvloer.

    Wij ontwikkelen kunststoffen

    die maken dat je in je ondergoed

    je billen niet voelt

    noch je geslachtsdeel.

     

    En alles netjes bij elkaar blijft.

    Wij ontwerpen dat ondergoed.

     

    De stof maken en knippen, dat doen wij.

    De broekjes maken, dat doen zij,

    in achterafzaaltjes en –werkplaatsen

    met enkel kunstlicht en zonder kunstgebit

    die arbeiders kunnen dat toch niet betalen.

     

    Geen weer geen wind – Quel temps quel vent

    Nu blijkt dat wij bleek

    wegtrekken aan de kim

    stopt allicht het zoeken.

     

    Hoe jullie netjes iedereen optrommelen,

    wat later ieder op zijn plek

    te kakken zetten, de kaken op scherp

    en jullie niets daarvan oprommelen.

     

    Voor de drommel!

    Kom maar hier

    met dat bier

    van de hommel!

     

    Uit onze ooghoek zien we nog net

    de mastpop hangen aan de masttop.

    Eindelijk ligt alles klaar nu,

    voor de hand, steek hem uit

    geef vuur aan de brand.

    		  

    À présent il s’est avéré comment, pâles,

    nous disparaisons à l’horizon,

    peut-être la recherche s’arrêtera-t-elle.

     

    Comme vous avez si bien mobilisé

    tout le monde, pour mettre chacun

    à sa place, à chier,

    la crampe aux fesses,

    sans que vous les nettoyiez.

     

    Au diable !

    Par ici,

    cette bière

    au bourdon !

     

    Du coin de l’oeil nous observons tout juste

    la poupée de mât pendue à son sommet.

    Enfin tout devient clair, allant de soi,

    prêt à prêter la main

    pour y mettre le feu.

    Je maintiendrai

    Je reviendrai ici, bientôt, un jour

    ou autre, demain par exemple est un autre jour.

     

    Op een of andere dag kom ik hier

    terug, morgen bijvoorbeeld is een andere dag

     

    En attendant, deux tableaux de Matisse.

    Voor ik zover ben, nog deze twee doeken van Matisse.

     

    Un Vekemans, Dirk en traduction

     

    persévérant par amour ou foutu

    par la répulsion, la fin établie en tant qu’axe

    et froide la force utilisée pour que ça raidisse,

    le tour résiste en dénouant par déchéance.

     

    est-ce blanc ? les lis nagent en faisceau.

    est-ce noir ? le vrai pullule le plaisir vaisseau.  

     

    faire tourner les pôles en ronds rigoureusement

    laisser se déborder le seau franchement

    se faire bannir de la bonne santé en toute liberté

    bruyamment les instincts se faire ressaisir robustement.

    Een korte voorstelling van zaken van mezelf

    Van beroep ben ik knelpunt. Ik ben ternauwernood woonachtig maar voor de rest ontzettend werkzaam. Wie heel opmerkzaam is, ziet me zo komen. Anders zie je me zo gaan.
    Stel, ik heb gedaan met werken, de werkdag zit erop. Als knelpunt weet ik overigens nooit helemaal wanneer het werk erop zit. Maar dat zal u worst wezen. Ik kom dan thuis, doorgaans afgepeigerd. Het is geen makkelijke stiel, knelpunt van beroep. Dan begrijp je dat ik ternauwernood woonachtig ben. Maar eerder amechtig.

    Het kan zijn dat ik holderdebolder ben ingesprongen om een plaatselijke reportage te maken die ik dan uit derde hand schrijf omdat ik de middelen niet heb om plaatselijk een vraaggesprek te voeren met lieden die zich omringen met zwaar gespierde torso’s waar altijd wel wat vuurwapen aan wappert. Ja, inderdaad, ook lokale nieuwsgaring is in een knelpunt geraakt. Laat staan dat ik recht heb om te reizen met de trein in eerste klas.

    Soms ook moet ik instaan om ratten te vangen en te doden. Soms sta ik in voor een mevrouw aan de kassa, hoewel dat nooit lang duurt. Als bouwvakker of instant loodgieter wil ik nog wel eens loos gaan.

    Ik ben ooit opgeroepen om de rol van eerste minister te spelen omdat geen enkele formateur een regering kon vormen. Ik heb toen geweigerd. Het land besturen is geen beroep maar een roeping. En dus kan daar van een knelpunt geen sprake zijn. Hoewel ook in de politiek de roepingen afnemen. En de zaak daar richting knelpunt evolueert. Maar dat is geen probleem. Zoals nu overal de kerken leeg staan en wachten op een nieuwe bestemming, zullen de parlementen en senaatgebouwen wel vlug een nieuwe bestemming vinden.

    Ik ga nu slapen. Om slaapachtig en slaapzaam te worden.

     

    (Deze tekst dateert van 2014. Werkzaam werken moest nog worden uitgevonden in de Wetstraat. Ik had het toen al zoals je hier kunt zien. Burnout was nog geen plaag maar het zat er aan te komen, zoals je hier kunt zien) 

     

     

    Le processus d’automatisation

    Les métafoires de la roue aux rayons du vélo vont de pair et d’impair. Une hantreprise de taille moyenne active dans la technologie projette son image à force de points, la bouche pleine d’une pomme de terre yperchaude, cela fait très coule.
    “Nous avons développé une fonctionnalité zursfunct que nous avons intégrée dans le bar des taules.”

    Pierre Paul Punque l’interrompe. “Avant de continuer de parler, mieux vaut bien macher et puis avaler.” Zitk tuf tuf sie hesja fcusina? ‘l Ma? (veux-tu que j’aille te chercher quelque chose à la cuisine? De l’eau?)

    Bouche bée d’aplomb, bref fort touché, la parole de l’homme s’arrête. Arrête. Je me suis arrêté à temps, suis resté assis tout le temps mais maintenant je me lève et m’en vais. Tout à fait d’elle-même et d’initiative, la porte s’ouvre devant moi et me regarde passer bouche bée. Quand je prends le virage pour tourner dans l’autre couloir, la porte enfin se ferme. Et enfin, je peux me fermer les yeux dans le dos. Suis-je tranquille ou bien reposé?
    Je passe à côté d’elle, comme si elle n’existait pas, la distributrice de friandises. Je tourne vers la droite et me voilà arrivé au bureau. Mon bureau.

    L’écran est en position veille et a l’air vachement noir. Seulement l’air. Le noir cache le monde entier. Qui se traduit en web web web, se divise proprement en processus, souvent des simulacres de procès.
    C’est pourquoi l’automatisation est un processus progressif, qui y va tout doucement. D’un doigt, on feuillette l’internet. Plus besoin de se mouiller le doigt. Les marques-pages sont restés. Ou encore, je veux écrire une lettre et l’envoyer. Je ne dois plus perdre mon temps et mon humeur dans un bureau de poste qui peste, en y prenant un ticket pour attendre mon tour, mon numéro. Alors, monsieur, vous voulez quoi? Un timbre, s’il vous plaît. Un seul? Savez-vous qu’en achetant dix timbres, vous…. Non, je ne veux pas savoir. J’envoie ma lettre par courriel. Le café au bureau est fait en semi-automatique. Mais voilà que tout seul, sans que j’y touche, mon écran s’allume et montre une phrase:

    L’âme se trouve-t-elle dans une boîte à chaussure ou quand même dans un cercueil? 

    J’active le bouton ‘entrez’, je hameçonne la phrase et la mets au bord de l’internet dans une page du logiciel de traitement de texte. Et je la traite!

    La boîte à chaussures s’ouvre, l’âme s’échappe.
    Ne regardant pas la chaussure.
    Quand l’âme est à bout de souffle, une autre boîte s’ouvre. 

    Le travail cocoquotidien haha dada dans la tour de Babel, à Liège. Personne n’arrive au toit pour y crier. Toutefois, la foi vit qu’un jour, quelqu’un pourrait y arriver et se jeter dans le vide. Le saut dans le vide n’est pas condamnable, en effet, il pourrait être retenu comme expérimentation dans le vide. Ou comme une tentative de maîtriser la pesanteur.

    La muse

     

    Je tourne sur une femme,

    une vraie pute banale,

    du genre qu’on ne prend pas –

    au moins pas dans son lit –

     

    (la conjugaison de ses pensées à lui

    avec l’ondulation de sa mauvaise volonté à elle

    rend les sens extasiés en phrases

    dont il désire les mots).

     

    L’homme que je manipule,

    tu préfères ne pas le voir.

     

     

     

    (traduction du poème ‘de muze’ de Dirk Vekemans)

     

    Een overheid die beroepsernst aan de dag legt? Liever niet of liever wel?

    De Minister van Agitatie kreeg ooit te maken met de amateuristische aanpak van de overheid. De Rijkswacht was bij hem thuis binnen gevallen in zijn afwezigheid. Om zijn webstek plat te leggen, op verzoek van het Blok. Maar de Rijkswacht had niets gevonden, behalve een scherm. Het ging om een Apple waarin alles geïntegreerd was. Er was met andere woorden buiten dat scherm ook echt niets want de computer zat in dat ‘scherm’.

    Hier was het dus: leve het gebrek aan beroepsernst. Ondertussen heeft de politie wel een afdeling computermisdaad en weet ze dus beter. En hopelijk heeft de minister nu inmiddels een draagbare computer die hij wijselijk overal met zich meesleurt en veilig kan opbergen als het weer stormt buiten.
    De Minister van Agitatie geniet geen parlementaire of andere ambtelijke onschendbaarheid, bij gebrek aan portefeuille.

    Anders verging het de Wijnants, ook wel de Wilfried. Als jonge man trok hij vaak op met lieden als Paul Goossens, de verkeerde vrienden waarvoor elke moeder waarschuwt, en nam hij al eens een blokpil om door de examens te geraken. Op doktersvoorschrift bovendien. Toen hij zich aanmeldde voor de proeven voor zijn legerdienst, werd hij opgesloten in het militair ziekenhuis. Hij bleef daar maanden vastzitten. Zonder duidelijke reden. Eenmaal buiten zocht hij werk en overal ving hij bot. Hij vond zelfs een werkgever die hem te alle prijs wou in zijn bedrijf. Tot die kandidaat-werkgever inlichtingen kreeg over het goed gedrag en zeden van Wilfried. Bleek dat hij bestempeld werd als staatsgevaarlijk en dat stempel in zijn attest van goed gedrag en zeden stond vermeld. De amateuristische oenen die hem dat gelapt hebben, hebben het op hun geweten dat Wilfried uiteindelijk als zelfstandige aan de slag is gegaan, dat hij om de haverklap werd gecontroleerd door politieagenten en douanebeambten, wat tot heel veel vertraging leidde. Terwijl dit allemaal overbodig was. Want nergens op gebaseerd. Terwijl de ware staatsgevaarlijke lieden nauwelijks dat stempel kregen of krijgen en ook niet werden of worden gezocht.

    Het lag dan ook voor de hand dat Wilfried onderaards zou gaan en inderdaad belandde hij als jongste medewerker bij het letterkundig tijdschrift Labris, later bij de opvolger Tempus Fugit.  Zou hij zover geraakt zijn zonder dat stempel?

    Zou hij zover geraakt zijn zonder dat stempel? Zou hij dan niet veeleer ‘braaf’ les hebben gegeven in het technisch kunstzinnig onderwijs dan werkzaam te zijn geweest in het uitzinnig kunstbedrijf?

    kunstenaar-wilfried-wijnants-houdt-laatste-tentoonstelling_12_305x200

    apple computer

    Later aan de elf

     

    Nog tasten de toppen
    van mijn vingers het zwerk af
    op zoek naar een gat, een breuk.

    Niets nog breekt er door.
    Alles keiglad. De een weent,
    een ander breekt
    in woede uit, alles zo vergeefs.

    Nu keer ik me om en kijk de Thoth
    in de ogen uit zijn verhaal
    gerukt, verrukt haast.
    “Het is toch wel van de hond geklaagd,

    been op steen en zonder inscriptie.”
    Wie sprak? Dat blijft in het midden.

    Later aan de elf
    keken we op
    naar al dat gewelf

    Mismenselijk – Malhumanitaire

    1.       De barbaar is altijd een mens

    voor hij toeslaat.

    Laat hem toeslaan

    op rabarber, desnoods

    op een rubberboom.

    Toch niet op een ander.

     

    Toch slaat hij vooral toe

    op een ander.

    Zijn hoofd is op hol

    geslagen, zijn hoofd is hol,

     

    recht uit de hel

    waar de duivel hem

    inblaast en uitraast.

     

     

    2.       Naast de mens de kameel

    staat netjes in geel.

    Ver daarboven het blauw,

    waarnaar we reiken zo gauw

     

    we kunnen,

    het ons gunnen.

     

    Het is al kommer en zand

    dat in het kader spant.

    We springen er niet uit,

    we springen er gewoon in.

    		 1.       Le barbare est d’abord humain

    avant qu’il ne frappe.

    Laisse-le frapper la rhubarbe,

    l’arbre à caoutchouc

    s’il le faut.

    Mais pas autrui.

     

    Et voilà qu’il frappe

    surtout autrui.

    Il a la tête au galop,

    la tête creusée,

     

    venant droit de l’enfer,

    où le diable expire

    et l’inspire.

     

     

    2.       À côté de l’homme, voici le chameau,

    au jaune loin de l’eau.

    Le bleu les surplombe,

    avant de creuser notre tombe

     

    dans le sable

    du diable.

     

    Il n’y a pas que souci

    suspendu dans ce cadre-ci.

    On n’y sort pas,

    on y fait un saut.

     

    Het ligt er en heeft er gelegen – Ci-gît et puis gît

    Ik tast volop in het duister en sta op.

    Vandaag geen zon, hoera, het regent.

    Voor de rest ligt iedereen zo stil,

    nog vast in slaap, de weerman zijn gelijk.

     

    De lust tot fluiten borrelt op.

    Ik houd het voor gezegd en zwijg

    heel even. Ik laat de plee zingen

    in mijn plaats, hoera, het regent.

     

    Hemeltje, waar wolken dicht bijeen

    gepakt en gezakt en beladen wachten

    op hun beurt om te druilen,

     

    geef ons een dag als geen ander.

    En morgen nog zo een.

     

    		 Je tâtonne pleinement dans la pénombre

    quand je me lève. Aujourd’hui, le soleil

    prend congé, il pleut, enfin, youppie.

    Les autres ne bougent pas, dorment

    et donnent raison à la météo.

     

    Je sens venir l’envie de siffler.

    Je crois toutefois avoir tout dit et me tais,

    un moment. Je fais chanter les chiottes

    à ma place car youppie, il pleut.

     

    Ô ciel, où les nuages se rassemblent

    et descendent, attendent chargés

    pour pleurnicher à leur tour,

     

    donne-nous un jour pas comme les autres.

    Et demain encore un comme ça.

     

    Waardepapier

    Frus

    trust

    frost

    tros

    tot de bevinding komen

    gekomen

    van de frussische vrucht

    banaan

    al kan met enige durf

    druif

    even goed

    tot daden gedreven

    dadels

     

    Druip

    raam

    kraam

    wat? Wie past daar het schoentje?

     

    kruip

    draam

    dram

    kruiperig, drammerig

    het slaakt er niet in

     

    door de bank geverfd

    door de wol genomen

    de wolf verscheurt

    niet eens

    het lam

    dat

    door de bank geverfd

    in zijn wol genomen

    almaar aan lammert

    vanwege zijn gnomen

    van ver zijn wij gekomen,

    banaan, druif, dadel.

    Lampinet (Ferdinand)

    1. Het klappen van de zweep,

    uit de school van Frank Sinatra,

    valt te laat uit, achterklap.

     

    Ruis in het gewaad verstoort

    de draagster raakt gebaad.

    Straks komt ze geolied

    naar je toe, my way.

     

    De luifel van de bedoeïenentent ligt

    slap neer voor de ingang,

    nu ook de wind is gaan liggen.

     

    2.

    Ze lag daar maar wat fraai,

    de benen uit elkaar,

    de voeten naar het oosten.

     

    Ach, man, als ik nu eens graai

    in haar lange donkere haar,

    zouden mijn ballen dan gaan boosten?

     

    Haar buik, wanneer ik maai,

    zo kaal, zo gebarsten, zo gaar,

    kan mijn woede niet troosten.

     

    Integendeel, in volle vuur ik laai,

    geen wind kan met me aan de haal,

    het waait niet, nee, het buldert,

    ik kom, ik kom uit me af gebulderd.

     

    (wordt vervolgd) 

    Bob boom swinger

    Marc Tiefenthal is een eigengereide, bijwijlen cryptische en vaak cyclische dichter. Pom Wolf op pomgedichten.nl: "als de tief niet aan een wedstrijd meedoet schrijft hij ineens in helder kristal. niet dat we weten waarover hij precies schrijft. maar het zonder betekenis zijn is goed te volgen. tiefenthal is dada."

    Lees ...