Auteur: Dirk Vekemans

Dirk es un poeta y artista plástico belga. Vive en Tienen, y tiene 56 años. Está ya calvo como me, delgado y bastante alto. Es un poeta muy inspirador, y organizado festivales por “la lirica libre”. Él solamente publicar poesía en Internet, no en libros de papel, no tiene una empresa editora. Está muy activo en Internet, tiene varios sitios y blogs. Además ofrece la oportunidad a otros poetas por publicar en son blogs, llama “el seguito código”.

RADIO KLEBNIKOV 09/11/2019

Beluister de uitzending op Mixcloud:

Download de bijhorende
RADIO KLEBNIKOV WEEKBLADEN #6
DE VISMAN VAN LEMURIA

radio-klebnikov-weekbladen-10_11_2019-2Download



met een deel van de voorgelezen teksten van
Anke Veld, Arthur Rimbaud, Dirk Vekemans, Guido Utermark, Hannah Duchamp, Harmen Verbrugge, Jerome Rothenberg, Jürgen Smit, Sarah Michaux, Paul van Ostaijen en Adriaan Krabbendam.

Verder nog in de uitzending o.m. enkele fragmenten uit de Vier geschriften van de Gele Keizer, ‘Ubi Sunt’ van Carlos Marzal, Lucebert, Marije Langelaar, August Verleyen, Hans Van Straaten, Harry Mulish, 3 uit ‘Droom’ van Kees Ouwens, mismeesterde flarden uit ‘Amphibious Maidens‘ van Suzanne Livingstone, Luciana Parisi en Anna Greenspan, enkele scenes uit het Rode Ridder album ‘De Koraalburcht’ van Willy Vandersteen…alsmede enige stichtende kapittelen uit de Koran en uit ‘De Kunst van Beminnen en Bemind te Worden’ door Dominique Le Bourg

Cantus Firmus 1992


Ik dacht eigenlijk dat ik het kwijt was geraakt, maar ik heb alsnog het typoscript uit 1992 (begin 1993?) kunnen terugvinden.

titelblad van CF – link naar het PDF-bestand van een scan ervan.

Cantus Firmus is waarschijnlijk het enige wat ik ooit aan de wereld te zeggen had, of nog te zeggen heb. Ik heb het schrijfsel zolang stilgehouden omdat ik het zelf nog niet begreep, vermoed ik, mijn motivaties toen waren of zijn mij alles behalve duidelijk.

Cantus Firmus is een tekst van 20 bladzijden met een titelblad en een citaat van Paul Celan als motto. Ik schreef het in de aanloop naar de geboorte van mijn oudste dochter, voor wie ik later ‘Spelen Dat Het Donker Wordt’ schreef.

Cantus Firmus is een soort gesprek onder ons, tussen u en mij over het hoofd heen van mijzelf zoals ik toen in mij gevangen zat. Een beetje creepy, ja, misschien, maar het heeft wel iets vertederends ook. 

Verder heb ik nu niets te doen of te zeggen nog dan het u zwijgend aan te bieden, ter lezing mocht u daartoe geneigd zijn.

Allez Vooruit!

dirk_vekemans_cantus_firmus_1992Download

Partchpracht #509

algo: schrijf tijdens zonsop- of ondergang een lyrische tekst bij de LYRIEK-collage van de volgende dag en  muziek van Harry Partch
input 2: Ring around the Moon I-IV
input 3: Maria Sabina, from The Midnight Velada, uit: Jerome Rothenberg (ed.), Technicians of the Sacred, ISBN 978-0-520-2+9072-3, p. 57-59
input 4: een ochtendlijke oplossing voor alle problemen van 25/04/2019

input 1 : LYRIEK-collage #509

ten einde van de nood een deugd te kunnen maken
zien wij ons verplicht het onmogelijke te bewerkstelligen.
hoe kunnen wij het onmogelijke bewerkstelligen (het is immers onmogelijk)?

ik ben de vrouw van de weidse watervlakte
ik ben de vrouw van de weidse goddelijke zee
ik ben de riviervrouw
de vrouw van het vliedende water
een vrouw die zoekt en zoekt en onderzoekt
een vrouw met handen en maten
een vrouw die meesteres is van de maten

WELL BLESS MY SOUL

ten einde het onmogelijke mogelijk te kunnen maken
dienen wij het ondenkbare denkbaar te maken.
hoe kunnen wij het ondenkbare denken (het is immers ondenkbaar)?

ik ben een heilige vrouw
een vrouw van de geest
ik ben een vrouw van de klaarheid
een vrouw van de dag
een reine vrouw
een klare vrouw
want ik ben een vrouw die bliksemt
een vrouw die dondert
een vrouw die roept
een vrouw die schriekt

1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14, 15, 16, 17, 18, 19, 20, 21, 22, X, Y, Z

om het ondenkbare te kunnen denken maken wij ons bestand tegen het afschuwelijke.
om het ondenkbare te kunnen denken berusten wij in het beangstigende.
om het ondenkbare te kunnen denken verwerven wij begrip voor het hatelijke.
aldus bestendig, berustend en begripsvol geworden wijden wij ons tactvol aan de TACT-techniek tot wij samenvallen met het tactvolle dat wij geworden zijn.

1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14, 15, 16, 17, 18, 19, 20, 21, 22, X, Y, Z

maar wat,
o Maria Sabina van de Middernachtsvelada,
is toch die TACT-techniek die ons in staat stelt het ondenkbare te denken?

Morgenstervrouw zegt
Zuiderkruisvrouw zegt
Vrouw van het sterrenbeeld van de Sandaal die zegt
Vrouw van het Sterrenbeeld van de Haak die zegt
dat is uw Klok die zegt
dat is uw Boek dat zegt
ik ben de Kleine Vrouw van de Oeroude Fontein die zegt
ik ben de Kleine Vrouw van de Heilige Fontein die zegt

Shake hands now boys and let the sound of the bell come out fine

de TACT techniek is de Techniek van de Acceptatie en de Confirmatie van de nood aan TACT die kan maken dat het afschuwelijke ons genegen wordt en ons liefdevol stemt.

de TACT techniek is de Techniek van de Acceptatie en de Confirmatie van de nood aan TACT die kan maken dat het beangstigende ons wenselijk wordt en ons gezond maakt.

de TACT techniek is de Techniek van de Acceptatie en de Confirmatie van de nood aan TACT die kan maken dat het hatelijke voor ons aantrekkelijk wordt en ons vrolijk stemt.

en zo daal ik dan af voornaam
en zo daal ik dan af betekenisvol
zo daal ik neder met de tederheid
zo daal ik neder met de dauw
uw boek, mijn Vader, die zegt
uw boek , mijn Vader, die zegt
clownvrouw onder water die zegt
clownvrouw onder water die zegt
omdat ik het kind ben van Christus
het kind van Maria, die zegt

Look out! He’s got a gun!

en als wij dan liefdevol en vrolijk gestemd en gezond zijn vallen wij samen met het tactvolle van de TACT-techniek die wij geworden zijn  en zo wordt dwars door ons het ondenkbare plots denkbaar

en zie

ik ben een vrouw van de letteren die zegt
ik ben een boekenvrouw die zegt
niemand kan mijn boek sluiten dat zegt
niemand kan mij mijn boek ontnemen dat zegt
mijn boek van gebeden


1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14, 15, 16, 17, 18, 19, 20, 21, 22, X, Y, Z

en als wij dan liefdevol en vrolijk gestemd en gezond en wel geheel samenvallend met het tactvolle van de TACT-techniek plots het ondenkbare kunnen denken dan zullen wij zien hoe het onmogelijke toch mogelijk is geworden

en zo zullen wij van onze ergste nood onze beste deugd hebben gemaakt

en wij zullen Maria van de Middernachtsvelada dankbaar zijn dat zij ons geholpen heeft door  het belemmerende dat ons belemmerde een ogenblik te belemmeren om ons de ogen te sluiten en ons zodoende een blik van de waarheid te gunnen die wij zolang vergeten waren al.

ik ben een vrouw en een moeder die zegt
een moedervrouw onder water die zegt
een vrouw van de goede woorden die zegt
een vrouw van muziek die zegt
een wijze zienersvrouw

Look out! He’s got a gun!

ik ben een lagunevrouw die zegt
ik ben een laddervrouw die zegt
ik ben de morgenstervrouw die zegt
ik ben de vrouw die door het water gaat die zegt
ik ben de vrouw die door de zee gaat die zegt

dv 2019 – “een ochtendlijke oplossing voor alle problemen van 25/04/2019”

gebed tot LAIS

(in de Neo-Kathedraalse Middernachtsmystiek wordt er wanneer de auteur van dienst de slaap niet vatten kan traditiegetrouw gebeden tot LAIS, muze van alle schrijfstokverslaafden, 
om dissolutie van het ik.
de verzen van deze mystieke traditie zijn naar verluidt dusdanig slaapverwekkend dat ze nog nimmer door enige gelovige volledig gelezen zijn, laat staan gebeden.
dit ‘gebed tot LAIS’ zou oorspronkelijk uit tien strofen bestaan, waarvan we er met extreme moeite twee hebben kunnen reconstrueren. de gevolgde methode bij deze reconstructie was euh, niet proper, ik zal dat bij gelegenheid in meer intieme kring wel ‘s vertellen, op Radio Klebnikov bijvoorbeeld )


LAIS die alle dichters in mij is,
wier taal mijn lichaam zin en leven gaf,
geef thans mijn geest de rust die nodig is
om mij te maken tot mijn eigen graf
want van die waan in mij wil ik nu af:
ik lijd aan mij in ieder ogenblik
en wat ik raak wordt even voos als ‘ik’.
Dat ding dat in mijn taal te rotten staat
is dood als god maar nog van mensen ziek.
Het stinkt als lijk maar leeft als nijd en haat.

LAIS die van muziek gebeuren is
wiens lied mijn koude hart verwarmde
geef thans mijn geest de rust die nodig is
om te horen wat mij stil omarmde
toen jij het zijn tot louter pijn verarmde:
laat mijn ziel mij van mijn ik ontdoen
geef mijn lijf jouw samenklank en zoen
tot licht mijn woord dat licht gaat zingen
en laat mij ons tot louter ziel ontdoen
en verlos ons van het zijn der dingen.



dv 2019 -‘portrait of the author as being swallowed by his own writing’  – A6

partchpracht #507

algo: schrijf tijdens zonsop- of ondergang een lyrische tekst bij de LYRIEK-collage van de volgende dag en  muziek van Harry Partch
input 2: Revelations in the Courthouse Park Chorus 2
input 3: To the God of Fire as a Horse, uit: Jerome Rothenberg (ed.), Technicians of the Sacred, ISBN 978-0-520-2+9072-3, p. 45

input 1 : LYRIEK collage #507

oha dida owha dida
o oh ah da weee

ook voor Lison pop  (0,35m hoog)  (bis)

drifting  drifting about

Eens waart ge als een zon in de lusthof van licht
zoo edel begaafd met de kennis des Heeren

jouw ogen vergissen zich niet
jouw ogen zien zoals de zon ziet
jouw denken is een verschrikkelijke opmars door de nacht
vol van licht en vol van vuur
dat uit je keel breekt als je hinnikt in de strijd

dit vuur komt van ergens
dit vuur komt uit een aangenaam bos
dit vuur is extase in het donker daar

gracieus verkleedkostuum voor meisjes van 5 tot 7 jaar
tot elke prijs hou de deur gesloten

zijn lichaam is enorm
zijn mond open en sluit als hij kauwt op de wereld
zijn heupen zijn rijk aan beweging
hij is een vogel die neerstrijkt op een boom

tot elke prijs hou de deur gesloten

i see two arms around me

(why why why?
why trouble yourself uselessly?)

partchpracht #506

algo: schrijf tijdens zonsop- of ondergang een lyrische tekst bij de LYRIEK-collage van de volgende dag en  muziek van Harry Partch
input 2: Revelations in the Courthouse Park Chorus 1
input 3: Aztec Definitions, uit: Jerome Rothenberg (ed.), Technicians of the Sacred, ISBN 978-0-520-2+9072-3, p. 23-24

input 1: LYRIEK collage #506

kom mee Dikloos
kom mee zeg ik je
jij behoeftige 
rijmkakker

er is een witte spiegelsteen en een zwarte
de zwarte toont een mooi  gelaat dat lacht als het het ziet
de witte toont een bloedlip op een scheve mond
en dikke plukken haar uit de neusgaten
het bleke voorhoofd met zweren bezet

het jachtwiel sloeg mijn jongen neer
het wentelt als tevoren
men zegt : het komt wel weer goed
ik heb de hoop verloren

eentje is er rond, eentje langwerpig
ik maak die stenen, hak ze, splijt ze, schaaf ze en polijst ze
ik poets de stenen een voor een, ik strijk ze in met vleermuiskak.
zie ze blinken! zie mij blinken! hoe mooi ben ik!

verlaten door een dronken man
verpletteren mij de zorgen
mijn dikke buik is er getuige van
ik voel het leven nu, het stampt. 
hoe voed ik het morgen?

break my heart but bless my soul
joekoe re joe roekoe
so high so low
I AM 
I AM
break my heart but bless my soul


‘Revelations in the Courthouse Park’ had de Bacchae van Euripides als input


https://www.harrypartch.com/

partchpracht #505

algo: schrijf tijdens zonsop- of ondergang een lyrische tekst bij de LYRIEK-collage van de volgende dag en  muziek van Harry Partch
input 2: Dark Brother

u Donkerte ter ere
gaan wij niet steeds weer door de Gaanderij
langs de eindeloze rijen van de ramen
met de namen van het licht
dat ons ter dood wil nagelen?
schuifelen wij niet zwetend,
met van angst ontsloten spieren
in eigen derrie
naar de verscheuring die gij zijt?

u, Donkerte, ter ere
hebben wij niet de weg der wegen
duizenden malen afgelegd?
hebben wij niet ter uwer wille
ons eigen vlees verloochend en belogen?

uw Donker dat in eigen Donkerte
zichzelve zoekt: gij schuift in ons
gij zijt de vette slang in onze huid
gij zijt het brokkenslijm dat onze tong
ter tale roert.

in rode brand uw donker stijgt
en kust de zwarte hemelleegte.
kom dan maar, gij Donkerte,
kom en sleur ons weerom mee.

Come to me as you always came.

partchpracht #504

Input1: LYRIEK Collage #504

algo: schrijf tijdens zonsop- of ondergang een lyrische tekst bij de LYRIEK-collage van de volgende dag en  muziek van Harry Partch
input 2: Rotate the Body in all its Planes: Ballade for Gymnasts

de stank van god is
niet te harden nu zijn
rottend lijf geheel
de aarde dekt.

de schepping stond in volle rot te kwijlen
toen de engelschare op zijn teken al 
het Woord aansneed.

maria maria gij die in de ijsgalerij
de frangipanes van moreau verorbert:
verlos ons van ‘t shekinageil
en berg de kinders in uw hoenderhok.


de stank van god is 
niet te harden nu zijn 
rottend lijf geheel 
de aarde dekt.

van ‘s morgens al de zwermen vliegen in spiralen stijgen zwart
ten hemel en in dichte pakken vallen de maden van de daken.
vervloekt met lust te wroeten en te leven
de gymnasten zingen graaiend in de lagen spek:

rotate the Body in all Its Planes
rotate the Body in all Its Planes


partchpracht #503

input 1 – LYRIEK-collage #503

algo: schrijf tijdens zonsondergang een lyrische tekst bij de LYRIEK-collage van de volgende dag en  muziek van Harry Partch
input 2: The Dreamer That Remains: a study in loving

de reus is nu niet meer de reus, zo verzekert ons maria, 
van de hernieuwbare uitgaven, de reus is de reus
van het opbouwende 
en hij eet geen kindjes – zo plots,
zegt men, als je  in het park gezeten
de borden leest
van wat je niet mag doen, plots
en onverwacht dat de droom komt, dan, toch

terwijl je het net helemaal juist deed

de droom van de dromer die de dromer blijft
terwijl de tijd toch lang al uit de ruimte is geschoven
terwijl er niets nog op het plein beweegt
terwijl het toch in orde is

o heer wiens lijk het ganse land berot
laat ons in innige coagulatie samen stollen
laat ons bloed dat van ontzetting gulpt
in uw slijmen glippen en verdwijnen

let us loiter together
let us loiter together

5 x B53

[versie D]

jij, vrij recursief wil het toeval dat jouw haren
mijn schouder uitstrepen tot op het witte
bot en insgelijks mijn navel versterkt met
gebulder historisch spektakel. hoofden, zij

worden met halen van hun rilromp en krijsen 
gescheiden en het leed wordt een deel van mijn
pink. hou die knipschaar in spreidstand, jij: elk
moment is een momentopname met suisende

migs in de hersenpan en bloedstraalbezopen
het besef druipt nu pas in jouw heden binnen:
met de neusloop geschouderd de oogas schroeft

schunnig in de richtkoker de scherven heelal. 
het lijf was horizon en oorlog onze vaderstaat.
goddelijk eerst was ik jouw slaaf en nu jij, dat.


[versie E]

verdwenen symbolen wil het toeval dat je haren
strepen mijn schouder tot op het wit klinkende
bot en in mijn navel mateloos versterkt raketten
bulderen (spektakel met moederkoek). hoofden

met halen gemaskerd van rillende rompen ge-
scheiden en het leed wordt een deel van mijn vurige
pink (knipschaar in spreidstand : momentop-
name). met suisvogels mig wapent eustachius

de hersenpan en davert en bloedstraal verloren
de grijze druppels lopen in het borstplan iran.
met de neusloop geschouderd de oogas schroeft

in de peniskoker schilferig  de scherven heelal.
mijn lijf is u allen en oorlog is u ook de vaderstaat.
de koning te goddelijk was ik je slaaf en nu ben jij vrij.


[versie F]

je haarpijlen vlijmen vergeten symbolen 
in mijn lijf en nagels kerven wit op het bot.
op polaroidbeelden van het binnenbuikse 
bofors blaffen uit hun affuiten. offerhoofden

met heftige halen gescheiden van rompen 
hun spermonden doen hun tombade tot ver
in de pinkscène (de schaar in spreidstand, 
close up van krijslippen over heel het scherm).

suisvogels mig fladderen op uit de gehoorgang 
en een bloedstaaltje vijand morst wat ebola
in het borstplan iran. nerveus met de neusloop
geschroefd op de oogas verzilvert het brein 

elke schilfer heelal. goed, ja, mijn lijf is soldaat 
en god is vader en oorlog maar dat, schatje,
maakt jou nog geen hoer, laat staan een maria.

[versie G]

met correlaties wil het toeval dat jouw haren
uitstrepen mijn schouder tot op het witte
bot & in mijn navel mateloos versterkt raketten
bulderen (moederkoekspektakel). hoofden
met halen van rilromp & krijsen worden
gescheiden & het leed wordt een deel van mijn
pink o.a. (knipschaar in spreidstand : elk
moment is een momentopname met suisende
migs in de hersenpan & bloedstraalverloren
de druppels besef druipen in het borstplan iran.)
met de neusloop geschouderd de oogas schroeft
schunnig in de richtkoker de scherven heelal. mijn
lijf was horizon & oorlog is ook ons de vaderstaat.
goddelijk eerst was ik jouw slaaf & nu ben jij vrij.

[versie H]

versie H – AR van B53

Rondeel #1

DE WACHTER

Ik wacht en ik sta hier mijn naam te vergeten. 
Ik kijk naar de mensen die komen en gaan.
De zon is heel warm en koud is de maan.
Ik sta en ik wacht tot mijn naam is vergeten.

De mannen zijn haastig, zij willen vaak weten
En of wanneer LAIS door de poort is gegaan. 
Ik wacht en ik sta hier mijn naam te vergeten.

De mensen van ‘t stad: ik weet hoe zij heten. 
Ik zie hen graag komen en liever nog gaan. 
Hun lief en hun leed zijn heel vlug gedaan.
En wat zij beweren wil nooit iemand weten. 
Ik wacht en ik sta hier mijn naam te vergeten.

(ik heb besloten om Christine de Pisan na te volgen. in al heur vormen.
ik vind zulks heel erg opwindend. ziehier mijn eerste rondeau pisanesque )

(kzal d’r ewa rotcollages bij doen, da’s goed voor de commerce)

uit ‘ het dagboek van Anke Veld’

28/01/2019

vast in taal. ik praat, ik schrijf, jij hoort jezelf, je eigen falen, wat ik ook zeg. ik denk aan die toren toen, van Babel, de spraakverwarring. ik zie die hele volkeren splijten.
het zit m in de woorden, dat denk ik dan, het misverstand. en ja begrip is vrede, onbegrip een oorlog, met vijanden en al.

voor begrip is luisteren nodig, en lezen. de woorden zoals ze er staan, zoals ze klinken. ja onder lagen stem, stem die veel verduistert, het stralen ook, van ogen, gezicht, mimiek.
hopen emo, stiekem opgeslagen in rimpeltjes en tikjes allerlei. in vlekken, littekens, een stuk minder of andere huid. dingen die ontbreken ook, niet rustig zijn.

ja taal is hopelijk het communiceren met woorden, elkaar helpen en onszelf, met dingen die ons gelukkig maken.
zoals sommige woorden, zoals met liefde, begrip.

luisteren is woorden aaien, ernaar kijken, alsof je die wil kennen, zoals ik dacht dat ook liefde was.

omzeg ik een zin, de woorden blijven bij de woorden medelijdend staan.

roer: ik tast mijn roeren aan en ik bekijk de spatel die ik heen en weer en heen vergeefs beweeg. waar ben ik?
licht: ik strijk het licht in kleuren uit, gestolde plaatjes van het duren van de weigering. zij houdt van Hem, Hij wijst haar af, ik hou van Haar, zij walgt van mij.
doof: ik uit de woorden die als motten in mijn keelgat slaan. ik walg, ik stik, ik slik. houdt Hij van Haar?
blind: ik zie een lijf dat leeg zijn liefde biedt aan mij. wie zijn wij, en waar?
daar: een voorwerp van verlangen gooit mij van hoog de gebaren van het falen in de open hand. ik vang een slipje met haar geuren.
er: mijn mauve stilte donkert er tot blauwig grijs. zij neemt mij in de mond.
ach: hij zoekt het spreekgestoelte. ik grijp zijn benen bij de haren vast.
ja: ik kom in haar, zij jankt, ik duw haar van mij af

ik spartel op de vloer.

de gebeden bleven steken in een lus van onbegrip.
mijn lichaam drukt zich nu volledig uit en af in de muffe kamerlucht. de walm is onuitstaanbaar: verschaalde lust en weemoed, zweet en drek en dan de onvermijdelijke maalstroom van verdriet, de alsem van de pijn, de lijkgeur van de nietigheid.

o nacht: ik voel de Zon al razen, ruik het solfer van Zijn dageraad.

27/01/2019 – dagboek data

 

6/01/2019

uit ‘het dagboek van Anke Veld‘

“fuck the future: wat niet is, moet komen.”
Anke Veld 1/05/2021

 

ik lig in bed, ik waak, ik woel, ik vind geen aarding
in het draaien, keren dat ik doe.
er is een beeld van jou dat door mijn wezen jaagt, 
het laat niet af, het houdt niet op.

jij ligt in bed, ik duw en streef en sterf in jou.
jij kreunt omdat je niet meer kan,
je stamelt ‘nee’ en ‘nee dit kan niet nee’,
dus ik ga nog meer in jou tekeer.

en dan

de nekslag achteruit,
je drukt je achterhoofd de kussens in,
dat zachte wil niet kennen deze kracht van jouw ontluistering.
de aarde wijkt, de zeeën splijten,
monsterbaarlijk is geheel jouw lichaam
dan gebeurtenis, ontwaken:

je slikt en

in het bulderende suizen van het stille punt
omvormt zich tot kolos, kadaver en geraamte van de tijd
het woeste beest dat in je hals als honger leefde, de mastodont
die slokt, en slokt in de verpletterende zwaarte van zijn reine git
en die mijn snokken vreet, mijn spasmen, en die de kamer eet, en die heelal en jou verpulvert en vergeet.

uit jouw lichaam dan stijgt langzaam op
versplinterd licht
het zilveren zingen van gods glinstering.

 

 

uit ‘het dagboek van Anke Veld‘

Stelling

opinie geuit in de sociale media over de subsidiecriteria gehanteerd door het VFL inzake auteurslezingen:

“voor mij heeft het minder met de centen te maken dan met het principe: men subsidieert op basis van achterhaalde criteria en miskent daardoor niet alleen auteurs die minder mainstream werken zoals visuele dichters, maar men miskent ook gans de realiteit van het schrijven en belemmert daardoor eerder een gezonde doorgroei van de letteren in een gans andere, totaal omwentelde schrijfomgeving. Uit angst voor de instorting van een oude orde die al decennia niet meer bestaat, belet men de ontwikkeling van de nieuwe mogelijkheden. Als je zoiets doet met middelen van de belastingbetaler dan ben je of je dat nu beseft of niet, want dat voordeel van de twijfel gun ik hen van harte, bezig met volksbedrog in functie van geheel contingente financiële belangen en niet met het bevorderen van de Letteren.”

LIMBO™

LIMBO™, een ingrijpend audiovisueel en olfactief meditatieprogramma van DanTechⓇ – met gratis oefening!

Opstelling

  • stel: er is een tijdstip vooropgesteld waarop je hier weg kan
  • stel: het tijdstip is jou onbekend, je weet alleen dat het ooit komt
  • stel: je kan het verschrijden van de tijd aflezen aan  een periodieke wisseling in de lichtintensiteit (duister ->zwart->duister)

Beschrijving

je ziet (vanuit een standpunt dat langzaam voortbeweegt, alsof je wandelt door een kunstgalerij):

  • bleke gezichten (neutraal)
  • een voetspoor dat zich verderzet door een onmetelijke woestijn alsof er een onzichtbare man blootsvoets doorloopt
  • straatbeelden van een verlaten (groot)stad
  • sprekende, roepende, verwijten snauwende monden (met grauwe lippen)
  • een boom die plots al zijn bladeren lost, de boomstam splijt, de takken worden slangen op de grond
  • spugende oudjes (richting standpunt)
  • spugende kinderen (richting standpunt)
  • bloedende onderdelen van vreemde lichamen
  • bloedende onderdelen van jouw lichaam
  • herkenbare onderdelen van het lichaam van jouw geliefden vermengd met onbekende lichaamsonderdelen
  • beelden van de reikende armen en handen van jouw geliefden die transformeren in wurgende tentakels
  • een ambtenaar die systematisch alle entries in een database wist (het zijn de talloze items uit jouw geheugen)
  • toekomst beelden van jezelf, naakt in een hagelstorm, strompelend, bloedende schaafwonden op de dijen, het hoofd, de armen, ontbrekende lichaamsdelen
  • het lijk van je vader waarvan de ogen plots opengaan
  • deze tekst, waarvan de letters tergend langzaam verdwijnen in een egaal wit veld
  • een eindeloos vuil,  bruinig tot wit veld, glooiend en zachtjes deinend met opstijgende dampen onder een paars verkleurde zon (stapels wormstekige  lijken)
  • een ellenlange stoet van vrouwen op leeftijd die halfnaakt, met uitgezakte boezems en buiken lonken naar jou
  • jouw spiegelbeeld, jouw gelaatstrekken vervagen, stompen af, de openingen groeien dicht je hoofd wordt een egaal vleeskleurig ei

je hoort:

  • het trippelen, knagen en wroeten van een rat
  • het druppen van een kraan
  • het razen, veraf, van het drukke stadsverkeer
  • schrille vrouwenstemmen die verwijten schreeuwen
  • huilende kinderstemmen
  • zwelggeluiden als van monsterlijke slangen die lijven verorberen/verteren
  • een bange kinderstem zingt een liedje over Heer Halewijn
  • een droge knak gevolgd door een oorverdovend geruis, urenlang herhaald
  • ontploffingen, knetterende vuurhaarden, ondergronds gerommel
  • een  nauwelijks hoorbare klaagstem, een oude vrouw die jammert in wat Russisch lijkt
  • droog pokkende ratels van machinegeweren
  • stemmen die diep-aangeslagen onverstaanbare dingen zeggen (alsof ze je willen helpen)
  • het snerpende gelach van een koppel in bed, een van de stemmen herken je als die van je partner

je ruikt:

  • versgebakken brood waardoor zich traag een brandgeur mengt
  • opgewarmde koffie met cichorei vermengd met rioolgeuren uit een slecht afgesloten afwasbak en muffe lakens
  • het zweet & geil van een jouw onbekende vrouw (man)
  • rot kippenvlees
  • verstaald bier, gordijnen met de walm van sigaretten
  • verstikkende rook
  • ammoniak
  • de zee, gradueel verglijdend naar de stank van een open riool en terug

Oefening

  • herhaal: er is een tijdstip vooropgesteld waarop je hier weg kan
  • herhaal: het tijdstip is jou volslagen onbekend, je weet alleen dat het er is 
  • herhaal: lees wat je ziet, wat je hoort, wat je ruikt
  • opdracht: geniet van je dag met LIMBO™

La Vie Sexuelle de Charles Baudelaire II,6

La froide majesté de la femme stérile

ex nihilo nil (de benen bengelen) nemo
creavit : net noch vijg noch vet noch vis
(binnensmonds gejubel registrerend soms
kantelt in het duister nog dit brandpunt)

(open diafragma, lichtval schaduwloos
op dit dat zich verheffen wil tot dat
en het wachten samenvat met einde
lichtval, diafragma sluiten, duisternis)

ofschoon niet echt berustend in verdoemenis

 

Het Gedicht van de Dag komt vandaag uit ‘La Vie Sexuelle de Charles Baudelaire’ (1996 -2018) – alle teksten van dit programma

Over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma

 

dochters

te Rama klinkt geween en veel geklaag:
Rachel die om haar dochters weent.
de deur is dicht, de luiken omlaag.
alleen verdriet komt thuis vandaag.

 

 

 

 

Calque-Musette #5

nooit-eindigend verhaal bij de Calque-Muse van 20/05/2018

het zingen zingt de zon
de zee kolkt in de buik
het dansen is het dansen van het diepe.

de zwarte diepte
de koude diepte
de diepte die doodt
de diepte die de stemmen doet verstommen

het blauw, het blauw is in mijn ogen

het duwen van de diepte streelt
het strelen van de stralen
het duwen van de diepte duwt
de diepte in mij uit

 

ik zit met jou aan een tafeltje in een snack-bar ergens aan een lange weg naar nergens. jij bazelt, lurkt aan een flesje cola. mannen bazelen, lurken.
ik ga naar buiten, blijf maar zitten. in een spreitje in de auto ligt mijn schelp, het is een mooi gedraaide schelp, je kan er op blazen, het klinkt echt goed, luid.
ik blaas. ik word beter, hoor maar.

mijn adem draagt mijn stem, mijn stem polijst de schelp.

het zingen zingt de zon
de zee kolkt in de buik
het dansen is het dansen van het diepe.