Auteur: Dirk Vekemans
Dirk es un poeta y artista plástico belga. Vive en Tienen, y tiene 56 años. Está ya calvo como me, delgado y bastante alto. Es un poeta muy inspirador, y organizado festivales por “la lirica libre”. Él solamente publicar poesía en Internet, no en libros de papel, no tiene una empresa editora. Está muy activo en Internet, tiene varios sitios y blogs. Además ofrece la oportunidad a otros poetas por publicar en son blogs, llama “el seguito código”.
Cantus Firmus 1992
Ik dacht eigenlijk dat ik het kwijt was geraakt, maar ik heb alsnog het typoscript uit 1992 (begin 1993?) kunnen terugvinden.
Cantus Firmus is waarschijnlijk het enige wat ik ooit aan de wereld te zeggen had, of nog te zeggen heb. Ik heb het schrijfsel zolang stilgehouden omdat ik het zelf nog niet begreep, vermoed ik, mijn motivaties toen waren of zijn mij alles behalve duidelijk.
Cantus Firmus is een tekst van 20 bladzijden met een titelblad en een citaat van Paul Celan als motto. Ik schreef het in de aanloop naar de geboorte van mijn oudste dochter, voor wie ik later ‘Spelen Dat Het Donker Wordt’ schreef.
Cantus Firmus is een soort gesprek onder ons, tussen u en mij over het hoofd heen van mijzelf zoals ik toen in mij gevangen zat. Een beetje creepy, ja, misschien, maar het heeft wel iets vertederends ook.
Verder heb ik nu niets te doen of te zeggen nog dan het u zwijgend aan te bieden, ter lezing mocht u daartoe geneigd zijn.
Allez Vooruit!
Partchpracht #509
algo: schrijf tijdens zonsop- of ondergang een lyrische tekst bij de LYRIEK-collage van de volgende dag en muziek van Harry Partch
input 2: Ring around the Moon I-IV
input 3: Maria Sabina, from The Midnight Velada, uit: Jerome Rothenberg (ed.), Technicians of the Sacred, ISBN 978-0-520-2+9072-3, p. 57-59
input 4: een ochtendlijke oplossing voor alle problemen van 25/04/2019
ten einde van de nood een deugd te kunnen maken
zien wij ons verplicht het onmogelijke te bewerkstelligen.
hoe kunnen wij het onmogelijke bewerkstelligen (het is immers onmogelijk)?
ik ben de vrouw van de weidse watervlakte
ik ben de vrouw van de weidse goddelijke zee
ik ben de riviervrouw
de vrouw van het vliedende water
een vrouw die zoekt en zoekt en onderzoekt
een vrouw met handen en maten
een vrouw die meesteres is van de maten
WELL BLESS MY SOUL
ten einde het onmogelijke mogelijk te kunnen maken
dienen wij het ondenkbare denkbaar te maken.
hoe kunnen wij het ondenkbare denken (het is immers ondenkbaar)?
ik ben een heilige vrouw
een vrouw van de geest
ik ben een vrouw van de klaarheid
een vrouw van de dag
een reine vrouw
een klare vrouw
want ik ben een vrouw die bliksemt
een vrouw die dondert
een vrouw die roept
een vrouw die schriekt
1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14, 15, 16, 17, 18, 19, 20, 21, 22, X, Y, Z
om het ondenkbare te kunnen denken maken wij ons bestand tegen het afschuwelijke.
om het ondenkbare te kunnen denken berusten wij in het beangstigende.
om het ondenkbare te kunnen denken verwerven wij begrip voor het hatelijke.
aldus bestendig, berustend en begripsvol geworden wijden wij ons tactvol aan de TACT-techniek tot wij samenvallen met het tactvolle dat wij geworden zijn.
1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14, 15, 16, 17, 18, 19, 20, 21, 22, X, Y, Z
maar wat,
o Maria Sabina van de Middernachtsvelada,
is toch die TACT-techniek die ons in staat stelt het ondenkbare te denken?
Morgenstervrouw zegt
Zuiderkruisvrouw zegt
Vrouw van het sterrenbeeld van de Sandaal die zegt
Vrouw van het Sterrenbeeld van de Haak die zegt
dat is uw Klok die zegt
dat is uw Boek dat zegt
ik ben de Kleine Vrouw van de Oeroude Fontein die zegt
ik ben de Kleine Vrouw van de Heilige Fontein die zegt
Shake hands now boys and let the sound of the bell come out fine
de TACT techniek is de Techniek van de Acceptatie en de Confirmatie van de nood aan TACT die kan maken dat het afschuwelijke ons genegen wordt en ons liefdevol stemt.
de TACT techniek is de Techniek van de Acceptatie en de Confirmatie van de nood aan TACT die kan maken dat het beangstigende ons wenselijk wordt en ons gezond maakt.
de TACT techniek is de Techniek van de Acceptatie en de Confirmatie van de nood aan TACT die kan maken dat het hatelijke voor ons aantrekkelijk wordt en ons vrolijk stemt.
en zo daal ik dan af voornaam
en zo daal ik dan af betekenisvol
zo daal ik neder met de tederheid
zo daal ik neder met de dauw
uw boek, mijn Vader, die zegt
uw boek , mijn Vader, die zegt
clownvrouw onder water die zegt
clownvrouw onder water die zegt
omdat ik het kind ben van Christus
het kind van Maria, die zegt
Look out! He’s got a gun!
en als wij dan liefdevol en vrolijk gestemd en gezond zijn vallen wij samen met het tactvolle van de TACT-techniek die wij geworden zijn en zo wordt dwars door ons het ondenkbare plots denkbaar
en zie
ik ben een vrouw van de letteren die zegt
ik ben een boekenvrouw die zegt
niemand kan mijn boek sluiten dat zegt
niemand kan mij mijn boek ontnemen dat zegt
mijn boek van gebeden
1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14, 15, 16, 17, 18, 19, 20, 21, 22, X, Y, Z
en als wij dan liefdevol en vrolijk gestemd en gezond en wel geheel samenvallend met het tactvolle van de TACT-techniek plots het ondenkbare kunnen denken dan zullen wij zien hoe het onmogelijke toch mogelijk is geworden
en zo zullen wij van onze ergste nood onze beste deugd hebben gemaakt
en wij zullen Maria van de Middernachtsvelada dankbaar zijn dat zij ons geholpen heeft door het belemmerende dat ons belemmerde een ogenblik te belemmeren om ons de ogen te sluiten en ons zodoende een blik van de waarheid te gunnen die wij zolang vergeten waren al.
ik ben een vrouw en een moeder die zegt
een moedervrouw onder water die zegt
een vrouw van de goede woorden die zegt
een vrouw van muziek die zegt
een wijze zienersvrouw
Look out! He’s got a gun!
ik ben een lagunevrouw die zegt
ik ben een laddervrouw die zegt
ik ben de morgenstervrouw die zegt
ik ben de vrouw die door het water gaat die zegt
ik ben de vrouw die door de zee gaat die zegt
gebed tot LAIS
(in de Neo-Kathedraalse Middernachtsmystiek wordt er wanneer de auteur van dienst de slaap niet vatten kan traditiegetrouw gebeden tot LAIS, muze van alle schrijfstokverslaafden,
om dissolutie van het ik.
de verzen van deze mystieke traditie zijn naar verluidt dusdanig slaapverwekkend dat ze nog nimmer door enige gelovige volledig gelezen zijn, laat staan gebeden.
dit ‘gebed tot LAIS’ zou oorspronkelijk uit tien strofen bestaan, waarvan we er met extreme moeite twee hebben kunnen reconstrueren. de gevolgde methode bij deze reconstructie was euh, niet proper, ik zal dat bij gelegenheid in meer intieme kring wel ‘s vertellen, op Radio Klebnikov bijvoorbeeld )
LAIS die alle dichters in mij is,
wier taal mijn lichaam zin en leven gaf,
geef thans mijn geest de rust die nodig is
om mij te maken tot mijn eigen graf
want van die waan in mij wil ik nu af:
ik lijd aan mij in ieder ogenblik
en wat ik raak wordt even voos als ‘ik’.
Dat ding dat in mijn taal te rotten staat
is dood als god maar nog van mensen ziek.
Het stinkt als lijk maar leeft als nijd en haat.
LAIS die van muziek gebeuren is
wiens lied mijn koude hart verwarmde
geef thans mijn geest de rust die nodig is
om te horen wat mij stil omarmde
toen jij het zijn tot louter pijn verarmde:
laat mijn ziel mij van mijn ik ontdoen
geef mijn lijf jouw samenklank en zoen
tot licht mijn woord dat licht gaat zingen
en laat mij ons tot louter ziel ontdoen
en verlos ons van het zijn der dingen.
partchpracht #507
algo: schrijf tijdens zonsop- of ondergang een lyrische tekst bij de LYRIEK-collage van de volgende dag en muziek van Harry Partch
input 2: Revelations in the Courthouse Park Chorus 2
input 3: To the God of Fire as a Horse, uit: Jerome Rothenberg (ed.), Technicians of the Sacred, ISBN 978-0-520-2+9072-3, p. 45
oha dida owha dida
o oh ah da weee
ook voor Lison pop (0,35m hoog) (bis)
drifting drifting about
Eens waart ge als een zon in de lusthof van licht
zoo edel begaafd met de kennis des Heeren
jouw ogen vergissen zich niet
jouw ogen zien zoals de zon ziet
jouw denken is een verschrikkelijke opmars door de nacht
vol van licht en vol van vuur
dat uit je keel breekt als je hinnikt in de strijd
dit vuur komt van ergens
dit vuur komt uit een aangenaam bos
dit vuur is extase in het donker daar
gracieus verkleedkostuum voor meisjes van 5 tot 7 jaar
tot elke prijs hou de deur gesloten
zijn lichaam is enorm
zijn mond open en sluit als hij kauwt op de wereld
zijn heupen zijn rijk aan beweging
hij is een vogel die neerstrijkt op een boom
tot elke prijs hou de deur gesloten
i see two arms around me
(why why why?
why trouble yourself uselessly?)
partchpracht #506
algo: schrijf tijdens zonsop- of ondergang een lyrische tekst bij de LYRIEK-collage van de volgende dag en muziek van Harry Partch
input 2: Revelations in the Courthouse Park Chorus 1
input 3: Aztec Definitions, uit: Jerome Rothenberg (ed.), Technicians of the Sacred, ISBN 978-0-520-2+9072-3, p. 23-24
kom mee Dikloos
kom mee zeg ik je
jij behoeftige
rijmkakker
er is een witte spiegelsteen en een zwarte
de zwarte toont een mooi gelaat dat lacht als het het ziet
de witte toont een bloedlip op een scheve mond
en dikke plukken haar uit de neusgaten
het bleke voorhoofd met zweren bezet
het jachtwiel sloeg mijn jongen neer
het wentelt als tevoren
men zegt : het komt wel weer goed
ik heb de hoop verloren
eentje is er rond, eentje langwerpig
ik maak die stenen, hak ze, splijt ze, schaaf ze en polijst ze
ik poets de stenen een voor een, ik strijk ze in met vleermuiskak.
zie ze blinken! zie mij blinken! hoe mooi ben ik!
verlaten door een dronken man
verpletteren mij de zorgen
mijn dikke buik is er getuige van
ik voel het leven nu, het stampt.
hoe voed ik het morgen?
break my heart but bless my soul
joekoe re joe roekoe
so high so low
I AM
I AM
break my heart but bless my soul
‘Revelations in the Courthouse Park’ had de Bacchae van Euripides als input
https://www.harrypartch.com/
partchpracht #505
algo: schrijf tijdens zonsop- of ondergang een lyrische tekst bij de LYRIEK-collage van de volgende dag en muziek van Harry Partch
input 2: Dark Brother
u Donkerte ter ere
gaan wij niet steeds weer door de Gaanderij
langs de eindeloze rijen van de ramen
met de namen van het licht
dat ons ter dood wil nagelen?
schuifelen wij niet zwetend,
met van angst ontsloten spieren
in eigen derrie
naar de verscheuring die gij zijt?
u, Donkerte, ter ere
hebben wij niet de weg der wegen
duizenden malen afgelegd?
hebben wij niet ter uwer wille
ons eigen vlees verloochend en belogen?
uw Donker dat in eigen Donkerte
zichzelve zoekt: gij schuift in ons
gij zijt de vette slang in onze huid
gij zijt het brokkenslijm dat onze tong
ter tale roert.
in rode brand uw donker stijgt
en kust de zwarte hemelleegte.
kom dan maar, gij Donkerte,
kom en sleur ons weerom mee.
Come to me as you always came.
partchpracht #504
algo: schrijf tijdens zonsop- of ondergang een lyrische tekst bij de LYRIEK-collage van de volgende dag en muziek van Harry Partch
input 2: Rotate the Body in all its Planes: Ballade for Gymnasts
de stank van god is
niet te harden nu zijn
rottend lijf geheel
de aarde dekt.
de schepping stond in volle rot te kwijlen
toen de engelschare op zijn teken al
het Woord aansneed.
maria maria gij die in de ijsgalerij
de frangipanes van moreau verorbert:
verlos ons van ‘t shekinageil
en berg de kinders in uw hoenderhok.
de stank van god is
niet te harden nu zijn
rottend lijf geheel
de aarde dekt.
van ‘s morgens al de zwermen vliegen in spiralen stijgen zwart
ten hemel en in dichte pakken vallen de maden van de daken.
vervloekt met lust te wroeten en te leven
de gymnasten zingen graaiend in de lagen spek:
rotate the Body in all Its Planes
rotate the Body in all Its Planes
partchpracht #503
algo: schrijf tijdens zonsondergang een lyrische tekst bij de LYRIEK-collage van de volgende dag en muziek van Harry Partch
input 2: The Dreamer That Remains: a study in loving
de reus is nu niet meer de reus, zo verzekert ons maria,
van de hernieuwbare uitgaven, de reus is de reus
van het opbouwende
en hij eet geen kindjes – zo plots,
zegt men, als je in het park gezeten
de borden leest
van wat je niet mag doen, plots
en onverwacht dat de droom komt, dan, toch
terwijl je het net helemaal juist deed
de droom van de dromer die de dromer blijft
terwijl de tijd toch lang al uit de ruimte is geschoven
terwijl er niets nog op het plein beweegt
terwijl het toch in orde is
o heer wiens lijk het ganse land berot
laat ons in innige coagulatie samen stollen
laat ons bloed dat van ontzetting gulpt
in uw slijmen glippen en verdwijnen
let us loiter together
let us loiter together
3 tienvoudige degradaties
5 x B53
[versie D]
jij, vrij recursief wil het toeval dat jouw haren
mijn schouder uitstrepen tot op het witte
bot en insgelijks mijn navel versterkt met
gebulder historisch spektakel. hoofden, zij
worden met halen van hun rilromp en krijsen
gescheiden en het leed wordt een deel van mijn
pink. hou die knipschaar in spreidstand, jij: elk
moment is een momentopname met suisende
migs in de hersenpan en bloedstraalbezopen
het besef druipt nu pas in jouw heden binnen:
met de neusloop geschouderd de oogas schroeft
schunnig in de richtkoker de scherven heelal.
het lijf was horizon en oorlog onze vaderstaat.
goddelijk eerst was ik jouw slaaf en nu jij, dat.
verdwenen symbolen wil het toeval dat je haren
strepen mijn schouder tot op het wit klinkende
bot en in mijn navel mateloos versterkt raketten
bulderen (spektakel met moederkoek). hoofden
met halen gemaskerd van rillende rompen ge-
scheiden en het leed wordt een deel van mijn vurige
pink (knipschaar in spreidstand : momentop-
name). met suisvogels mig wapent eustachius
de hersenpan en davert en bloedstraal verloren
de grijze druppels lopen in het borstplan iran.
met de neusloop geschouderd de oogas schroeft
in de peniskoker schilferig de scherven heelal.
mijn lijf is u allen en oorlog is u ook de vaderstaat.
de koning te goddelijk was ik je slaaf en nu ben jij vrij.
[versie F]
je haarpijlen vlijmen vergeten symbolen
in mijn lijf en nagels kerven wit op het bot.
op polaroidbeelden van het binnenbuikse
bofors blaffen uit hun affuiten. offerhoofden
met heftige halen gescheiden van rompen
hun spermonden doen hun tombade tot ver
in de pinkscène (de schaar in spreidstand,
close up van krijslippen over heel het scherm).
suisvogels mig fladderen op uit de gehoorgang
en een bloedstaaltje vijand morst wat ebola
in het borstplan iran. nerveus met de neusloop
geschroefd op de oogas verzilvert het brein
elke schilfer heelal. goed, ja, mijn lijf is soldaat
en god is vader en oorlog maar dat, schatje,
maakt jou nog geen hoer, laat staan een maria.
[versie G]
met correlaties wil het toeval dat jouw haren
uitstrepen mijn schouder tot op het witte
bot & in mijn navel mateloos versterkt raketten
bulderen (moederkoekspektakel). hoofden
met halen van rilromp & krijsen worden
gescheiden & het leed wordt een deel van mijn
pink o.a. (knipschaar in spreidstand : elk
moment is een momentopname met suisende
migs in de hersenpan & bloedstraalverloren
de druppels besef druipen in het borstplan iran.)
met de neusloop geschouderd de oogas schroeft
schunnig in de richtkoker de scherven heelal. mijn
lijf was horizon & oorlog is ook ons de vaderstaat.
goddelijk eerst was ik jouw slaaf & nu ben jij vrij.
[versie H]
Rondeel #1
DE WACHTER
Ik wacht en ik sta hier mijn naam te vergeten.
Ik kijk naar de mensen die komen en gaan.
De zon is heel warm en koud is de maan.
Ik sta en ik wacht tot mijn naam is vergeten.
De mannen zijn haastig, zij willen vaak weten
En of wanneer LAIS door de poort is gegaan.
Ik wacht en ik sta hier mijn naam te vergeten.
De mensen van ‘t stad: ik weet hoe zij heten.
Ik zie hen graag komen en liever nog gaan.
Hun lief en hun leed zijn heel vlug gedaan.
En wat zij beweren wil nooit iemand weten.
Ik wacht en ik sta hier mijn naam te vergeten.
(ik heb besloten om Christine de Pisan na te volgen. in al heur vormen.
ik vind zulks heel erg opwindend. ziehier mijn eerste rondeau pisanesque )
(kzal d’r ewa rotcollages bij doen, da’s goed voor de commerce)
uit ‘ het dagboek van Anke Veld’
28/01/2019
vast in taal. ik praat, ik schrijf, jij hoort jezelf, je eigen falen, wat ik ook zeg. ik denk aan die toren toen, van Babel, de spraakverwarring. ik zie die hele volkeren splijten.
het zit m in de woorden, dat denk ik dan, het misverstand. en ja begrip is vrede, onbegrip een oorlog, met vijanden en al.
voor begrip is luisteren nodig, en lezen. de woorden zoals ze er staan, zoals ze klinken. ja onder lagen stem, stem die veel verduistert, het stralen ook, van ogen, gezicht, mimiek.
hopen emo, stiekem opgeslagen in rimpeltjes en tikjes allerlei. in vlekken, littekens, een stuk minder of andere huid. dingen die ontbreken ook, niet rustig zijn.
ja taal is hopelijk het communiceren met woorden, elkaar helpen en onszelf, met dingen die ons gelukkig maken.
zoals sommige woorden, zoals met liefde, begrip.
luisteren is woorden aaien, ernaar kijken, alsof je die wil kennen, zoals ik dacht dat ook liefde was.
omzeg ik een zin, de woorden blijven bij de woorden medelijdend staan.
roer: ik tast mijn roeren aan en ik bekijk de spatel die ik heen en weer en heen vergeefs beweeg. waar ben ik?
licht: ik strijk het licht in kleuren uit, gestolde plaatjes van het duren van de weigering. zij houdt van Hem, Hij wijst haar af, ik hou van Haar, zij walgt van mij.
doof: ik uit de woorden die als motten in mijn keelgat slaan. ik walg, ik stik, ik slik. houdt Hij van Haar?
blind: ik zie een lijf dat leeg zijn liefde biedt aan mij. wie zijn wij, en waar?
daar: een voorwerp van verlangen gooit mij van hoog de gebaren van het falen in de open hand. ik vang een slipje met haar geuren.
er: mijn mauve stilte donkert er tot blauwig grijs. zij neemt mij in de mond.
ach: hij zoekt het spreekgestoelte. ik grijp zijn benen bij de haren vast.
ja: ik kom in haar, zij jankt, ik duw haar van mij af
ik spartel op de vloer.
de gebeden bleven steken in een lus van onbegrip.
mijn lichaam drukt zich nu volledig uit en af in de muffe kamerlucht. de walm is onuitstaanbaar: verschaalde lust en weemoed, zweet en drek en dan de onvermijdelijke maalstroom van verdriet, de alsem van de pijn, de lijkgeur van de nietigheid.
o nacht: ik voel de Zon al razen, ruik het solfer van Zijn dageraad.
6/01/2019
uit ‘het dagboek van Anke Veld‘
“fuck the future: wat niet is, moet komen.”
Anke Veld 1/05/2021
ik lig in bed, ik waak, ik woel, ik vind geen aarding
in het draaien, keren dat ik doe.
er is een beeld van jou dat door mijn wezen jaagt,
het laat niet af, het houdt niet op.
jij ligt in bed, ik duw en streef en sterf in jou.
jij kreunt omdat je niet meer kan,
je stamelt ‘nee’ en ‘nee dit kan niet nee’,
dus ik ga nog meer in jou tekeer.
en dan
de nekslag achteruit,
je drukt je achterhoofd de kussens in,
dat zachte wil niet kennen deze kracht van jouw ontluistering.
de aarde wijkt, de zeeën splijten,
monsterbaarlijk is geheel jouw lichaam
dan gebeurtenis, ontwaken:
je slikt en
in het bulderende suizen van het stille punt
omvormt zich tot kolos, kadaver en geraamte van de tijd
het woeste beest dat in je hals als honger leefde, de mastodont
die slokt, en slokt in de verpletterende zwaarte van zijn reine git
en die mijn snokken vreet, mijn spasmen, en die de kamer eet, en die heelal en jou verpulvert en vergeet.
uit jouw lichaam dan stijgt langzaam op
versplinterd licht
het zilveren zingen van gods glinstering.
Stelling
opinie geuit in de sociale media over de subsidiecriteria gehanteerd door het VFL inzake auteurslezingen:
“voor mij heeft het minder met de centen te maken dan met het principe: men subsidieert op basis van achterhaalde criteria en miskent daardoor niet alleen auteurs die minder mainstream werken zoals visuele dichters, maar men miskent ook gans de realiteit van het schrijven en belemmert daardoor eerder een gezonde doorgroei van de letteren in een gans andere, totaal omwentelde schrijfomgeving. Uit angst voor de instorting van een oude orde die al decennia niet meer bestaat, belet men de ontwikkeling van de nieuwe mogelijkheden. Als je zoiets doet met middelen van de belastingbetaler dan ben je of je dat nu beseft of niet, want dat voordeel van de twijfel gun ik hen van harte, bezig met volksbedrog in functie van geheel contingente financiële belangen en niet met het bevorderen van de Letteren.”
LIMBO™
LIMBO™, een ingrijpend audiovisueel en olfactief meditatieprogramma van DanTechⓇ – met gratis oefening!
Opstelling
- stel: er is een tijdstip vooropgesteld waarop je hier weg kan
- stel: het tijdstip is jou onbekend, je weet alleen dat het ooit komt
- stel: je kan het verschrijden van de tijd aflezen aan een periodieke wisseling in de lichtintensiteit (duister ->zwart->duister)
Beschrijving
je ziet (vanuit een standpunt dat langzaam voortbeweegt, alsof je wandelt door een kunstgalerij):
- bleke gezichten (neutraal)
- een voetspoor dat zich verderzet door een onmetelijke woestijn alsof er een onzichtbare man blootsvoets doorloopt
- straatbeelden van een verlaten (groot)stad
- sprekende, roepende, verwijten snauwende monden (met grauwe lippen)
- een boom die plots al zijn bladeren lost, de boomstam splijt, de takken worden slangen op de grond
- spugende oudjes (richting standpunt)
- spugende kinderen (richting standpunt)
- bloedende onderdelen van vreemde lichamen
- bloedende onderdelen van jouw lichaam
- herkenbare onderdelen van het lichaam van jouw geliefden vermengd met onbekende lichaamsonderdelen
- beelden van de reikende armen en handen van jouw geliefden die transformeren in wurgende tentakels
- een ambtenaar die systematisch alle entries in een database wist (het zijn de talloze items uit jouw geheugen)
- toekomst beelden van jezelf, naakt in een hagelstorm, strompelend, bloedende schaafwonden op de dijen, het hoofd, de armen, ontbrekende lichaamsdelen
- het lijk van je vader waarvan de ogen plots opengaan
- deze tekst, waarvan de letters tergend langzaam verdwijnen in een egaal wit veld
- een eindeloos vuil, bruinig tot wit veld, glooiend en zachtjes deinend met opstijgende dampen onder een paars verkleurde zon (stapels wormstekige lijken)
- een ellenlange stoet van vrouwen op leeftijd die halfnaakt, met uitgezakte boezems en buiken lonken naar jou
- jouw spiegelbeeld, jouw gelaatstrekken vervagen, stompen af, de openingen groeien dicht je hoofd wordt een egaal vleeskleurig ei
je hoort:
- het trippelen, knagen en wroeten van een rat
- het druppen van een kraan
- het razen, veraf, van het drukke stadsverkeer
- schrille vrouwenstemmen die verwijten schreeuwen
- huilende kinderstemmen
- zwelggeluiden als van monsterlijke slangen die lijven verorberen/verteren
- een bange kinderstem zingt een liedje over Heer Halewijn
- een droge knak gevolgd door een oorverdovend geruis, urenlang herhaald
- ontploffingen, knetterende vuurhaarden, ondergronds gerommel
- een nauwelijks hoorbare klaagstem, een oude vrouw die jammert in wat Russisch lijkt
- droog pokkende ratels van machinegeweren
- stemmen die diep-aangeslagen onverstaanbare dingen zeggen (alsof ze je willen helpen)
- het snerpende gelach van een koppel in bed, een van de stemmen herken je als die van je partner
je ruikt:
- versgebakken brood waardoor zich traag een brandgeur mengt
- opgewarmde koffie met cichorei vermengd met rioolgeuren uit een slecht afgesloten afwasbak en muffe lakens
- het zweet & geil van een jouw onbekende vrouw (man)
- rot kippenvlees
- verstaald bier, gordijnen met de walm van sigaretten
- verstikkende rook
- ammoniak
- de zee, gradueel verglijdend naar de stank van een open riool en terug
Oefening
- herhaal: er is een tijdstip vooropgesteld waarop je hier weg kan
- herhaal: het tijdstip is jou volslagen onbekend, je weet alleen dat het er is
- herhaal: lees wat je ziet, wat je hoort, wat je ruikt
- opdracht: geniet van je dag met LIMBO™
asemic sweatheart suite
La Vie Sexuelle de Charles Baudelaire II,6
La froide majesté de la femme stérile
ex nihilo nil (de benen bengelen) nemo
creavit : net noch vijg noch vet noch vis
(binnensmonds gejubel registrerend soms
kantelt in het duister nog dit brandpunt)
(open diafragma, lichtval schaduwloos
op dit dat zich verheffen wil tot dat
en het wachten samenvat met einde
lichtval, diafragma sluiten, duisternis)
ofschoon niet echt berustend in verdoemenis
Het Gedicht van de Dag komt vandaag uit ‘La Vie Sexuelle de Charles Baudelaire’ (1996 -2018) – alle teksten van dit programma
Over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
dochters
te Rama klinkt geween en veel geklaag:
Rachel die om haar dochters weent.
de deur is dicht, de luiken omlaag.
alleen verdriet komt thuis vandaag.
vijf woorden en een vlieg
Calque-Musette #5
nooit-eindigend verhaal bij de Calque-Muse van 20/05/2018
het zingen zingt de zon
de zee kolkt in de buik
het dansen is het dansen van het diepe.
de zwarte diepte
de koude diepte
de diepte die doodt
de diepte die de stemmen doet verstommen
het blauw, het blauw is in mijn ogen
het duwen van de diepte streelt
het strelen van de stralen
het duwen van de diepte duwt
de diepte in mij uit
ik zit met jou aan een tafeltje in een snack-bar ergens aan een lange weg naar nergens. jij bazelt, lurkt aan een flesje cola. mannen bazelen, lurken.
ik ga naar buiten, blijf maar zitten. in een spreitje in de auto ligt mijn schelp, het is een mooi gedraaide schelp, je kan er op blazen, het klinkt echt goed, luid.
ik blaas. ik word beter, hoor maar.
mijn adem draagt mijn stem, mijn stem polijst de schelp.
het zingen zingt de zon
de zee kolkt in de buik
het dansen is het dansen van het diepe.
Calque-Musette #4
(incantatie, vrij naar de tekst van een Zuni-ritueel* bij de Calque-Muse van 19-05-2018)
“kom, kom de ladder op in deze dageraad
kom met het razen van regen
kom met het brullen van donder
kom hoger kom verder kom in grote getale
kom, kom de ladder op in deze dageraad
kom met de zon in het uit van je adem
kom met de maan in het in
kom met het hijgen van sterren en het zwart van de dood
kom allen kom ieder kom elk
kom levenden komt doden, komt gij vervloekten,
vernietigden, naakten, in schaarste geborenen
kom neder tot de onderste trede
adem de maan uit het uit van je adem
adem de zon in het in van je adem
raas met de regen, brul met de donder
beheers deze dag als de dag van eenieder”
*”Epigraph Come, Ascend the Ladder – Invocation to the U’wanmani (rainmakers) from Matilda Coxe Stevenson, The Zuni Indians, Annual Report N° 23 (1905) ” in Jerome Rothenberg (Ed.), Technicians of the Sacred, 3d edition, Oakland, University of California Press,2017, p3, ISBN 9780520290723
Calque-Musette #3
tekstuitdraai bij de C-M van 18/05/2018
dageraad. het vonkt. onvolkomen groeit
de eenzaamheid, doorgang in het lege
van de passage.
geen sentiment waarom kan worden gejammerd
maar een evident en klaar gebeuren, zekerheid voorbij het denken:
ik ben alleen, dus blijf ik hier maar wat te denken staan.
een korte bloei van mededogen
is de liefde die in het afwezige
het vertrekken van het verlangen
aankondigt, nog voor het verlangen
het afwezige naar zichzelf genoemd
en aan zichzelf gegeven heeft, geil weerom
van zelfhaat om haar eigen falen, straks.
zoals water het geheugen is van vis.
zo noem ik mij niet mij en ook niet helemaal alleen
terwijl haar wilde halen een lieftalligheid
te branden stookt, in zichtbaar
destructieve stormen steekt,
offert aan mijn uitspraak van uw wens
(uw medeplichtigheid bewezen door
dat razende ontkennen dat niemand
hoort of horen wil).
Calque-Musette #2
tekstuitdraai bij de C-M van 17/06/2018
haar spreken uw spiegel in dit spel
haar snijvlak in mijn uiting
verhelderend voor wie wil afstand doen van mij, zich schaart
bij de menigte die ik al ben met
mijn hand op uw knie de grenzen verleggend van wie u denkt te zijn
mijn hoofd in uw hoofd, geniepige vingertjes
mijn delen alom in uw vreugde
hoe snel die ook wegebt
zo word ik wakker, het kenwijsje ik
in vele variaties tussen sprei en gordijnen
zij zingt mij te liggen, en
ik lig.
calque-musette #1
tekstuitdraai bij de C-M van 16/06/2018
beter in de hand is de verte te houden van het geloof
dan het plezier dat uitgestreken stijf zichzelf ontkent.
het besluit is een besluit ook
dat zich bekeken weet en deinst van wat het ziet.
haar spreken hoor ik als een sissen dat haar lusten blust:
“in jouw vertaling breek ik ziende de vaten angst
terwijl ik jouw onmondigheden orden en verklaar
de hellingen immuun voor jouw oorzakelijk gewauwel”.
het licht dat toch van ergens komen moet,
ontgaat mij elke ochtend weer:
ik ben niet hier dus niemand ziet haar daar.
meiklokje
in mei had ik een klokje
uit alle klokjes uitverkoren
ze was zo lief zo wit zo stil
de zomermaanden raasden
en in de herfst het loof verging
het werd zo snel zo leeg zo kil
de sneeuw is dik mijn lijf is stijf
er rest geen grein van mei in mij
ik werd zo gauw zo oud zo koud
soms hoor ik nog mijn klokje
wit getinkel in mijn oren
zij wordt zodra zo vrij zo blij
potvis #4
INPUT
OUTPUT
zwarte waarheid witte kolder de wortels van de kraaienpoot zijn maden en zijn vlinderen de lege bladen in de buik van mijn boek. 'alles stevent af op ondergang' meesmuilt de kapitein maar is het dan dievegge als je pijplurkt tijdens kombuisuren? de bol is waanzin en opwindend, de regen kletst Hélène op de bil - Ik kan de lente ruiken, jij blijft beloftevol jouw donkergrijze luchten. dv 29/04 /2018
potvis #3
32 vel grafisch werk werden mij toegeworpen
visuele huiden om in te kruipen
“schrijf snel, de tijd verbergt het wel”…
INPUT
OUTPUT
de bomen die ik zag van d'aard' omhoog naar nergens reiken met hun kille winterarmen waren schijnbaar slechts aan ons gelijk: uit botten bloeien welig wilde bloesems nu die 't warrelzoemen met hun spijzen zoenen terwijl verbitterd en vol spijt de burger met gebulder langs mijn voordeur rijdt en mij mijn pov're dichtersrust en stille eenzaamheid benijdt. dv 21/04/2018
De vingerafdruk eicel van het heelal heet Anno Zoig, zorgzaam als de knal Adriaan Krabbendam 22/04/2018
—> Graag uw OUTPUT in de comments, dan komt die hier erbij…
potvis #2
de postbode bracht mij anoniem 32 vel grafisch werk
ik wou haar nog niet aangekleed bedanken maar ze was al weg overigens dus ach we gaan het nooit weten
ik poog al recyclerende de betekenis en diepere zin van deze grafiekjes te achterhalen, dit lukt mij nooit nee nooit
alweer een confrontatie met het Onmogelijke!
elke keer dat ik dit doe
vis ik een vel uit de enveloppe waarop een pleepot mooi staat afgebeeld, net als vroeger: inscannen zoeken dubben turen schrijven vragen vloeken en mompelen van gosh wat is dit nou…
elke keer een nieuwe potvis dus…
INPUT
OUTPUT
de revolutie draait ons van de aarde af de revolutie draait ons uit en af wij zijn niet meer van god wij zijn van vlees en dier wij dragen stempels nijd en overbodigheid wij dragen doem en doen alsof geen spijt op oude dromen van dolfijnen van ons weg ten einde rijdt wij zijn de koppen die in manden vallen wij zijn de slaven van de winstgetallen de revolutie draait heel stil ons uit de dingen weg dit is het laatste wat ik zingen mag en ruis en zeg
—> Graag uw OUTPUT in de comments, dan komt die hier erbij…
potvis # 1
de postbode bracht mij anoniem 32 vel grafisch werk
ik wou haar nog niet aangekleed bedanken maar ze was al weg overigens dus ach we gaan het nooit weten
ik poog al recyclerende de betekenis en diepere zin van deze grafiekjes te achterhalen, dit lukt mij nooit nee nooit
alweer een confrontatie met het Onmogelijke!
elke keer dat ik dit doe
vis ik een vel uit de enveloppe waarop een pleepot mooi staat afgebeeld, net als vroeger: inscannen zoeken dubben turen schrijven vragen vloeken en mompelen van gosh wat is dit nou…
elke keer een nieuwe potvis dus…
INPUT
OUTPUT
hic anda thu
ogen staan te bloeien hier
en stuiven tot gestalten open
en ook de vogels ik
en jij nu wel erbij
lijven blaadjes met de vleugels in
tot handen voor hun lentelief
(dv 12/04/2018)
takken ingelijfd
vol staan te botten
met lichte zweetdruppels bezwangeren ze de lucht
met kleur en geur
waar geen vogel
laat staan een bij
van afblijven kan
noch wil
(Marc Tiefenthal 13/04/2018)
AR* van de OUTPUT
—> Graag uw OUTPUT in de comments, dan zet ik die hier erbij!
*AR= Asemic Reading, een Asemische Lezing zie https://dirkvekemans.com/2018/04/10/asemisch-lezen/
Hommage aan Paul de Vree
dv 2018 – “A bit of ifs – Hommage aan Paul de Vree P.P.”
AvR4
de iris in het zwarte sop
wil van geen wijken weten
o god wat maakt zijn licht lawaai
de tijd is klaar voor meer jolijt
ik weef voor hem mijn nachttapijt
rol binnen maar en maak kabaal baäl
maak de ruimte vol met ledigheid
R.I.P. Frank Vangrinsven
Bij ontstentenis aan redactie is het mijn droeve taak u te melden kunstschilder en auteur Frank Vangrinsven afgelopen dinsdag is overleden. Frank was ook auteur op dit podium.
Frank werd eind februari getroffen door een hartfalen, was sindsdien in een coma beland en is dan op 20/03/2018 van ons heengegaan.
Ik houd een levende herinnering aan een gedreven en uiterst getalenteerde, creatieve mens met een diep aanvoelen en een grote betrokkenheid.
Mijn medeleven gaat uit naar zijn nabestaanden.
De uitvaart vindt plaats in intieme kring.
AvR3
…de dagen dat ik…
…de wegen daar…
…dat in het vage duidelijk
en ik…
…hoe vaak doorstreept ik niet
en dat…
…de wegen waarlangs ik
en hoe je o en dat een schaduw
toch zo wonderbaarlijk…
(zo is het vage veeg ik weg
de weg die strepen maakt
en zie ik door de droom
de dagen)
AvR2
ach, het deinen van pompoen
naar wat daaruit verdween is
gezien de slapte van de kring
herinnering een weg zo weg
van mij: ik pomp daar echt
geen zoen of poen meer in.
uitermate buitenlandse inmenging
hoe tel je stemmen
die als druppels schuilen in
het striemen van zee?
AvR 1
heeft.
de weg
er rond
strikt wat er was
te zien tot wat er is
terstond.
wrijf
wrijf grijs en grijp.
de blik zweeft
maar ik
ik teken ik.
belgen
het regent stenen uit de hemel
fijne kiezel eerst maar knikkers al
en marmer dan, bij brokken
de donkerte verstevigt, niets
geeft nog een krimp. het licht
verheft zich hooguit een vinger dik
nog boven de bevlekte schermen
en draait dan terug tot git
in de hatelijke blik
van de berichten.
ik wil van liefde zingen
maar moet die lust bedwingen:
het is vrijdagavond en ik zit gans alleen
tussen 11,5 miljoen nijdige
belgen.
stad aan zee
voor a.s.
ik bouw stad
jij schept zee
stad stort in
zee loopt leeg
jij bouwt zee
ik schep stad
stad loopt leeg
zee verdampt
ik bouw stad
ik bouw zee
scheppen gaat vanzelf
jij schept zee
jij schept stad
bouwen gaat vanzelf
