Auteur: Neue Kathedrale des erotischen Elends

to know die hard (to need err not)
to feel do part (to pay no peace)
but key i did thee to no fiddle on fa.
your crown comes a cross to no lies.

not i is la
i is la
la is.

images: jim leftwich
text: dv

leftwich/vekemans image to text app output list

fink be my lack of air when i s you but
trade to the plenty in awe of its beauty but
theft to thrive as through naught in your thought but
murder when drum i the skin of no dream.

squash me a squid in my ink but
do hug their earth in my voice but
sine no no just i see come as you are.

images: jim leftwich
text: dv

leftwich/vekemans image to text app output list

did i too zimbra thou as lief i live no more and
none but the pharmacist to con my breath to perk
and mend no ways i can be written as i am to thee
my splendor splash of bane to burning ochre bones to

gray to thee my rusty everglades of joy.
but yet and as of now on three i beat and yes
i butterfly.

images: jim leftwich
text: dv

leftwich/vekemans image to text app output list

image:

text:

your short is fried
stretch my chlorine

lava me / use pro
love me a vaze

images: jim leftwich
text: dv

de avond valt en zie mij fier te paard alhier
ik reik de beker in het harnas van uw blik
uw paard speelt mee en loopt op wolken.
jouw rare helm heeft plastic vleugels van plezier,
mijn harde pik brandt rood van het verlangen
en myriam¹ vraagt heel boos wat doe jij hier?
ik lach en zeg vergeef mij loeder, jij goddelijke hoer,
ik wou nog spelen met de pijn van duizend dolken
in de volle leegte van mijn kinderlijkenhart
ik kom meteen wel, al het speeltuig opgehangen,
braafjes slapen in het git van bodemloze smart.

Verlicht door ’t niets dat alles is en uit de chaos zelf geboren,
is het geen man of vrouw en niets daar tussenin:
de gek heeft aan uw hoge woorden niets verloren
en fluit zichzelf de wereld uit en dan er midden in.
Geen angst of hoop bepaalt het dansen dat je ziet
en elke dag vernietigt moeiteloos humane wanen
ondraaglijk mooi het zingen van het dwazenlied.

wanneer betekenis alleen de hand bestierd
missen alle vingers koot en minstens één getal
van een tot tien. geen elf of prins, niet een gelaat
zal je dan zien. je telde, telt de tijd te driest
of veel te triest terwijl Neptunus vrolijk
in je billen prikt en boort en spiest.
uit je anus schieten bliksems van Uranus.
je voelt jezelf perfect verschrikkelijk en
ook al duurt het nog een eeuw vannacht,
niemand sterft ooit trager dan degeen’ die wacht,
en zeker was alvast dat jij ook nu nog hangen zal.

om onversaagd te gaan waar niemand eerder kwam,
vergooit de zwaardman al zijn have en zijn goed.
zijn razen brandt een spoor met stralen en met bloed,
hij legt het echte bloot en doet dat veel te goed.
gevangen vis in bloem ligt sissend in de pan
zwiepslag in het water, kronkelende moed.
niemand kent zijn naam, de kok weet nergens van:
een smakelijke grap, die onversaagd van nergens kwam.

water water woelig water dat in water neerwaarts vloeit
helder van de witte toppen waar de condor met de goden stoeit
donker van de grote meren waar de maan haar wangen koelt
brandend van ’t krioelen in moerassen waar de slangen gapen
ranzig van de steden waar de bleke mensen tijd verslapen
hitsig van de beken waar de maagd zich ’t zaad van ’t lijfje spoelt
water water woelig water dat in water met het water speelt
de kom is vol, de beker klaar, voor spijt is het te laat
zij kijkt ernaar, ik denk dat zij nu straks wel drinken gaat

dartel als een spartelvis, frivool
in zilverschittering met in het aureool
het koude dreigen van de onheilsstorm
die’t witste licht gaat vreten als een worm
jeugdig vuur in ’t gedroomde waterdiep
olijk man of vrolijk vrouw dat is ’t nog niet
het nieuws is ’t zingen van Haar oudste lied

geen vuur wordt door een macht bedwongen ooit
geen macht beklemt een razen dat zichzelf verteert
honger het uit en de honger zal branden
verban het naar nergens en de tijd zal ontvlammen
bedek het met aarde en het wordt glazen oog
poort voor de zon die met branden vermoordt
doof het met water en ’t geniet van zijn dood

in vrede strelen veren van de zwarte valk
het zwoele zuchten van vereende harten
en uit de diepte hoog in hevige verstrengeling
rijst van vuur en water afstoot en verlangen.
het koele meer van ’t lijden en de smarten
briest en golft en stormt bij ’t schalmen van de hoorn
en in gesloten ogen fonk’len duizend zwarte sterren
en monden sluiten monden met genade en Haar toorn.

Stuur uw bijdragen aan het Platform voor Literatuur en ergere Ellende naar
bijdragen@platformplee.nl

de listen en de leugens van de scherp geslepen pijn
vergaren grote weelde en zorgen voor festijn.
mensen worden vakjes die alfabetisch op hun nut
in nette rijen bruikbaarheid klaar gerangschikt zijn.
maar doe geen misstap en vergeet je middagdut
want elke orde schuift van middel naar venijn
en waar je eerst naar heling en de wellust greep
staat even later weer dezelfde oude, stompe pijn.

een walmenzee vol bloed en tranen
een kruimeldis op ’t feest van angst en pijn
muziek die van zichzelf geen noot gelooft
een zijn dat letterlijk zijn eigen einde is
mensen die in elkaar zichzelve haten
maar jij vandaag wordt met laurier gekroond
en al je huizen worden lijfelijk bewoond

argeloze, hitsig koudvuur in de aarden mond
eenvouds zwarte water waar ik in verdronk
elfje met de lach die elke zekerheid verslond
lijdensweg die al ’t genot aan dood verbond
duisternis die glimmend zacht de tekens zond
elysium, vergetelheid die het geheugen openbaarde
uitzinnig naakte lijf, contouren van ’t geheim
xantippe die ik beminnen zal tot ik verdwijn
betoverende feeks die mij geen waarheid schonk
schaaldier dat de leugens van mijn zwakte openbrak
ravissant mirakel dat mijn blinde staren niet verstond
bedeesde pracht op wie ik elke nacht gelaten wacht
ik bid om mijn vernietiging, gruwelijk gracieus vannacht

doek dat valt en valt en valt en jij valt mee
het droeve duister in waar de gelaten huizen:
lachjes, bekken, gieren, smoelen, mensenzee.
angsten en de lusten kruipen er als luizen
en elkanders oren van hun schreeuwen suizen,
want de namen en de handen spelen niet meer mee.
zonder keuze valt jouw vallen met het vallen mee.

in kringen die elkaar verslinden willen,
in looppas die bevrijd de pas doet trillen,
in vreugde die de blijdschap wil verstillen,
van oog tot oog straalt vredig het moment:
van wieg tot graf werpen wij de angsten af
wanneer het ogenblik weer daar is dat niet went,
wanneer wij alles geven en niets krijgen willen.

de warmte die je voelt is altijd weer van jou
en koude is altijd de koude die geen koude wou.
je vraagt je af waarom je warmte voelen zou?
jij was een lucifer gevangen in een doos
van stro, die zelf zo fel ontbranden wou
dat nu hij aangestoken is en vlammend boos
het enge doosje mist dat je verbranden wou.

van wat er kon rest nog het lege
en al wat kan is vol daarvan
een spoor van wat er bleef verzwegen
heeft reeds de droom met daad bemand.
maar al het vaste is zo los als zand
en het leed heeft elke hand verlamd.
tranen zijn de glazen voor de grote brand.

XIX – de zon

wees maar vrolijk mensenkind
nu hier weerom ’t onmenselijk verhaal
van licht en duisternis begint.
’t geluk is al het jonge goed gezind
en ’t oude is voor vreugde node blind.
schuld en nijd zijn loos kabaal
want tijd is weg als jij het eind bemint.

in den vreemde is wat het herhaalt
moet het vinden wat de ziel vertaalt
dieper dalen dan het water stijgt
hoger klimmen dan de hemel daalt
uit het wit het zwart bevrijden
en het blauw met rood bereiden
wijl de klus het met plezier bedreigt.

wel heb je ooit
dit kan toch niet
je kan niet eens
’t is ongehoord

hiervoor nee hiervoor
hebben wij niet betaald.

God-de-reu sta mij bij en zijn tong
die als een pijl de korst doorboort
van de koepel met de dubbele boord,
van de aarde die jeukt naar zijn woord.

En daar is de driehoek van water
die stapt in de pas van punaises
die zich op hete kolen wil bewijzen
als messteek en niet als punaise.

God-de-teef die is diep in de boezem
van gruwel en grond willen kruipen,
de boezem van aarde en water en ijs
die haar voze tong rottend doet druipen.

En daar is de meid-met-de-hamer,
die de kelders van aarde komt slopen
en de schedel van de hond van de ster
voelt hoger het afgrijzen oplopen.

Antonin Artaud, uit ‘Navel van het voorgeborchte’ (1925)
vert. NKdeE 2020

Avec moi dieu-le-chien, et sa langue
qui comme un trait perce la croûte
de la double calotte en voûte
de la terre qui le démange.

Et voici le triangle d’eau
qui marche d’un pas de punaise,
mais qui sous la punaise en braise
se retourne en coup de couteau.

Sous les seins de la terre hideuse
dieu-la-chienne s’est retirée,
des seins de terre et d’eau gelée
qui pourrissent sa langue creuse.

Et voici la vierge-au-marteau,
pour broyer les caves de terre
dont le crâne du chien stellaire
sent monter l’horrible niveau.

[ARTAUD 1956, p.53]