Dirk es un poeta y artista plástico belga. Vive en Tienen, y tiene 56 años. Está ya calvo como me, delgado y bastante alto. Es un poeta muy inspirador, y organizado festivales por “la lirica libre”. Él solamente publicar poesía en Internet, no en libros de papel, no tiene una empresa editora. Está muy activo en Internet, tiene varios sitios y blogs. Además ofrece la oportunidad a otros poetas por publicar en son blogs, llama “el seguito código”.
RADIO KLEBNIKOV 18/01/2020 : Sarah Michaux en Liesbeth Lemmens vertolken 2 fragmenten uit ‘Een man begraaft een boom’ van Shari Van Goethem met levende gitaarbegeleiding van Klaus Pardon.
tekst: SHARI VAN GOETHEM
een man begraaft een boom een vrouw valt voorover in een lege kamer een andere man rolt landkaarten op een andere vrouw ligt in een bijna lege kamer op een halve vrouw na is ze alleen nog een andere man is alleen er speelt een kind en een transistorradio drie meisjes hurken
onderaan de trap gaat zij liggen. zij gaat liggen. onderaan de trap
zij blijft liggen. onderaan de trap blijft zij liggen. een jongen komt binnen
komt binnen, stapt wijdbeens over de vrouw heen. zij
blijft liggen. onderaan de trap
onderaan de trap. een jonge vrouw komt binnen. zij blijft liggen. buigt
zich over haar heen. zij blijft liggen. de jonge vrouw staat op
staat recht. zij blijft liggen. overweegt de lift
maar ze gaat liggen
ze liggen. onderaan de trap. onderaan de trap blijven ze
liggen. tot de vloer zich vult met vrouwen
de vloer vult zich met vrouwen. ze gaan liggen. ze blijven
liggen. onderaan de trap. onder de trap. aan het raam
aan het raam. overal. ze liggen overal. de vrouwen, ze liggen. overal
planten hun vuist in eigen maag. maar blijven liggen
ze blijven liggen tot de kin de knieën raakt. dan staan ze op. de vrouwen
ze staan op. zij
GROSSE, GLÜHENDE WÖLBUNG mit dem sich hinaus- und hinweg- wühlenden Schwarzgestirn-Schwarm:
der verkieselten Stirn eines Widders brenn ich dies Bild ein, zwischen die Hörner, darin, im Gesang der Windungen, das Mark der geronnenen Herzmeere schwillt.
Wo- gegen rennt er nicht an?
Die Welt ist fort, ich muß dich tragen.
voordracht: Angelika Hulsmans gitaar: Klaus Pardon techniek: Arnout Camerlinckx
beluister de volledige show van dit fragment:
RADIO KLEBNIKOV is het levende programma van de Vrije Lyriek – elke zaterdag van 18:00 tot 20:00 op RADIO SCORPIOhttp://radioscorpio.be/luister.html
De Neue Kathedrale des erotischen Elends is een open, anti-elitair en a-commercieelontwikkelings- en saneringsprogramma dat onderzoek verricht naar hedendaagse vormen van creatieve beleving, de mogelijke functies van de auteur daarin en deelroutines ontwikkelt die voordelig kunnen zijn voor ieders mentale gezondheid. De NKdeE richt zich bij uitstek op het schrijven en het tekenen en het schrift als brug tussen beide creatieve activiteiten.
Als programma is de NKdeE zelf een geheel van lopende schrijfprogramma’s waarvan sommige al wat gedocumenteerd zijn. Momenteel zijn deze programma’s min of meer actief:
Hieronder wordt bovenstaande omschrijving verder verklaard:
open, a-commercieel en anti-elitair: alles wat de NKdeE doet, maakt of voorstelt is gratis beschikbaar en zoveel mogelijk toegankelijk voor iedereen. De NKdeE hanteert geen productielogica met producerende auteurs en consumerende ‘lezers’ maar een belevingslogica waarin iedereen evenzeer auteur is. Het haalt dus de oude kreet van Joseph Beuys dat iedereen kunstenaar is van onder de Documenta-mottenballen. De NKdeE wil echter met ‘kunst’ niets te maken hebben omdat die vlag in haar visie enkel een verouderde visie op creativiteit genadeloze exploitatie van individuen en een voor alle betrokkenen nefaste productielogica bedekt met de liefde voor de roem en het geld.
het is een ontwikkelingsprogramma, dwz. dat het poogt hulpmiddelen te ontwikkelen voor een gezonde creativiteitsbeleving voor iedereen
het is een saneringsprogramma omdat met name in de meer filosofische geledingen van haar bewegen de NKdeE het menselijke denken wil zuiveren van wat het ziet als de ontologische ‘ziekte’: een dwangmatige reductie van het gebeuren tot de Dingen en het Zijn. De NKdeE ontwerpt daartoe een dynamische vervangingsmodule voor de oude Zijnsleer, namelijk de Gignomenologie, een soort van non-filosofische en bruikbare theoretisering van het Gebeuren als gebeuren. De oude ontologie zelf alsmede grote delen van de wiskunde en de wetenschappen wordt zeker niet verworpen (de NKdeE kent geen afval, alles wordt gerecycleerd) maar teruggebracht tot haar ware humane geldingskracht
de NKdeE is een programma, dwz. dat het echt geconcipieerd is als de mock-up voor een mogelijk programma. In haar eerste verschijningsvorm (2004-2010) was de NKdeE dan ook een werkende web-applicatie. Een gedeeltelijke reconstructie daarvan kan u bekijken via nkdee.be, maar veel van de functionaliteit op basis van java en xml-technologie is helaas niet meer in werkende staat
de NKdeE doet op vrij systematische wijze aan onderzoek en stelt gaandeweg haar onderzoeksresultaten zoveel mogelijk begeleid van de nodige documentatie beschikbaar online. Vooralsnog (en sinds 2004) is het een eenmansoperatie van de Kathedraalauteur, dus verwacht wat dat betreft geen mirakels…Het onderzoek wil graag wetenschappelijk worden, maar kan dit momenteel niet zijn omdat het een eenpersoonsonderzoek is (ik probeer wel zo ‘wetenschappelijk’ mogelijk te werken).
creatieve beleving: de NKdeE stelt onze huidige vorm van creatieve beleving serieus in vraag. In de cultuurindustrie zoals we die nu kennen gaat elke authentiek creatieve beleving verloren en wordt de menselijke nood daaraan vervangen door een lege en verslavende vorm van consumentisme. De vele kritische analyses daarvan zijn bekend maar de analyse en de kritiek verstomt ogenblikkelijk als de eigen positie van de ‘kunstenaar’ , de ‘theoreticus’ of de ‘auteur’ in het gedrang komt. Logisch, niemand wil de tak afzagen waar zij opzit.
Door zich geheel onafhankelijk van enig verdienmodel op te stellen is de NKdeE ‘takvrij’ en dien ik niet diezelfde schroom aan de dag te leggen. Het resultaat van een 14 jaar lang volgehouden a-commerciële praktijk is een complete demystificatie van het creatieve veld waar voorheen alles ‘nu eenmaal is wat het is’. De NKdeE toont dat het onmogelijke zoniet mogelijk dan toch al denkbaar kan worden gemaakt en zij doet dit niet door hoogdravende theorie maar door navolgbare praktijk.
De NKdeE hanteert daarbij het begrip van het ‘exemplarisch activisme’: wij hebben geen kritiek, wij zeggen niet hoe het moet, wij stellen een voorbeeld dat al dan niet navolging kan krijgen. Dit is natuurlijk geheel conform aan de idee dat iedereen auteur is en ook lezer en dat diegene die het meest adequaat aan de huidige situatie kan lezen of schrijven het meeste navolging zal krijgen: we geloven in de lezer en de gebruiker als drijvende kracht voor de toekomst en niet in het fictionele genie dat enig dictaat voorkauwt voor een murw gedacht ‘publiek’
iedereen is auteur, dus dat vergt een diepgaand onderzoek naar de functie die daardoor wordt benoemd. De NKdeE heeft zich van meet af aan voorgenomen vooral van de auteursfunctie haar onderzoeksterrein te maken en wendt daartoe al haar beschikbare middelen aan. De auteur wordt gedacht als essentiële ‘poort’ voor het gebeuren: er is geen creativiteit denkbaar zonder die typisch humane ‘agent’, wat niet wil zeggen dat de auteursfunctie niet door AI-implementaties zou kunnen worden vervuld. Integendeel: de tentatieve AI-invullingen geven ons een quasi extern beeld van de humane auteur, een beeldvorming die voorheen ondenkbaar was en enorm stimulerend is voor het herdenken van de functie zelf
de belangrijkste motivatie voor het onderzoek is de overtuiging dat de creatieve beleving bevrijd moet worden van het commerciële juk en terug in dienst gesteld van de mentale gezondheid van de mensen die er deel aan hebben. We hebben dan ook bijzondere aandacht voor de mogelijk therapeutische werking van bepaalde binnen de NKdeE ontwikkelde vormen van creativiteitsbeleving zoals het Meditatief Schrijven of het Asemisch Lezen.
[Voordracht van het driedelige gedicht van Paul Snoek op Radio Klebnikov – live recording van 11/01/2020]
PAUL SNOEK – Nostradamus
I
Mijn hielen aan de koele tegels des waters
en de maan door mijn oorschelp verduisterd,
zo durf ik rusten in de gleuf der glazen heuvels,
waarin de nacht mij als een zucht weerkaatst,
want waarlijk, een kus is mijn enige zintuig.
En zacht, als zilver dat men bijna aanraakt,
volbreng ik verzadigd de werken der goden.
Dit is mijn longen ontladen en drinken en
tussen adem en schaduw bewonderend voelen
hoe mijn handen angstvol in hun warme holte
de koude vingers van hun schepping strelen.
Het is een droom, voortvluchtig als water,
het korte glimmen van een mantelhaak,
het bijna horen zingen van een vreemde vogel,
iets dat ik mij enkel ‘s winters herinner.
Het is de droom dat ik tover met echo’s
dat ik doorzichtig het water weerkaats
en het water niet naboots,
dat de dauw die in mijn neusgang stolt
de bloem beweent die ik mij heb verbeeld,
dat de kleur die aan mijn vingers kleeft
aan de vleugel ontbreekt van de vlinder
die ik zag met het hart van mijn oog.
Het is de droom dat ik droomde.
III
Wanneer de ijsprins mij verlaat
en mijn borst zich bevrijdt van zijn schuddende ebbe,
wanneer ik mij wond aan de pegels der stilte
of aan het laatste slurpen van het daglicht,
het is dan dat een god mijn lichaam bewoont.
Het is wanneer ik hem vluchtend benader
en op zijn schouder rozen kus of soms
mijn mond laat rusten als een munt
dat ik mij uitwis en kortstondig glinster
als de ster, vóór zij in zee valt.
Het is wanneer ik even sterf
dat ik hem eeuwig liefheb en vallend bewonder.
[eerste deel van de voordracht/radiobewerking van DE GESTALTE DER STEM proëzie van Bert Schierbeek (Bezige Bij 1957)]
tekst (<DBNL):
IK BEWEEG MIJ nu in de gestalte der stem
die gaat in de kilkeper het woord
in mijn linkerhand een gehoorapparaat
in de rechter de huid van de aarde
ik hoor de weerwraak
ik zie het slachtofferspel der geliefden
ik zet mijn hart uit in de tastende ruimte
mijn mond op het raster der angst
mijn lippen kussend de donkere gang van het leven
in de doorbraak der ogen het licht
van de architectuur van de stem
die gaat binnen de tonggeslachten
door het raamwerk der voorstellingsstromen
in het wonderlijk kristal van het zweet onzer handen
langs de denkbeeldige muur
met de poorten van in- en uitgang
over de drempel der zevende eenzaamheid mens
die bouwt in de architectuur van de stem
die staat als het dak over woorden
de zwarte zee en de huifkar der liefde
het edelkoord van het schrift der dode volken
en het breukverband der verdoofde oren
de bouwkunstige gang van de stem op aarde
dat is zei een man dat ik zo licht mag worden als zeer oude
thibetanen en mij met ketenen omhang om van de aarde te
blijven om het levensbeeld van minnend maanvolk aan de
hellingen der bergen te voltooien met de naar binnen
geslagen stem der wijzen uit het duistere gat van het licht
waarin ik woon en zeer langzaam met spelden de muren
doorboor om wederom tot de zon te geraken gaande naakt
door de eeuwige sneeuw van het bidden voor een beeld van
altaar in de omwandelende voet van het heiligdom
dv 2020 – asemische lezing van ‘de gestalte der stem 1’
strelend de verlatenheid van de menselijke huid gaat de hand
van de stem
ik speel met de vingers
ik heb mij van veel ontdaan
met de worgende en strelende vingers
ik sta alleen in het huilende huis van de wind
met de verloren handschriften der dode zee
zo zout
zo oude legende
de knoros van het licht in mijn ogen
de vliegende koeken verlaten mijn handen
dat zijn de daden
om te verzachten
zij maakten daarvoor zei de man wonderlijke reliefs in de
vorm van wagenwielen en ook zo groot en de spaken waren
de paden waarop gesteld stonden de gestalten van verbeeldin
die hen omringden de vlaggen, lampen en wierook en de
stemmen der lama’s waren torentjes klei de torma’s
genaamd
dit is
de cosmogenese der stem vol vreemde figuratie
over de lippen
de menselijke
de draagbalken weedom
de consoles vertrouwen
de loketten der twijfel
de hang en sluitwerken der hartkameren vrees
de windhaken der hoop
de wonderlijke formules van de eenheden uitgaande en
inkerende stem waardoor ik de dood vrees
zoals de arme vrouw die de stemmen kent soms vraagt het
geluid te stoppen of wat terug te zetten en ook de gaten der
doorgang de deuren muren en ramen
de stem die de genade niet geeft
en de gek van de mens maakt die hoort
want er zijn slechts weinigen die de stem horen
maar er zijn er de velen die haar maken
zij bouwen het schaduwtheater der verontrusting binnen de
tekenen der contemplatie en staan kinderernstig in de
wenteling van het wiel sluiten hun ogen grijpen duizelig het
speelgoed en laten het vol vrees en verwondering de blinde
vingers der daden ontglippen
en zij graven een gat voor het wiel om het te verbergen
een heilige grot
en zij slaan gade de wenteling van het wiel dat hun wereld is
en zij vrezen binnen de gekleurde samenzang die zij doen
zij zien een krampplaat vol afzondering
een hongerplafond
zij straffen en lachen een architraaf over alles
het kettingverband van het leven op aarde
de menselijke stem
de schreeuw uit het mangat
de afstand van iedere dag naders gemeten
waarover wij lopen wat wij kunnen
met de voeten in de epische gestalte der stem
ook ik die reed in het hart van de weerkerende vrouw van
liefde uit het land kostverloren en de buurtschap genaamd
hongerige wolf in de omslag van de versiering der blikken de
maag leeg en de maan laag onder het melkgesprek van de
sterren en zeer bewogen want ik had mij van veel ontdaan
ik woonde in de waterschoten der grachten
en in de windharp het woord
mijn hart lag op mijn handen en klopte langs de bouwputten
der huizen
ik had de wakers en slapers geplaatst binnen de vervoering
der stem
en de stem was de eenzaamheid
waarover wij lopen wat wij kunnen
met de zwijgende stenen die de nagel schrapen
tegen de stilte der stem
en ik schreef vreemde talen tegen de donkere muren
omdat kwekers bomen bouwen, zei de geliefde
en mijn stem beweegt zich door de offers
en is met open mond bewogen
temidden der mensen met de vreemde lampen geluid
leg ik de dag vast
de iedere
op het gezegelde veld der seconden
binnen het dekblad der tijden
de bekfluit geheven tot het beeld van dit tongwerk
in de gewonde mond die de boom zal bouwen
van de ontrukte en schouwende gang van de stem
plechtig als een oerwoud
omarmend het ongeziene water
de vrees in de keel der dieren
de stap en de stand van de trotse flamengo
de gevleugelde afdruk der handen gehouwen in stenen
woestijn
om dit toonaarden geslacht de draagbalk te verleggen
van de taal
de avater
de dada
de wonderboom van dit hoofdmanuaal
levend in de windtrap der stamtonen
de stijgende
de dalende
de madrigale vloed der gemene namen
de mysterie-stad van de stem
het onder-en-boven-ding
mijn koelemansoog geheven
mijn zon-en-regelkeel
de wonderlijke kiel van dit schip gekanteld op aarde
de romp van deze schelp is doorzichtig
de traanbouw het heelal van het hart
het oor het omvamend karkas
boven het ontoereikende doen van de handen
het beeld van de gestoorde
ik in mijn stem
die de klank naboots
ik lig aan de kust en luister
in de verschrikkelijke greep der aanwezigheid
een zwarte paus
een lichtridder
een fabelfontein
van het modderbad van de menselijke stem
wij zullen zullen wij de kidsschoepende banen met onze gedroogde huid plaveien en langs de wegen kerkers graven met onze kalknagels om te bergen in eer, geweten en zure slijmen ons spartelend gesterfte en wij zullen zullen wij in de uilentorens met onze opbrengstloze namen bekrassen de bronzen kelken der machtige machtsbeluidende klokken waarin de woekerwinst is weggesmolten van het steedse verzwijgen, waar de schande van het ranzige Niet met het schamele van de onmachtige tekkels in de bebelde poelen van de stilte te forniceren ligt en waar men als oppermacht de laatste sappen uit de wrattige weerstandsschelpen zuigt
wij zullen zullen wij de verzuurde zeeën met onze vermalen botten volstorten en de manzieke meeuwen met enkele heupschoten van het neutronenkanon uit de vervettende luchten plukken en de overvolle met hongerige uitlanders bezette overzetboten van de droogste der verschrikkelijk stinkende vluchtoorden met de ons abusieflijk vergunde atoomafvalexploitatierechten tot lichtresten herleiden terwijl men genoeglijk ter zeezijde op de landelijk geteleviseerde verschijning van onze lieve bibberkoning wacht en lachend in de armen van het lichaam de mismaakte kinderen met snoep en surrogaat van seks en geweld diep-christelijk versmacht
wij zullen zullen wij vervolgens een rondvraag doen of het goed is wat we deden zo en of men zich wel lekker voelt en heeft men overigens die malle evi nog gezien dat was me toch wat en kent men deze al de aarde is een flapperende oliebol en wie er niet aan zuigen wil die krijgt het vol in zijn
TITEL: ‘KOE MET GROENTEN, een eerbetoon aan Marcel Broodthaers’ AARD: virale videodump op internet, 18,906 kb DATUM: 19/11/2019
Régina Kluwhaar van KOENSTZAKEN (2048):
“De verouderde keuken en de ranzigheid scheppen een omineuze sfeer van marginaliteit, verwaarlozing en stijgende criminaliteit. De verhaallijn bouwt pruttelend op naar de flash, het inzicht, de catharsis. En dan rest de volle gruwel van het bevroren beeld.
We bevinden ons hier in de diepste regionen van de rottende humaniteit: de Koe van Broodthaers, zinnebeeld van de artistieke negatie van het gewone leven én van de banaliteit daarvan, dada die zichzelf in de ironie bevestigt en dus metterdaad een cynische medeplichtige wordt aan de mondiale exploitatie van elke vorm van leven, wordt hier plots weer het voedzame creatuur van vlees en bloed dat na jarenlange mishandeling genadeloos afgeslacht en opgekookt, de brokstukken lijk achteloos vergooid als ‘ingrediënt’, op geheel desolate wijze wat staat na te pruttelen op het fornuis van de beëindigde geschiedenis. De pot zit in de mossel en: There will be no next time.
SchandegeitVekemans levert hier zijdelings commentaar op de futiliteit van de menselijke existentie zelf, die volgens zijn dogmatiek dan ook geenszins een recht van bestaan heeft: het is onze animale plicht om solidair het Zijn te verwerpen!”
met een deel van de voorgelezen teksten van Anke Veld, Arthur Rimbaud, Dirk Vekemans, Guido Utermark, Hannah Duchamp, Harmen Verbrugge, Jerome Rothenberg, Jürgen Smit, Sarah Michaux, Paul van Ostaijen en Adriaan Krabbendam.
Verder nog in de uitzending o.m. enkele fragmenten uit de Vier geschriften van de Gele Keizer, ‘Ubi Sunt’ van Carlos Marzal, Lucebert, Marije Langelaar, August Verleyen, Hans Van Straaten, Harry Mulish, 3 uit ‘Droom’ van Kees Ouwens, mismeesterde flarden uit ‘Amphibious Maidens‘ van Suzanne Livingstone, Luciana Parisi en Anna Greenspan, enkele scenes uit het Rode Ridder album ‘De Koraalburcht’ van Willy Vandersteen…alsmede enige stichtende kapittelen uit de Koran en uit ‘De Kunst van Beminnen en Bemind te Worden’ door Dominique Le Bourg
RADIO KLEBNIKOV Uitzending van 2/11/2019 met de stemmen van o.a. Arnout Camerlinckx, Angelika Hulsmans, Dirk Vekemans, en Svetlana Zakharova
Download de bijhorende RADIO KLEBNIKOV WEEKBLADEN, een pdf-bestand met een deel van de gebruikte teksten, ditmaal met teksten van Dirk Vekemans, Guido Utermark, Jerome Rothenberg, Lanny Quarles, Sarah Michaux, Paul van Ostaijen en Padgett Powell
teksten van Hanna Duchamp, Gusta Bastian, Guido Utermark, Nachoem M. Wijnberg, Petra Fenijn, Dirk Vekemans en Harmen Verbrugge
zèlfs PLEEzitters kunnen hun teksten ter voorlezing offreren middels deze in het Geugeldoc te pleuren, voor de eerstvolgende uitzending (12/10/2019) is dat hier
Ik dacht eigenlijk dat ik het kwijt was geraakt, maar ik heb alsnog het typoscript uit 1992 (begin 1993?) kunnen terugvinden.
titelblad van CF – link naar het PDF-bestand van een scan ervan.
Cantus Firmus is waarschijnlijk het enige wat ik ooit aan de wereld te zeggen had, of nog te zeggen heb. Ik heb het schrijfsel zolang stilgehouden omdat ik het zelf nog niet begreep, vermoed ik, mijn motivaties toen waren of zijn mij alles behalve duidelijk.
Cantus Firmus is een tekst van 20 bladzijden met een titelblad en een citaat van Paul Celan als motto. Ik schreef het in de aanloop naar de geboorte van mijn oudste dochter, voor wie ik later ‘Spelen Dat Het Donker Wordt’ schreef.
Cantus Firmus is een soort gesprek onder ons, tussen u en mij over het hoofd heen van mijzelf zoals ik toen in mij gevangen zat. Een beetje creepy, ja, misschien, maar het heeft wel iets vertederends ook.
Verder heb ik nu niets te doen of te zeggen nog dan het u zwijgend aan te bieden, ter lezing mocht u daartoe geneigd zijn.
algo: schrijf tijdens zonsop- of ondergang een lyrische tekst bij de LYRIEK-collage van de volgende dag en muziek van Harry Partch input 2: Ring around the Moon I-IV input 3: Maria Sabina, from The Midnight Velada, uit: Jerome Rothenberg (ed.), Technicians of the Sacred, ISBN 978-0-520-2+9072-3, p. 57-59 input 4: een ochtendlijke oplossing voor alle problemen van 25/04/2019
input 1 : LYRIEK-collage #509
ten einde van de nood een deugd te kunnen maken zien wij ons verplicht het onmogelijke te bewerkstelligen. hoe kunnen wij het onmogelijke bewerkstelligen (het is immers onmogelijk)?
ik ben de vrouw van de weidse watervlakte ik ben de vrouw van de weidse goddelijke zee ik ben de riviervrouw de vrouw van het vliedende water een vrouw die zoekt en zoekt en onderzoekt een vrouw met handen en maten een vrouw die meesteres is van de maten
WELL BLESS MY SOUL
ten einde het onmogelijke mogelijk te kunnen maken dienen wij het ondenkbare denkbaar te maken. hoe kunnen wij het ondenkbare denken (het is immers ondenkbaar)?
ik ben een heilige vrouw een vrouw van de geest ik ben een vrouw van de klaarheid een vrouw van de dag een reine vrouw een klare vrouw want ik ben een vrouw die bliksemt een vrouw die dondert een vrouw die roept een vrouw die schriekt
om het ondenkbare te kunnen denken maken wij ons bestand tegen het afschuwelijke. om het ondenkbare te kunnen denken berusten wij in het beangstigende. om het ondenkbare te kunnen denken verwerven wij begrip voor het hatelijke. aldus bestendig, berustend en begripsvol geworden wijden wij ons tactvol aan de TACT-techniek tot wij samenvallen met het tactvolle dat wij geworden zijn.
maar wat, o Maria Sabina van de Middernachtsvelada, is toch die TACT-techniek die ons in staat stelt het ondenkbare te denken?
Morgenstervrouw zegt Zuiderkruisvrouw zegt Vrouw van het sterrenbeeld van de Sandaal die zegt Vrouw van het Sterrenbeeld van de Haak die zegt dat is uw Klok die zegt dat is uw Boek dat zegt ik ben de Kleine Vrouw van de Oeroude Fontein die zegt ik ben de Kleine Vrouw van de Heilige Fontein die zegt
Shake hands now boys and let the sound of the bell come out fine
de TACT techniek is de Techniek van de Acceptatie en de Confirmatie van de nood aan TACT die kan maken dat het afschuwelijke ons genegen wordt en ons liefdevol stemt.
de TACT techniek is de Techniek van de Acceptatie en de Confirmatie van de nood aan TACT die kan maken dat het beangstigende ons wenselijk wordt en ons gezond maakt.
de TACT techniek is de Techniek van de Acceptatie en de Confirmatie van de nood aan TACT die kan maken dat het hatelijke voorons aantrekkelijk wordt en ons vrolijk stemt.
en zo daal ik dan af voornaam en zo daal ik dan af betekenisvol zo daal ik neder met de tederheid zo daal ik neder met de dauw uw boek, mijn Vader, die zegt uw boek , mijn Vader, die zegt clownvrouw onder water die zegt clownvrouw onder water die zegt omdat ik het kind ben van Christus het kind van Maria, die zegt
Look out! He’s got a gun!
en als wij dan liefdevol en vrolijk gestemd en gezond zijn vallen wij samen met het tactvolle van de TACT-techniek die wij geworden zijn en zo wordt dwars door ons het ondenkbare plots denkbaar
en zie
ik ben een vrouw van de letteren die zegt ik ben een boekenvrouw die zegt niemand kan mijn boek sluiten dat zegt niemand kan mij mijn boek ontnemen dat zegt mijn boek van gebeden
en als wij dan liefdevol en vrolijk gestemd en gezond en wel geheel samenvallend met het tactvolle van de TACT-techniek plots het ondenkbare kunnen denken dan zullen wij zien hoe het onmogelijke toch mogelijk is geworden
en zo zullen wij van onze ergste nood onze beste deugd hebben gemaakt
en wij zullen Maria van de Middernachtsvelada dankbaar zijn dat zij ons geholpen heeft door het belemmerende dat ons belemmerde een ogenblik te belemmeren om ons de ogen te sluiten en ons zodoende een blik van de waarheid te gunnen die wij zolang vergeten waren al.
ik ben een vrouw en een moeder die zegt een moedervrouw onder water die zegt een vrouw van de goede woorden die zegt een vrouw van muziek die zegt een wijze zienersvrouw
Look out! He’s got a gun!
ik ben een lagunevrouw die zegt ik ben een laddervrouw die zegt ik ben de morgenstervrouw die zegt ik ben de vrouw die door het water gaat die zegt ik ben de vrouw die door de zee gaat die zegt
dv 2019 – “een ochtendlijke oplossing voor alle problemen van 25/04/2019”
(in de Neo-Kathedraalse Middernachtsmystiek wordt er wanneer de auteur van dienst de slaap niet vatten kan traditiegetrouw gebeden tot LAIS, muze van alle schrijfstokverslaafden, om dissolutie van het ik. de verzen van deze mystieke traditie zijn naar verluidt dusdanig slaapverwekkend dat ze nog nimmer door enige gelovige volledig gelezen zijn, laat staan gebeden. dit ‘gebed tot LAIS’ zou oorspronkelijk uit tien strofen bestaan, waarvan we er met extreme moeite twee hebben kunnen reconstrueren. de gevolgde methode bij deze reconstructie was euh, niet proper, ik zal dat bij gelegenheid in meer intieme kring wel ‘s vertellen, op Radio Klebnikov bijvoorbeeld )
LAIS die alle dichters in mij is, wier taal mijn lichaam zin en leven gaf, geef thans mijn geest de rust die nodig is om mij te maken tot mijn eigen graf want van die waan in mij wil ik nu af: ik lijd aan mij in ieder ogenblik en wat ik raak wordt even voos als ‘ik’. Dat ding dat in mijn taal te rotten staat is dood als god maar nog van mensen ziek. Het stinkt als lijk maar leeft als nijd en haat.
LAIS die van muziek gebeuren is wiens lied mijn koude hart verwarmde geef thans mijn geest de rust die nodig is om te horen wat mij stil omarmde toen jij het zijn tot louter pijn verarmde: laat mijn ziel mij van mijn ik ontdoen geef mijn lijf jouw samenklank en zoen tot licht mijn woord dat licht gaat zingen en laat mij ons tot louter ziel ontdoen en verlos ons van het zijn der dingen.
dv 2019 -‘portrait of the author as being swallowed by his own writing’ – A6
Eens waart ge als een zon in de lusthof van licht zoo edel begaafd met de kennis des Heeren
jouw ogen vergissen zich niet jouw ogen zien zoals de zon ziet jouw denken is een verschrikkelijke opmars door de nacht vol van licht en vol van vuur dat uit je keel breekt als je hinnikt in de strijd
dit vuur komt van ergens dit vuur komt uit een aangenaam bos dit vuur is extase in het donker daar
gracieus verkleedkostuum voor meisjes van 5 tot 7 jaar tot elke prijs hou de deur gesloten
zijn lichaam is enorm zijn mond open en sluit als hij kauwt op de wereld zijn heupen zijn rijk aan beweging hij is een vogel die neerstrijkt op een boom
kom mee Dikloos kom mee zeg ik je jij behoeftige rijmkakker
er is een witte spiegelsteen en een zwarte de zwarte toont een mooi gelaat dat lacht als het het ziet de witte toont een bloedlip op een scheve mond en dikke plukken haar uit de neusgaten het bleke voorhoofd met zweren bezet
het jachtwiel sloeg mijn jongen neer het wentelt als tevoren men zegt : het komt wel weer goed ik heb de hoop verloren
eentje is er rond, eentje langwerpig ik maak die stenen, hak ze, splijt ze, schaaf ze en polijst ze ik poets de stenen een voor een, ik strijk ze in met vleermuiskak. zie ze blinken! zie mij blinken! hoe mooi ben ik!
verlaten door een dronken man verpletteren mij de zorgen mijn dikke buik is er getuige van ik voel het leven nu, het stampt. hoe voed ik het morgen?
break my heart but bless my soul joekoe re joe roekoe so high so low I AM I AM break my heart but bless my soul
‘Revelations in the Courthouse Park’ had de Bacchae van Euripides als input
algo: schrijf tijdens zonsop- of ondergang een lyrische tekst bij de LYRIEK-collage van de volgende dag en muziek van Harry Partch input 2: Dark Brother
u Donkerte ter ere gaan wij niet steeds weer door de Gaanderij langs de eindeloze rijen van de ramen met de namen van het licht dat ons ter dood wil nagelen? schuifelen wij niet zwetend, met van angst ontsloten spieren in eigen derrie naar de verscheuring die gij zijt?
u, Donkerte, ter ere hebben wij niet de weg der wegen duizenden malen afgelegd? hebben wij niet ter uwer wille ons eigen vlees verloochend en belogen?
uw Donker dat in eigen Donkerte zichzelve zoekt: gij schuift in ons gij zijt de vette slang in onze huid gij zijt het brokkenslijm dat onze tong ter tale roert.
in rode brand uw donker stijgt en kust de zwarte hemelleegte. kom dan maar, gij Donkerte, kom en sleur ons weerom mee.
de stank van god is niet te harden nu zijn rottend lijf geheel de aarde dekt.
de schepping stond in volle rot te kwijlen toen de engelschare op zijn teken al het Woord aansneed.
maria maria gij die in de ijsgalerij de frangipanes van moreau verorbert: verlos ons van ‘t shekinageil en berg de kinders in uw hoenderhok.
de stank van god is niet te harden nu zijn rottend lijf geheel de aarde dekt.
van ‘s morgens al de zwermen vliegen in spiralen stijgen zwart ten hemel en in dichte pakken vallen de maden van de daken. vervloekt met lust te wroeten en te leven de gymnasten zingen graaiend in de lagen spek:
rotate the Body in all Its Planes rotate the Body in all Its Planes
algo: schrijf tijdens zonsondergang een lyrische tekst bij de LYRIEK-collage van de volgende dag en muziek van Harry Partch input 2: The Dreamer That Remains: a study in loving
de reus is nu niet meer de reus, zo verzekert ons maria, van de hernieuwbare uitgaven, de reus is de reus van het opbouwende en hij eet geen kindjes – zo plots, zegt men, als je in het park gezeten de borden leest van wat je niet mag doen, plots en onverwacht dat de droom komt, dan, toch
terwijl je het net helemaal juist deed
de droom van de dromer die de dromer blijft terwijl de tijd toch lang al uit de ruimte is geschoven terwijl er niets nog op het plein beweegt terwijl het toch in orde is
o heer wiens lijk het ganse land berot laat ons in innige coagulatie samen stollen laat ons bloed dat van ontzetting gulpt in uw slijmen glippen en verdwijnen
jij, vrij recursief wil het toeval dat jouw haren mijn schouder uitstrepen tot op het witte bot en insgelijks mijn navel versterkt met gebulder historisch spektakel. hoofden, zij
worden met halen van hun rilromp en krijsen gescheiden en het leed wordt een deel van mijn pink. hou die knipschaar in spreidstand, jij: elk moment is een momentopname met suisende
migs in de hersenpan en bloedstraalbezopen het besef druipt nu pas in jouw heden binnen: met de neusloop geschouderd de oogas schroeft
schunnig in de richtkoker de scherven heelal. het lijf was horizon en oorlog onze vaderstaat. goddelijk eerst was ik jouw slaaf en nu jij, dat.
verdwenen symbolen wil het toeval dat je haren strepen mijn schouder tot op het wit klinkende bot en in mijn navel mateloos versterkt raketten bulderen (spektakel met moederkoek). hoofden
met halen gemaskerd van rillende rompen ge- scheiden en het leed wordt een deel van mijn vurige pink (knipschaar in spreidstand : momentop- name). met suisvogels mig wapent eustachius
de hersenpan en davert en bloedstraal verloren de grijze druppels lopen in het borstplan iran. met de neusloop geschouderd de oogas schroeft
in de peniskoker schilferig de scherven heelal. mijn lijf is u allen en oorlog is u ook de vaderstaat. de koning te goddelijk was ik je slaaf en nu ben jij vrij.
[versie F]
je haarpijlen vlijmen vergeten symbolen in mijn lijf en nagels kerven wit op het bot. op polaroidbeelden van het binnenbuikse bofors blaffen uit hun affuiten. offerhoofden
met heftige halen gescheiden van rompen hun spermonden doen hun tombade tot ver in de pinkscène (de schaar in spreidstand, close up van krijslippen over heel het scherm).
suisvogels mig fladderen op uit de gehoorgang en een bloedstaaltje vijand morst wat ebola in het borstplan iran. nerveus met de neusloop geschroefd op de oogas verzilvert het brein
elke schilfer heelal. goed, ja, mijn lijf is soldaat en god is vader en oorlog maar dat, schatje, maakt jou nog geen hoer, laat staan een maria.
[versie G]
met correlaties wil het toeval dat jouw haren uitstrepen mijn schouder tot op het witte bot & in mijn navel mateloos versterkt raketten bulderen (moederkoekspektakel). hoofden met halen van rilromp & krijsen worden gescheiden & het leed wordt een deel van mijn pink o.a. (knipschaar in spreidstand : elk moment is een momentopname met suisende migs in de hersenpan & bloedstraalverloren de druppels besef druipen in het borstplan iran.) met de neusloop geschouderd de oogas schroeft schunnig in de richtkoker de scherven heelal. mijn lijf was horizon & oorlog is ook ons de vaderstaat. goddelijk eerst was ik jouw slaaf & nu ben jij vrij.
