algo: schrijf tijdens zonsop- of ondergang een lyrische tekst bij de LYRIEK-collage van de volgende dag en muziek van Harry Partch input 2: Ring around the Moon I-IV input 3: Maria Sabina, from The Midnight Velada, uit: Jerome Rothenberg (ed.), Technicians of the Sacred, ISBN 978-0-520-2+9072-3, p. 57-59 input 4: een ochtendlijke oplossing voor alle problemen van 25/04/2019
input 1 : LYRIEK-collage #509
ten einde van de nood een deugd te kunnen maken zien wij ons verplicht het onmogelijke te bewerkstelligen. hoe kunnen wij het onmogelijke bewerkstelligen (het is immers onmogelijk)?
ik ben de vrouw van de weidse watervlakte ik ben de vrouw van de weidse goddelijke zee ik ben de riviervrouw de vrouw van het vliedende water een vrouw die zoekt en zoekt en onderzoekt een vrouw met handen en maten een vrouw die meesteres is van de maten
WELL BLESS MY SOUL
ten einde het onmogelijke mogelijk te kunnen maken dienen wij het ondenkbare denkbaar te maken. hoe kunnen wij het ondenkbare denken (het is immers ondenkbaar)?
ik ben een heilige vrouw een vrouw van de geest ik ben een vrouw van de klaarheid een vrouw van de dag een reine vrouw een klare vrouw want ik ben een vrouw die bliksemt een vrouw die dondert een vrouw die roept een vrouw die schriekt
om het ondenkbare te kunnen denken maken wij ons bestand tegen het afschuwelijke. om het ondenkbare te kunnen denken berusten wij in het beangstigende. om het ondenkbare te kunnen denken verwerven wij begrip voor het hatelijke. aldus bestendig, berustend en begripsvol geworden wijden wij ons tactvol aan de TACT-techniek tot wij samenvallen met het tactvolle dat wij geworden zijn.
maar wat, o Maria Sabina van de Middernachtsvelada, is toch die TACT-techniek die ons in staat stelt het ondenkbare te denken?
Morgenstervrouw zegt Zuiderkruisvrouw zegt Vrouw van het sterrenbeeld van de Sandaal die zegt Vrouw van het Sterrenbeeld van de Haak die zegt dat is uw Klok die zegt dat is uw Boek dat zegt ik ben de Kleine Vrouw van de Oeroude Fontein die zegt ik ben de Kleine Vrouw van de Heilige Fontein die zegt
Shake hands now boys and let the sound of the bell come out fine
de TACT techniek is de Techniek van de Acceptatie en de Confirmatie van de nood aan TACT die kan maken dat het afschuwelijke ons genegen wordt en ons liefdevol stemt.
de TACT techniek is de Techniek van de Acceptatie en de Confirmatie van de nood aan TACT die kan maken dat het beangstigende ons wenselijk wordt en ons gezond maakt.
de TACT techniek is de Techniek van de Acceptatie en de Confirmatie van de nood aan TACT die kan maken dat het hatelijke voorons aantrekkelijk wordt en ons vrolijk stemt.
en zo daal ik dan af voornaam en zo daal ik dan af betekenisvol zo daal ik neder met de tederheid zo daal ik neder met de dauw uw boek, mijn Vader, die zegt uw boek , mijn Vader, die zegt clownvrouw onder water die zegt clownvrouw onder water die zegt omdat ik het kind ben van Christus het kind van Maria, die zegt
Look out! He’s got a gun!
en als wij dan liefdevol en vrolijk gestemd en gezond zijn vallen wij samen met het tactvolle van de TACT-techniek die wij geworden zijn en zo wordt dwars door ons het ondenkbare plots denkbaar
en zie
ik ben een vrouw van de letteren die zegt ik ben een boekenvrouw die zegt niemand kan mijn boek sluiten dat zegt niemand kan mij mijn boek ontnemen dat zegt mijn boek van gebeden
en als wij dan liefdevol en vrolijk gestemd en gezond en wel geheel samenvallend met het tactvolle van de TACT-techniek plots het ondenkbare kunnen denken dan zullen wij zien hoe het onmogelijke toch mogelijk is geworden
en zo zullen wij van onze ergste nood onze beste deugd hebben gemaakt
en wij zullen Maria van de Middernachtsvelada dankbaar zijn dat zij ons geholpen heeft door het belemmerende dat ons belemmerde een ogenblik te belemmeren om ons de ogen te sluiten en ons zodoende een blik van de waarheid te gunnen die wij zolang vergeten waren al.
ik ben een vrouw en een moeder die zegt een moedervrouw onder water die zegt een vrouw van de goede woorden die zegt een vrouw van muziek die zegt een wijze zienersvrouw
Look out! He’s got a gun!
ik ben een lagunevrouw die zegt ik ben een laddervrouw die zegt ik ben de morgenstervrouw die zegt ik ben de vrouw die door het water gaat die zegt ik ben de vrouw die door de zee gaat die zegt
dv 2019 – “een ochtendlijke oplossing voor alle problemen van 25/04/2019”
kom mee Dikloos kom mee zeg ik je jij behoeftige rijmkakker
er is een witte spiegelsteen en een zwarte de zwarte toont een mooi gelaat dat lacht als het het ziet de witte toont een bloedlip op een scheve mond en dikke plukken haar uit de neusgaten het bleke voorhoofd met zweren bezet
het jachtwiel sloeg mijn jongen neer het wentelt als tevoren men zegt : het komt wel weer goed ik heb de hoop verloren
eentje is er rond, eentje langwerpig ik maak die stenen, hak ze, splijt ze, schaaf ze en polijst ze ik poets de stenen een voor een, ik strijk ze in met vleermuiskak. zie ze blinken! zie mij blinken! hoe mooi ben ik!
verlaten door een dronken man verpletteren mij de zorgen mijn dikke buik is er getuige van ik voel het leven nu, het stampt. hoe voed ik het morgen?
break my heart but bless my soul joekoe re joe roekoe so high so low I AM I AM break my heart but bless my soul
‘Revelations in the Courthouse Park’ had de Bacchae van Euripides als input
algo: schrijf tijdens zonsop- of ondergang een lyrische tekst bij de LYRIEK-collage van de volgende dag en muziek van Harry Partch input 2: Dark Brother
u Donkerte ter ere gaan wij niet steeds weer door de Gaanderij langs de eindeloze rijen van de ramen met de namen van het licht dat ons ter dood wil nagelen? schuifelen wij niet zwetend, met van angst ontsloten spieren in eigen derrie naar de verscheuring die gij zijt?
u, Donkerte, ter ere hebben wij niet de weg der wegen duizenden malen afgelegd? hebben wij niet ter uwer wille ons eigen vlees verloochend en belogen?
uw Donker dat in eigen Donkerte zichzelve zoekt: gij schuift in ons gij zijt de vette slang in onze huid gij zijt het brokkenslijm dat onze tong ter tale roert.
in rode brand uw donker stijgt en kust de zwarte hemelleegte. kom dan maar, gij Donkerte, kom en sleur ons weerom mee.
mijn lijf een bungelende nangkavrucht sappig vlees, de stugge huid geeft licht mocht het u behagen, open me met kracht niet te zachtzinnig, dat geaai zal slechts uw ving’ren bezoedelen met mijn vocht
Waaierzin
één oog diep genoeg voor willekeurig welke roe lonkt u van eeuwen her vrijelijk warm welkom toe vouw mij uit tot driehoek, er is onvoldoende huid sluit mij aan beide zijden, is er weer te veel vlees, en hoe!
aan mij om dampende helden af te koelen waar zij staan de kop van een heer af te schermen bij stromende orkaan achter de bedgordijnen vragen we hem op z’n tederst met al dat hijgen, hijgen in deez’ hitte, bent u voldaan?
Schone slaapster
zoele zomerbries strijkt langs als nooit geweest deez’ jonge vrouw vlijt zich in haar dromenfeest haar haarkam losjes in heur lokken hangt de roze doek glijdt geurig van haar lome leest
op hemelheuvels wenst dauw nog goud te schrijven in de feeërieke beek schijnt de wilde stroom gestild – bij die aanblik aarzelt de heer een warrig wijlen ongemakkelijk, zou hij weeromstuits verstijven?
Jeugd
dauwdroppels bevochtigen haar rozige wangen hij toont zijn manlijkheid bij smachtend maanlicht zij streelt haar geslacht voor heuvelen en stromen zelfs de eeuwenoude keien geven zich gewonnen oordeel ons niet, ook mensen genieten hun jeugd
Drievoudige kloof
een kloof, een kloof, en nóg zo’n kloof wie dit schouwspel gutste zij geloofd spookgrot met haar welige gewelf rijk begroeide rotsen – wier bedekt haar alkoof
een straffe wind steekt op, verschrikt de dennentakken droppels dralen aan de wilgenblaren, de bevend blakke – gij deugdzame, vrome ziel, wie waagde nooit week in de knieën, onstandvastig, in haar af te zakken?
Nachtwerk
kous omhooggedraaid, de kamer gloeit al zacht moeiteloos het weefwerk de lange lange nacht voeten brengen diepte tot leven uit alle macht bedreven vliegt de schietspoel in en uit ruim of smal, groot of klein, het past altijd lang of kort, het glijdt zo makkelijk zat meisjes die het vatten voeren hem al nat
Drijvende lekkernij
blank en rond mijn vormen, vrij van schroom rijzen en verzinken ze als bergen in de stroom kneed me hoe u wilt, ruw voor mijn part – ik koester, voed mijn hart, een kersendroom
*
Hồ Xuân Hương is een legendarische Vietnamese dichteres, geboren ergens tussen 1775 en 1780 en gestorven in de jaren twintig van de negentiende eeuw. Aangezien haar complete oeuvre, 139 gedichten op de kop af, pas zeventig jaar na haar dood werd gepubliceerd, is veel ervan mondeling overgeleverd. Dit zijn bewerkingen van vertalingen uit de tweede hand.
algo: schrijf tijdens zonsondergang een lyrische tekst bij de LYRIEK-collage van de volgende dag en muziek van Harry Partch input 2: The Dreamer That Remains: a study in loving
de reus is nu niet meer de reus, zo verzekert ons maria, van de hernieuwbare uitgaven, de reus is de reus van het opbouwende en hij eet geen kindjes – zo plots, zegt men, als je in het park gezeten de borden leest van wat je niet mag doen, plots en onverwacht dat de droom komt, dan, toch
terwijl je het net helemaal juist deed
de droom van de dromer die de dromer blijft terwijl de tijd toch lang al uit de ruimte is geschoven terwijl er niets nog op het plein beweegt terwijl het toch in orde is
o heer wiens lijk het ganse land berot laat ons in innige coagulatie samen stollen laat ons bloed dat van ontzetting gulpt in uw slijmen glippen en verdwijnen
jij, vrij recursief wil het toeval dat jouw haren mijn schouder uitstrepen tot op het witte bot en insgelijks mijn navel versterkt met gebulder historisch spektakel. hoofden, zij
worden met halen van hun rilromp en krijsen gescheiden en het leed wordt een deel van mijn pink. hou die knipschaar in spreidstand, jij: elk moment is een momentopname met suisende
migs in de hersenpan en bloedstraalbezopen het besef druipt nu pas in jouw heden binnen: met de neusloop geschouderd de oogas schroeft
schunnig in de richtkoker de scherven heelal. het lijf was horizon en oorlog onze vaderstaat. goddelijk eerst was ik jouw slaaf en nu jij, dat.
verdwenen symbolen wil het toeval dat je haren strepen mijn schouder tot op het wit klinkende bot en in mijn navel mateloos versterkt raketten bulderen (spektakel met moederkoek). hoofden
met halen gemaskerd van rillende rompen ge- scheiden en het leed wordt een deel van mijn vurige pink (knipschaar in spreidstand : momentop- name). met suisvogels mig wapent eustachius
de hersenpan en davert en bloedstraal verloren de grijze druppels lopen in het borstplan iran. met de neusloop geschouderd de oogas schroeft
in de peniskoker schilferig de scherven heelal. mijn lijf is u allen en oorlog is u ook de vaderstaat. de koning te goddelijk was ik je slaaf en nu ben jij vrij.
[versie F]
je haarpijlen vlijmen vergeten symbolen in mijn lijf en nagels kerven wit op het bot. op polaroidbeelden van het binnenbuikse bofors blaffen uit hun affuiten. offerhoofden
met heftige halen gescheiden van rompen hun spermonden doen hun tombade tot ver in de pinkscène (de schaar in spreidstand, close up van krijslippen over heel het scherm).
suisvogels mig fladderen op uit de gehoorgang en een bloedstaaltje vijand morst wat ebola in het borstplan iran. nerveus met de neusloop geschroefd op de oogas verzilvert het brein
elke schilfer heelal. goed, ja, mijn lijf is soldaat en god is vader en oorlog maar dat, schatje, maakt jou nog geen hoer, laat staan een maria.
[versie G]
met correlaties wil het toeval dat jouw haren uitstrepen mijn schouder tot op het witte bot & in mijn navel mateloos versterkt raketten bulderen (moederkoekspektakel). hoofden met halen van rilromp & krijsen worden gescheiden & het leed wordt een deel van mijn pink o.a. (knipschaar in spreidstand : elk moment is een momentopname met suisende migs in de hersenpan & bloedstraalverloren de druppels besef druipen in het borstplan iran.) met de neusloop geschouderd de oogas schroeft schunnig in de richtkoker de scherven heelal. mijn lijf was horizon & oorlog is ook ons de vaderstaat. goddelijk eerst was ik jouw slaaf & nu ben jij vrij.
Droom jezelf weg in een boot op het water met blozende bomen en hemelse gloed Iemand daar roept je, je antwoordt afwezig, een meisje dat wemelt en groet
Glaspapierbloemen, zo geel en zo groen verrijzen boven je hoofd Speur naar de schat met de zon in haar oog & wég is ze weer
Lampje in der sterren dampkring Lampje in der sterren dampkring Lampje in der sterren dampkring Ah…
Volg haar meteen tot die brug bij de springbron waar hobbelpaardmensen te gek gaan op cake Iedereen straalt als je de bloemen daar langsglijdt, zo ijl en onwerkelijk hoog
Steekhoedenbootjes leggen er aan ze voeren je dadelijk mee Vlij je maar neer op die wolk achterin & wég ben je weer
Lampje in der sterren dampkring Lampje in der sterren dampkring Lampje in der sterren dampkring Ah…
Droom jezelf nu in een trein op een statie vol kneedkleien kruiers met wapens van hout Plots staat daar iemand, ze draalt bij het draaihek: het wemelend meisje lacht stout
Lampje in der sterren dampkring Lampje in der sterren dampkring Lampje in der sterren dampkring Ah… Ah… Ah... Ah… h… … .. .
het einde van de kunst? of duchamps urinoir als de wieg van de kunstenaar
het einde van de kunst staat of valt met de mens. het beeld dat de mens van zichzelf ziet, van zichzelf maakt of laat maken én het beeld van dat de mens van zichzelf heeft. dit laatste beeld is geen echt beeld, maar een gemoedstoestand, gevoel, overtuiging, wens en herinnering gemeen vervlochten met elke handeling. narcissus —die in zijn eigen (af)beeld verdronk— is de door zichzelf geobsedeerde europeaan. deze obsessie kent een brandpunt: hoe ver de mens natuur en materie naar zijn hand kan zetten, materie kan beheersen met vorm, een vorm die altijd van de mens zelf is afgeleid. materie moet door de mens kunnen worden gebruikt —nut, doelmatigheid— en liefst nog zoveel mogelijk op de mens gaan lijken.
europa heeft zichzelf vanaf de oudheid in zelf-reflektie gewiegd. daarom is duchamps mona lisa daarmee niet anders van werkwijze of aard dan ovidius metamorphosen, de metamorphosen zijn een feest van herkenning, de belezen lezer glundert van genot van hoe speels ovidius verwijst, citeert, verandert. de belezen lezer is nu een toeschouwer van een beroemd schilderij, dat door een beroemd kunstenaar onder handen is genomen. een spel met de traditie.
duchamps urinoir is niet anders dan homerus odyssee. verhalen van een volk, openbare symbolen verwerkt, verdicht. was de odyssee een heldenepos, duchamps urinoir is de intrede van de held als anti-held. het urinoir is de anti-mythe van de moderne tijd.
het urinoir is kunst die over kunst gaat, kunst als kunstkritiek. maar dat is niet het enige, het is ook de intrede van het alledaagse.
niet dat daarvoor het alledaagse geen plek in de kunst kende (denk aan de gelegenheidspoëzie van horatius, gedichten ter gelegenheid van gedenk- en feestdagen), maar het metaforische karakter, of zeg maar de symbolisering, is het urinoir vreemd. het urinoir staat niet voor iets, is geen plaatsvervanger, koerier van een boodschap, symbool voor het einde van de kunst, aktievoerder van de theorie.
het onbruikbare urinoir met handtekening is wel zeker een statement, maar vooral een nutteloze indruk, een anti-indruk, een teleurstelling, deerniswekkend. de handtekening moet het urinoir in het museum beschermen tegen deze kwetsbaarheid van het belachelijk vreemde, de handtekening is een bewaker, een onvervreemdbaar certifikaat van echtheid, een immateriële beschermheer van de materie. het urinoir lijkt niet op ons, wil ons niets zeggen, kan niet meer door ons gebruikt worden. de materie die we naar ons hand hebben gezet, heeft duchamp uit ons zelf-beeld ontvreemdt.
het urinoir is een uitdaging, niet een nieuwe norm of model. het urinoir is een wieg voor de filosoof, aangedaan door dat ding, beroert, in beweging gezet in konfrontatie met zo’n deerniswekkend, passief ding, schrijft de filosoof, met merkwaardige koncentratie en aandacht, om te getuigen van wat daar gebeurde.
ongeacht of de stelling dat moderne kunst theorie in aktie waar zou zijn, is de narcissus-mythe niet nieuw, kunst is van oudsher verwerking van wat voorafgaat; in direkte zin; herneming of citaat; in indirekt zin altijd herinnering met de eis van verinnerlijking. een klassieke werkwijze gedreven door poëtika, navolging, modelleren naar voorbeeld van de groten. zo kijken we naar onszelf; door terug te kijken en dat naar hier mee te nemen. alles verzamelen en naar huis meenemen.
de overheersing van de poëtika —althans van de schijn daarvan— kent in tweeduizend jaar tijd slechts enkele breuken; een werkje van een onbekende auteur, maar meestal wordt de naam longinus genoemd, dat over het verhevene heet, geschreven in de eerste eeuw na kristus. het verhevene duikt pas zeventien eeuwen later bij edmund burke en immanuel kant op. deze nieuwe aandacht —die meerdere bronnen kent— is onlosmakelijk verbonden met de komst van de esthetika, die de aandacht verschuift van de maker naar de toeschouwer, van regels, kennis en inzicht naar receptie, welbehagen en overweldiging. het woord esthetika komt immers van het griekse woord aisthēsis, wat eenvoudig zintuiglijke gewaarwording betekent, sensatie of gevoel.
deze obsessie van europa met zichzelf, gekoncentreerd in een schrijvend subjekt dat geobsedeerd is door hoe het zichzelf voelt, tegenover wat daar gebeurde, zoekt de mogelijkheid om al het voorgaande in één moment te hernemen en samen te ballen in een nieuw inzicht; definitief oordeel, resultante of resultaat.
de kunst van deze eeuw wordt juist door ontwapening en radeloosheid gekenmerkt. deze situatie kan “laffe” kunst afleveren, kunst die nooit af is, nooit tot voltooiing komt, omdat het zich geen oordeel, geen resultaat toelaat.
de eis van volmaaktheid is de eis van de poëtika, de esthetika kent geen bepaalde eis, is niet een stijl. een woord zoals esthetisering is een gruwel. het urinoir met een handtekening in een museum betekent niet de esthetisering van het urinoir, maar de onbruikbaarheid van een urinoir aan de muur van een museum.
het urinoir is onbruikbaar, gesaboteerd zou je bijna kunnen zeggen. deze onbruikbaarheid wordt door de handtekening veroorzaakt, de handtekening van een kunstenaar saboteert een gebruiksvoorwerp. de handtekening maakt het onmogelijk om het urinoir nog te gebruiken, het nut is eruit weggehaald.
als narcissus niet in een vijver had gekeken, maar in deze urinoir, zag hij slechts een urinoir. hij zou ogenblikkelijk verliefd worden…
de vernedering van het urinoir toont de verzegeling van het museum; de ziel wordt hermetisch afgesloten, onbeweeglijk bewaard als dood, bevroren, in afwachting, ja van wat?
de handtekening vernietigt de ziel van het urinoir. het urinoir is een opgezet urinoir, zoals een gorilla na de jacht als trofee in de hal als kapstok dient, lachwekkend, ontzield, tot menselijk gebruik gereduceerd. daarmee bedoel ik: gereduceerd tot wat iets voor ons betekent, voor ons nut heeft. de handtekening betekent het in bezitnemen van het urinoir door een kunstenaar, die daarmee —vreemd genoeg— juist het ding of wezen van zijn nut voor ons bevrijdt! nutteloos is het slechts zichzelf, onbegrijpelijk voor ons, onsterfelijk in zijn geheim.
schilder ons een kraterrand als horizon
waarop gedroogde vliegen sos’en morsen
voor ze zich in dom geluk naar binnen storten
in de vuurmond die alles gebiedt en laat
ons stuntelen struikelen bielzen zonder
ritme in het vacuüm van onze onmacht
als een kleine kolibrie in de ranzige schemerering
sluimeren, de wereld halfgrijs van onttovering
en de bomen alle bomen op sterk water hoor
hoe de golven op je gezicht in stukken breken
en in deze nonnenorde gaan we met kwasten
door de nacht, de sterren afgeplakt, de wereld
een onguur kaalhoofdig palet van gelooide
kleuren, we schilderen in ploegen de ergste
ellende, roken tussendoor de laatste
kinderen op om nog hun val te breken
wanneer de dode vissen waaieren over
het water als herftbladeren de stuipen
nog in hun vinnen rillen we over het oppervlak
waar de tijd blind giert van rusteloosheid
vangen we dikke vliegen om hun over het grote
niets te onderwijzen, robuust maakt ons dat en trots
vlechten we onze vingers in elkaar tot de botten
ervan kraken ja de opa’s zijn er weer met hun
regenboogachtige grote gebaren en vervlogen
Ik wacht en ik sta hier mijn naam te vergeten.
Ik kijk naar de mensen die komen en gaan.
De zon is heel warm en koud is de maan.
Ik sta en ik wacht tot mijn naam is vergeten.
De mannen zijn haastig, zij willen vaak weten En of wanneer LAIS door de poort is gegaan. Ik wacht en ik sta hier mijn naam te vergeten.
De mensen van ‘t stad: ik weet hoe zij heten. Ik zie hen graag komen en liever nog gaan. Hun lief en hun leed zijn heel vlug gedaan. En wat zij beweren wil nooit iemand weten. Ik wacht en ik sta hier mijn naam te vergeten.
(ik heb besloten om Christine de Pisan na te volgen. in al heur vormen.
ik vind zulks heel erg opwindend. ziehier mijn eerste rondeau pisanesque )
(kzal d’r ewa rotcollages bij doen, da’s goed voor de commerce)
neem me mee, o zwarte hippogrief breng me naar je hemels nest schaak me naar je licht gewest ‘waar dan ook maar niet hier’
nimmermeer het onbeweeglijk zwart van het blok dat ons zo straf omklemt vanaf de doodsklok mikten we met smart op wolken voortvluchtig, onbestemd
leen mij je vleugel, vogellief één maar – hoeven hoef ik niet voer me naar het sterverschiet daar wacht mijn stil verblijf
het onmetelijke stierf in onze duist’re blik doof zelfs voor de roep van leeuwerik werd een eens zo stralend immermeer tot het doffe dwingend nimmermeer
en, zwarte hippogrief, vereer de aarde met je gevonden licht ze lacht je toe, zie, ze zwicht ten afscheid immermeer
uit: Edgar Allen Poe en anderen, ‘The Raven‘, Louter duisternis, Darkness there and nothing more, Stichting Spleen Amsterdam 2019
ill. Odilon Redon, Zwarte Pegasus
met dank aan Charles Baudelaire, Efraïm Mikhaël, Henry de Régnier & Odilon Redon. & aan Maaike Molhuysen
Maar inmiddels poedert zich de Dame en bewierookt zich met Gods odeur. Gerard den Brabander, Parijsche Sonnetten, 1947
Je nam me bij de arm – naar achter in de tuin, waar tussen bladeren en struiken de restanten lagen van het leeggeschopte nest.
Het was intiem – of was het dat? – hoe kon ik weten dat wat je daarmee wilde tonen de waarheid was, cocon van het verraad?
Geen bach, geen brood, geen rede die een antwoord vormt – tegen blind verraad is geen mens bestand.
De koekoek is in het land.
*
Gij hebt nooit echt in iets geloofd bij u is liefde louter strategie daaraan ontbreekt de lust & elegie ge hebt nooit ergens in geloofd
Uw roeping? een straffe kille dirigent een stoephoer die pijlsnel nâ de duivel rent gij hebt nooit echt in iets geloofd bij u is liefde niet dan strategie
*
De slang aan hare fabelborst waarnaar de domme kleuter dorst de achterbakse vrouwpiraat zijn plek opeist met leuterpraat
Zoals zij in de leugen trapt die zelf zo blij vertelde als was ’t voor de min & grap – had verder niets te melden
Dat je stikt in je verraad wegzinkt in rotting & verderf om wat je hebt geflikt vergaat Schenster, wijk. Vloek god & sterf
“Al ben ik zo zwart als roet / ik meen het toch goed.” (folklore)
Een hele grote neger, zijn lengte bedroeg twee meter vijftig, kwam een winkel binnen. Hij vergat te bukken en stootte zijn hoofd in de deuropening.
De deuropening liep niet onaanzienlijke beschadigingen op en de grutter die de winkel met hart en ziel uitbaatte voelde dat hij een oplossing moest verzinnen voor het hele grote neger probleem.
“Verboden voor hele grote negers” stond er een week later op een bordje boven de deuropening.
De broer van de winkelier was ook reusachtig groot.
Hij mocht uiteraard de winkel betreden, maar moest andere klanten die het bordje was opgevallen herhaaldelijk opmerkzaam maken op zijn blanke huid, om hen in te laten zien dat het bordje niet op hem van toepassing was.
Dit was een tijdrovende bezigheid die de broer van de winkelier afhield van zijn eigenlijke werkzaamheden (hij stapelde kratten en hield de bovenste schappen bij).
De winkelier werd moe van de misverstanden, en zinde naar een oplossing.
Hij veranderde, na overleg met een bevoegd geestelijke, het bordje in het volgende: “Verboden voor negers”.
En de zomer ging en de herfst kwam.
Op een dag kwam een kleine neger, met een vriendelijk gezicht, de winkel in. Iemand wees de kleine neger op het bord. Deze knikte bedaard. Maar er had zich een mensenmenigte om hem heen verzameld.
“Kun je niet lezen?” riepen de mensen en ze wierpen rottend fruit.
De kleine neger keek naar de grond en verdween uit de winkel. De grutter schudde zijn hoofd en zette een kruisje in zijn kasboek.
En de herfst ging en de winter kwam.
De kleine en de grote neger kwamen elkaar tegen, en besloten een eigen winkel te openen. Omdat ze zich gekwetst voelden door het voorval in de herfst, gingen de meeste negers liever naar deze winkel, ook al was het aanbod er beperkt. De deuropening van de winkel was drie meter hoog, zodat deze ruimte bood voor groei en nog grotere negers. Dat bleek een succes. Er hoefden geen bordjes te worden geplaatst.
Desalniettemin meden blanken de winkel, alsof er duistere praktijken plaatsvonden. Sommige spraken er zelfs schande van.
“Zo’n grote deur, sprak men, dat is toch niet normaal? Daar woont de duivel acher!” zei de broer van de winkelier, die zich schuldig voelde omdat hij alle problemen had veroorzaakt.
Toen kwam er een dikke blanke man de winkel van de negers binnen. Hij was te breed voor de deuropening, die door zijn binnenkomst aanzienlijke schade opliep. De negers wilden een bordje plaatsen met de tekst “verboden voor dikke blanke mannen”. Er kwamen nauwelijks blanke mannen in de winkel, maar het ging om het principe. En omdat ze niet minder principieel wilden zijn dan de blanke winkelier, spijkerden ze uiteindelijk een bordje met de tekst “verboden voor blanken” naast de deuropening.
En de winter ging en de lente kwam.
De kleine neger en de dochter van de blanke winkelier werden verliefd op elkaar. Hun relatie trotseerde alle smeekbedes en dreigementen, en er vond een huwelijk plaats. Ze openden een winkel met een vier meter brede en vier meter hoge deur, waar met gemak een olifant door naar binnen kon. De mensen vonden dat zo’n cliché dat ze zich ervoor gingen schamen. Er was niemand die de nieuwe winkel met de olifantendeur betrad. Economisch gezien liep de winkel dan ook uit op een fiasco.
De andere winkeliers hielden dit natuurlijk nauwlettend in de gaten, want ze waren bang op soortgelijke wijze ten onder te gaan. Een voor een verkleinden ze hun deuren. Eerst ging dat met kleine stukjes van een paar centimer, maar al gauw onstond er een wedloop en waren de winkeliers ijverig bezig, hun deuren zo klein mogelijk te maken. Hun klandizie had geen andere keuze dan zich steeds verder te bukken. Deze gewoonte begon zich met het verstrijken van de jaren en de generaties in hun lichamen vast te zetten. Dit is de echte reden waarom bijna iedereen, ongeacht ras, geslacht of seksuele oriëntatie, in het dorp tegenwoordig een bochel heeft. En dat heeft met de seizoenen niks te maken.
Er zit een code gekerfd in mijn
donkere ingewanden, die onder
zekere omstandigheden
mijn lippen doet pruilen,
mijn water breken.
Een kracht, alleen met
fluwelen handschoenen en zijden
blinddoek te benaderen,
kabels strak, touwtjes vieren,bloedgolven
in de binnenlanden!
Loszwierend sterrenstof en ander puin,
behorend tot de kringloop van mijn
verdronken leven.
Ach, zo glinsterend te zijn, een lichtroze
windhoos!
Laat mij maar wegwaaien, doorkrampen,
uitspoelen, ik
ben niet te redden, wat had je dan
gedacht?
Mijn smorende geest laat zich niet
de hand aan zichzelf, noch
geprakt door een theezeefje!
Zij is wat zij wezen moet,
puur en ongezoet,
een enkeltje
naar haar eindpunt.
zwaarbeladen pereboom vol gele metaforen, vol ooft
dat zwavelt en gist en geurt in het ochtendgloren
vaarten vol onverlaten raar in de bol geschoten,
paradijsvogelachtige, in zachte draaiingen verwachtige,
dienster van het neerslachtige, geurend-machtige
droomgrage vooruitsnellende dadengrage zuidenstroom
morgendivan vol frambozenhuidig fruitige vruchtverschuifsels
doorluchtig wuivende traagschreidende
autoriteit van tortelduiven op het plein
speel-mee met de eerste klanken carpe diem:
naijverige vroegte bij de karpervijver, schemer
verterende gemoedelijk
naast de eeuwigheid gezeten.
Meeuwengekrijs op honderd meter
tegen de platgehouden horizon
dauwlandschap parelend als een hemel vol vissenogen
hel zich uistrekkend onder wereldbogen
in het licht der onbedrogene gelijk
ijsschotsen drijvend naar de nieuwe wereld
de nieuwe dag in matgouden dageraden aangedragen
door vensters verbreid
tijdscherpe wekkervreugde, heugdelijke opsta-stemmigheid,
eerste zonlicht, liefdesvirtuose
la vie en rose
jij zachte kleinseptimeklank
prachtig-ranke lijstermime
maxime van meerkleurigheid
danken wil ik als eendengeklater, jij grote ogenschijn
in opengeslagen wijdte, reikhalzende honingraten
wang aan wang langs de gaande stroom
gelaten dromend in het koren staand
fluweeldoorvlochten wandtapijt, bekleeddwaardig geelgespikkeld
bravoureuze grimgram, beetgepakte stoere mannendroom,
mozaïek van spiegelstenen vol matoranje traankristal
zelden nagemaakte tsarenfladderaar van ingelegde
bladgoudkrullerijen en onverhulde boezemrijen
voorzichtig rijmende allesprobeerseres
drijfzand trotserende vrijgeleide
van nachtelijke rijkgekleurde wijkendheid
zinnelijk bezonnen leidraad van overdadige openhartige
tomeloos zarte gegenwart-verwachtige –
speel! met onze magere melkige betekenissen
verdwarrel over alpenvelden de bloesems
voel je een rond rotsblok verdwaald in de tijd
tussen water dat circuleert tussen
blaasbalgen die groeien tussen het wier
of in wilgen flapsig-wakker meisjeslachen
sproetenwangetjes half onzeker beschreven
springveer van opgewektheid abacus met rode kralen
kolkende regenzeeën laaiend zingend in eindeloos
liefgekozen verhalen,
roodbloeiende middelgebergte-bloesem
langs het pad dat zich naar boven kronkelt
jij nooit vergeten lelietje-der-dalen
steeds ontluikend, als de lentenatuur
als een wonder, spring op en maak ons deelgenoten
stuif ons aan de grenzen van wat zegbaar is
stuif ons aan de poorten
aan de poorten waar we met een knipoog
aan het moeilijkste manen:
de cirkel van vooruitgang in onze eigen borst te sluiten
dadelhuid, gerimpeld in de droogte van de zon
vochtverloren alabaster, mooie overrompeling
jij authentieke, laatverstane krans
kromdraaiige beeldenbestormster wormstekig
schuins beziene overall reformers
vormvolle avondjapon-blossoming ja-flierige
buitenfluiters, gaandewegs beeldgietende vrijbuiters uit
overtuiging, grandioze show vol hokuspokus echoloot-locus
van lieverlee verzakt met de zeebodem waar
triljoenen biddenden, voor hun liefde gewillig
willenden, wolpootjes samengebonden blondage
de heremitage met guitig opgestoken beeldschoon haar
lariefarie flikkend flakkende
snikkend snakkende hakkelaar
veel blijgebleven blaggeraars
de duur voorbij in een
vallée sans règles
waar brokaten sneeuwkristallen
in ijsgrotten blazen
uit de kars van vandaag draalt morgen
weer een dag, hemelser, flikflooiender
met de wijkende tijd tot de dood
een dag geurend naar kamperfoelie
en zachte lavendelbloesems, en we gaan
gezichten herkennen in witte stoom
we heffen een loflied aan op de bomen
naast de oudste olijfboom, en we vangen
de zon in sluiers op op ronde bruiloften
in luisterrijke dalen, doorstraald door
saudade’s kleindochter, haar vele gezichten
wemelend als rijp dicht aan de grond
dicht op onze zware tongen, en zo gaan we
vast in taal. ik praat, ik schrijf, jij hoort jezelf, je eigen falen, wat ik ook zeg. ik denk aan die toren toen, van Babel, de spraakverwarring. ik zie die hele volkeren splijten.
het zit m in de woorden, dat denk ik dan, het misverstand. en ja begrip is vrede, onbegrip een oorlog, met vijanden en al.
voor begrip is luisteren nodig, en lezen. de woorden zoals ze er staan, zoals ze klinken. ja onder lagen stem, stem die veel verduistert, het stralen ook, van ogen, gezicht, mimiek.
hopen emo, stiekem opgeslagen in rimpeltjes en tikjes allerlei. in vlekken, littekens, een stuk minder of andere huid. dingen die ontbreken ook, niet rustig zijn.
ja taal is hopelijk het communiceren met woorden, elkaar helpen en onszelf, met dingen die ons gelukkig maken.
zoals sommige woorden, zoals met liefde, begrip.
luisteren is woorden aaien, ernaar kijken, alsof je die wil kennen, zoals ik dacht dat ook liefde was.
omzeg ik een zin, de woorden blijven bij de woorden medelijdend staan.
roer: ik tast mijn roeren aan en ik bekijk de spatel die ik heen en weer en heen vergeefs beweeg. waar ben ik? licht: ik strijk het licht in kleuren uit, gestolde plaatjes van het duren van de weigering. zij houdt van Hem, Hij wijst haar af, ik hou van Haar, zij walgt van mij. doof: ik uit de woorden die als motten in mijn keelgat slaan. ik walg, ik stik, ik slik. houdt Hij van Haar? blind: ik zie een lijf dat leeg zijn liefde biedt aan mij. wie zijn wij, en waar? daar: een voorwerp van verlangen gooit mij van hoog de gebaren van het falen in de open hand. ik vang een slipje met haar geuren. er: mijn mauve stilte donkert er tot blauwig grijs. zij neemt mij in de mond. ach: hij zoekt het spreekgestoelte. ik grijp zijn benen bij de haren vast. ja: ik kom in haar, zij jankt, ik duw haar van mij af
ik spartel op de vloer.
de gebeden bleven steken in een lus van onbegrip.
mijn lichaam drukt zich nu volledig uit en af in de muffe kamerlucht. de walm is onuitstaanbaar: verschaalde lust en weemoed, zweet en drek en dan de onvermijdelijke maalstroom van verdriet, de alsem van de pijn, de lijkgeur van de nietigheid.
o nacht: ik voel de Zon al razen, ruik het solfer van Zijn dageraad.
Ik kan nergens heen vluchten. Ieder woord is een lichtstraal gericht op een kern die niet meer is dan een geloof. Begrip is secundair. Zo’n diepe ontevredenheid met de taal kan alleen een chemische oorsprong hebben. Een samenzwering van hormonen, van moleculen, saboteert deze woordenstroom. Ik doorloop alle mogelijke narratieven maar er is er geen een die ik de moeite waard vind. De reden, dat ik dit malgré tout moet schrijven, is het zwak schijnende geloof, ergens in mijn onderbewustzijn, dat ieder woord een plek heeft en een exacte reden, ongeacht het onwaarschijnlijk slechte gezelschap waarin dat woord verkeert. Dit is het meest oorspronkelijke geloof, het geloof aan de taal zelf is fundamenteler dan het geloof aan een instantie, een god, die bepaalde woorden een goddelijke status geeft en zo religie mogelijk maakt: de idee dat het geloof zich hecht aan bepaalde inhouden en dat betekenis voortkomt uit het bevechten van tegenstrijdige inhouden. De macht van die monsters mag niet worden onderschat. Maar vanuit mijn perspectief, als iemand die zo lang alleen is opgesloten en zijn taal heeft voelen uitdoven, totdat zij zwakker was dan het flakkerend schijnsel op de koude granieten muren, zijn ze behept met een verkeerde, hysterische oppervlakkigheid.
Uit: Verweer (2019)
Het ligt niet in de aard van mijn heilig
surrealistisch huisdier om tevreden
voor zich uit te staren, van alle kanten
loert gevaar en de monstertjes zingen
een treurlied over vaders versleten
duivenhok waar kwetsbaar en verlaten
de oude vogels dansen als ratten in
de val nu de zomer voorbij is en
ik hier weg moet zit het gruis tot diep in
mijn haarwortels, nog groen valt de nacht die
ruikt naar vermoorde bomen, ademloos
wachten de ongeborenen en verdwijnen
te vondeling gelegde eendagsvliegen in
september uiteindelijk in de troost van pijn
“fuck the future: wat niet is, moet komen.” Anke Veld1/05/2021
ik lig in bed, ik waak, ik woel, ik vind geen aarding
in het draaien, keren dat ik doe.
er is een beeld van jou dat door mijn wezen jaagt,
het laat niet af, het houdt niet op.
jij ligt in bed, ik duw en streef en sterf in jou.
jij kreunt omdat je niet meer kan,
je stamelt ‘nee’ en ‘nee dit kan niet nee’,
dus ik ga nog meer in jou tekeer.
en dan
de nekslag achteruit,
je drukt je achterhoofd de kussens in,
dat zachte wil niet kennen deze kracht van jouw ontluistering.
de aarde wijkt, de zeeën splijten,
monsterbaarlijk is geheel jouw lichaam
dan gebeurtenis, ontwaken:
je slikt en
in het bulderende suizen van het stille punt
omvormt zich tot kolos, kadaver en geraamte van de tijd
het woeste beest dat in je hals als honger leefde, de mastodont
die slokt, en slokt in de verpletterende zwaarte van zijn reine git
en die mijn snokken vreet, mijn spasmen, en die de kamer eet, en die heelal en jou verpulvert en vergeet.
uit jouw lichaam dan stijgt langzaam op
versplinterd licht
het zilveren zingen van gods glinstering.
O verstikkend lijden mijden strijden scheiden wekt mijn wee beter nog verzonk ik in de zee fijn aanminnig wijf uw lijf beklijft verdrijft naar josafat hart moed zin & rede even mat
ons scheidt de dood nu uw gena niet baten wil de nood is groot mijn zuchten berg ik stil uw mond zo rood vergroot mijn lust & zwijgt & blijft zo kil einde peinst & grijnst ik gruw & ril
~
Mijn hart schreit schril & klein verdrijft verkwijnt verdwijnt tot mijn verdriet uw min biedt niet dan pijn in mijn verschiet gelijk te zijn aan de dolfijn diens lust voert naar de diepste oceaan ontvlucht de storm & zie hem vliedend gaan
van zonneglans die hem verkwikt zijn geil gemoed omklem die trans met al uw vrouwlijk liefste goed geef hem een kans niet kerven sterven derven hertengloed zo ver van u verga ik nu & bries & woed
~
Mijn hoofd is dwaas omkranst met klagen vragen dragen uur na uur duizend jaren brandt mijn liefdesvuur mijn jammer een sintvitusdans ’s nachts smacht veracht mijn eigen kracht verstrikt mijn hoop gans kansloos in haar macht
geen die mij troost al is mijn lijden twijfloos groot mijn hart verbloost van zelfbeklag kleinzielig & ontbloot och word ik ooit verlost het treuren beuren sleuren dat zo knaagt gekte grijpt & knijpt blijft onversaagd
~
Oswald von Wolkenstein, Ach senliches leiden, 1432
tweede proeve van vertaling
op onbekende afstand ritselt een faun – wij mensen wachten
een enkeling ontdekt deze nacht sepia in zijn brein en verhangt zich
de hoorn schalt, de koffiemolen ratelt
de bosgod zwelgt in het zicht van de verderfelijken
verderf slaat de zwarte toetsen aan – wij wachten
wij mensen waken in de wetenschap van de eeuwige nacht
waken en liggen aan elkaars slapen, wij waken en slapen
wij mensen waken en slapen in de midwinter-
nacht
wacht! gij die de nacht heeft gezwart gij
zult tussen ons slapen, en tussen ons en tussen ons gij
zult tussen ons slapen.
opinie geuit in de sociale media over de subsidiecriteria gehanteerd door het VFL inzake auteurslezingen:
“voor mij heeft het minder met de centen te maken dan met het principe: men subsidieert op basis van achterhaalde criteria en miskent daardoor niet alleen auteurs die minder mainstream werken zoals visuele dichters, maar men miskent ook gans de realiteit van het schrijven en belemmert daardoor eerder een gezonde doorgroei van de letteren in een gans andere, totaal omwentelde schrijfomgeving. Uit angst voor de instorting van een oude orde die al decennia niet meer bestaat, belet men de ontwikkeling van de nieuwe mogelijkheden. Als je zoiets doet met middelen van de belastingbetaler dan ben je of je dat nu beseft of niet, want dat voordeel van de twijfel gun ik hen van harte, bezig met volksbedrog in functie van geheel contingente financiële belangen en niet met het bevorderen van de Letteren.”
ieder man een volk dat scheepgaat laat zich voeden met ’nen zilten droom weggaan & weerom weer weg no home de buik niet scheurt & lopen laat waar vrouwlief wacht & wacht wacht tot de weerkomstnacht
in deze vademen verdrinkt geen vlag geen vlinderslag zinkt zingend dingesdag de haai gemist de boot verkist het heerlijk sissend zeemansgraf
– voor wie aan armoe sterft is dood te groot te sakkerlood
Zondags. ½ mutsje Genever aan ieder man
het tere licht gutst in de vingerhoed koopt koper voor de mannenmoed de muts de smokkelwaar gemaakt van droom & adelaar wie arend is & aarde omnivoor kom om & om ivoor voor wederhoor
godlof om ’t schom’lend vocht dat stilaan brandend alle zwansen in den nijv’re blik doet dansen om wat de zee vermocht – verzocht
Maandag. Peper, Mostert, Boter, tot sous maaken
zo eenvouds stille ingrediënten smaakt ruwe bolster zoet & goed stokvis & emmers erwten venten die topkok tovert uit zijn hoed
maar niet aleer de jaagster met het koele hart zich groot maakt in ’t alom bespikkeld zwart die ieder man graag vreezen doet voor heur helse honden & de knoet
Dingsdag. 2 emmers Witte Boonen voor ieder 100 man
hier met die emmer! begot wij zijn met vijftig & niet zot de maankleur is ons lief het is een dag voor domme dingen om schootsruim uit te zingen veel vrouwenvingers alsjeblief
het wit van bonen opgesmukt voorzegt het muizig mutsjelief ’t is u gelukt & afgerukt dat aanstonds spreken zal & heerlyck opgeleukt mijn waterdief mijn logboek siert & steekt van wal
Woensdag. 40 Pruimen of 20 Corenten ieder 100 man
bij elk paar pruimen wordt gesteld dat één corent wordt neergeteld op zee zal elke golf zich schamen voor eigen schuim en amen
dit komt doordat de spoeling eens zo dun is als verhoopt & elke zuivere zilthapmossel slechts waan is & gedroomd
’t is deez’ corente duivelsdag dat alles zich verliefd verknoopt & elke vale meisjesmossel zich verpopt: als pruim zich toont
Donderdag. Vleesch ieder man om alle ongelukken van ’t koper voor te komen
centurion kom aan kom kees vetmest de aarde in ons lijf verwaan verwen verwees totdat we hijgen bij het wijf
als venus bloeden moet & doet & van de honderd nog slechts tachtig resten wij slobb’ren strijd & bloed & goed & naderen het wuivend westen
Vrijdag. ½ Spek voor ieder man
de bek staat open is gebroken maar ’t zwyn zal ons doen koken haar veile vet is onze kracht haar lillend vlees zo rijk zo zacht
’t schuim schudt schalks haar lend’nen & reken reken reken maar dat we de steven zullen wenden bij ’t glimmen van heur hoerenhaar
Saturdag. tot Grobbezak, met Wyn, Zuiker, Tamarinde, na ’t behooren ½ mutsje Genever voor ieder man, en het over gebleeven eten
& vrouwlief wacht al tot de weerkomstnacht wat over is dat is gebleven rest slechts ’t zingend beven
van al wat zoet en zoutig is langs venus’ vrome dreven & goed & goud de nis waarin ik kom tot leven
het mutsje spelt mij uit wat wacht als haar & huid ik doop mijn ruwe snuit in ’t zachtzilte van de bruid
Ik weet, u heeft nergens om gevraagd maar aanvaard deez’ zilveren draad – Uw heil en ongeluk hangen ervan af u ziet mij niet, maar ’k weef uw straf.
Lachesis:
Dat denkt zij maar, daar aan ’t getouw ík ben uw engel, blijf u eeuwig trouw – Uw kameraad ben ik, bij elke dapp’re stap nee lach maar niet, ’k ben verre van een grap.
Atropos:
Ik ken die grootspraak: cynisch, valse hoop eeuwig? waanzin. ik ben uw laatste knoop – Uw grootst geschenk ben ik, uw snelle mes u bent geweven, ik haal het uit – dé levensles.
~
ill. titelpagina Lucas Cranach der Ältere, Das Parisurteil (detail) 1530
kunt u zo gereformeerd mogelijk door die klei lopen? langzaam vaar ik op haar toe, ik kus de zeep bezopen. haar tong elektrocuteert beide dijen mijn, ik hoor haar hijgen. mensen die lelijke muziek maken moeten de doodstraf krijgen.
met zo’n vervaarlijk vrouw mag je je gelukkig prijzen. tenzij je doodgaat natuurlijk, zonder af te grijzen. schik een beetje op, meneer, laat me mijn droom begaan. je beeft, want als de sterfte leeft, heb je er niets meer aan.
doorroeien, matroos, hier is het zeil, uw geil is veil. gereformeerd? moi? & klei? waarin huist uw ijlend dweil? een oeverloze levensvraag. als isis zoekend langs de nijl.
zo ben ik dan ook weer wel, gij onbesuisde blaag. nu in de aanbieding: de exclusieve bottenzaag. ei, ei & ei, de queeste is onbarmhartig vaag.
II
hier is mijn touw, uw zweep, o lieve leep. ’t is gauw gedaan, met tape & sunlight zeep. gereformeerd of niet, immer een reet in ’t verschiet. lik mijn hooggesloten schoen, toon fatsoen of niet.
uw sluier maakt u geil, & tot mijn plezier, bezit. ocherreme, schriel balkenbrij, laat zien uw slappe lid! en als ik uw fier fameus flamoes eens likken zou? geen corset zo nauw, of ’k sla uw billen blauw.
u maakt mij bang, is al wat ik vandaag verlang. daar verderop, uw borsten groot & bloot. waag ’t niet, gij worm, of proef mijn balzaagzang.
ik handel naar wat ik zie, u bent zo goed als dood. waterpomp & tang, verboden zuignap, slecht behang. koop ons waspoeder, slik ossengal, bederf als schroot.
III
uw ogen zijn als dadels, gevoed met droesemgif. zeg nog eens zo ah, uw lippen zo vaneen, zo grif. lui als de leliën des velds, uw halfslachtig opperdoes. eens als de bazuinen klinken, sla ik u tot vogelmoes.
er was een paap, een pruimensnoeier, een waar priaap. het kerstnummer staat ruk overeind in vleesloos gaap. och dat gij mijn broertje waart, ik sloeg u lam & lens. nee, dan het steig’rend paard, dat zet mij in de hens.
o mens, beween mijn zonden groot, & zing voor mij. melk, goed voor elk, liegt van liefde, dwaze sjankerzot. bijt, sla, trap, vernietig mij & snik me bach zo blij.
dan sterf langszij & verzucht nog eens er is geen god. allerhande troetel mij, meng pijn & smaal daarbij. ik ril en zie niets meer – is genot triomf, triomf genot?
~
Frederick Carl Frieseke, Nude in Dappled Sunlight, 1915
Want ja, wij willen maar wat graag zijn de machtige magiër, die met zijn megalomane manieren de meervoudige merites van dit ondermaanse manipuleert, of de wijze, want wijs lijkt zij, vrouw die in de speciaal voor haar opgerichte tent de haar toegewezen bezwarende boekrol beduimelt die zo te zien haar erfgoed is – de enige hier die terecht een sluier draagt, van huis uit.
En neem de van godweetwat bezwangerde Venus, die uit het water oprijst, of erop troont, als was het haar terrein: de kracht die in haar arrogantie huist beweert bergen tot bewegen te bewegen, mannen tot minnen te manen. Ook haar eega verschuilt zich niet – stoer en stompzinnig zit hij neergezegen, heeft zich verkleefd met de stabiele zerk van zijn materieel vermogen. Natuurlijk ziet hij de dood niet, die hem vanavond halen gaat in Ispahaan.
En dan is er de geleerde, de goeroe die zijn bijoogmerk verbergt achter zijn baard of zijn betweterig tonsuur – hij heeft, beweert hij, onmisbare info, van hogerhand. Dus huiver en luister – er zit niets anders op. Voor wie niet kiezen kan, hebben we hier de dwingende tweesprong van Amor geïnstalleerd, zo u wilt met pijlenregen. Daar komen lastige kinderen van.
En het allerstoerst is natuurlijk onze huis-tuin-en-keuken-Hell’s-Angel, zwaar gemotoriseerd en bedreven in het snode plan. Knipoog naar Apollo. Niet dat hij ver komt – te veel spaken steken er uit zijn dwarse, steenzware, zo niet leilompe wielen. Hij roept maar wat, de modebewuste new-age-yup.
Waar blijft Salomo, vragen we ons af. Iemand moet hier toch wijzen op het moederschap? Ah, hij heeft zich vermomd als een zij. En om haar overijverig steven te staven, toon zij ons haar mooiste keukengerei. Wég van hier. Op naar andere, dieper gelegen regionen! Geheel abusievelijk heeft onze blinde vriend zijn potsierlijke zandloper verruild voor een wat onstandvastige en sowieso hier en voor hem onnutte kaarsvlam – die telkens uitwaait – want tochten dat het hier kan!
Enfin, op deze noordelijke bergrug – onvindbaar op de kaart – heeft Moedertjelief haar toestel geïnstalleerd – een wankel en onmooglijk staketsel dat volgens haar, en haar drie onafscheidelijke speeltjes, ge- groepeerd rond de wat uit het lood staande spil, een geolied perpetuum mobile moet voorstellen. Stel je voor!
En bij deze club, dit stelletje ongeregeld willen we horen! Het inschrijfgeld, zo vernam ik uit bedenkelijke bron, komt geheel ten goede aan de eerste de beste flapdrol die het geheel, de zin, de toedracht weet te doorgronden. Mooi meegenomen.
II
Hoe anders ligt ’t bij de rest! Die motorpipo van zonet heeft z’n wrakhout verpatst, en gaat nu gewapend met honkbalknuppel de arena in. Daar zal hij de toegestroomde goegemeente verbijsteren met zijn dressuur- en slagerskunst. Hic sunt leones. Het loopt niet goed af – dit wordt een lynchpartij van het zuiverste water – vreemde vruchten dragen de bomen hier!
Maar we zien hoe ’t komt: die ene lange met z’n zeis is debet aan de nu glashelder aan het licht gekomen alomtegenwoordige en niemand ontziende maatregel. Deze douanepost kom je niet levend en schoppend voorbij. Even goede vrienden.
En zo zit het dus met de meeste anderen, of ze nu wat onnozel staan te emmeren met hun vleugels van was en een blik van kijk mij nou de feestartikelenwinkelier uithangen, of dat ze de algehele wanhoop nabij uit de rokende architectuur van de megalomane skyline springen, vliegen, zich laten vallen, dwarrelen, iets is er, iets zijn ze vergeten – de bokkepotige jandoedel die ze grinnikend zijn welgemeende mores leert. En waar kennen we die vrucht van, daar in zijn obsceen glimmende schoot?
Maar er is licht.
Onze bakvis heeft hiervan iets opgestoken – en dat is ha niet heur haar – als een volleerde volbloed centerfold poseert jarig jetje bij het staande water. De goegemeente bloost, daar zij haar water loost. En dat is de schuld van die ster! (Die krijgt nu eenmaal altijd de schuld.)
Nu ook de andere hemellichamen er zich mee lijken te gaan bemoeien, schiet de fabuleuze kakofonie van de fauna door de ether. Links het wild, rechts het gedomesticeerde stemgeluid van wie beter ruiken, jagen kan dan zien. De grijnslach van de echo heeft dorst. En bloedrood is het hier.
De muur, speciaal opgericht voor het onnozele danspaar dat ongenodigd voor de nodige stemmingmakerij moet zorgen, is er om omheen te gaan, om de zon te ondergaan en te zien ondergaan, dat is buiten kijf. Daarbij zingen de doden dan zwijgend hun volkslied, De grap van God.
Nee, echt grappig is het in het ondermaanse pas als de flierefluiter, de paljas, de pruimensnoeier, de bacchant, de lelie van het vrije veld, de natuurwetten tart en een staaltje levensgevaarlijk bungeejumpen in petto heeft voor wie hem een cent geeft. Aan de rand van de af- grond, daar is het goed toeven.
Hoe anders in het starre wereldbeeld van het kompas, de radar die de raderen in het oog houdt, stuurwiel van het heelal – is dat hetzelfde als het universum? – misschien zelfs wel het Al. Waar typjes als Kali, Maya, Sofie, of hoe haar wellustig ouderpaar ’t gedrocht ook genaamd heeft, Inanna, Lilith, met haar slangen speelt. Eurynome. Hier staan zelfs de wielen stil, ook al zijn ze met z’n vieren. Want er is niks te vieren. De wacht is op de vroedvrouw van het woord.
de verschrikking God verlaat en hij zich alleengelaten
in de handen wrijft, zijn zelfverklaarde eenzaamheid
overziet als een afgebrand bos waar gisteren nog de
vossen slag voerden met de eieren van godweetwelke
amfibie, leggen overal op aarde vrouwen hun sluiers af
en mengen zich onder de beverige mannen van het
publiek terrein, terwijl de loper uitgelegd wordt voor
hun onthulde schoonheid, die zo oud is dat zelfs God
het zich niet heugen kan. Ze zijn vormvast en ontfermen
zich over de paar vossen die nog over zijn. Pas dan
zullen zij zich met hun mannen bemoeien. En ontstaat er
een heel ander weertype. Pas dan.
Of wanneer
de piepende rollator van de gepensioneerde beul
vastloopt in het ijverige zand en de goede man zijn
laatste kaarten uitspeelt en inlevert, weet de moedwillig
blinde grootmoeder van het recht het licht op waarde
te schatten en stapt samen met het verwende zoontje
van haar bastaard van de schaars begroeide rotsen. In
haar verdorde hand wordt evenwel een brief aangetroffen
die boekdelen spreekt over haar merkwaardige voorliefde
voor maanlicht
en alles wat staat of valt.
Maar wie
zich hult in ja en nee bedoelt zal de hand aan zichzelf slaan
bij wijze van straf en in hoger beroep veroordeeld worden
het heelal te overleven. Geeft niets, heeft niets. Als maar tijdens
het luchten de stilte stem geeft aan de donkere maar rijk
belauwerde spiegel van de liefde die tot aan het einde wordt
verstrekt. Het is zonneklaar: ze heeft alles in huis. En
Alle geile zalmen zwemmen naar zee dansende darren opwaarts de stroom sip als een boemerang niemand zegt nee de wetsteen is wet waar zonder schroom boekdelen lallen van bronst onverlet in de alom tierende vroomzieke droom
Braak liggen de gronden voor wie kust van de dageraad de aars met z’n baard ah zie de moede koe hoe zij troostrijk rust haar kop op de kont van haar zus & langs alle waarden naar hun aard het schaap haar eigen schaduw baart
Chef-kok baldr aanhoort zijn gerecht alles van aarde liegt & ijlt het is wat men dregt & wat u zegt net echt vrijmoedig u leest hier op de plee de aan hitler toegeschreven goudvis eerlijk erfgoed – t zit m niet mee
*
Zo speelt in haar zelfvoldane spelonk de nijvere arbitrix
met haar goddelijke vonk
een boom die plots al zijn bladeren lost, de boomstam splijt, de takken worden slangen op de grond
spugende oudjes (richting standpunt)
spugende kinderen (richting standpunt)
bloedende onderdelen van vreemde lichamen
bloedende onderdelen van jouw lichaam
herkenbare onderdelen van het lichaam van jouw geliefden vermengd met onbekende lichaamsonderdelen
beelden van de reikende armen en handen van jouw geliefden die transformeren in wurgende tentakels
een ambtenaar die systematisch alle entries in een database wist (het zijn de talloze items uit jouw geheugen)
toekomst beelden van jezelf, naakt in een hagelstorm, strompelend, bloedende schaafwonden op de dijen, het hoofd, de armen, ontbrekende lichaamsdelen
het lijk van je vader waarvan de ogen plots opengaan
deze tekst, waarvan de letters tergend langzaam verdwijnen in een egaal wit veld
een eindeloos vuil, bruinig tot wit veld, glooiend en zachtjes deinend met opstijgende dampen onder een paars verkleurde zon (stapels wormstekige lijken)
een ellenlange stoet van vrouwen op leeftijd die halfnaakt, met uitgezakte boezems en buiken lonken naar jou
jouw spiegelbeeld, jouw gelaatstrekken vervagen, stompen af, de openingen groeien dicht je hoofd wordt een egaal vleeskleurig ei
je hoort:
het trippelen, knagen en wroeten van een rat
het druppen van een kraan
het razen, veraf, van het drukke stadsverkeer
schrille vrouwenstemmen die verwijten schreeuwen
huilende kinderstemmen
zwelggeluiden als van monsterlijke slangen die lijven verorberen/verteren
een bange kinderstem zingt een liedje over Heer Halewijn
een droge knak gevolgd door een oorverdovend geruis, urenlang herhaald
Stel de temperatuurfilter in zoals jij dat wilt!
