Categorie: PLEEBEER

TER AFSCHEID

WAT EEN KUNSTENAAR BEHOORT TE DOEN

WAT EEN KUNSTENAAR BEHOORT TE DOEN

IS DE DOOD REANIMEREN OF ANIMEREN

BEIDE INTERESSANT

IK VERKIES REANIMEREN

WANT DAT SUGGEREERT DAT DOOD OOIT LEVEND WAS

OF LEVEND IS GEWEEST

DIT IS DE MELANCHOLIE WAAR IK VAN HOUD

HET LEVEN, DAT IS DE BUITENKANT VAN DE DOOD

ER ZOU NU EEN KERN IN HET LEVEN ZIJN,

ONS ONBEKEND EN GELIJK DE DOOD

ALLES WORDT OMGEVEN DOOR VERDRIET, EEUWIGE

WEEMOED EN HET GEVOEL ONBESTEMD TE ZIJN

HIER IS DE KUNSTENAAR THUIS

HIJ BEWEEGT ZICH STEEDS WEER TOT DE KERN

DIE DE DOOD IS

DOET MELDING HIERVAN AAN ANDEREN EN ZORGT

VOOR

HEELHEID

Het is al lang kwart over acht geweest. Of kwart over zes, voor mijn part. Het doet er niet toe.

Het is immers kwart over tien.

We zijn vlug geneigd hieruit een besluit te trekken maar dat is er niet.

Als we er morgen maar niet meer aan denken.

Het is bijlange morgen nog niet.

Er kan nog veel gebeuren.

Of helemaal niets.  

reign a pun the rash thy fiery hail of laughter
ravish the margins do bleed the verge to its ditch
blacken the pale and each think burden with hope
the center of our ail and complicit to tongue with.

swallow eye do i swerve in contentment
sacred to none so sick i reed in your winding
and a way is the way to my waist in the end.

images: jim leftwich
text: dv

leftwich/vekemans image to text app output list

to earn the page i bled
it sick to swer ve th e k
wint i snapped its str
ing to wheel the want
i broke the axles to v
erify its death be bliss.

images: jim leftwich
text: dv

leftwich/vekemans image to text app output list

.

Wie eenmaal het getal kent

van de volmaakt vrije wereld,

blijft hij misschien wel zij

dan voorgoed thuis?

.

Of begint dan het dolen?

++

.

Niet achterlijkheid noch vrolijkheid

worden beloond, ik val mooi

.

buiten de prijzen. Daar

is het goed toeven.  

Zo’n titel die Hannah Duchamp altijd paraat heeft

Loopt u wel eens in de lente door het bos?
Ruikt u de wilde jasmijn wel?
Ziet u de volle knoppen van de kamperfoelie?
Struikelt u over oppoppende krultangen van jonge varens?

Uw scribent spreekt u hierover aan vandaag.
Hij is niet helemaal eerlijk geweest.
Harmen was namelijk jarig gister en
heeft u daar niets over verteld.
Al 52 jaar brak hij d.d. 28 april
de winter en zomer in twee.

Het was een koud dag,
maar in de zon al zomers warm.
Jaargang 53 is aanstaande vandaag:
het is 29 april in het jaar tweeduizendzeventien,
een zaterdag

Lente en herfst vindt Harmen stom want
de overgangen tussen zomer en winter

ZIJN KWETSEND

Voor lente en herfst hebben de mensen een zwak.
Dat ligt aan de lente en de herfst, niet aan de mensen:
lente en herfst moeten gewoon hun ware aard tonen!
Want wat wil je nu, tante Lente? Wat wil je, oompje herfst?

Jullie willen toch beiden
gewoon zomer of winter zijn?
Hèhè lente, met je bloesems en zo,
tut tut herfst, met je bruine bladeren en zo

Maar waar Harmen ook liep,
het rook er naar wilde Jasmijn en
omdat die geur zo heerlijk was,
plukte hij 15 bloemtoppen.

Eerst dacht hij aan thee
maar nee, dan liever griesmeelpudding
met hazelnoot, citroen, vanille,
cranberries en rozijnen.

Harmen kookte de bloesem in melk
met citroenschil en vanille,
zeefde de melk en maakte de pudding.
The proof is in the pudding.

Waren die wimpers en wenkbrauwen
van het meisje met de parel nu voor,
tijdens of na het debat over cultuur
gisteren nieuws?

Loopt u wel eens door het bos?
Ruikt u de wilde jasmijn wel?
Ziet u de volle knoppen van de kamperfoelie?
En struikelt u over de oppoppende krultangen van jonge varens?

Schilderde vandaag als een bukraket
Als schilder dien je immers alle woorden opnieuw uit te vinden
Anders regent het niet in Napels

Afspraken werden niet nagekomen
2 uur: Pipo kwam niet opdagen
3 uur: belde ik hem op
helemaal vergeten zeid-tie

Gister maakte we die afspraak, liefje

Gister bakte ik een cake voor jou
en ruimde vanmorgen m’n huis op
dat was vandaag, dat je wacht en wacht
en je verheugt en verheugt

Ik probeerde daarna alle schilderijen van Stan de Sitter
alias Landschip, in één schilderij samen te vatten:
Eerste werktitel was ‘Het regent in Napels’
naar een gedicht dat ik ooit schreef
over dieren en jongens op brommers,
Europa en vrouwen met dikke billen
uitmondend in de Dikke Derrière van Dikke Duitse Kunsttantes

Daar ging dat schitterend gedicht over namelijk
En Panamese bankiers natuurlijk ook,
die elkaar met gouddraad dichtnaaien
in hightech loodsen op de tweede Maasvlakte

Vraag me niet waarom
zo denk ik gewoon
Het waait wiei waai woei weg in Vlaardingen had ook gekund,
of Elvis de Pelvis in z’n jonge jaren, zoals opa Poppel zei

Doe mij maar het hier en nu, niet dat saaie daar en toen
onzinnige herhaaldrift van kunstenaars obligaat en obsoleet
en niet abject en infaam zoals Bram Moskowicz uit den treure
keer op keer zo fijnzinnig bleef herhalen

Vandaar mijn groots werk beste mensen
waaraan ik nog wat zit te ruften,
omdat ik het nog niet goed vind
om ten-TOON-te-stellen

MAAR, daar gaat het hier ook helemaal niet om:
met dit gedicht zal ik nooit Slavier halen
want daarvoor moet je in Utrecht wonen zei meneer Nauta
want fatsoen moet je doen! Vind u niet meneer Derks?

Ik hoop hiermee alle dichtwetten te hebben overtreden
Mannie, Nanne en Willem krijgen geen appelcake meer
enkel nog billenkoek hier ter huize

PS: ik maak hier volgend jaar wel een gedicht van.
Eitje
Groeten uit regenachtig Schildersland!

Hoogstwaarschijnlijk is het nieuwe absoluut, denkt u niet?

Eerst stijgt de rook nog recht of bijna recht omhoog.
De windrichting valt goed af te leiden uit rookpluimen.
Wind waait merkbaar – voelbaar – in het gezicht.
Stof waait op, haar raakt in de war.
Kleding flappert, opwaaiend stof hindert de ogen.
Wind kuift golven op meren en kanalen.

En dan waaien plotseling vuilcontainers om in straten.
De mensen houden hun paraplu’s nog maar met moeite vast.
Het is lastig tegen de wind in te lopen of te fietsen.
Ieder voortbewegen is zeer lastig.
Schoorsteenkappen en dakpannen waaien gewoon weg.

Dan waaien kinderen om.
Mijn moeder bijvoorbeeld vliegt in 1932 over de voiture.
Er is grote schade aan gebouwen.
Tenslotte waaien volwassenen om.
Er is sprake van enorme schade aan bossen.
Vreselijke verwoestingen alom.

Vannacht stelde hij zich daarom voor
een stuk grond in Minnesota te zijn,
alwaar het pijpenstelen regende en hij
in één grote hand tot klei werd geknepen.

Er zijn amateuristische foto’s genomen.
Maar op de schaal van modaliteit
scoren die buitengewoon laag.
Want omdat Nietzsche god dood verklaarde,
is iedere pennenstreek die we zetten slechts ‘idee’.

Omdát Nietzsche god dood verklaarde
en iedere pennenstreek die we zetten daarom slechts ‘idee’ is,
zou ik desalniettemin hoe dan ook
je wellicht misschien toch maar eens,
wanneer ik zomaar zo plotseling de gedachte heb opgevat
– zeg maar de moeite neem je enigszins,
mogelijkerwijs dus, op gene en/of op enkele wijze –
wegwijs proberen willen maken in de wirwar
van o zo kleine smeeroliewoordjes, en voorstellen

hoe hij vannacht droomde
dat hij een stuk grond was in Minnesota
waar het pijpenstelen regende en hij
in één grote hand tot klei werd geknepen.

Er zijn amateuristische foto’s genomen.
Maar op de schaal van modaliteit
scoren die buitengewoon laag.
Hoogstwaarschijnlijk is immers het nieuwe absoluut, denkt u niet?

een driehoek hoekt het kleden af
de zon zakt rood en oogt naar af
het dalen steekt de vleugels op
het stijgen trekt het dalen mee
het ene maakt van drie een twee
genot is lijden aan de heerlijkheid
heerlijk is het huis waar niemand leidt
de bergen eroderen vredig naar de zee
de doden leven niet, sterven doet het leven niet
de taal begrijpt haar spreken niet
dood moet elke koning die haar ziet
het zaad bereikt haar oorsprong niet
de bloem gaat bloeden van haar lied
het licht is git dat al het blauw verhit

CCXL

Dit licht dat is, dat nergens nog gebeurt
dat hier tot niets maakt, alles er voorbij,
verzegelt hen met zwijgen om de beurt:
twee herten in elkander, niet onvrij
hoe zij zich raken, niet, met hun gewei.
Zo fel wordt nog het licht, dat het dag wordt,
en zo daar liggen zij met lust omgord,
dat lijven in elkaar verlopen traag
dat niets zichzelf er vindt en alles stort
vanzelf tot rot en slijm ineen gestaag.

invoertekst (2014)

CCXLI

In de mist, ’t kleffe niets waarin het staat,
ontwervelt het de rug der gedachten –
zijn het fileert zichzelf van eigen graat –
en de zon brandt door tot hoe zij lachten:
bot is alles wat het kon verwachten.
Zijn land is in een waan ontstaan, vergaan,
het hecht niet meer zo fel aan dit bestaan.
Het had haar vast in ’t licht van ’t moment,
het laat haar straks in haar, in jou ontstaan:
’t beleefde schone is altijd present.

invoertekst (2014)

CCXLII

Het wou dat het in haar verdwijnen kon,
in de gedachte dat zij weg was, is
en dat er iets speciaal voor hen begon,
de toekomst weg zou wezen van LAIS,
dat al het zingen hen betrof, maar ’t is
nu zelf het lied van die gedachte, stil,
rottend in de brij van vergane wil.
Het wou dat het in haar verdwenen was.
Het was er haast, en dan die nare gil.
Er is herinnering, die geeft geen pas.

invoertekst (2014)

CCXLIII

De liefde is een rare lamp waar al ‘t
donker zijnde gans glimt en glooit rondom:
sensuele schaduw in het klare valt
van waar de liefde liefde plooit rondom
en argwaan als gelogen wijkt alom.
Wanneer zij zelfs maar even heeft gebrand
brengt zij een eeuwigheid in ons tot stand
waarin beweging wordt tot werveling,
waarin de hand in hand na hand belandt
en steeds de hand is van jouw lieveling.

invoertekst (2014)

CCCXLIV

Traag is wederom de dag begonnen,
een tasten naar waar er geen lijven zijn
nu het in haar, zij in het begon en
het zweeft in de leegte van afwezig zijn.
Nog loom de spieren zijn verkrampt in pijn
omdat het nog aan strelen is gehecht.
De warmte van het laken is onecht:
’t heeft te veel zijn naam op haar gelegd.
Een lus rond het niets is zijn mond, niets zegt
het hier, alles komt vanzelf bij haar terecht.

invoertekst (2014)

CCXLV

Vormen worden vormen in de vormen
die elkaar betasten en omarmen
tot zij wormen worden voor de normen
waarmee het schrijven vormen verarmen
tot een lichaam zonder hart of darmen.
  In dromen strekt het zich uit in heur haar
en strijkt het zingen aan van haar gebaar.
Het voelt haar zuiver schrijven in zijn handen
zijn lijf wordt oog, het leest haar bij elkaar.
’t Schrijft haar uit in lege woordverbanden.

invoertekst (2014)

CCXLVI

Hoe ellendig niet is zijn mirakel?
Welke slaapdoos prikt zich aan een dode roos?
Woord na woord is lang nog geen parabel.
De duivel opende Pandora’s doos
en zocht de laagste troefkaart die hij koos:
gebroken minnaar, niets in zijn handen.
O wonder der stemloze verbanden
gij praatvaar en paljas in d’ aardse hel,
wie wil er zo in het vuur nog branden:
genot beknot tot miserabel spel?

invoertekst (2014)

CCXLVII

Is niet de ellende wonderbaarlijk?
Erotiek behaagt ons met haar raadsel
en ’t mysterie maakt ons onbedaarlijk.
Waarheid is een veelvoud, elke zaadcel
is van leugens het vernieuwde maaksel.
Maar d’ engel die ter aard gevallen is,
de duivel naait wat er gebroken is.
Rotte steden met hun brede lanen
en leven waaruit lust verbannen is:
maak plaats voor ’t kolkend vuur der tranen.

CCXLVIII

Zij raakte het aan daar waar het niet is,
zij maakt het echte er in klaar en waar.
Haar wereld wemelt daar waar niets nog is,
en ’t is verloren met of zonder haar:
haar gebeuren is een schitterend gevaar.
Het was het duister zo intens gewend,
het kon er preken als verlichte vent,
in vuur en vlam voor liefde die nooit kwam.
Nu geeft zij het de leegte als present:
het staat perplex, zij straalt, het is haar lam.

invoertekst (2014)

In het domein van verlies is de reiziger op zoek naar verloren bagage. Hij gaat over paden en volgt sporen met een koffer in de hand. De koffer die hij heeft overgenomen is door allerlei verwarring leeg geraakt, de inhoud ligt her en der verspreid. De reiziger houdt van zijn koffer en is op zoek naar het verloren goed. Hij wil de koffer vullen met al wat nodig is om voort te gaan, want het niets dat hij hoort rammelen is ondragelijk en zorgt voor oponthoud: deze verlichte koffer bezwaart hem; toch zal hij zich verbijten en de last zoeken die hem bevalt en toekomt.
Het is niet eenvoudig om verloren bagage te vinden in het domein van verlies. Hier immers is alles verloren en ook de reiziger moet zich hier verliezen.
Hij zal ontsporen, van het pad afwijken en de weg kwijt raken; alleen het verlies kan hem sturen en zo zal hij vinden wat hij zoekt. In het domein van verlies is alles ontregeld: hier verlicht het zware, en het lichte dat zo aanlokkelijk leek, bezwaart.
Soms komt hij alwetende medereizigers tegen die de paden zeggen te kennen, overal geweest zijn en alle antwoorden op alle vragen weten. Het zijn padvinders zonder aanleg voor verdwalen; ze lopen met rare ideeën te heulen over het ontginnen en in kaart brengen van het domein van verlies.
Alles is hier verloren en ontregeld, de wegbewijzering door padvinders aangebracht leidt nergens toe en naar nergens is de reiziger niet op weg.
Soms komt hij vriendelijke medereizigers tegen, ze wisselen enkele woorden, bewonderen elkaars koffers en prijzen elkaars pad. Ze lopen een eindje met elkaar op en gaan elk hun weegs.

Beste meneer Nuon

Vandaag werd hier voor het eerst uw prik thuis bezorgd.
Het sputtert en komt er met horten en stoten uit.
En nu slaan plotsklaps ook nog alle stoppen door!
Uw prik is zogezegd regelrechte kloteprik!

Is die nieuwe prik van u wel helemaal oké?
Heeft u uw prik niet stiekem versneden?
Met nepprik bijvoorbeeld of van die goedkope vuile?
Zitten er geen klontjes in of luchtbellen, van die natte?

Ja, je weet het tegenwoordig niet, hè.
Rare dingen doen zich wel vaker voor de laatste tijd.
Maar als het weer gebeurt stuur ik alles linea recta terug hoor!

Druk ik uw prik net zo makkelijk terug door die twee gaatjes.
Dan moet u er zelf nog maar eens goed naar kijken.
Of het allemaal wel zuivere prik is en helemaal 100%.

KAK!

Alle tijd dat u kakt is verloren tijd!
Pleegenoten van de wereld, gedenk uw kak!

Hé kak, kijk, kak hé!
Ja kak, kak ja. Ja wat jakkes? Kak!
U bent zelf jakkes! Eigen kak eerst!
Draait u dan nooit eens mooie kak?

Ja kak dan als u durft! Draaikont! En zeg eens:
KAKT U VELIMIR DUN OF KAKT U VELIMIR DIK?
Het gaat hier om het edele kakken hè…
Want wie goed kakt kakt voor twee.
Bah bah, vieze bah, bah vieze bah, KAK!

Hé u daar, pleegenoot!
U ultradenker van ingewikkelde vraagstukken,
wat vindt u eigenlijk van uw eigen kak?
Hé Pleemate-je van me!
Wij willen hem niet daar maar hier hè!

Begrijpt u nu, niet in de zoo maar zo in de wildernis,
op het drijfzand van de tijd; want kak blijf kak en
blijft wis en waarachtig drijven hoor.
Ziet u uw kak al voor u? Dobbert die nu of dobbert die niet?

Wanneer u uw kak indachtig de kunsten goed beschouwt,
zie dan de plakranden van de kak- pis- en kalkresten,
daar waar het discours nog net riekt en spoeling niet reikt.
Alle kak spoelt mettertijd flux weg in onder- en bovenstroom,
Behalve de kak die uw eigenste kakmond schuurt!

Uw kakmond insmeren met zinkzalf gaat u geen zak helpen.
Kak begint immers wanneer u niet alles precies terugkakt!
Kak buiten het kakkerige plakgebied.
Kak tot aan de randen van de labbekak!

Thomas van Aquino’s toeval en confirmation bias lopen nooit in de pas


Het verschil tussen waan en manie is ieniemienie, mensen.
Pas dus maar op voor confirmation bias,
want zij viert hoogtij vandaag de dag,
grijpt je zo bij de kladden als jullie niet uitkijken:
wanneer iedereen daarin meegaat zijn de rapen pas goed gaar!

Vandaag deed ik eindelijk wat Ellsworth Kelly me influisterde.
Hij vroeg mij in een droom de dag dat hij stierf:
“Hoe is afraid of red, yellow and blue, Harmen?”

Ik moest ook wat tubes zwart leegknijpen,
op een ander werk, dat ik later zal  n u a n c e r e n.
Nu denk ik dat het goed is, dat zwart,
het werk is bijna stil, zo donker…

Geen trompetten of dolfijnen, geen mensentaal,
geen contingentie, enkel fijngemalen elfenbot.
Thomas van Aquino’s toeval en confirmation bias lopen nooit in de pas, pas wanneer een werk ontploft en tegelijk stilstaat, is het af.

Oud gedicht over schilderen

Ben ik me toch aan het schilderen zeg!
Komt die Joker, die Heath Ledger opeens langs!
En dé Da Vinci met z’n ja duh Mona Lisa!
Harmen zit op een goed spoor!

Grimlachen in weidse verten met dik geklodderde horizonten.
In alle kleuren van de regenboog en meer, en MEER!
Historisch heel verantwoord allemaal hoor
Rembrandt kwam naast me staan en zei:

Rustig Harmen, we doen er wat nonkleuren bij.
En hij had gelijk! Die oude sul kan me nog wat leren met z’n foefjes!
Maar ik wil helemaal geen clair obscur à la Rembrandt.
Ik wil stilstand in genadeloos licht, opaatje van me!

Van Gogh kwam er ook bij staan en begon me vreselijk uit te schelden:
Je moet niet naar die oude idioot luisteren, Harmen Jacob!
Jij bent mijn zoon. Jij hebt mijn stoel geschilderd.
Jij kent mij als geen ander: alle kwaststreken moeten betekenen!
Zo heb ik je dat toch geleerd, Pipo?

Guston kwam ook nog even langs.
Maar toen was ik al heel moe.
Lucian Freud zat alsmaar te giechelen:
Al die Hollandse schilderstennis ook!
Jou krijg ik nog wel mannetje.
Dan ruk ik je uit je Engelse lurven!

I

de aarde hangt de moedernon weer uit
alsof haar aarde geen mest is
maar habijt. ik woel

en zoek het bloed.
als ik glas ontmoet
en het is scherp genoeg
dan splits ik mij

want ook de aarde
dorst naar bloed.

II

het is lekker slapen
en het eten is goed
hier onder de grond

ik wriemel mij knus
in de doodse stilte
van een begraven hond.

III

soms is het eenzaam
onder de grond
dan graaf ik in’t rond
en steek ik mijn kont
een uur in mijn mond.

invoer: 26/12/2017
gebruiker: Lammert Voos

O hugue eavy schwere konijnen
Sisifou sous ses badges de courage
Sa plume base is greater than ’t mijne
Aarslongen lokken, kortingen hagen

Fernzien verblindt de gaten sepulchra
Vers braaksel siert de jardin de l’ église
My heart bums bam bij ’t kleurenwiezen
Bimbums sa dode kat o’ phonia

Menig sleep weet jewel nie être
Under ’t opschot is’t lawijt aan’t naître
Want de kinders zullen altijd blijven blijten

En madame heeft liever natte geiten
En de genten willen schatten openrijten
En de wormen zullen duizend dichters sch-

morales:

never (sw)allow le worm
de maldoror in/uit uw fles

invoer: 26/12/2017
gebruiker: Adriaan Krabbendam

a jeff crouch – jim leftwich collaboration published by Platform PLeE and slowforward.net

a jeff crouch – jim leftwich collaboration published by Platform PLeE and slowforward.net

"in vis zitten de redenen van vis.
waarom wil je dat weten?"
deze verzen op zichzelf in
een mailbestand, dat had iets
te maken met wat? de rumba
verleden jaar in d aquariumclub
zag ik daar vissendanswoede? midder
rond nachtvissen losgehaakt
ze ontsnapten niet allemaal
sprongen geïnventariseerde veldtochten
vergaderzaal door kinetische muze bewaterd
zout ontwerp, de stoelen holistisch gealigneerd.

nvoer: 26/15/2017
gebruiker: jim leftwich en bill beamer via
Marco Giovenale

a jeff crouch – jim leftwich collaboration published by Platform PLeE and slowforward.net

Wat drijft me? Kijk.

De buis lijkt star, is soepel,

lenig en buigzaam.

Een lichtgewicht ook nog.

.

Voorzichtig verwarm ik haar

plooi haar geleidelijk

naar mijn wil.

.

Ik doe dit keer op keer

en op een dag, bij open weer,

hijs ik het zeil.

.

Zij is zowel mast als bast

geworden en voert me

naar waar ik wil.

Wat mij drijft? Wind.

tastbare naad
muil bekt lied
in nimmerwier
la waaiakkoord
scheurvergelijking
grof krijslineaal
eendoverschrijding 
plenaire kleurenjo vandaag
troubadourssleutelhaven
afgeleide abraxisgongen
agen oorgraat rosbiefkak
te ver te vaak geen wier komt thuis.
leesbare klauw met klompbreuk
klasse plectrumgeplukte leilijnen
aanpalende parmesangratin
een zaamdromen zachtlengten ver
koortsklipevenaarskringen
met kwak afgelijnd
croissant
vanavond

invoer: 26/15/2017
gebruiker: jim leftwich en bill beamer via
Marco Giovenale