Lentemorgen

Lentemorgen

– voor Maaike Molhuysen –

                   Magda almaar dwalend door de tuin
                   ziet de maan vol door de bomenkruin
                   De zon komt alweer op, het ochtendrood
                   kleurt alles nieuw en fris en bloot

                   Er sterft een stem en richt zich op
                   geschuifel tussen roos en rozenknop
                   Het stokt haar in de keel, het is te veel
                   de tuinman dwaalt als zij door het struweel

                   Ach, vriend, hebt gij hem soms gezien
                   wijs mij de weg naar mijn verdriet
                   ik weet niet waaraan ik dit verdien
                   houd mij vast voor ik van pijn verschiet
                       Ween niet, vrouw, ik ken u van voordien
                       ik heb u lief, zoiets verliest men niet.