Woordverliefd versluip ik mij
in jouw smiezen,
je wordt een glimlach die ritselt in het riet
een zieneres die mijn wereld weerbarst
verwarrend mij huidt en hardt tot ik stilschrijvend
zwijk in de vorigheid voor de orde
van de dingen achter de macht
voornaam mijn woord, mijn woord smoor ik,
en water mijn groothoofse vloot onwagelijk achter de plaats
mijn eeuwige loodse, die ik liefheb als het gezonkene
Één reactie op “De grenzen van mijn taal zijn niet de grenzen van mijn liefde”
Woonachtig: volgens de grote Groot-Antwerpse en steeds weer Belgische dichter Gust Gils betekent dit dat iemand doet alsof hij woont. Dat heb je overigens een tijdlang gedaan, meen ik te begrijpen. Ik houd enorm van dit gedicht, het hakkelt nauwelijks maar het verhakkelt nogal wat. Het spreekt haast wijl het stamelt, vooral binnensmonds