Categorieën
PLEEBEER

interview with Burak Ş. Çelik

[This interview was previously published in the 8th Issue of 
Buzdokuz Poetry Theory Criticism Magazine,
see buzdokuz.com
]

Hello Jim. Thank you for agreeing to interview me. Let me start with my first question: I wonder how you met asemic poetry. Can you talk about it?


In 1996, I made a group of fairly extreme experimental textual poems and sent them to a friend who was primarily a visual poet. He warned me that I would wind up making asemic writing if I continued to pursue such extreme experiments. That was the first time I saw the word “asemic”.
In 1997, I intentionally made some illegible handwritten poems. I sent them to John M. Bennett, who called them “spirit writing”. The following year, Tim Gaze published in his Asemic Series a small booklet of my illegible handwritten poems entitled Spirit Writing.

Could something really be a-semic? What is the connection of asemic poetry with meaning? Is it meaningless to be wordless?

My position has always been that there is no such thing as asemic writing. All writing has meaning, and all mark-making has meaning.Practitioners of asemic writing are involved in an aspirational practice.I have never accepted the definition of a-semic as poly-semic, which is very close to the definition offered by Wikipedia. (”With the non-specificity of asemic writing there comes a vacuum of meaning, which is left for the reader to fill in and interpret.”) We may as well assert that asemic writing is the opposite of itself.

In January of 1998, I sent an email to Tim Gaze in which I stated the following: the asemic text would seem to be an ideal, an impossibility, but possibly worth pursuing for just that reason.

In June of 2011, I posted the following comment to the ASEMIC Google Group: there is no such thing as asemic writing.in fact, there is no such thing as asemic anything. everything is readable, ie., can be and will be given meaning.the asemic is an unattainable ideal.in striving toward it, many mutations of writing and drawing (and other practices: photographing, to name but one) will come into being.this is the value of the asemic. working with asemia (attempting to write it, attempting to read and/or not read it) is a training exercise, and the products of that training exist as documentation of the process.

How can we read asemic poetry? Can you evaluate asemic poetry in terms of legibilty-illegibility?

Asemic writing was never meant to encourage any kind of reader-response engagement.
Asemic writing is a kind of writing-against-itself. It is intended to thwart the production of meaning, even the process of collaboratively constructed meaning-building.

The struggle in the production of asemic writing lies in the attempt to produce a meaningless text or text/image or quasi-calligraphic drawing, and failing, continually, in every attempt.If that specific struggle is not present in the production, then what is being produced is not asemic writing. It is, most often, either abstract visual art, or some variety of visual poetry.

The struggle in the reception (reading) of asemic writing lies in the attempt to discover or collaboratively construct meaning or meanings, and failing, being thwarted, continually, in every attempt.And, if that specific struggle is not present in the reading, then what is being read is not asemic writing. It is, most often, either abstract visual art, or some variety of visual poetry.

If there is no attempt at a reading to be thwarted, then there is no writing, of the asemic variety or any other kind.
And, if there is no resistance to the meaning-building process, that is, if the reader is free to associate any array of meanings he or she desires, then there is no reason to use the term “asemic” to refer to the writing being read.

Where would it be right to look for the avant-garde aspect of asemic poetry?


When asemic writing is in fact a kind of writing, it participates in the avant-garde tradition of writing-against-itself, which we can identify at least as early as 1909 with Italian Futurism. The tradition has continued, unbroken, through Russian Futurism, Dada, Surrealism, Lettrism, Cobra, Fluxus, Neoism, L=A=N=G=U=A=G=E writing, Otherstream poetries, and others I am surely neglecting, into the present.

When asemic writing is in fact not any kind of writing, but is rather a form of visual art, then it participates in the highly-successful (and highly-lucrative, for what that’s worth) tradition of mainstream 20th century abstract art, and has no claims whatsoever to the traditions of the avant-garde.

What are the features that distinguish post-asemic poetry from asemic poetry?

I actually don’t use the term “post-asemic” — because I don’t know what it means. Unless maybe it just means “no such thing as asemic writing”, in which case it’s a kind of belated acknowledgement of my understanding of the term in the late 1990s, and ever since.

We would be much better off with a term like “desemantized writing“, which Tomaso Binga in Italy was using as early as 1974. I wish I had known the term in 1997, when Tim Gaze and I started our correspondence. Then maybe this conversation could be about desemantized, rather than asemic, writing. Desemantized is so much clearer, and so much more specific, than asemic. But I didn’t learn of the term until much later, by which time “asemic” had taken on a life of its own, developing factions and divergent trajectories, under the umbrella of an international community sometimes called The Asemic Movement. (As of June 7, 2021, the Facebook group calledAsemic Writing: The New Post-Literate had over 20 thousand members and was averaging 40 posts per day.)

I have become interested in the contributions of women writers and artists to the current community of asemic writing, and also to the history of visual and concrete poetry.
Some of the poets included in the recently published Judith: Women Making Visual Poetry (Timglaset, May 2021) who are often associated with asemic writing are Rosaire Appel, Cinzia Farina, Satu Kaikkonen, Kerri Pullo and Lina Stern.

In an essay contextualizing the anthology, editor Amanda Earl writes:


“I see connections between the work of earlier women makers of visual poetry and contemporary practitioners. It is my hope that women today and tomorrow will be inspired to create and explore the rich history of women making visual poetry. That this visibility will lead to creating and opening spaces for women, knowing that they are not alone and that the work they are doing is valid.”

Amanda Earl


From my perspective I might add: “It is my hope that men today and tomorrow will be inspired to inform themselves and explore the rich history of women making visual poetry.”

In September of 2020, Primary Information published a book edited by Alex Balgiu and Mónica de la Torre entitled Women in Concrete Poetry: 1959-1979. Included among its poets are Tomaso Binga from Italy, Mirtha Dermisache from Brazil, and Ana Hatherly from Portugal, all of whom are very frequently mentioned in discussions of precursors, ancestors, and early practitioners of what has come to be known as asemic writing.

In 2013, Jessica Smith edited Women of Visual Poetry, and published it online at EVENING WILL COME: A MONTHLY JOURNAL OF POETICS. Included are 63 women who make works identified as visual poems. In her introduction she writes the following:

“Visual poetry as a subset of the poetry community is plagued by the same illness as poetry itself. Every time VIDA does a count of the woeful underrepresentation of female poets in major publications, editors claim that women don’t submit. Perhaps the language, and resulting practice, of “submission” is repellent. Editors, of both magazines and more cloaked periodicals like anthologies, must research writers and actively pursue the writers they want to publish, specifically request work from these writers, and create an environment in which writers feel comfortable “contributing” to the collaborative entity.

Maybe the need to actively research and invite women to participate in a project will fade when periodicals are less blatantly gender biased. For now, editors can’t expect numbers trouble to magically clear up on its own. And in the meantime, projects that witness the truth of the underrepresented must continue to provide an accurate survey of the poetry scene.”

Jessica Smith


Some of the poets published in Women of Visual Poetry who are often associated with asemic writing include Rosaire Appel, Rachel Defay-Liautard, C. Mehrl Bennett, Pearl Pirie, Amanda Earl, Kiki Franceschi, Fátima Queiroz, Rosa Gravino, Donna Kuhn, and Miriam Midley.

The digitally archived series of WOMEN ASEMIC WRITERS Exhibits consists of seven galleries, beginning with the spring of 2018 exhibit, and ending with the summer of 2020 exhibit. Among many other currently active women asemic writers, the series includes Kimm Kiriako, Lina Stern, Anneke Baeten, Nicola Winborn, Marcia Brauer, Kerri Pullo, Floriana Rigo, Lucinda Sherlock, Donmay Donamayoora, Laura Ortiz, Tatiana Roumelioti, Maria Teresa Cazzaro, Renata Solimini, Tommasina Bianca Squadrito, Kristine Snodgrass, and Judith Copithorne.


In February of 2021, De Villo Sloan posted a review, including several images, of American Apparell by Kristine Snodgrass (Alien Buddha Press, 2020). Sloan says ” In recent years Kristine Snodgrass has garnered praise and gained an audience in the international asemic writing community.” I wrote him a brief note expressing my interest in Snodgrass, and in his review of her book. He published my note at his Asemic Front Two blogspot. Here is an excerpt:

It makes me happy to see work developed under the umbrella of “asemic writing” circling back towards its origins in content-driven text/image poetry.

As Kristine Snodgrass writes,

“The glitch reimagines the language, dissecting it and rearranging it in the spirit of asemics. Or pansemic. Or abstract.”

Kristine Snodgrass

This approach identifies asemic writing as one component among many in the ever-expanding constellation of experimental/innovative/difficult/restless poetries.

When I try to imagine what the term post-asemic might refer to, what particular works and writers it might refer to, I think of Kristine Snodgrass, who works as Associate Professor of English and Modern Languages in the area of Creative Writing/Poetry at Florida A&M University. I like to think of her term femmeglitch from 2020, in relation to Tomaso Binga’s feminist concept of desemantized writing, from 1974. It might be fruitful to consider a trajectory for recent developments in visual poetry, beginning in the late-1960s/early-1970s, passing through a phase known as “asemic writing”, and returning, now, renewed, transformed, and mutagenic, as a variety of visual poetry (or, perhaps, visual writing) to be known, at least for a while, as”post-asemic writing”.

Is it correct to consider asemic poetry as a title under visual poetry?

I certainly think so.We have poetry, and one variety of poetry is called visual poetry.So, we have visual poetry, and one variety of visual poetry is called asemic writing.

As I wrote in an email to Peter Swenger, in November of 2017: the wheel of asemic writing has been invented many times, but only once has it led to what is now called The Asemic Movement.

Asemic writing seems always to arise from an extreme attention to the minutiae of writing. I think of Henri Michaux. His book of desemantized handwriting entitled Narration (which could perhaps be called a kind of spirit writing) was published in 1927. He started writing in 1922 and in 1924 he produced a visual work entitled”Alphabet”, which begins to establish him as an ancestor of asemic writing, or maybe as a full practitioner in all aspects other than the use of the word “asemic”.

Michaux continued to explore the possibilities of his “drawritings” (to borrow a term Marco Giovenale has used to describe his own asemic practice) for the rest of his long life (1899 – 1984). While Miserable Miracle: La Mescaline (Miserable Miracle, 1956) is probably his best known book from the eleven-year period during which he experimented with the relationship of mescaline to writing, three other books from this period have recently been combined into one book and published by City Lights. Quatre cents homme en croix (Four Hundred Men on the Cross), a collaboration with Roberto Matta entitled Vigies sur cibles (Watchtowers on Targets), and Paix dans les brisements (Peace in the Breaking) were all written between 1956 and 1959. They have been published together in an English translation by Gillian Conoley under the title Thousand Times Broken (2014). They all contain examples of thequasi-calligraphic drawing or desemanticized handwriting which is similar to some of the most prevalent and popular forms of what is now known as asemic writing.


One might also think of Christian Dotremont. Dotremont became involved with the Surrealist movement while still in his early twenties, while identifying himself primarily as a poet. Under the influence of Surrealism, he began to produce his logogrammes, a kind of text-as-image work, ornate calligraphic renditions of words and phrases in deliberately ambiguous and polysemic arrangements we might now experience as almost an exact opposite of asemic writing. For Dotremont, the calligraphic ambiguities were an extension, an intensification, of the expressivity found in some of the more conventional (at least in appearance) Surrealist writing. He titled one of his late logogrammes (1972 — he died in 1979) “Poetry must be seen and not only read”.

Foregrounding the visuality (we might say the materiality) of the poem was explored as a means of expanding the complex communicative potential characteristic of even the most traditional poetries. Dotremont’s calligraphic experiments are similar in appearance at least to much of what has been produced in the past twenty years or so under the rubric of asemic writing.

And of course we must think of the works of Tomaso Binga (the artistic pseudonym of Bianca Pucciarelli Menna), who was using the term Scrittura desemantizzata (Desemantized Writing) at least as early as 1974. Binga’s desemantized handwriting,while all but illegible as writing, was intended as very clear, precise communication of her feminist analysis of the silencing, the marginalization, the objectification, and the commodification of women in the patriarchal society of post-WWII Italy.

In a 2019 interview published in Hyperallergic, she explained some of her thinking to Francesco Dama:

“I work on writing. I don’t want to invent a new code, but I attempt a process of de-semantization of the verbal code. In my works, words grow and multiply likeliving beings, they cross over the places they are supposed to belong, they proliferate like cells, they invade the spaces that surround us.”

Tomaso Binga

Until fairly recently, many of us wrote at least the first drafts of our poems by hand. Handwriting is often a little slippery in its conveyance of intended sense. Even our own handwriting can be at times ambiguous or even illegible. The potential for exploring intentionally ambiguous, and even intentionally illegible, handwriting is always present. It is always hovering, lingering, in some liminal space at the edge of conscious thought.
I came to the asemic through poetry. I spent years writing syllabics, breaking the word into its syllabic components, as with all conventional poetry, but counting the number of syllables rather than the number of stresses. Eventually, inevitably, I started breaking the word into its letteral components, sometimes counting them, or counting them and the spaces between them. The next step, which also seemed inevitable, was to begin exploring permutations of the letters. That led to a sort of calligraphy, a quasi-alphabetical non-semantic writing utilizing neither syntax nor grammar, a kind of letteral and gestural handwriting. Then came page-as-field compositions consisting of letteral scrawls and squiggles, mutated geometric forms, gestural improvisations and doodling. Somewhere in this process an interest in shaped visual poems had developed, along with the exploration of text/image collage poems.

Any stopping point is also a starting point, that much is a given. It becomes very interesting when we realize that every stopping point is actually a multitude of starting points, and we have the ability to move out from wherever we are in many directions at once.On the page, or in our books, we might identify a step-by-step understanding of, for example, how textual poetry leads to visual poetry which then leads to asemic writing, but in the mind all of these variations exist simultaneously. We experience them as a swarming simultaneity, not as a causal sequence.

Have you come across a study that deals with asemic poetry in the context of psychoanalysis? Do you think asemic poems can reveal the personality and subconscious of the poet?

I haven’t read this kind of study, and I would be a little suspicious of this kind of thing from the outset. I don’t think handwriting analysis — graphology — is the direction I want to take, or advocate, or encourage, in relation to the (attempted) reading of asemic writing.We should attempt to read it in the largest, most complex, context we can find for it. Let’s begin by reading it as literature, within the history of literature, produced by a particular human being, in a specific time and place, with specific socio-economic, political and religious influences in full play. I propose this only as a sketch of a beginning.

What does asemic poetry aim to destroy and what does it promise to replace it?

As Hugo Ball proclaimed, in his Dada Manifesto of July 1916: 

“A line of poetry is a chance to get rid of all the filth that clings to this accursed language, as if put there by stockbrokers’ hands, hands worn smooth by coins.”

Hugo Ball

A hundred and five years later, we should add that a page-as-field composition is a chance to get rid of all the filth that clings to this accursed language, as if put there by stockbrokers’ hands, hands worn smooth by coins.

A textimagepoem is a chance to get rid of all the filth that clings to this accursed language, as if put there by stockbrokers’ hands, hands worn smooth by coins.Writing-against-itself is a chance to get rid of all the filth that clings to this accursed language, as if put there by stockbrokers’ hands, hands worn smooth by coins.An asemic poem is a chance to get rid of all the filth that clings to this accursed language, as if put there by stockbrokers’ hands, hands worn smooth by coins.

In the mid-1990s I was involved in some correspondence with a few poets who were, from time to time, interested in considering the practice of writing experimental poetry as a kind of spiritual discipline. The following citations are taken from an array of writers who helped to inform that kind of thinking. If not for these specific writers, and for this general line of thought, it is unlikely that my first attempts at illegible calligraphy would have been referred to as spirit writing.

Patricia Cox Miller, in her essay “In Praise of Nonsense” discusses an intriguing array of early sound poetry, along with speculations concerning the intentions of the poets. She writes:

Paul, who talks about what the magical papyri do, has in his first letter to the Corinthians described basic aspects of alphabetical language. They are aspects that carry the archaic sensibility of that language, especially as it shows itself in the magical papyri where spiritual language is best and most fully preserved. The information from Paul concerns the form and qualities of this language: it is ecstatic prayer that does not sound like normal language but rather like music (as Paul’s repeated musical metaphors suggest – gong, cymbal, flute, harp, bugle); it is not intelligible, but it is rhythmic; and it is also powerful, for it brings manifestations of the spirit. Further, those manifestations take the verbal form not of reasonable words (‘For if I pray in a tongue, my spirit prays but my mind is unfruitful’) but, as we know from other sources, of strings of letters, particularly of vowels, and these somehow give expression to ‘mysteries in the Spirit’ (1 Cor 14:2).

Patricia Cox Miller


Jerome Rothenberg, writing in Technicians of The Sacred about an aboriginal rain chant, offers the following commentary:

Such special languages – meaningless &/or mysterious – are a small but nearly universal aspect of ‘primitive-&-archaic’ poetry. They may involve (1) purely invented, meaningless sounds, (2) distortion of ordinary words & syntax, (3) ancient words emptied of their (long since forgotten) meanings, (4) words borrowed from other languages & likewise emptied. And all these may, in addition, be explained as (1) spirit language, (2) animal language, (3) ancestral language – distinctions between them often being blurred.

Jerome Rothenberg

In his books about the Kabbalistic practices of Abraham Abulafia, Moshe Idel provides us with descriptions of 13th century compositional practices involving letteral recombination.
Abulafia wrote:

“If it be night, kindle many lights, until all be bright.
Then take ink, pen, and a table to thy hand and remember that thou art about to serve God in joy of the gladness of heart.
Now begin to combine a few or many letters, to permute and to combine them until thy heart be warm.
Then be mindful of their movements and of what thou canst bring forth by moving them.
And when thou feelest that thy heart is already warm and when thou seest that by combinations of letters thou canst grasp new things which by human tradition or by thyself thou wouldst not be able to know and when thou art thus prepared to receive the influx of divine power which flows into thee, then turn all thy true thought to imagine the Name and His exalted angels in thy heart as if they were human beings sitting or standing about thee.”

Abraham Abulafia


In his discussion of Abulafia’s process of recombining the letters of the sacred name, a practice the name of which has been transliterated as zerufe otiot or tzeruf otiyot, Moshe Idel describes the radical poetics of this particular version of the Prophetic Kabbalah.
Idel writes:

This technique of breaking-down or atomizing the Name is the most distinctive characteristic of Abulafia’s technique; the Holy Name contains within itself ‘scientific’ readings of the structure of the world and its activities, thereby possessing both an ‘informative’ character and magical powers. It is reasonable to assume that both qualities are associated with the peculiar structure of the Name. However, in Abulafia’s view this structure must be destroyed in order to exploit the ‘prophetic’ potential of these Names and to create a series of new structures by means of letter-combinations. In the course of the changes taking place in the structure of the Name, the structure of human consciousness likewise changes. As Abulafia indicated in a number of places, the Divine Name is inscribed upon man’s soul, making it reasonable to assume that the process of letter-combinations worked upon the Name is understood as occurring simultaneously in the human soul.


Moshe Idel again:

Abulafia’s way is an original one in terms of the psychological mechanism by which the new consciousness that it reaches is activated. While in the other known techniques – Yoga, Sufism and hesychasm – the goal is to attain the maximum degree of concentration by means of a generally simple formula, to be repeated over and over again, Abulafia’s method is based upon the contemplation of a constantly changing object: one must combine the letters and their vowel signs, ‘sing’ and move the head in accordance with the vocalization, and even lift one’s hands in the gesture of Priestly Blessing. This combination of constantly changing components is entirely different from what we know of these other techniques. Abulafia is not interested in relaxing the consciousness by means of concentration on a ‘point,’ but in purifying it by the necessity to concentrate intensely on such a large number of activities that it is almost impossible at that moment to think about any other subject. By this means, the consciousness is purified of every subject apart from the names being uttered.


So, that is some of what I was reading and considering during the years in which the word “asemic” came to be included in my vocabulary. My personal beliefs are probably closer to the technicians of the sacred than they are to 13th century prophetic kabbalah, but it was and is good to know about precursors and ancestors of asemic writing who had things on their mind other than the creation of aesthetic or even philosophical works of verbal art.

When I saw the asemic poem below, I had the thought that the existing was covered up and given it a new form and meaning, maybe a new reality. I’m curious about the background of this poem.

Overprinting is a form of collage. Overprinting is a form of erasure poetry. Ride a bus through a city. Drive in a car, almost anywhere. Walk along a sidewalk, past fast-food franchises and strip-malls. Sit in a waiting room and flip through a magazine.

Overprinting is realism. Fragments are how much of what, whenever encountered, mostly elsewhere? Seeger as was his the genteel tradition both men four what to do before he to deal with the mystic populist American Society New York American Indian music Washington). Overprinting is the cut-up method, a writing of a kind of research poetry to produce a kind of training manual.

10. You made the following asemic poem with sticky tape. I have come across other works made with sticky tape. It’s like incorporating the material into the poem. Regarding this, what would you like to say about the following work?

You are exactly right. I use tape, instead of glue, because the tape becomes part of the composition, part of it’s texture, the intrusion of an unnecessary surface among all of the other essential surfaces. Tape is a proletarian version of the motto: Be here, now. It is Rimbaud telling us “I is another” and William Blake telling us “The eye altering, alters all”. We use tape to tell ourselves a timeless truism: all art is a lie. William Burroughs told us, probably more than once: “Truth may appear only once; it may not be repeatable.” So the tape is a glimpse of the real, which in real time, in real life, in the real world, is always experienced as a Zen-slap in the face.

Thank you for your questions, Burak. I appreciate being given this opportunity.

Jim Leftwich June 2021

previously published in the 8th Issue of 
Buzdokuz Poetry Theory Criticism Magazine
optimised for screen readability by NKdeE

Categorieën
erger

De glazenwasser

De glazenwasser

Een Chinees zei gister dat de stilte in Nederland zo rustig is.
Een glazenwasser verliest zijn evenwicht.
En valt dood neer in Arnhem.

Wachtend voor het stoplicht keek ik
omhoog en zag aan de overkant 
van het kruispunt een glazenwasser,
wankelend op de hoogste sport
van zijn trap onhandig met zijn wisser en zeemlap
reiken naar een raam dat open stond.

Ik vroeg mij af waarom hij denkt
dat dat niet levensgevaarlijk is.
Ze zeiden op het nieuws dat een glazenwasser
zijn evenwicht verloor en in Arnhem is neergestort.
Dit alles verbaast me niets.

Ik ben van nature confuus van aard.

 

 

 

Categorieën
PLEEBEER

Heibel en trammelant

Zij kondigen zich aan als eerstgedienden:
“Heibel en trammelant, voor ieder nieuw begin”
Een angstknauw laat hen oudvertrouwd binnen
Wulps heupwiegend volgt Vernieuwzucht in hun voetspoor

Daar gaan we weer denk ik, en ja hoor
Zij voeren hoog in hun vaandel:
De Toekomst!
Heibel ziet grote veranderingen
En Trammelant zegt dat daar haast bij is
Zij laten met trompetgeschal Vernieuwzucht
Van zijn beste kant klinken,
klanken zo weemakend die ik hoor!

Ik sputter wat over nu geen ommezwaai aan mijn hoofd
Maak weloverwogen zwierende armbewegingen alsof ik dans
Trap onverwacht Heibel en Trammelant recht in het kruis
Mompel binnensmonds “een koekje van eigen deeg, my dear”
Hoor hoge piepstemmetjes kermen in koor:
Harmen doet aan vernielzucht, hoor!

Voor Vernieuwzucht heb ik wat beters in petto
Ik ga naar de kelder en haal Traditie tevoorschijn
Leg hem alles kort uit; hij knikt begripvol
Traditie weet dat dit zijn moment is:
Is top fit en er helemaal klaar voor!
Witheet en niet te houden
Vliegt ie Vernieuwzucht naar de strot
Die schrikt zich helemaal het apeloetje!

Met spastische kattensprongen stiefelt Vernieuwzucht er vandoor
Op oudkrakende botten maar nog jong van geest Traditie er achteraan
Een ratrace zoals niemand ooit zag!
Ik zal jullie vertellen hoe het afliep, Lieverds
Wees bij de les!

Met een snoekduik werpt Traditie zich op Vernieuwzucht
Hij is zijn ultieme gruwel, Vernieuwzucht knijpt de billen saam
Krijgt acuut kippenvel tussen de schouderbladen
Zweet peentjes en weet als geen ander
Traditie is groter, de Dwarsligger is groter
De grote Dwarsligger, Traditie is groot!

Nu moet je boos worden, echt
Nu moeten jullie boos worden, echt
Nu moet je echt heel boos worden, echt
Echt, JULLIE zijn immers ONZE gruwel!

Met twee handen sla je eerst links dan rechts
De Dwarsligger hard op z’n stijve kaken
Doe een pas naar achter nu, dat is wel zo gepast en zie
Een dun rillend stroompje bloed sijpelt uit z’n grote dikke neus
Ook veel tranend snot nu uit monden, oren en ogen
Allemaal oud snot!

Lach lachend hard een schaterlach!
Lachen tot je er dood bij neervalt!
Lachen tot je een ons weegt, tot het lachen je vergaat!
En lachen zullen jullie: LACHEN ZEG IK TOCH!?

Categorieën
PLEEBEER

Zoutloos lonkt de eenzaat

Er heerst pandemie. De herbergen zijn dicht. Mannen liggen op de zetel voor de treurbuis bier uit blik te drinken en laten hun vrouwen op hun honger.

Deze gaan dan stiekem elektronepgesprekjes voeren op  sites bedoeld om afspraakjes te maken om van bil te gaan.

Zelden komen ze ervan.

Buiten verkneukelt het virus zich in zoveel uitzichtloze eenzaamheid.

Categorieën
beeld erger tekst vertalingen

Dolores

Dolores

twee fragmenten

O gewaad niet van goud maar verguld,
   O gaarde waar alleman mag toeven,
O toren niet van ivoor, maar onthuld
   door hoog reikende handen uit de groeve ;
O mystische roos die bloeit op het slijk,
   O huis gebouwd door ijskoude harten,
O huis van vuur onblusbaar en rijk,
   Onze Lieve Vrouw van Smarten !

O lippen vol van wellust, vol van vreugd,
   kronkelslangen aan mijn borst gedrukt,
hap stevig toe, opdat zo’n wrede kus u heugt,
   en druk opnieuw uw lippen waar dat is gelukt.
Mijn hart dat danst als ik zo vurig word gekust,
   mijn ogen tranen, terwijl mijn vlam verrijst –
ach voed en vul mijn zuchten ongeblust,
   eerdat de pijn haar deel opeist.

~

Genaderd ben ik van de verste, de uiterste poort
   tot het altaar waar geilheid door gebed wordt gestut –
welk nut dient zo’n vroomheid de sterflijke soort ?
   Zeg ons, Vrouwe van kwelling, welk nut ?
Uwer is de laatste slok wijn en míjn mores,
   de laatste drup van de kelk zal u tarten,
O droeve en woeste, wellustige Dolores,
   Onze Lieve Vrouw van Smarten !

Uwer is de jonge wijn van mijn begeren,
   vrucht van vier lippen die zich verdrongen
tot haar en oogleden zich aan de vlam bezeren,
   met schuim gevoed door felle slangentongen,
het slangenkwijl van ongetemde wellust,
   zouter nog dan het geborrel van de zee –
onstuimig vuur komt weer tot rust,
   als zoete wijn maakt het gedwee.

~

Algeron Charles Swinburne, Dolores – notre-dame des sept douleurs, Londen 1866

Categorieën
PLEEBEER

uit: TransDiaMorph

Werk In Wording

Tekst 11, eerste schets/test

Categorieën
PLEEBEER

Stemverstrengeling 2

uit metafysika uitgelegd aan onze goden van sadà\exposadà
tekst 1
stem: Nanne Nauta

verkrijgbaar bij Uitgeverij crU; http://www.uitgeverijcru.nl/bundels/metafysika-uitgelegd-aan-onze-goden/

Categorieën
PLEEBEER

Stemverstrengeling 1

uit metafysika uitgelegd aan onze goden van sadà\exposadà
tekst 3
stem: Jeroen van den Heuvel.

verkrijgbaar bij uitgeverij crU http://www.uitgeverijcru.nl/bundels/metafysika-uitgelegd-aan-onze-goden/

zie ook: https://ooteoote.nl/2019/10/ei-182-sadaexposada-metafysika-uitgelegd-aan-onze-goden-i-3/

Categorieën
PLEEBEER

from the NKdeE bk-tarot ‘noir’

Categorieën
PLEEBEER

wat een kunstenaar behoort te doen


TER AFSCHEID

WAT EEN KUNSTENAAR BEHOORT TE DOEN



WAT EEN KUNSTENAAR BEHOORT TE DOEN

IS DE DOOD REANIMEREN OF ANIMEREN

BEIDE INTERESSANT



IK VERKIES REANIMEREN

WANT DAT SUGGEREERT DAT DOOD OOIT LEVEND WAS

OF LEVEND IS GEWEEST

DIT IS DE MELANCHOLIE WAAR IK VAN HOUD



HET LEVEN, DAT IS DE BUITENKANT VAN DE DOOD

ER ZOU NU EEN KERN IN HET LEVEN ZIJN,

ONS ONBEKEND EN GELIJK DE DOOD



ALLES WORDT OMGEVEN DOOR VERDRIET, EEUWIGE

WEEMOED EN HET GEVOEL ONBESTEMD TE ZIJN

HIER IS DE KUNSTENAAR THUIS



HIJ BEWEEGT ZICH STEEDS WEER TOT DE KERN

DIE DE DOOD IS

DOET MELDING HIERVAN AAN ANDEREN EN ZORGT

VOOR

HEELHEID

Categorieën
PLEEBEER

Dagen, nachten

Het is al lang kwart over acht geweest. Of kwart over zes, voor mijn part. Het doet er niet toe.

Het is immers kwart over tien.

We zijn vlug geneigd hieruit een besluit te trekken maar dat is er niet.

Als we er morgen maar niet meer aan denken.

Het is bijlange morgen nog niet.

Er kan nog veel gebeuren.

Of helemaal niets.  

Categorieën
beeld erger tekst vertalingen

De zwarte dame

De zwarte dame

Zij heeft haar zinnen, van duivelen bezeten,
op het arme kind gezet, een vreemde proeverij
van kwade vruchten – haar kleed alvast kapotgereten,
bereidt het roofdier slinks haar wrede boeverij:

Aanschouw haar zalige tepels beide, ze prijken
hoger dan een hand kan grijpen, haar vertier
– haar woest getrappel – gaat louter over lijken,
lam slaat elke tong, ongeschikt voor geil plezier.

De bevende gazelle in al haar naaktheid vloekt
met de dwaze olifant – zij wentelt zich gezwind
ruggelings, koestert hartverwarmend als een kloek,
lacht naïef haar tanden bloot naar het treurig kind –

Dan tussen haar benen waar men de prooi al vond
kijkt een duister open plooi je onder krulmos aan:
betreed het paleis van deze uitzonderlijke mond
bleek en roze als een schelpdier van de oceaan.

(naar Stéphane Mallarmé)

ill. Kees van Dongen, kleurenlitho voor Henry de Montherlant, Les Lépreuses, Parijs 1947

Categorieën
PLEEBEER

Intergalactic Integration

Irem Kaneli 1998 Groningen – Beetsterzwaag

Categorieën
beeld PLEEBEER tekst

leftwich/vekemans image to text app (8)

every essence is obscene
every creature is a lie

my hairy wings will circumcise
my hairy snout will suck your wets
my angled ache will penetrate
your fishy love will turn to hate

every creature is a lie
every essence is obscene

you will sync with death and i will rise

extended version:

EDEN CELS FIN FLEUR
(from the Boucquet Dominion)

image: jim leftwich
text & music:
dv + vintage modular 2.2.5 + ITL

Categorieën
PLEEBEER

leftwich/vekemans image to text app (5)

reign a pun the rash thy fiery hail of laughter
ravish the margins do bleed the verge to its ditch
blacken the pale and each think burden with hope
the center of our ail and complicit to tongue with.

swallow eye do i swerve in contentment
sacred to none so sick i reed in your winding
and a way is the way to my waist in the end.

images: jim leftwich
text: dv

Categorieën
PLEEBEER

leftwich/vekemans image to text app (3)

to earn the page i bled
it sick to swer ve th e k
wint i snapped its str
ing to wheel the want
i broke the axles to v
erify its death be bliss.

images: jim leftwich
text: dv


Categorieën
beeld PLEEBEER tekst

leftwich/vekemans image to text app (2)

image:

text:

your roam is sacked
increase of none
unvoice my syllables
delete my jots
do touch me not

remain beatitude a
manual and litter sparks
of flight each dying ache
we try to knit the torn
of tender ligaments

to the filth of our devotion.

images: jim leftwich
text: dv


– advertentie –

Steun het Platform voor Literatuur en ergere Ellende:

Koop een RADIO KLEBNIKOV CD!

ontdek alle RKCD’s op
https://radioklebnikov.bandcamp.com/

Categorieën
PLEEBEER

mijn naam is advocaat

Hallo lieverd,

Mijn excuses voor het verstoren
van uw dagelijkse werkzaamheden!!

Mijn naam is Advocaat Mehmet Keles Esq,
een advocaat en hoofdadvocaat die werkt
op alle gebieden van de jurisdictie van de familierechtbank.

Ik heb mijn cliënt en zijn gezin verloren
bij een auto-ongeluk, hij heeft het bedrag van
(dertien miljoen achthonderdtachtigduizend dollar)
op zijn rekening staan, ik heb een mandaat
van zijn bank gekregen om zijn naaste familieleden
te voorzien voordat het fonds in beslag wordt genomen
door de Bank.

daarom heb ik contact met u opgenomen
in deze zaak vanwege het feit dat u dezelfde
achternaam had met mijn overleden cliënt
hij komt ook uit uw land en er is geen
geregistreerde erfgenaam in zijn rekeningbestand

bij de bank,

gelieve dringend te reageren zodat ik kan
geven u alle nodige informatie
over deze erfenis transactie
voor uw beste begrip
als u geïnteresseerd bent.

Heb een mooie dag
wachten op uw snelle
antwoord!

Met vriendelijke groet!
Barr. Mehmet Keles Esq

Categorieën
PLEEBEER

Vanuit de holen

.

Wie eenmaal het getal kent

van de volmaakt vrije wereld,

blijft hij misschien wel zij

dan voorgoed thuis?

.

Of begint dan het dolen?

++

.

Niet achterlijkheid noch vrolijkheid

worden beloond, ik val mooi

.

buiten de prijzen. Daar

is het goed toeven.  

Categorieën
PLEEBEER

Zonder titel, alsnog

Sans titre en attendant  

Un arbre, ni coq ni âne,
prend soin de son âme.
Y saute un pinceau
ou encore un homme – oiseau.  

Ils sauvegardent notre jeunesse,
ni d’une poule, ni d’une ânesse,
empêchant notre tronc
de prendre folie ou poltron.   

Vois-tu ce gros tronc ?
La forme le ronge,
la vase d’un mauvais songe.  

Vois-tu cette fine branche ?
Elle a une belle jambe bien blanche.
Zonder titel alsnog

Van de hak op de tak
zelden omgekeerd, zelden mak,
springt nu eens de mees
dan weer de mens met de pees.  

Het houdt ons, bomen, jong
die van de wereld zijn de long.
Het belet onze stam
krankzinnig te worden of lam.  

Zie je die dikstam?
Hij vergaat van de vorm
die hem wegknaagt tot molm.  

Zie je die duntwijg?
Aan zijn voet een paardenvijg.      
Categorieën
PLEEBEER

Ongeloof van elke dag – Incrédule quotidien

Incrédule quotidien  

L’indiffère semble un malheur.
L’incrédule du coup a peur.  

Quel bonheur, que rien ne casse,
je n’ai pas de copains de classe,
ni des camarades de chasse,
s’appelant bêtement Ducasse.  

Le cuir une peau bien tannée
se tient souple dans la main.
La viande dans la saumure salée
se fait manger de goût plein.  

Tu as beau dire que tu t’en fiches,
pâlis au moins quand on te couillonne.

Ongeloof van elke dag
 
Onverschil lijkt een ongeluk,
ongeloof schrik zonder opsmuk.
 
Mijn geluk kan niet stuk:
ik ken geen Van Lienden
onder mijn vrienden.
 
Gelooid ligt het leer
soepel in de hand.
Gepekeld keer op keer
mals het vlees onder de tand.
 
Zeg dan nog wat kan het je schelen.
Verbleek en laat met je ballen spelen.
Categorieën
PLEEBEER

Eerste Tekst uit TransDiaMorph

Categorieën
beeld erger tekst

Der Himmel ist grau boven dit eindeloos moeras

Mijn god, al die herinneringen, Mnemosyne is een beest. Zonet weerklinkt de stem weer van mijn moeder. Mijn vader eet gehakt. En ik? Sterven zal ik in deze poel, dit bellenvat dat het verleden opslorpt en weer uitspuugt. Mijn slab en mijn baard kleven en stinken als de hel die mijn geboortegrond is.

En de toekomst, wat komt nog? Ook die zweeft en sneeft om mij heen, klautert uit dezelfde bron, was dit dan haar doos vol van het kwaad dat zich uitstort over de levende wezens? Dansen, het beste ervan maken, waar is Terpsichore als je haar nodig hebt, nee, Erato, Erato danst schoon genoeg, is een betere cipier voor alles wat ademt en bloedt.

Ik schommel, eerst komt het geluid van links, ijl en schril, dan van rechts, ietwat vals, verkeerd gestemd zeker, ik schommel door het strottenhoofd van de geschiedenis.
Children, leave the string alone! *) Kleio en Melpomene komen gearmd geslenterd van de grijsblauwe verte achter de bergen tot aan de rivier waaraan ik zit en beef. Hier, zeggen zij, open maar, en overhandigen mij een pakje in bruin pakpapier, als ik het open zijn ze weg, in het pakje zit een gedicht, in het gedicht komen van achter de bergen in de blauwgrijze verte gearmd geslenterd Melpomene en Kleio tot aan de rivier waaraan ik beef en zit. Hier, zeggen zij, open maar—

o˜˜

Ik ben inmiddels wel gewend aan dit land. Soms als ik me begin te vervelen met het almaar voorbijstromend water, zoek ik mijn pakje en open het. Alles wat ik ken en vergeten ben is om me heen. De stem van mijn vader, mijn moeder met haar volle mond weerklinken maar kort, al snel rijst achter de bergen van Eurynome het verre blauw, dat grijs is en blauw tegelijk. Craquelé. De bewakers van het land laten zich nooit zien nooit zien nooit zien. Ik ben vergeten dat ik vergeten ben en vraag als dat domme wicht waar mijn geliefde blijft blijft blijft en wie bewaakt hier het land, niks sterven en dood, Droste & Doppler bewaken het land.


titel ontleend aan Chris Yperman, Pour Delphine
*) Robert Graves, ‘Warning to Children’
ill. Caspar David Friedrich

Categorieën
beeld erger

Verzamelwoede – Variant…

Categorieën
beeld erger

Erik Bindervoet, Verzamelwoede (voor volledig scherm)

Categorieën
PLEEBEER

Zo’n titel die Hannah Duchamp altijd paraat heeft

Zo’n titel die Hannah Duchamp altijd paraat heeft

Loopt u wel eens in de lente door het bos?
Ruikt u de wilde jasmijn wel?
Ziet u de volle knoppen van de kamperfoelie?
Struikelt u over oppoppende krultangen van jonge varens?

Uw scribent spreekt u hierover aan vandaag.
Hij is niet helemaal eerlijk geweest.
Harmen was namelijk jarig gister en
heeft u daar niets over verteld.
Al 52 jaar brak hij d.d. 28 april
de winter en zomer in twee.

Het was een koud dag,
maar in de zon al zomers warm.
Jaargang 53 is aanstaande vandaag:
het is 29 april in het jaar tweeduizendzeventien,
een zaterdag

Lente en herfst vindt Harmen stom want
de overgangen tussen zomer en winter

ZIJN KWETSEND

Voor lente en herfst hebben de mensen een zwak.
Dat ligt aan de lente en de herfst, niet aan de mensen:
lente en herfst moeten gewoon hun ware aard tonen!
Want wat wil je nu, tante Lente? Wat wil je, oompje herfst?

Jullie willen toch beiden
gewoon zomer of winter zijn?
Hèhè lente, met je bloesems en zo,
tut tut herfst, met je bruine bladeren en zo

Maar waar Harmen ook liep,
het rook er naar wilde Jasmijn en
omdat die geur zo heerlijk was,
plukte hij 15 bloemtoppen.

Eerst dacht hij aan thee
maar nee, dan liever griesmeelpudding
met hazelnoot, citroen, vanille,
cranberries en rozijnen.

Harmen kookte de bloesem in melk
met citroenschil en vanille,
zeefde de melk en maakte de pudding.
The proof is in the pudding.

Waren die wimpers en wenkbrauwen
van het meisje met de parel nu voor,
tijdens of na het debat over cultuur
gisteren nieuws?

Loopt u wel eens door het bos?
Ruikt u de wilde jasmijn wel?
Ziet u de volle knoppen van de kamperfoelie?
En struikelt u over de oppoppende krultangen van jonge varens?

Categorieën
PLEEBEER

Als schilder dien je immers alle woorden opnieuw uit te vinden

Schilderde vandaag als een bukraket
Als schilder dien je immers alle woorden opnieuw uit te vinden
Anders regent het niet in Napels


Afspraken werden niet nagekomen
2 uur: Pipo kwam niet opdagen
3 uur: belde ik hem op
helemaal vergeten zeid-tie

Gister maakte we die afspraak, liefje

Gister bakte ik een cake voor jou
en ruimde vanmorgen m’n huis op
dat was vandaag, dat je wacht en wacht
en je verheugt en verheugt

Ik probeerde daarna alle schilderijen van Stan de Sitter
alias Landschip, in één schilderij samen te vatten:
Eerste werktitel was ‘Het regent in Napels’
naar een gedicht dat ik ooit schreef
over dieren en jongens op brommers,
Europa en vrouwen met dikke billen
uitmondend in de Dikke Derrière van Dikke Duitse Kunsttantes

Daar ging dat schitterend gedicht over namelijk
En Panamese bankiers natuurlijk ook,
die elkaar met gouddraad dichtnaaien
in hightech loodsen op de tweede Maasvlakte

Vraag me niet waarom
zo denk ik gewoon
Het waait wiei waai woei weg in Vlaardingen had ook gekund,
of Elvis de Pelvis in z’n jonge jaren, zoals opa Poppel zei

Doe mij maar het hier en nu, niet dat saaie daar en toen
onzinnige herhaaldrift van kunstenaars obligaat en obsoleet
en niet abject en infaam zoals Bram Moskowicz uit den treure
keer op keer zo fijnzinnig bleef herhalen

Vandaar mijn groots werk beste mensen
waaraan ik nog wat zit te ruften,
omdat ik het nog niet goed vind
om ten-TOON-te-stellen

MAAR, daar gaat het hier ook helemaal niet om:
met dit gedicht zal ik nooit Slavier halen
want daarvoor moet je in Utrecht wonen zei meneer Nauta
want fatsoen moet je doen! Vind u niet meneer Derks?

Ik hoop hiermee alle dichtwetten te hebben overtreden
Mannie, Nanne en Willem krijgen geen appelcake meer
enkel nog billenkoek hier ter huize

PS: ik maak hier volgend jaar wel een gedicht van.
Eitje
Groeten uit regenachtig Schildersland!

Categorieën
PLEEBEER

hoogstwaarschijnlijk is het nieuwe absoluut, denkt u niet?

Hoogstwaarschijnlijk is het nieuwe absoluut, denkt u niet?

Eerst stijgt de rook nog recht of bijna recht omhoog.
De windrichting valt goed af te leiden uit rookpluimen.
Wind waait merkbaar – voelbaar – in het gezicht.
Stof waait op, haar raakt in de war.
Kleding flappert, opwaaiend stof hindert de ogen.
Wind kuift golven op meren en kanalen.

En dan waaien plotseling vuilcontainers om in straten.
De mensen houden hun paraplu’s nog maar met moeite vast.
Het is lastig tegen de wind in te lopen of te fietsen.
Ieder voortbewegen is zeer lastig.
Schoorsteenkappen en dakpannen waaien gewoon weg.

Dan waaien kinderen om.
Mijn moeder bijvoorbeeld vliegt in 1932 over de voiture.
Er is grote schade aan gebouwen.
Tenslotte waaien volwassenen om.
Er is sprake van enorme schade aan bossen.
Vreselijke verwoestingen alom.

Vannacht stelde hij zich daarom voor
een stuk grond in Minnesota te zijn,
alwaar het pijpenstelen regende en hij
in één grote hand tot klei werd geknepen.

Er zijn amateuristische foto’s genomen.
Maar op de schaal van modaliteit
scoren die buitengewoon laag.
Want omdat Nietzsche god dood verklaarde,
is iedere pennenstreek die we zetten slechts ‘idee’.

Omdát Nietzsche god dood verklaarde
en iedere pennenstreek die we zetten daarom slechts ‘idee’ is,
zou ik desalniettemin hoe dan ook
je wellicht misschien toch maar eens,
wanneer ik zomaar zo plotseling de gedachte heb opgevat
– zeg maar de moeite neem je enigszins,
mogelijkerwijs dus, op gene en/of op enkele wijze –
wegwijs proberen willen maken in de wirwar
van o zo kleine smeeroliewoordjes, en voorstellen

hoe hij vannacht droomde
dat hij een stuk grond was in Minnesota
waar het pijpenstelen regende en hij
in één grote hand tot klei werd geknepen.

Er zijn amateuristische foto’s genomen.
Maar op de schaal van modaliteit
scoren die buitengewoon laag.
Hoogstwaarschijnlijk is immers het nieuwe absoluut, denkt u niet?

Categorieën
beeld erger

J e u g d

Categorieën
beeld erger

Oostersch

Categorieën
PLEEBEER

Grâce Genade

Genade  
We komen aan in Koudfontein, gevankelijk, en vrezen niet te sterven:  

zal de dood langzaam komen, doorheen onze marteling, of plots, een houw?

Groen met goud afgeboord,
een tapijt om een hoofd op te vangen.  

Onze voeten zwellen,
onze schouders buigen.
Grâce  
Nous arrivons à Froidefontaine, captifs, sans craindre notre mort:

viendra-t-elle lentement,
par torture, ou subitement,
d’un seul coup ?  

Vert aux bords jaunes dorés,
le tapis se prête à recevoir une tête coupée.  

Nos pieds se gonflent,
nos épaules se cambrent.
Categorieën
PLEEBEER

drd -art / temperance

een driehoek hoekt het kleden af
de zon zakt rood en oogt naar af
het dalen steekt de vleugels op
het stijgen trekt het dalen mee
het ene maakt van drie een twee
genot is lijden aan de heerlijkheid
heerlijk is het huis waar niemand leidt
de bergen eroderen vredig naar de zee
de doden leven niet, sterven doet het leven niet
de taal begrijpt haar spreken niet
dood moet elke koning die haar ziet
het zaad bereikt haar oorsprong niet
de bloem gaat bloeden van haar lied
het licht is git dat al het blauw verhit

Koop een RADIO KLEBNIKOV CD!

ontdek alle RKCD’s op
https://radioklebnikov.bandcamp.com/


Categorieën
beeld PLEEBEER tekst

drd – w Ace

wie niet gebruikt wat door het werk verworven is,
staat op een wolk te zwaaien met verworvenheid.
de tak verstokt, de hand omklemt van lust begrafenis,
de wolk is weg, de weg is regen en vergetelheid.
geen treurnis trekt de oude boom des winters bloot
hij voelt al teer de nieuwe botten in de moederschoot.
grote dichters deden in de lommer hun gevoeg,
de boer vermaalt de smurrie wel met os en ploeg.

Stuur uw bijdragen aan het Platform voor Literatuur en ergere Ellende naar
bijdragen@platformplee.nl

Koop een RADIO KLEBNIKOV CD!

ontdek alle RKCD’s op
https://radioklebnikov.bandcamp.com/




Categorieën
PLEEBEER

koud

Hoe moeilijk kan het wezen
en/of
zijn,
hoe moeilijk is het
nu
helemaal
deze gapende
holte,
dit gat,
deze grot,
deze galmende leegte die
Zichzelf
heet,
en
Zichzelf
noemt en
Weerklank doet, een
Echo van het
Zelf
dat Mij heet
te vervullen met
met
Inhoud? (willekeurig wat)

Dit gat te verdichten
ter versimpeling van het algehele
klankbeeld?
Waarom niet
te verdichten
die loze ruimte?

Waarom toch altijd en eeuwig de
Mij of Ik of het
Ego
zonder begin?

Echo van een Ego
zonder Ik
Mij zonder Ik!

Een pareltjesgrijs licht gloort
aan de einder,
contourbepaling op een frisse
winterdag,
a Silver Lining!

Het blijft koud.

Categorieën
PLEEBEER

LAIS CCXL – CCXLVIII

CCXL

Dit licht dat is, dat nergens nog gebeurt
dat hier tot niets maakt, alles er voorbij,
verzegelt hen met zwijgen om de beurt:
twee herten in elkander, niet onvrij
hoe zij zich raken, niet, met hun gewei.
Zo fel wordt nog het licht, dat het dag wordt,
en zo daar liggen zij met lust omgord,
dat lijven in elkaar verlopen traag
dat niets zichzelf er vindt en alles stort
vanzelf tot rot en slijm ineen gestaag.

invoertekst (2014)

CCXLI

In de mist, ’t kleffe niets waarin het staat,
ontwervelt het de rug der gedachten –
zijn het fileert zichzelf van eigen graat –
en de zon brandt door tot hoe zij lachten:
bot is alles wat het kon verwachten.
Zijn land is in een waan ontstaan, vergaan,
het hecht niet meer zo fel aan dit bestaan.
Het had haar vast in ’t licht van ’t moment,
het laat haar straks in haar, in jou ontstaan:
’t beleefde schone is altijd present.

invoertekst (2014)

CCXLII

Het wou dat het in haar verdwijnen kon,
in de gedachte dat zij weg was, is
en dat er iets speciaal voor hen begon,
de toekomst weg zou wezen van LAIS,
dat al het zingen hen betrof, maar ’t is
nu zelf het lied van die gedachte, stil,
rottend in de brij van vergane wil.
Het wou dat het in haar verdwenen was.
Het was er haast, en dan die nare gil.
Er is herinnering, die geeft geen pas.

invoertekst (2014)

CCXLIII

De liefde is een rare lamp waar al ‘t
donker zijnde gans glimt en glooit rondom:
sensuele schaduw in het klare valt
van waar de liefde liefde plooit rondom
en argwaan als gelogen wijkt alom.
Wanneer zij zelfs maar even heeft gebrand
brengt zij een eeuwigheid in ons tot stand
waarin beweging wordt tot werveling,
waarin de hand in hand na hand belandt
en steeds de hand is van jouw lieveling.

invoertekst (2014)

CCCXLIV

Traag is wederom de dag begonnen,
een tasten naar waar er geen lijven zijn
nu het in haar, zij in het begon en
het zweeft in de leegte van afwezig zijn.
Nog loom de spieren zijn verkrampt in pijn
omdat het nog aan strelen is gehecht.
De warmte van het laken is onecht:
’t heeft te veel zijn naam op haar gelegd.
Een lus rond het niets is zijn mond, niets zegt
het hier, alles komt vanzelf bij haar terecht.

invoertekst (2014)

CCXLV

Vormen worden vormen in de vormen
die elkaar betasten en omarmen
tot zij wormen worden voor de normen
waarmee het schrijven vormen verarmen
tot een lichaam zonder hart of darmen.
  In dromen strekt het zich uit in heur haar
en strijkt het zingen aan van haar gebaar.
Het voelt haar zuiver schrijven in zijn handen
zijn lijf wordt oog, het leest haar bij elkaar.
’t Schrijft haar uit in lege woordverbanden.

invoertekst (2014)

CCXLVI

Hoe ellendig niet is zijn mirakel?
Welke slaapdoos prikt zich aan een dode roos?
Woord na woord is lang nog geen parabel.
De duivel opende Pandora’s doos
en zocht de laagste troefkaart die hij koos:
gebroken minnaar, niets in zijn handen.
O wonder der stemloze verbanden
gij praatvaar en paljas in d’ aardse hel,
wie wil er zo in het vuur nog branden:
genot beknot tot miserabel spel?

invoertekst (2014)

CCXLVII

Is niet de ellende wonderbaarlijk?
Erotiek behaagt ons met haar raadsel
en ’t mysterie maakt ons onbedaarlijk.
Waarheid is een veelvoud, elke zaadcel
is van leugens het vernieuwde maaksel.
Maar d’ engel die ter aard gevallen is,
de duivel naait wat er gebroken is.
Rotte steden met hun brede lanen
en leven waaruit lust verbannen is:
maak plaats voor ’t kolkend vuur der tranen.

CCXLVIII

Zij raakte het aan daar waar het niet is,
zij maakt het echte er in klaar en waar.
Haar wereld wemelt daar waar niets nog is,
en ’t is verloren met of zonder haar:
haar gebeuren is een schitterend gevaar.
Het was het duister zo intens gewend,
het kon er preken als verlichte vent,
in vuur en vlam voor liefde die nooit kwam.
Nu geeft zij het de leegte als present:
het staat perplex, zij straalt, het is haar lam.

invoertekst (2014)

over LAIS

LAIS is de geschiedenis van een verwording. het ‘ik’ van de dichter sterft af en is een ‘het’ geworden. het ego sterft als god in ’t diepst van zijn gedachten maar ergens halverwege niest het van ontzetting in de verzamelde geschriften: het kan niet zonder haar.

LAIS zal uit 449 dizaines bestaan en is een update van de DELIE van Maurice Scève van 1544. een dizain is een oude Franse dichtvorm: 10 regels van elk 10 lettergrepen in een vast rijmschema ababbccdcd.
het werk wordt sinds 2010 rechtstreeks online geschreven op deze website

.- over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
LAIS 2020.docx

Categorieën
PLEEBEER

In de wolken

Ik woon in de wolken.
Ik ben officieel gedomicilieerd
op Wolk Nummer Negen.

Alles is hier gratis.
’t Maakt niet uit
of je oog loddert, 
bijziend is of scheel.

Ik ben nergens te vinden, 
zelfs niet voor mezelf. Jeminee!

Op dagen dat je echt kijkt,
dan zie je het goddelijke overal.

Alles loopt dan door elkaar,
verspringt, vervloeit,
spat uit elkaar,
is voor eeuwig Een.

Iedereen bouwt aan een soort troon.
’t Mijne is een huis zonder stenen,
een verhaal zonder woorden,
— enkel wolken 
die vrij en onafhankelijk 
in de lucht drijven. 

Van lage en hoge druk
hebben de wolken nog nooit gehoord.
Alles gebeurt hier gewoon vanzelf.
Het wolkendek is een perfecte stek.
Ze zijn niemands meester, niemands knecht.

Ja, voor de meesten klinkt dit vreemd,
maar ik woon te midden het gedonder
en de oorsprong van de regen,
die heel genereus al ’t leven geeft.

Op Wolk Nummer Negen
tuur ik vaak rond
naar zon, maan en de mensen op aard’.

Maar op heel wat dagen
hou ik mijn ogen gesloten.
Zo reis ik inwaarts 
naar goddelijke regionen.

Schijnbaar ver en alleen,
maar de plaats van aankomst
is steeds het hier en nu, 
in goed gezelschap, samen met u.

Categorieën
beeld erger tekst vertalingen

Kenneth Patchen – 20 Zichtgedichten & een liefdeslied

Kenneth Patchen
20 Zichtgedichten
&
een liefdeslied

157) 6 april 1956
De dag begint in de ochtend. Je trekt je broek en overhemd
aan, doet de deur open, een man zegt: “Oké, betaal me nu
alvast de helft, je krijgt de rest van je paard later wel – hier
is het hoofdstel en bit.”

Mijn onschadelijke metgezellen (28
Zelden waargenomen op drassig terrein, dragen ze gewoonte-
getrouw enorme verlengde schoenen waarmee ze zich
onderscheiden binnen welk gezelschap dan ook. Als om deze
buitenissige kledij te compenseren, dragen ze verder niets.
Grootse glijders, leder-connaiseurs.

17) Meer fantastische dieren
Ze nestelen gedrieën en kwispelen met hun lange, sliertige
gele poten als waanzinnig in ’t rond. De vrouwtjes zijn
gewoonlijk uitgesproken lui, dus er zit niets anders op dan
dat iemand anders hun eieren legt. Maar in het nest, god
wat een verrukkelijke pret!

De koe van de polemist (132
Avec bent klaver & boterbloed deez andere, een hond
die als je ’t mij vraagt ondubbelzinnig gehaast binnenrent.
Wie ben ik? een of andere privésnater van een Perikles
die zijn spreekgestoelte opwarmt met gevatte ofschoon
kleinsteedse smeekbeden? – Broeder Hossendaal,
kom op met dat bier!

55) Wat de lotsbestemming verlangt
Lotsbestemming is de partituur van het onwaarschijnlijke.
Ware het anderszins, dan zou bijna iedereen kunnen bestaan.

Waar is iedereen? (124
Als je zegt vergeetmaar zal ’t niet onvervalsen. Als je zegt
maakdajjewegkomtjoh zal ’t ze geen droef doen. Als je
zegt ik pas mezelf niet meer zorgt het voor weinig ophef. 
Maar als je zegt hoerahoeraiedereen kijk dan maar uit!

117) Gouden pruimenknoppen
We hebben zo’n slechte voorstelling van elkaar. We
verwarren elkaar met verschijningen die optreden in
stoelen en oceaanstomers en met iets als een of andere
langeleden-Griek of “jong meisje loopt over veld 19u3apr”
of het is “mijnhoedersbroeder”.

Vliegen hebben vingers (152
en de voeten van de lucht tenen – maar wat spookt marianne
harder daar uit in ginds honkbalstadion met jaaps handig,
de vettige monteur? – En van al die eh… apen & veldleeuweriken,
vlees, brood, cornedbloem & gladdejool!

33) Zwemmende jonge meisjes
Lijven als weifelende, half-oplossende bloemen, jonge
meisjes zwemmen in de rivier. Zie! het roze, zijden
bloemblad van een dij! de bijeengehouden lieflijkheid
van een pasgeboren borst! Hoe ongelooflijk blauw en
zuiver de hemel boven hen.

Gouden pruimenknoppen (118
Wat we ons ook voorstellen van de ander is fout in die mate
dat we een staat van zijn loskoppelen van z’n doetheid. Omdat
alle verschijningen een gemeenschappelijke oorsprong hebben
in de onzienbare vloeibaarheid die voortkomt uit de werking
van haar eigen vloeien. Bestaan is werkwoord. (Geen “objecten”,
geen “dingen-die-worden-benoemd” – doen zelf doet zichzelf doen.)

109) Ik ben de
Vreugd van het Verlangend Vlees. De dagen van mijn
leven zijn zomerdagen; de nachten van mijn luister
overtreffen de schitterende golftoppen van de hemelen
tijdens hun hoogtij! Mijner is de vrijmoedige hand die
deze wereld vormgeeft.

Vliegen hebben vingers (150
“Ah, lieve marianne harder, alleskits, alleskits, maske,
mijn hart het is napoleonvormig – en zég! ook mijn oren
en tanden die zijn precies van zukke verdomde elfjes!”
Maar het is de monteur maar, teruggekomen om de
versnellingsbak na te lopen waar een paar kleine jongens
gisteren een geweerkolf hebben ingeramd. “Alleskits,
en met joe? unstopnah met knabbele an dah kloowtewiel!”

35) In zo’n wapenrusting
Uit de rivier komt een naakt meisje gereden, schoft van
haar paard ster-beschuimd…

Wat een fabuleuze schepsels! (162
Ik kijk uit het raam – dat is hoe het hier werkt, want iedereen
die uit het raam kijkt, van appartementen, van boerderijen,
van kerken, gevangenissen, schoollokalen, gemeentehuizen:
de lucht en een straat, velden, bruggen, watervallen… mijn
god! het zijn allemaal zulke vreemde dingen! en die “mensen”
die daar lopen, wat een buitengewoon fabuleuze schepsels!

105) Scènes uit de kindertijd
Ze gaven ons heel veel kleine prinsesjes om mee te spelen.
Soms wel drie of vier per dag. En allemaal betoverd. We
deden allerlei dwaasdansdinges om ze wakker te krijgen.
Maar dan verdwenen ze. Klote.

De mini-essays (82
Is Morgen Hier? Natuurlijk. Morgen was een gebraden gans
vanaf het moment dat ze enkele van haar minst smakelijke
vaardigheden begon te herbeleven. Iedereen zag ze als
“Voortzetting” – Zeker, de plunjezak van morgen in de soep
smijten voordat iemand de tijd vindt om zich zorgen te maken
over wat voor soort soep een verstandige soep zou zijn om
op te dienen.

151) Vliegen hebben vingers
waarmee ze geen verdragen tekenen. Of speeches schrijven.
Of voor odysseusplastpakken klappen.

81) Meer fantastische dieren
Deze kan het best omschreven worden als een “vertaling” – zo’n beetje
“overgekomen”. Denk aan een portaal gemaakt van wenssponzen,
aan een naar straatkreten smakende vrucht, meng ze dooreen,
behoedzaam, teder – “een snufje” herinneringen

Het bossenmeisje (30
Op een vroege avond zag ik het meisje van het bos. Bladeren
en sterren als koude bladeren waren gevlochten door heur haar.
Droefheid stond op haar gezicht als een partituur, en door haar
voetstap klonk het geschrei van vogels. Achter haar aan, zijn
gewei harkte de hemel, schreed een grote zwarte hertenbok.
Zwijgend gingen ze voorbij.

Zondag 8 april (168
Met deze roos ik u wereld. Gemodelleerd in Liefde, haar kleur
de kleur van hartenbloed! Kijk, ofschoon haar bladeren verwelken
en vallen, toch is het roos – een nimmer slechtgehumeurd of
bezoedeld wezen. Verwonder haar!

          ~

Ah mijn liefste bestookt de hemel
met haar schoonheid

ze is gevormd van zulke stof
dat de engelen wenen bij haar aanblik

kleine goden wonen waar zij gaat
en hun handen openen gouden dozen
waarin ik me neervlij

ze is samengesteld uit leliën en suikerduiven
en de jongste ster ontwaakt in haar haar

ze roept me met de klank van zilveren klokken
en ’s nachts stappen we andere werelden binnen
als vogels vliegen door de rode en gele lucht
van de kindertijd

Ah ze beroert me met de toppen van verwondering
en de engelen schurken als slaperige katjes
tegen ons aan

          ~

uit: Kenneth Patchen, Poemscapes, 1958 & Cloth of the Tempest, 1943
ill. Kenneth Patchen

Categorieën
erger

Voor een gestorven dichter

Voor een gestorven dichter

Er moet nog een gedicht komen over ejaculatie en calculatie,
een leven vol hartvet, de optelsom van 52 jaar oorpijn,
levenslang dichten op de trampoline van de dood.

Etiquette, etiketten, je weet, de droefenis van copyrettes.
We doen postume een Knausgard of Murakami samen.
Hi-ha-hi-ha-ho, doe de Nobel of doe de noblesse!

Je ne t’oublie pas mon frère. Niemand is een eiland.
Wist je dat Uruguay het Zwitserland
van Latijns-Amerika genoemd wordt?

Ik wil in Montevideo zijn, jij Cavani, ik Suárez
We horen luid koren zingen, for whom the bell tolls.
It tolls for thee, mijn dode vriend.

Categorieën
beeld erger tekst vertalingen

Commerciële liedjes & Andere wonderen (3)

Residents:

Commerciële liedjes
&
Andere wonderen

(3)

            Hogerop

ze deed de liftdeur open
op een regendag
zat op haar kruk te staren
naar wat nergens lag

ik vroeg of ze
me mee wou nemen
ergens hogerop
lachend zei ze
dat ze niets liever deed
en drukte op de knop

*

            Het gaat voorbij

gistermiddag viel mijn tweede vrouw in zwijm
verloor zomaar haar verstand, brabbelde dwaas op rijm
komt wel vaker voor zei de arts, gaat zo voorbij
dus keek ik maar naar voetbal, zij ging slapen zonder mij

*

Karel de kletskabouter
tien jaar oud met hamertenen
Karel de kletskabouter
was opeens verdwenen

Karel de kletskabouter
zat niet in z’n kooi
Karel de kletskabouter
en z’n haar zat niet zo mooi

Famke zag iets vormloos
liggen in de sneeuw
het krabde aan z’n schurftig hoofd
met een langgerekte geeuw

het leek wat ongemakkelijk
en loenste achterdochtig naar de maan
ze voelde al de spanning die er hing
en rook een honingzoete baviaan

het straf aroma wond haar op
en ze werd zichzelf gewaar
ze hoopte maar dat hij haar geil
zou ruiken en zuigen aan heur haar

*

            De gouden geitenbok

ik heb de gouden bok ontmoet
hij doet zich aan mijn strot tegoed
en ja hij toont kracht
en ja hij heeft krop
en ja hij wacht
me buiten op

de bok is zwak hij kan geen kwaad
maar heeft zijn lange arm paraat
het kleurt mijn slaap
zit in m’n kop
en maakt me bang
ik houd mijn plas niet op

*

            Simpel lied

ik ben simpel
jij bent simpel
als het leven zelf

*

            Eenzaamheid

ik vond het ’s nachts zomaar op straat
ik liet het achter in de regen
en van dat moment tot op vandaag
ben ik nooit meer dezelfde geweest

ik wist niet wat de bui betekende
toen hij afscheid nam
ik weet alleen dat deze eenzaamheid
nooit zorgt dat ik huilen moet
huilen moet

*

            Geprevel en gezang

het geprevel drukt zwaar op mijn brein
wezens in mijn bloed die aan het spelen zijn
twee zielen doen een raadselspel
ken jij mijn gedachten wel?

ze blijven strijden, ik vind zo slaap noch rust
fout is fout, goed geraden wordt met vuur geblust
op uitheemse tonen zingen zij een blij duet
en slaan de maat con brio op mijn arm skelet

*

            Jarige job

puilende ogen overal rondom
de jarige job vandaag
hij brulde: baard-bij-meisjes!
brulde hij
moeder wendde zich af

baard-bij-meisjes spatten op
je dat met dip en waggelroes
en als een pan een koek in shock cola op pad
lachte ik mijn snotlap rood met hazen slag!

huivering zelve schoof
de gasten naar de deur:
sorry, schat, maarreh, des bevers’ wijn
wacht wel tot nieuw festijn

dag, zei de verstoorde jarige job
dag, zei de bedroefde jarige job
dag of nacht of vlag
dag veracht de lach

ik leve hoog, ik leve hoog
ik leve hoog, ja hoog
ja hoog, ja hóóóóóóóg
ik leve hoog…

*

            Lied om te lachen

een olie oleïne ei met een rood poot lood
meende dat het stekelzwijn zijn dochter was
maar begreep al snel
dat ze leed aan jicht
en onder water steeds een knipoog gaf

ha ha ha ha ha ha ha
ho ho ho ho ho ho ho
hi hi hi hi hi hi hi hi
ha ha ha ha ha ha ha

een rode rode roos zag een wakker varken voos
op de rand van een zilveren joet
het puntje van zijn staart
was een langlaufzwaard
en in plaats van een smoel zat er een drogist

*

            Typisch voor hen

goed er was iets aparts aan hen
dat me aan hen deed twijfelen
of zorgde voor verwarring in m’n kop
doorgaans was er een zeker hij
maar ongetwijfeld ook een zij
hoe dan ook een onderscheid

en een van hen, wanneer zij was zij
glimlachte en brandde een gat in mij
het gat was daar onmiskenbaar zonneklaar

ik droomde ooit van haar,
in d’r eentje op het erf
bij een heel klein huisje
van lucifers gebouwd
het was veel te klein
je kon er nooit in wonen
dus stootte ze haar hoofd
tot bloedens toe
toen ze zich naar
binnen wilde wurmen

ik zocht haar op om haar dat te vertellen
maar ik merkte dat hij onverschillig
knikte bij mijn verhaal
en natuurlijk als zoiets voorviel
was er altijd nog een zij
die me op m’n schouder tikte onverhoeds

maar het was niet zij die van nabij
naar me keek, eerder een soort boekensteun
als een mismaakte versie van z’n wederhelft
dus ik bedacht dat er een manier moest zijn
waarop ik ze naar believen kon vormen tot degeen
bij wie ik wil zijn, want zo hield het me op afstand
terwijl mijn gevoel erop bleef hameren
dat het vele malen interessanter was
binnenin

*

            Simpel lied

ik een eitje
jij een eitje
leven een groot ei

*

            Broederschap

ik ben de man
in de zwarte sedan
en ik kom eraan
om met je mee te gaan

ik werd op pad gestuurd
om oprecht
getrouw en standvastig
te zijn & ik kom melden
dat de oordeelsdag
reeds is geschied

volg mij ik ben volleerd
gegarandeerd
ik breng je ver van hier
we vertrekken volgens eis
aan de vooravond
van het eeuwigdurend grijs

ik zeg verlaat dit oord
en vervang elk woord
elke naam van jouw soort
in een broederschap
die heel knap weerstand biedt
aan de aasgier en de sneeuw

*

            Niemand lacht

iedereen gaat naar de freakshow
om te lachen met de freaks en d’arme gek
iedereen gaat naar de freakshow
maar niemand lacht bij zijn vertrek

we zijn allemaal gelijk in het graf is het saai
zei een man wiens hoofd half opgegeten was door een haai
en als je me vraagt waarom
ik zo nog verder leven wil
ik weet niet of ik dat weet
een halve mond mag dan niet veel zijn
het is altijd nog een halve kus

iedereen gaat naar de freakshow
om te lachen met de freaks en d’arme gek
’t leven lijkt best veel op de freakshow
niemand lacht bij zijn vertrek

*

            Schimmen zonder naam

Ze was onbekommerd
Ze was gewoon ontrouw
Ze was eenvoudig onverschillig
Wat moest ze dan?

Ik was een vreemde hier
Ik was gewoon te zwak
Ik was eenvoudig ongerust
Wat moest ik dan?

Wij zijn de schimmen zonder
naam binnen voor het raam
die wensen dat we iemand
waren buiten voor het raam
die wilden dat we net zo
stonden buiten bij het raam
we willen niet gevangen
zitten binnen voor het raam

*

            Simpel lied

ik ben niksig
jij bent niksig
’t leven ook al niks

*

            Picknick in de jungle

het was als in een oude droom
je geheugen werkt nog sloom
maar ’t blijft spoken door je hoofd
vooral in ’t weekend als beloofd

je bent op een open plek in ’t bos
’t is drukkend warm, de haren los
we moeten naakt en dat is raar
ze leggen ons in rijen klaar

er drijft een vreemde bolle wolk voorbij
die kookt ons vlees maar niet van mij
kleine pestmachines knagen aan de botten
die houden alles bij, ze tellen ons, de zotten

niemand zou ons vinden hier in deze hel
we zijn gevangen in de grote hoge cel
je ziet of hoort ze niet, voelt ze nog ’t meest
ze draaien aan ’t spit dat ieder haat en vreest

van dag tot dag brengt iemand een plateau
en neemt de lege mee naar het bureau
daarop ligt dan een kippenpoot en nog wat prei
aardappelsalade en een kwartelei erbij

*

            Slaapkop

ze zei dat ze
een vriend had
die altijd sliep
waarom zei ik, waarom
slaapt hij zo veel
is het een ziekte, of gewoon verveling?

hij slaapt
waarom zei ik, waarom?
hij slaapt
waarom zei ik, waarom?

miauw
zei ze
miauw
zei ze
miauw
zei ze
miauw
zei ze

miauw, miauw, miauw, miauw, miauw, miauw, miauw
miauw, miauw, miauw, miauw, miauw, miauw, miauw
miauw, miauw, miauw, miauw, miauw, miauw, miauw

o zei ik, o
o zei ik, o
o zei ik, o
ik zei o
ik zei o
ik zei o
o


*

The Residents, Commerical Album & andere
ill. Roland Topor

Categorieën
PLEEBEER

De kunstenaar als reiziger

In het domein van verlies is de reiziger op zoek naar verloren bagage. Hij gaat over paden en volgt sporen met een koffer in de hand. De koffer die hij heeft overgenomen is door allerlei verwarring leeg geraakt, de inhoud ligt her en der verspreid. De reiziger houdt van zijn koffer en is op zoek naar het verloren goed. Hij wil de koffer vullen met al wat nodig is om voort te gaan, want het niets dat hij hoort rammelen is ondragelijk en zorgt voor oponthoud: deze verlichte koffer bezwaart hem; toch zal hij zich verbijten en de last zoeken die hem bevalt en toekomt.
Het is niet eenvoudig om verloren bagage te vinden in het domein van verlies. Hier immers is alles verloren en ook de reiziger moet zich hier verliezen.
Hij zal ontsporen, van het pad afwijken en de weg kwijt raken; alleen het verlies kan hem sturen en zo zal hij vinden wat hij zoekt. In het domein van verlies is alles ontregeld: hier verlicht het zware, en het lichte dat zo aanlokkelijk leek, bezwaart.
Soms komt hij alwetende medereizigers tegen die de paden zeggen te kennen, overal geweest zijn en alle antwoorden op alle vragen weten. Het zijn padvinders zonder aanleg voor verdwalen; ze lopen met rare ideeën te heulen over het ontginnen en in kaart brengen van het domein van verlies.
Alles is hier verloren en ontregeld, de wegbewijzering door padvinders aangebracht leidt nergens toe en naar nergens is de reiziger niet op weg.
Soms komt hij vriendelijke medereizigers tegen, ze wisselen enkele woorden, bewonderen elkaars koffers en prijzen elkaars pad. Ze lopen een eindje met elkaar op en gaan elk hun weegs.