Categorieën
beeld tekst

de twaalf spaken van het wiel

een autobiografische notitie

vekemans vekemans, zo hoorde ik soms de drukke mensen roepen, o vekemans, zo’n kathedraal hoe begin je daar aan? wanneer het dan een bekoorlijke deerne betrof, ja, dan antwoordde ik wel eens iets in deze trant:

-“kom en met twee vingertoppen ontdoe ik jou van de ignorantie die jou dwingt te handelen” (ik raak haar met wijs- en midden vinger het voorhoofd aan en haar onwetendheid verdwijnt).
– “buig het hoofd en uit je haar kam ik het handelen dat jou verleidt tot het besef” (zij buigt het hoofd en van het kammen glanzen al haar lokken zacht en sluik en tam).
– “sla je rechterhand mij rond de hals en ik ontdoe jou van het onderscheid in naam en vorm dat maakt dat jij wil voelen, proeven, ruiken, horen, zien of weten” (zij reikt en hijst haar borst en lippen dichter bij de mijne en wij beiden zijn alreeds onze namen vergeten).
– “leg je linkerhand rond mijn middel en maak je armen tot koorden die onze lijven binden en herhaal: ik zal jou nu ontdoen van tong en oog en oor en tast- en ruik- en denkorgaan”
“jij gaat mij nu ontdoen van elk der zes zintuigen”
– “ik trek de draden los van elk contact”
“jij verbreekt de ketenen van mijn gevoel”
– “ik verbrijzel het gevoel dat je doet verlangen”
“jij neemt het voelen weg dat mij verlangen deed”
– “ik blaas ’t verlangen weg dat jouw gehechtheid voedt”
“jij vult mijn leegte met een leegte die verdwijnt”
– “ik los gehechtheid op waaruit jouw zijn bestaat”
“jij neemt illusies weg die nooit gebeuren”
– “ik maak je vrij van zijn dat een geboorte wil”
“jij neemt gebeuren weg dat niet bestaat”
– “ik leg een vinger op je lippen en verhinder de geboorte”
“jij brengt het wiel op gang dat mij verlicht”
– “er is geen dood meer en geen smart of lijden”
– “jij bent het niets dat ik nog moet vermijden”

“aldus richt men een kathedraal in,” sprak ik tot de overigen “en doet men er zijn/haar intrede”. vervolgens stak ik een sigaret op want ik rookte nog toen en ik staarde ietwat droevig uit het raam.
of naar de grond aan mijn voeten. niemand begreep er ooit wat van.

maar nu heb ik dus deze autobiografische notitie.

Categorieën
beeld tekst

Piet, Paul, Jan en de anderen

 

 

Gedane zaken nemen ongemeen een keer.

Zwart op wit draaien ze een rad

voor de ogen van onder- en bovendrukte.

 

Enkele druppels speeksel vliegen in het rond.

De keer geschiedt terstond.

 

Het wordt er heel even beter op, veeleer.

Eierhoofden verlaten het geëigende pad.

Ze krijgen koorts en lopen dra op krukken.

 

Dank je wel, corona, dank je.

Ongemeen hoe je ongedane zaken

keer op keer gedaan maakt.