Dag: 27 december 2017
het Huis de Zee
het Huis de Zee
(mini-opera in vier bedrijfjes)
Act I: Winter
Personages:
Anna met de viool
Antonio met de trompet
Situatie:
’t Is winter. De inspiratie is op. Niemand weet wat verteld. Het lijkkleur van de winter heeft ook de fantasie aangetast. Anna stelt al haar hoop op Antonio zijn trompet. Maar heeft Antonio wel voldoende noten in petto?
Sneeuw, spermatozoïden, verdwaalde noten en Batida de Coco zetten de toon in deze maar niet tot bloei komende act.
Tempo:
Dat het maar rap gedaan is, die monotone aanzwellende brom in de verte.
Antonio
Zo wit!
dat ge ziet
liefste
scheelt er iet?
Anna
Mijn hart ligt te wachten
als een wit blad
op uw diepste gedachten
En al die minuscule lijnen
die ge ziet
of BIJNA niet meer ziet
die verbaasden mij in het begin nog niet weinig.
Zo onnozel dat ik nog was!
Dat ik niet eens snapte
dat die paar lijnen
in al hun droge saaijegheid
gewoon zaten te smachten
om gepakt te worden
door de eerste
de beste
SCHRIJVER
’t mocht ook een ADMINISTRATIEVE BEDIENDE zijn
of een MANAGEMENT ASSISTENTE
al gelijk
als er maar iets kwam verschijnen
tussen de lijnen.
WIE!
O WIE!
had ze daar zo evenwijdig zitten trekken!
Die kunnen gelijk wat fijner zijn
zeide ik tegen mijzelve
want ik verveelde mij.
Polijsten en polieren
schaven en schuren
tot het mijn KEEL uitkwam
want ik verveel mij
En al concentrerende
op de dikte van een lijn
gebeurde het
dat ik mij inbeeldde,
dat ik mij overtuigde
dat ze kleiner konden zijn
hoewel dat BIJNA niet
te doen was
Toch groeide!
en groeide!
in mij de overtuiging
dat die BIJNA
onzichtbare lijnen
nog tot nog grotere
onzichtbaarheid
te herleiden waren.
En zo
ben ik beginnen
schuren
en schaven
tot ze BIJNA
verdwenen waren
die lijnen
in de grote witte vlakte
van het
VERSCHRIKKELIJK
AFZICHTELIJK
GIGANTISCH
BELACHELIJK
leeg blad
Mijn hart
is een wit blad
en ik deins terug
Span uw lippen
om uw mondstuk, liefste
en blaas mij vol
Ik wil zwanger zijn
van uw trompet
uw muzikale mitraillet
O strijk toch ne keer
neer
in de zwarte kist
van mijn viool.
Ik ben zo heupvol
naar uw ontploffing.
Hallo Big Bang!?
waarop wacht gij zo lang!?
Solong Big Bang
see you in heaven
Eh oui, où est le temps
Big Bang
Grosse kanonnen!
Wilkommen ins Knallebal!
Antonio
De lente is nog geen feit.
mijn instrument
ligt ingevroren
in een blok Batida de Coco
85 flessen heb ik ervoor uitgegoten
Wachten is de boodschap
Wachten op Cocó.
In elk geval
beloof ik u
de oerknal
Ich bin zurück in eine stunde!
Jan Pollet
(Uit de eerste act van het Huis de Zee, een mini-opera in vier bedrijfjes)
Woudlied
stronkel niet
het woekert van welig en welste over de vloer
dripdrapt van druiphars en gekeept is het stammental
om schorswater vogellijm ochtval en voorvocht
(het meeste is melk)
er dwalen verdoolde stammen van boogpijl voorziene componisten
ooit achtergelaten door euvel paalplassende poelproducenten
er klijven behaaide walmzwalpers en vooral in de dalmtijd
actieve wamtasten vaak vingerend wetend van prooi
stronkel niet
de goergrot is geopend van negen tot tien en daarna
van tien tot zo verder
we zien er liaanfrisse duikers naar vlindervlammers
en de befaamde rankrijmers uit de eervoerige era et aria
ook maakt men kans op het schieten van een eenvoudige zwalmzwezerik
en een behendig geprukte nebulium elders ondenkbaar
één soort leeft niet op stokjes maar is evenwel
te bezingen tussen vijven en zessen
het betreft een onzinglijke zoenzus met blindslaande tandenrij
– in geval van glimlach – blooswekkende boezem en valdiep vagijn
en mij daar blij & belangeloos bij
stronkel niet
Nog even en hij ging met pensioen
vlammenwerper uit het circus
glimmend pak, haren strak in het vet
zijn vrouw doodgedrukt door het nijlpaard
van de directeur
het haalde elke krant, nu dertig jaar geleden
een groot drama
het beest werd publiekstrekker nummer één
zaken gingen er op vooruit
hij hertrouwde met het trapeze meisje
zo hoog in de nok hield hij het meest van haar
wetende dat ze s ‘avonds van hem zou zijn
jaren later verliet ze hem voor de schooldirecteur
van basisschool “De Kajuit”
inmiddels was hij al weer tien jaar alleen
zou het circus verlaten
terug naar zijn geboortedorp waar hij
ooit bomen beklom
voor het eerst een meisje voelde in
de schuur achter
zijn eerste biertje dronk
Astrid
Also Spake Moby Dick
from CODEX PREMONITIONS
Circuses
shattered glass
with the chandelier
of your dying
instincts.
Can such
spirits revolving
like bodily fantasies
mean that they
present wonder
and miracles?
As lovely as
lovely secrets
become very little
subliminal seeding
commits a possible
enigma.
Posing for
insane realities
which might quiver
and levitate the
philosopher looked
like magnetic megalomania
from a ghostly
automaton.
Fluorescent debris
has planted the avenging
bloom of disgust and dementia
kept taking too much of
memory’s membrane.
The hallucinatory
impression dawns on the
inscribing of bodies while
mysticism mysteriously explains
all too literal the decay
seen by parallel humanity.
Authorless with unwritten
writing since
civilizations
could never
handle the
horror seen everywhere.
from COITUS PRELINGUS
It is late.
We are in a room
together.
There is no way out.
Lust rages in
every corner.
A red light glows
and your
eyes steal my passion.
Passion deeper
than my
cock is yours.
I pour
a bottle of
red wine
on your breasts.
My desire
is your desire.
To lick
the wine
from your red
moist nipples.
It is late
and we have much
to do to each
other or we deep kiss
until morning
locked in each other’s
love sweat body.
I have no tokens
left to make you
cum but words
can burn
forever in the
lust drenched
memories
is this moment.