Angkor, Patagonië, Zanzibar, Samarkand, Bukhara, Timbuktu, Machu Picchu, Odessa, Cuba, Constantinopel (Istanbul) Bhutan, Arizona, Montana, Kamtsjaktka, Winterswijk. Landen, eilanden, steden en streken met een magische klank waar ik zeker van wist dat ik er nog eens naartoe zou gaan. Ik stak met mijn wijsvinger oceanen over, beklom bergen en zakte rivieren zoals de Don en de Nijl af. Ik had al die plaatsen verzameld door middel van atlassen en kaarten.
De dagen dat ik verhuisde waren de dagen dat ik mijn eigen dromen vervloekte en ontelbare trappen op en af moest zeulen met kisten vol atlassen. Ik vervloekte de genetica die me dezelfde blinde verzamelwoede als mijn vader had bezorgd.
Ik had ook nog dozen vol strips, honderden boeken, elpees en andere overbodige rommel, zoals mijn vaders oude globe waar landen op stonden die allang niet meer bestonden. Ik werd dan wel gespierder van dat steeds maar weer verhuizen, mijn dikke buik verdween er echter niet van.
Afijn, een groot schip kan geen diepgang hebben zonder ballast.
© Lammert Voos
2 reacties op “Ballast”
ik houd van dit schip.
Samarkand zou ik toch nog wel eens willen doen. Jij niet? Wie niet? (Het ligt daar mooi in het zuiden van de Russische federatie). Je zelf als een schip beschouwen in plaats van een beer of een boom, waarom niet. Goede vaart