uit de grote middag (het propagandistisch-klassiek natuurgedicht, preambule van de zaal van baards!, de triomf van de roofkunst) uitgegeven door uitgeverij crU
uit de grote middag (het propagandistisch-klassiek natuurgedicht, preambule van de zaal van baards!, de triomf van de roofkunst) uitgegeven door uitgeverij crU
Waarde ellendelingen,
Waarom, vraag ik u, waarom is er in de muziekwereld wel sprake van een mainstream en in de literaire wereld niet? Want juist doordat in de literaire wereld geen enkel onderscheid wordt gemaakt is zij verworden tot de meest commerciële aller kunstdisciplines. In de muziekwereld is het een bekend gegeven, mainstream artiesten bedienen de lowest common denominator, en de muziekliefhebber kan bij de underground bandjes terecht. In schrijversland doet men echter net alsof er alleen mainstream bestaat.
Want het totaal achterhaalde verhaaltje wil: er zijn grote uitgevers, en er zijn mislukkelingen die de eigen boeken uitgeven. Die laatste komen voor geen enkele prijs of beurs in aanmerking, want commercie – nee, die bestaat niet in Letterenland.
U hoeft maar de boekwinkel binnen te lopen en u ziet: commercie, dat is Mijnheer Scrooge met de boekenlegger totaal vreemd. Zelfs nu de grootste uitgeverijen worden opgeslokt door de Postcodeloterij en/of mijnheer Wiet met zijn bigdatafiet – hoogwaardige literatuur, links, rechts, onder en boven.
In 2017 deed ik een verwoede poging de Efteling failliet te laten gaan. Wie zoekt op een overnachting in het Pieckparadijsje vindt daar die oervervelende bundel van mij in de Google Top 10.
Commerciëler kan het bijna niet.
Daarom wil ik u, ellendelingen, vanuit de glansrijke Elite toch een aangename, goedlachse Kerst wensen. En aangezien de traditie wil dat men meteen naarstig het blad vol eigen werk plempt, bij deze een gedichtje dat misschien wel het liefste underground kerstgedichtje is dat ooit werd geschreven:
Underground
Ik zou
het liefst
miskend
op alle
eindejaarslijstjes
stralen
als de siberische ster
die goedlachs
u kan warmen
in donkere tijden.
Martinus 23-12-2017
so actually
we didn’t drown him
just threw his ashy remains
out over the all absorbing sea
not knowing what else to do
except for singing a little song
which we couldn’t do properly
which we couldn’t do
which we couldn’t
not even a song
he would like
just a picture of the scene
for the singing was no good
at all
I.M. Nico Krabbendam
16 12 1956 – 24 12 2007
Angkor, Patagonië, Zanzibar, Samarkand, Bukhara, Timbuktu, Machu Picchu, Odessa, Cuba, Constantinopel (Istanbul) Bhutan, Arizona, Montana, Kamtsjaktka, Winterswijk. Landen, eilanden, steden en streken met een magische klank waar ik zeker van wist dat ik er nog eens naartoe zou gaan. Ik stak met mijn wijsvinger oceanen over, beklom bergen en zakte rivieren zoals de Don en de Nijl af. Ik had al die plaatsen verzameld door middel van atlassen en kaarten.
De dagen dat ik verhuisde waren de dagen dat ik mijn eigen dromen vervloekte en ontelbare trappen op en af moest zeulen met kisten vol atlassen. Ik vervloekte de genetica die me dezelfde blinde verzamelwoede als mijn vader had bezorgd.
Ik had ook nog dozen vol strips, honderden boeken, elpees en andere overbodige rommel, zoals mijn vaders oude globe waar landen op stonden die allang niet meer bestonden. Ik werd dan wel gespierder van dat steeds maar weer verhuizen, mijn dikke buik verdween er echter niet van.
Afijn, een groot schip kan geen diepgang hebben zonder ballast.
© Lammert Voos
hup, automaten, huppel – door uw dodensteden – volk
van levende urnen – omwolk – krabbers aan eigen wolk –
uw doodshoofden met wijnwalm – linea recta > de goot,
voor de zielsknijper – die uit ons oog nog lijkvocht molk
(Uit: echoos van omar; kwatrijnen van sadà\exposadà en wijnand steemers; met kleurenillustraties van Jiri Buunk – oplage 75 ex.
Frus
trust
frost
tros
tot de bevinding komen
gekomen
van de frussische vrucht
banaan
al kan met enige durf
druif
even goed
tot daden gedreven
dadels
Druip
raam
kraam
wat? Wie past daar het schoentje?
kruip
draam
dram
kruiperig, drammerig
het slaakt er niet in
door de bank geverfd
door de wol genomen
de wolf verscheurt
niet eens
het lam
dat
door de bank geverfd
in zijn wol genomen
almaar aan lammert
vanwege zijn gnomen
van ver zijn wij gekomen,
banaan, druif, dadel.
woordenwoorden
Koelbloedig staat bij mij gelijk aan heetgebakerd.
Heetgebakerd staat bij mij gelijk aan afbladderen.
Afbladderen met 2 d’s noem ik 9
en dat mijn 9 altijd wil neuken met een 6.
Als het hoofd goed gevuld is, dus bijna vol,
dan moet er gepoept worden.
Woordenwoorden wel te verstaan,
soms zinnenzinnen, lange dunne zinnenzinnen.
Neuken is dan niet genoeg,
de 9 wil altijd neuken met een 6.
Maar liefste: ‘Woorden poepen moet ook!’
Eerst komt dan: consulaatambtenaar, een lekkere dikke.
Dan: locomotief met katapult, ook lekker dik.
Dunne zoölogie, niet zo dik.
Maar ook kleine woordpoep zoals papa en mama en kunst!
Om te eindigen met: haarinplant, platenbon, kassabon, boekenbon.
En tenslotte: omslagweer in donderslagsaus!
” De melancholie is volledig blauw.
Want ik heb horen schreeuwen in een kamer.
Met bloembehang. Wie men liefheeft, kent men niet.
Waanzin grijpt de deuren, geen ontkomen meer aan.
Er staan kruisen in het bloed die de weg vragen.
Er staan huizen in de etter van de overstromingen.
(the little girl goes on crying)
Ik draai mij om in het grote woord, het lastige woord, het moordende woord. ”
– fragment gedicht Luc Fierens 2002
(collage – “la chasse ” – juni 2016 – Luc Fierens)
Dane the Wildcat/Lester of Red wall
You little slimemouth,
rotten, scumbucket!”
the big badger wouldn’t stop.
“Alaric!” shouted Lester.
“Get a hold of yourself!”
“You’re defending that scumball!”
screamed Alaric.
“He killed Silverhound!
The little, sleazemop,
adderlover!”
“Alaric!” Lester shouted.
“You can’t let out your anger in violence!
That’s what Redwall taught …
Fuckin cute little slut.
228 notes.
Open in app; Facebook · Tweet …
xxmonkey360xx liked this.
-broken-lost- liked this.
landmarker liked this.
bennybruhh liked this.
adderlover liked this.
jamie198429-blog liked this.
loveisendlessbeautyisbeyond liked this.
passion-fruitz liked this.
jenni-inwonderland reblogged this
from chokingbabygirl ·
jager-bombb reblogged this
from jager-bombb.
… ydderlover.com ·
udderlovre.com ·
odderlover.com ·
uddorlovor.com ·
uwderlover.com ·
uddarlovar.com ·
adderlover.com ·
dderlover.com ·
udderlove.com ·
uddelover.com ·
kdderlover.com ·
uddderlover.com ·
uddirlovir.com ·
udderloveer.com ·
idderlover.com ·
udderlover.com ·
uderlover.com ·
udderlever.com ·
uddelrover.
udderlover.tumblr.com
statistics: typo mistakes,
Alexa rank and more
if the other gets hard and painful,
it should be fomented with warm water
and rubbed with an intimate hand.
Op het keukenplankje stond een mok waar de afbeelding verkeerd om op gedrukt stond. Ondersteboven. Statler en Waldorf hingen met hun hoofden naar beneden en ik begreep niet hoe dat kon. Het leek me stug dat een mok met zo’n misdruk in de winkel zou belanden. Misschien had iemand het speciaal voor hem laten maken. Was het een grap voor insiders. Ik luisterde naar voorbijrijdende auto’s. In een kamer verderop ging een wekkerradio af.
Hij werd wakker. In zijn slaap had hij lange grommen laten horen. Nu bewoog hij. Ik draaide me naar hem om.
‘Goedemorgen.’ Zijn stem klonk ver weg.
‘Goedemorgen.’
Hij had een vouw van zijn kussen over zijn linkerwang lopen en zijn ogen waren klein. Hij legde zijn arm over mijn middel. Mijn mond was droog. Ik boog mijn hoofd naar voren om niet richting zijn gezicht te ademen.
‘Hoe voel je je?’ vroeg hij.
‘Wel goed,’ zei ik. ‘Jij?’
‘Ik heb dorst. Wil je ook water?’
Hij liep naar het keukentje en vulde een blauwe Spa-fles. De rek was uit zijn boxershort. Ik keek de kamer rond en zag het raam.
‘Jezus, man. De gordijnen.’
‘Heb je last van het licht?’
Hij liep naar de gordijnen en sloot ze. De kleur van de kamer veranderde van geel naar lichtrood.
‘Dank je,’ zei ik, maar eigenlijk dacht ik aan hoe ik vannacht bovenop hem had gezeten. Aan hoe ik een vuist had gemaakt en op mijn gekromde wijsvinger had gebeten toen ik doorhad hoeveel geluid ik produceerde. Ik dacht aan hoe hij mijn hand toen had gepakt. ‘Niet stil zijn,’ had hij gezegd. ‘Ik wil je horen genieten.’ Ik dacht aan hoe ik mijn t-shirt en bh voor hem had uitgetrokken. Het enorme raam aan het hoofdeinde van zijn bed was me niet opgevallen.
Er zat een stuk wc-papier tussen mijn benen geklemd. Ik herinnerde me niet hoe het geëindigd was vannacht of hoe we waren gaan slapen.
Hij stapte in bed en gaf me de fles water. Het kostte me moeite om overeind te komen. Ik dronk een paar slokken, ging met mijn rug naar hem toe liggen en trok de deken over me heen. Er kwam een zure geur van mijn oksel. Hij kwam tegen me aanliggen en kuste mijn nek. Ik hield mijn armen tegen mijn lichaam gedrukt.
Ik heb eens een relatie met iemand gehad die graag filmpjes van uit de hand gelopen demonstraties keek. Als ik langskwam liet hij me zijn favorieten zien. Terwijl hij met beide handen mijn rug kriebelde, zag ik hoe Atari Teenage Riot speelde voor een publiek dat deels uit knuppelende ME’ers bestond. In tegenstelling tot wat je zou denken op basis van zijn voorkeur voor geweld, was hij een van de meest veilige vriendjes die ik ooit had gehad. Na zeven weken werd ik verliefd op iemand anders.
Hier stond een boekenkast.
Hij kreunde. Ik schoof wat dichter tegen hem aan en drukte mijn billen tegen zijn kruis. Hij reageerde niet. Ik heb nooit begrepen hoe mensen vast kunnen slapen als er een vreemde naast ze ligt.
De boeken in de onderste helft van zijn kast waren horizontaal gestapeld. Ik herkende ‘Eten, bidden, beminnen’. Hoe kies je het moment waarop je vertrekt? Ik stond op, trok mijn jurkje aan en ging naar de wc. Er lag stugge vloerbedekking op de gang en er was lang niet gezogen. Ik voelde hoe de viezigheid aan mijn voeten bleef hangen. Er kwam een huisgenoot langsgelopen. Hij groette me niet.
Ik probeerde me met water en wc-papier op te frissen. Vergeefs. Sommige geuren krijg je alleen weg met een goede douchebeurt. Het had hem kennelijk niet gestoord. Toen ik zijn kamer weer binnenkwam, was hij wakker en sloeg zijn deken voor me open. Ik haalde mijn handen over mijn voetzolen voordat ik bij hem ging liggen. De rommel die aan mijn voeten kleefde kwam met tikjes op het laminaat terecht.
Hij pakte me beet en trok me naar zich toe. Onze neuzen raakten elkaar bijna. Ik hield mijn adem zoveel mogelijk in.
‘Ik vond het leuk vannacht,’ zei hij, ‘maar je moet zo wel gaan. Ik heb maandag tentamens.’
Ik was haast vergeten hoe het was om te studeren.
‘Dat is goed,’ zei ik.
‘Ik heb geen ontbijt voor je. Sorry.’
‘Wat studeer je eigenlijk?’
‘Econometrie.’
Ik had geen studieboeken zien liggen en durfde niet te vragen of hij het meende.
‘Kom,’ zei hij en stond op. Hij opende zijn laptop en startte Spotify. Dire Straits.
‘Wat een volwassen keuze,’ zei ik.
‘Wat bedoel je daarmee?’
‘Niets.’
Ik zocht naar mijn kleding. Alles lag verspreid door de kamer. Zelfs mijn schoenen lagen niet bij elkaar in de buurt. Vlak naast het bed lag een roze hipster. Hij wees ernaar.
‘Je onderbroek.’
‘Dat is niet mijn onderbroek.’
Hij lachte erom.
‘Heb je veel tentamens?’ vroeg ik.
‘Een paar. Wat studeer jij eigenlijk?’
Vlak bij het keukentje zag ik mijn eigen onderbroek. Zwart en doorzichtig.
‘Ik heb hem al,’ zei ik.
Aan zijn deur hing een spiegel. Mijn mascara zat grotendeels onder mijn ogen. Ik maakte mijn vinger nat en probeerde het zwart zoveel mogelijk weg te vegen. Mijn haren waren vet. Ik haalde het elastiek los en maakte een nieuwe staart.
Hij zette zijn waterkoker aan.
‘Ik hoop niet dat je het erg vindt dat ik alleen thee voor mezelf zet,’ zei hij. ‘Ik moet echt meteen aan de slag.’
‘O. Joh.’
Ik trok mijn jas aan. Hij had een keukenkastje geopend en zocht naar thee. Er stonden minstens tien smaken om uit te kiezen.
‘Geen groene,’ zei hij tegen zichzelf. ‘Zoethout, misschien.’
Ik pakte mijn tas. ‘Ik ga,’ zei ik.
‘Wil je nog wat water?’ vroeg hij.
Hij wachtte mijn antwoord niet af, maar pakte de mok met Statler en Waldorf en vulde deze.
‘Drink op.’
De afbeelding bleek niet verkeerd op de mok gedrukt te staan. Pas toen ik het lauwe water opdronk, bedacht ik dat er mensen zijn die hun kopjes en mokken ondersteboven wegzetten. Tegen het stof.
‘Bedankt,’ zei ik. ‘Ik kom er zelf wel uit.’
‘Alsjeblieft,’ zei hij en gaf me een kus op mijn mond. ‘Tot snel.’
Ik wek mijn eigen verwachtingen
van woensdag tot zondag
jij klinkt heel sober en serieus
dat lachen klinkt wat oninvoelbaar
hij was een adderlover
en een meldingenman
wij herhalen onszelf
en gaan daarbij tot het uiterste
ik ben het meest onrustige van allemaal
ik wil een waanzinnige brainwashcursus
wie jonger dan 45 is
zal het einde van vis uit de zee meemaken
In de wachtkamer rijst elke dag zijn ster
levenslang abonnement met onbekende voorwaarden
afgesloten bij een dubieuze provider
er zijn veel verschillende nieuwjaarsvieringen
maar volgende week ga ik misschien
geloof het of niet
het heeft mijn derde oog geopend
ik zie wat ik zie in slowmotiondimensies
Imperceptible signal
passed between the rooms
as if she saw
a visionary child
that had never guessed
at unaided revolution.
She became peaceful
in her manner
and she attended
the great swinging cypresses
where the smoke rose
into a momentous world.
After watching for
some canaries of
enviable flowers drooped
in their plumage
and that beneath
their stories were revelations
she had yet to want.
There was a pause
with her astonishing emotions
and so squeezing
her own amusement
in tangled books
with strangeness vacillating.
Waiting on the
edge of circus bandboxes
was to write a continued
starlight of obscure objects.
As she spoke she
exclaimed emphatically
about her undertaking
in questions like
grasping the orchestra
of friendship and
her voice quivered.